Port Wschodniej Strażnicy

Najemnicy, ze względów praktycznych oraz strategicznych, obozowali przy swoich okrętach, a częściowo również na nich. W końcu teraz mieli port - mały, ale zawsze - w którym mogli mieć do większych łajb łatwy dostęp. Okazali się też nie być głupi, tak więc po wystosowaniu oferty handlowej wobec Dzikich, którzy znani byli z bycia narwanymi huncwotami, oczy i uszy mieli szeroko otwarte. Szybko dostrzegli, że wśród ich "sojuszników" panuje jakieś poruszenie, którego efektem stało się wkrótce ewidentne otaczanie pozycji Synów Wojny. No tak... Z umowy zlecenie najwyraźniej nici. Walczyć i ginąć za darmo nie mieli zamiaru. Nie było ważne czy robiliby to dla Skagira, czy też śmierć ponosiliby z jego ręki. W zorganizowany sposób postawili więc wszystkich na nogi i zaczęli spokojnie szykować okręty do wypłynięcia oraz pakować na nie co tylko mogli. W tym czasie kilkudziesięciu najemników z łukami w gotowości obserwowało Dzikich, a za wsparcie służyło im również kilku kompanów obsadzających machiny wojenne.

Najemnicy uwijali się sprawnie, a że wiele ze swoich zapasów i tak mieli na okrętach, to nie musieliby wiele zostawić w momencie pojawienia się Skagira. Obecność olbrzymów u boku Wybrańca nie sugerowała raczej żeby miał zamiar targować się o cenę, więc zachowawczo pocisk ze skorpiona wbił się z mocą w ziemię przed nim i jego pupilkami nim zdążyli się nadto zbliżyć. Sygnał był jasny - jeden zły ruch, a następny nie chybi. Jeżeli Skagir chciał krzyczeć i rzucać wyzwaniami, to proszę bardzo. Nikt nie miał zamiaru do niego wychodzić i nikt nie miał zamiaru do niego dołączać poza tymi, którzy już to zrobili. Pieniądze! Oto, co się liczyło! Nie jacyś Przedwieczni, grumkiny, snarki i inne czary-mary. Swoją drogą po czymś takim najemnicy nie mieli ochoty już z nim w ogóle robić interesów, ponieważ ewidentnie nie był godzien zaufania. Tak więc mógł szturmować ich pozycje z nadzieją, że nie skończy z pociskiem ze skorpiona w dupie i zdąży przebić się na okręty nim te odbiją od brzegu, albo mógł się odpierdolić. Tyle dobrze, że Synowie Wojny zdawali się ładować jedynie na większe jednostki, ignorując swoje drakkary. Najwyraźniej uznali, że więcej będzie kłopotu i ryzyka z próbą zabrania ich, niż zysku z ich zachowania.

