Samotnia Riverrun

11 luty
Po pożywnej biesiadzie, urozmaiconej brzdękaniem minstrela oraz tanecznymi występami, Król udał się do samotni Lorda Edmure'a, aby przedyskutować kilka palących kwestii z przyjacielem.
- Jak już zapewne doskonale wiesz, drogi przyjacielu, Blackfyre, Baratheon oraz Lannister podpisali pakt, stawiający nas w krytycznym położeniu. Przejdę to meritum, Edmurze. Nigdy nie przyjąłeś korony królewskiej, nigdy nie ogłosiłeś aktu separacji od dynastii Targaryenów. Zawsze byłeś wiernym przyjacielem oraz doskonałym doradcą. Chcę zjednoczyć nasze ziemie - Włości Korony oraz tereny podległe Riverrun. Chcę, abyś zasiadł w Małej Radzie jako Starszy nad Prawami. Oczywiście, do twojej śmierci Dorzecze byłoby zwolnione z płacenia podatków na rzecz Królewskiej Przystani oraz jestem w stanie wysłuchać każdej twojej propozycji oraz sugestii. Pragnę jednak podnieść prestiż korony Targaryenów, co znacznie zachęciłoby inne wielkie rody Westeros do sojuszu z nami oraz uchronić nas od nieuchronnej zguby z rąk potężnych rywali. - Daemon po skończonym monologu wbił spojrzenie w Tullego, oczekując jego reakcji.

Harrold usiadł niepewnie na wskazanym miejscu.  Wciąż był nieco zszokowany tym, co się stało Harry'emu.
Niemniej, przemówił, gdy tylko Tully rozpoczął rozmowę:
-Pozwól, Panie, że jeszcze raz pogratuluję Ci decyzji o ogłoszeniu się królem. Dotychczasowy stan rzeczy był... nieco niejasny, ktoś nieobeznany mógłby pomyśleć, że Pstrągi są wasalami Smoków. A nikt nie chce nieporozumień w polityce, prawda?- zapytał retorycznie. Po tych kilku zdaniach poczuł się pewniej i kontynuował:
-Wyrażam ubolewanie z powodu konfliktu z królestwem Skały. W Dorzeczu przelano już zdecydowanie zbyt wiele krwi. Mam nadzieję, że ten konflikt uda się jeszcze rozwiązać w pokojowy sposób.

Przez chwilę zastanawiał się, co powiedzieć dalej, po czym wyprostował się na krześle i zaczął mówić o wiele bardziej konkretnym tonem.
-Dla uniknięcia nieporozumień podkreślę, że królestwo Doliny zachowa neutralność w tym sporze. Mój wnuk może pozostać Twym giermkiem, królu. Ale giermkiem starszego brata Harry'ego jest wnuk króla Lancela. Nie chcę ochłodzenia stosunków ani z Tobą, królu, ani z Lannisterami.
Szczerze mówiąc, ta wojna jest dla mnie niekorzystna. Andalowie będą wyżynać się wzajemnie, zamiast zająć się wspólnymi wrogami.
Nie zamierzam mediować w tym sporze- interesy Wiary oraz Doliny nie pozwalają mi na zabawienie długo w Dorzeczu. Jeśli jednak mogę Ci coś doradzić, Wasza wysokość, to sugeruję zmianę tytułu z królewskiego na książęcy i złożenie hołdu lennego Zachodowi.
Teraz może Ci się wydawać, królu, że to opcja Ci uwłaczająca, ale rozważ proszę zalety takiego wyjścia oraz konsekwencje alternatyw: nie będzie żadną złośliwością stwierdzenie, że królestwo Skały ma większą armię od królestwa Trydentu. Nie będzie kłamstwem stwierdzenie, że ziemie rodu Tullych są jednymi z ostatnich w Dorzeczu, których nie dotknęły obecne wojny. Rozwiązanie pokojowe pozwoli Ci Panie zdobyć przewagę gospodarczą w regionie. A korona... trzy miesiące temu nie miałeś jej jeszcze na skroniach, Panie. Uważam, że lepiej wyjść z konfliktu bez strat i z niewielkim podrażnieniem dumy, niż jako pan na zgliszczach... o ile w ogóle jako „pan”...- zrobił znaczącą pauzę.

