Dziedziniec Wschodniej Strażnicy

Guillaume zgodnie ze swoim zamiarem ruszył na południe, to znaczy mając wschodzące słońce po lewej, a zachodzące po prawej. I definitywnie nie był to kierunek wpierdol, bo niestety nie napotkał po drodze żadnych dzikich. W końcu po kilku dniach podróży usłyszał najpierw odległy szum, potem poczuł zapach soli, a na końcu zobaczył spienione fale morza. Czyli w zasadzie mógł być wszędzie gdzieś na jakimś wybrzeżu. Jakoś specjalnie cieplej nie było, więc i Muru jeszcze nie minął. Swoją drogą Mur zaczął majaczyć na horyzoncie jako równa plama bieli wciąż narastająca. Guillaume zbliżał się do niego z każdym krokiem i miejsce spotkania Muru z morzem coraz bardziej przypominało kuśkę wjeżdżającą w dupsko. W końcu dotarł do podstawy tejże starej budowli i jakiś typ zadął w róg jeden raz. Powinien zadąć trzy razy, bo co trzy głowy to nie jedna. Wszedł do tunelu i tym razem obeszło się bez dzikich ryków radości z przechodzenia przez zajebiście zimny tunel. Wyszedł dumnym krokiem na dziedziniec i zauważył tłum ludzi. Byłby spojrzał na nich z góry, gdyby nie miał niewiele ponad pięć stóp wzrostu. Zamiast tego wzniósł ręce i rozcapierzył drapieżnie palce.
- Zaprawdę jednak powiadam wam, to róża tkwi w kolcu!
I po chwili z tłumu wyszedł jakiś siwy staruszek, który choć wyglądał nikło, to prezentował sobą siłę jakby nigdy nie zaznał okropnego smaku brukselki. Mimo to Guillaume przerwał mu w połowie zdania.
- Zaraz przyjdą syr lordzie dowódco. HA! Żartowałem! Nie żyją hahaha!
A potem poszedł za Eddisonem to jego samotni, bo rzeczywiście, za Murem pizga kurewsko, więc i trochę ciepła mu się przyda. No i może jeszcze coś jeść, a jakby zajrzeć do zbrojowni to może nowa kolczuga i trochę bełtów się znajdą.

Kwatera, którą otrzymał we Wschodniej Strażnicy, a raczej drewniana prycza, w końcu pokój dzielił z kilkoma rekrutami, była niczym w porównaniu z królewskimi kwaterami w Bliźniakach. Nic więc dziwnego, że król kolejny raz nie mógł spać. Myślał, jak będzie wyglądała jego rozmowa ze Stannisem Baratheonem, Lordem Dowódcą Nocnej Straży. Było w końcu pewne, że ten będzie wrogo nastawiony. Człowiek o jego reputacji nie mógł nie odnieść się do „zdradzieckiej” wojny, jak to niektórzy określają, którą rozpoczął Frey. Przezabawne w tym było, że obaj przez niepotrzebnie rozpoczęte wojny znaleźli się tu, na Murze. Jeśli istnieli bogowie, musieli sobie teraz kpić z Freya, robiąc z niego podwładnego Stannisa.
Rano oczywiście wstał skoro świt, spakował niewiele rzeczy które posiadał, jeśli Eddison Tollet już wstał to odmeldował się u niego i ruszył w stronę Czarnego Zamku, zapewne w towarzystwie dwóch innych „braci”, którzy przybyli tu z nim na galerze Blackwooda. Jeśli też byli z nimi inni bracia, Stevron od prostej uprzejmej rozmowy zaczynając, próbował wyciągnąć z nich jak najwięcej na temat Czarnego Zamku i tego, co ich tam czeka, by być na to wszystko dobrze przygotowanym. Znajomość swojego wroga to w końcu podstawa, o której raz już zapomniał. Raz i nigdy więcej.

[/zt]

Gdy armia Thralla dotarła do zamku nad morzem, okazało się, że jest opuszczony. Wrony porzuciły swój ostatni dom, co za tchórze! Nie było więc walki, której tak długo Thrall oczekiwał, jednak i tak nakazał postój w tym miejscu. Rozkazał otworzyć bramę i przepuścić siły dysponujące po drugiej stronie. Nawet jeśli sama brama była zawalona, miała zostać znów sprawna. Gdy tak już się stało, Thrall nakazał powiększyć bramę, jeśli olbrzymy i mamuty się nie mieściły. Chciał mieć ich po swojej stronie, kiedy wreszcie spotka południowców. Dlatego też będzie czekał tak długo w tym zamku, aż wreszcie reszta jego wojsk przejdzie na drugą stronę, wliczając w to mamuty i olbrzymy. Gdy wszyscy już będą na południu, Thrall rozkaże podpalić zamek, by wrony zobaczyły, co spotyka tchórzy. Następnie nakazał powrót do głównej siedziby wron, gdzie stamtąd wraz ze swoją armią miał wyruszyć dalej na południe, wielką drogą. Tamten zamek w dniu wymarszu również miał być spalony.

Praca szła dobrze, Mur szybko ulegał sprawnym ręką Wolnych Ludzi. Nawet olbrzymy i mamuty przeszły, chociaż z wielkim trudem. Mając teraz całą swoją potęgę, Thrall nakazał dzień odpoczynku i dopiero potem wymarsz, jak wcześniej planował. Wysłał jeszcze swoich Thennów do zbrojowni, by wyposażyli najlepszych wojowników w broń i zbroje z południa, jeśli jakieś się jeszcze ostały. W dniu odpoczynku wysłał też Thennów po wolnych ludziach, by dowiedzieli się, czy ktoś umie budować machiny, które pomogą zdobyć zamek południowców. W razie braku takich ludzi nakazał przesłuchać swoich więźniów, czy oni potrafią. Jeśli wyrażali chęć współpracy, mieli być traktowani lepiej. Natomiast jeśli nie chcieli współpracować, mieli zostać poddani torturom. Informacje o przyszłych budowniczych, miał mu dostarczyć jeden człowiek, który miał je wcześniej pozbierać. Teraz wystarczyło tylko wyruszyć. Po drodze traktem oraz wzdłuż Muru Thrall wysyła swych ludzi na zwiad, oraz grupy po 100 osób do łupienia wiosek, które znajdują się po drodze. Jeśli jakieś się znajdują.