Mury Riverrun

Oglądał pogodę za okiennicą. Deszcz. Harry przywdział długi, ciemny płaszcz z kapturem. Zostawił zapaloną świecę w komnacie. Ot tak znak, że może jeszcze siedzi w pokoju. Zamknął na sobą drzwi, po czym naciągnął kaptur na głowę. Ruszył tak korytarzami Riverrun na mury. Każdy strażnik raczej powinien wiedzieć, że jest giermkiem króla, więc nic raczej nie będzie do tego, gdzie po nocy spaceruje. Po wyjściu na zewnątrz poczuł swój ulubiony rodzaj pogody, czyli deszczyk. Czuł jak przyjemne krople, opadają na jego ciało. Nawet się uśmiechnął, że chociaż tym razem bogowie go wysłuchali i dali mu ten ostatni raz nacieszyć się taką pogodą. Ruszył swym gibkim ruchem na mury, mijając przy tym strażników i mówiąc im, że po prostu lubi spacerować w deszczu. Gdy to się udało, szedł dalej, oglądając przez blanki tutejsze horyzonty. Ten raz. Jedyny raz i ostani raz. Tutaj dotknął jednego z kamieni Riverrun. Jestem poza Doliną. Wyrzekł z uśmiechem do siebie. To był chyba czas. Upewnił się, że nie ma w jego pobliżu żadnego strażnika ani innego naocznego świadka. Szerokim krokiem wszedł na blanki i stanął na ich samym czubku. Stanął pewnej na małej płycie i spojrzał w niebo, rozdzierając przy tym ramionami na krople deszczu. Ten ostatni raz spojrzał w dół, na ziemię pod murami. W końcu taki był jego cel. Zamknął oczy i głęboko wciągnął powietrze. Nadało mu te małej odwagi do tego, co chciał zrobić. Dla innych mogło to być głupie. Czuł on brzemię na sobie. Czuł brzemię śmierci swych przyjaciół. Nienawidził siebie samego za to, że ich opuścił. Jego lekkomyślność doprowadziła do tego. Czas to kończyć. Lekko wysunął nogę przed siebie. Coś się kończy, coś się zaczyna.

:

Nagle coś go powstrzymało. Czemu ja to robię? Zapytał sam siebie. Co ja w ogóle czynię?! Naszły go myśli, jaki ból wyrządziłby swej rodzinie, gdyby teraz jakby nic skoczył pod mury Riverrun. Wyobraził sobie zmartwioną twarz matki, bolejącego ojca, brata czy też dziadka. Jaki wstyd przyniósłby rodowi, że z ich krwi narodził się samobójca. Samych Siedmiu zabraniało podobnych sytuacji. Wylądowałby w Siedmiu piekłach, gdzie rodzina musiałaby prosić Nieznajomego w modlitwach, by Arryn znalazł się w lepszym miejscu. Zawahał się. Szybko jedną nogą wrócił na blankę. Stradam zmysły. Stwierdził pewnym siebie głosem. Czemu on w ogóle chciał skakać? Przecież ma po co żyć! On chce żyć! Harrold ciężko wciągnął powietrze. Cholera jasna! Zaklną w duchu sam siebie. Przecież jaką głupotę on mógł teraz zrobić! Co jest z tobą Harry? Przecież obiecywałeś zemstę, czyż nie tak? Składałeś tę obietnicę na swój honor, wiarę i przodków. Zamierzasz teraz taką przysięgę wobec swoich przyjaciół rozmyć?! Chciałeś uciec od niej! Książę zacisnął dłonie w pięści. Nie, nie będę rzucał słów na wiatr. Nie wycofam się. Nie takim niepoważnym skokiem. Jedynie śmierć w tej sprawie mnie od tego odwiedzie. Zemsta, to zagościło w sercu Sokoła. Nie było sensu skakać. Odetchnął, kiwając głową na boki. Nagle usłyszał głos strażnika obok siebie. Spojrzał na niego swym jedynym okiem. Ten ostatni raz jeszcze spojrzał w dół, na ziemię pod murami Riverrun.
- Oczywiście, że skacze. - Odrzekł ze stoickim spokojem, po czym zwinnym ruchem...zszedł na mur. - Nie tym razem. - Jakby nigdy nic ruszył spokojnym krokiem do zamku. Zamierzał kogoś odwiedzić tej nocy.