-No dobrze, do meritum zatem.- wznowił po chwili, neutralnym tonem. Nie było w jego głosie agresji, Edmure znów mógł odczuć, że mowa zawiera suche fakty, bez ukrytych znaczeń czy gróźb.
-Jak mogłeś się już domyślić, Wasza Wysokość, jadę do Raventree by nakłonić króla Myle'a do zmiany religii na jedyną prawdziwą Wiarę. Robię to na prośbę Jego Wielkiej Świątobliwości. Jeśli król Trydentu Północnego nie zmieni swych poglądów, wyjście będzie tylko jedno...- zakończył, zamyśliwszy się na chwilę. Wkrótce znów podjął temat:
-Awatar Siedmiu na Ziemi zaoferował wsparcie Wiary Wojującej. Być może inne królestwa lub jakaś liczba rycerzy stawi się na świętą wojnę. A co zrobi król[Jeżeli Edmure zgodził się złożyć hołd Lancelowi, Harrold powiedział „książę”]Trydentu?- zakończył pytaniem. Jeżeli kapitan Synów Wojownika im towarzyszył, Arryn odwrócił się do niego, ciekaw, czy ten doda coś od siebie.

O dziwo, Tully dał się przekonać. Harrold był szczerze ucieszony:
-Dziękuję Panie, że mnie posłuchałeś. Pozwól, że wyślę list do Casterly z Twojej kruczarni. Mam nadzieję, że Lannisterowie również będą skłonni do kompromisu- powiedział uśmiechnięty.
-Będę się też modlił o polubowne załatwienie sprawy- zapewnił.

W sprawie Blackwooda nie było tak lekko.
-Rozumiem- powiedział zamyślony- wierność sojusznikom to piękna idea. Proszę jednak o zachowanie neutralności w przypadku eskalacji sporu. Zapewniam, że ani królowi Myle'owi, ani jego rodzinie nic się nie stanie, przynajmniej nie za moją decyzją. Rozumiem, że nawracanie słowem jest skuteczniejsze od nawracania mieczem i gwarantuję, że nie dojdzie do konfliktu, jeśli uda się go uniknąć- powiedział pewnie.
Jednocześnie poczuł w sercu ciężar odpowiedzialności. Zawsze go odczuwał, gdy składał obietnicę.
Wysoko jak honor, pomyślał ponuro.

Humor poprawiła mu zapowiedź wysłania poselstwa i próby przekonania Myle'a również ze strony Ryb.
-Bardzo mnie to cieszy. Oczywiście, Twa wnuczka może jechać razem z nami. Wierzę, że wspólnymi siłami zapobiegniemy tej wojnie- powiedział ze szczerym uśmiechem.

Jeśli Edmure chciał porozmawiać na inny temat, królowie podjęli go właśnie teraz.

Na koniec, Harry na chwilę wrócił do stosunków z Lannisterami:
-Jeszcze jedno... gdyby w rozmowach z królem Lancelem pokojowe drogi zawiodły... proszę, nie wystawiaj swego giermka w pierwszej linii, Wasza Wysokość, jeśli nie będzie to konieczne.

Gdy skończyli rozmowę, Harrold podziękował i wyszedł. Wstąpił na chwilę do septu i poszedł do przydzielonej mu komnaty.

- Z pewnością masz częściowo rację, ser. Nie należy jednak zapominać, że takowy tok rozumowania ma swoją drugą stronę. Siedmiu nadało nam większe prawa i nie bez powodu innym nadali mniejsze. Tacy ludzie jak tamten chłop powinni o tym równie pamiętać co i my. Z pewnością dobry rycerz powinien być skromny, a dobry chłop winien być pełen pokory i zwiesić głowę, gdy przemawia do niego rycerz. Tak przynajmniej myślę. - Kevan usłyszał odpowiedź Marqa na temat lekcji pokory. Dalej rozmowa potoczyła się na luźniejsze tematy, między innymi na podróże. Giermek odpowiedział Kevanowi, że dalej niż po Zachodzie nie miał okazji podróżować, a i to nie po całym. Westerlingowie z pewnością do najbogatszych i najsilniejszych rodów nie należeli, nic więc dziwnego, że woleli się trzymać własnych ziem niż trwonić pieniądze na dalekie wyprawy dla swych pociech tylko by te mogły się nieco zabawić. W takich chwilach jak ta Kevan mógł się cieszyć z przywileju należenia do najbogatszej rodziny w Siedmiu Królestwach. Sam Marq zaś powiedział, że najbliższe, godne do odwiedzenia miejsce, to z pewnością Harrenhal. Była to jedno z możliwych miejsc do zatrzymania się w ich dalszej wędrówce, z pewnością dość interesujących z historycznego punktu widzenia.

Powitanie ich w Riverrun przez lorda Edmura nie było tak wielkie jak to w Turni. Co prawda Kevan i jego giermek mogli się cieszyć pewnymi względami, ale jego ludzie, którzy w większości byli tylko zwykłymi rycerzami bez koneksji nie mieli tyle szczęścia. Oh, oczywiście gościna została im zapewniona, ale podczas gdy Kevan dostał dość przytulną komnatę, a Marq zaraz obok niego by mógł mu natychmiast służyć, gdy tylko byłaby taka konieczność, to ludzie Lannistera zostali poupychani w znacznie gorszych warunkach, na dodatek bacznie obserwowani. Nic dziwnego, jeszcze niedawno lord Tully czuł na sobie złowieszczy oddech Lwa na swym karku i ciężko się po nim było spodziewać, że o tym zapomniał. Z pewnością więc po takim powitaniu Tysha miała mnóstwo pracy przy Kevanie by go należycie rozluźnić, ale niewątpliwie jej doświadczenie i umiejętności były wystarczające by jej rycerz mógł choć na chwilę zapomnieć o Rybuchu, który przyjął go w swej samotni raczej chłodno.
- Również mam nadzieję, że na moich relacjach ze Skałą nie powstanie żadna rysa. Co zaś się tyczy twej pomocy, to przybywasz tu po próżnicy. W ostatnich dniach moi ludzie osobiście wycięli bandę jakichś obdartusów, a młody lord Piper zajmuje się problemem bandytów w Dorzeczu z ramienia króla Blackwooda. Z pewnością więc nie przyjdzie ci zabawić tu długo i ruszysz na poszukiwanie tego całego... Szalonego Miecznika, o ile nie padł już w boju z ludźmi lorda Addama.  - Kwestię przyznania Kevanowi jakichś "pobożnych" ludzi Edmure zbył milczeniem. Cóż za bezczelność!

Edmure wydął usta i z rozbawieniem popatrzył się na Kevana i powiedział - Z tego co pamiętam, to ostatnim razem byłem lordem, a nie zwykłym rycerzem, ser Kevanie. Co się zaś tyczy tego całego Arryka, to nic o nim nie wiem. Ani gdzie jest ani czy ma jakichś ludzi. Jeśli chcesz, to możesz próbować zaciągnąć języka u kogoś innego, prostaczkowie lubią plotkować i jestem pewien, że będą wiedzieć znacznie więcej niż ja. Szczególnie jeśli zatrzymasz się w jakiejś gospodzie, to znajdziesz tam całe mnóstwo ludzi gotowych ci wszystko wyśpiewać za kufel piwa.