Cóż... Rozsądek najwyraźniej nie należał do mocnych cech nawet największych wodzów Dzikich, albowiem Skagir postanowił atakować. Wybraniec ruszył naprzód i natychmiast odezwał się jeden ze skorpionów. Wystrzelony z niego pocisk szczęśliwie zarysował jedynie głęboko pancerz przywódcy hordy, który w porę zdążył się uchylić. Niestety kolejny pocisk przebił pancerz i prawą stronę pierwsi wielkiego wojownika. Rana nie była śmiertelna, aczkolwiek zdecydowanie bardzo bolesna i ograniczająca. Po jednym pocisku z machin wbiło się też w oba towarzyszące Skagirowi olbrzymy. Za większymi pociskami poleciał też grad mniejszych i wiele strzał przeszyło zarówno ciało wodza, jak i jego gigantycznych przybocznych. Inne pociski posłały tymczasem na ziemię wielu towarzyszących Wybrańcowi wojowników. Zaczęło się...
Synowie Wojny zwarli szyki, przyjmując na siebie Dzikich. Skorpiony skupiły się teraz na olbrzymach, ponieważ Wybraniec może i był duży, ale nie na tyle żeby aż tak łatwo go było ustrzelić w tłumie wrogów i swoich, tymczasem wielu najemników będących na okrętach rzuciło to co robiło i chwyciło za łuki, aby wesprzeć kompanów. Skagir starł się z jednym z Synów i od razu mógł poczuć, że jest różnica w walce. Przeciwnik zdecydowanie nie był tak łatwy jak zabijane wcześniej Wrony. Dwóch najemników ubił - obaj wcześniej go ranili - zanim stanął naprzeciw ich nowego dowódcy. Gorm był jeszcze trudniejszym oponentem. Gdyby Wybraniec był w pełni sił, to najpewniej wgniótłby go w ziemię, jednak teraz wystawało z niego kilkanaście pocisków, pokonani Synowie Wojny zdołali go ranić, a i przychodząc tutaj nie był pierwszej świeżości. Zdołał ledwie drasnąć Gorma, zanim ten go wykończył. A raczej wykończyłby, gdyby nie kilku Dzikich, którzy rzucili się pod topór najemnika, aby wyciągnąć swojego wodza z zamieszania. Tak też, szczęśliwym zbiegiem okoliczności życie Skagira zostało zachowane.
Wojownicy Wybrańca tymczasem spotkali się z niezwykle zaciekłym oporem najemników. W dodatku teraz widzieli jak ich wódz zniknął, a i olbrzymy nie wyglądały najlepiej. Morale zaczęło się kruszyć. Część wojowników nie chciała ginąć tutaj, męcząc jakichś najemników, kiedy mieli lepsze perspektywy w najbliższej przyszłości - zabijanie Wron, łupy i lepsze ziemie. Jedynie najbardziej zagorzali wyznawcy Przedwiecznych atakowali mimo to i ci ostatni trochę krwi najemnikom napsuli. Koniec końców nie byli jednak w stanie zatrzymać ich wypłynięcia. Na koniec dnia Skagir ponownie trafił nieprzytomny do łoża, gdzie zajęli się nim medycy i klnący pod nosem Czarownik. Jeden z olbrzymów stracił oko, oba były w ciężkim stanie. Port zaś wypełniły setki ciał...

Sztorm uderzył we flotę Doliny wkrótce po minięciu Szarych Klifów, a chociaż dzielnie zmagali się z żywiołem, to część z ich okrętów została rozsiana po morzu. Lord Hunter, kiedy zawierucha ucichła, znalazł siebie oraz dwa inne swoje drakkary rzucone gdzieś w pobliżu wschodnich wybrzeży Północy. Korzystna pozycja pozwalająca im kontynuować drogę w kierunku Wschodniej Strażnicy, gdzie kierować się powinna cała reszta ich ocalałem floty - chyba że Horrmund miał inne plany. Okazać się nawet miało, że wiatr pognał ich bardziej na północ przez co zamek Nocnej Straży był bardzo bliski ich pozycji.

W drodze do Wschodniej Strażnicy lord Horrmund natknął się jeszcze na jeden z drakkarów od Melcolmów, natomiast w samym porcie Nocnej Straży oczekiwał dwa inne statki z doliniarskiej floty - jedna z wynajętych przez lorda Royce'a kog oraz drakkar dowodzony przez lorda Upcliffe'a. Czarni Bracia powitali mieszkańców Doliny ciepło, poinformowani już o ich zwycięstwie nad drakkarami Dzikich i wielce tym uradowani. Lord Hunter i jego ludzie liczyć mogli na miejsce przy ogniu, ciepłą strawę i schronienie przed zimnem, które tak daleko na północy było już szczególnie dotkliwe.


Lord Waymar i prowadzona przez niego trzecia część floty przybyły tego dnia, między nim a Horrmundem pojawiło się również kilka innych rozproszonych drakkarów, a kolejne mogły być w drodze. Po przybyciu do Wschodniej Strażnicy główna część sił Doliny również została powitana i ugoszczona przez Czarnych Braci. Król Emmett - niepierwszy monarcha, który po klęsce trafił na Mur - oraz jego ludzie skierowani zostali do komnat pod strażą, gdzie oczekiwać mieli eskorty do Czarnego Zamku. Royce tymczasem liczyć mógł na rozmowę z dowódcą Wschodniej Strażnicy. Jeżeli chciał szybko o siłach Dzikich, to musiał się rozczarować. Nocna Straż miała na chwilę obecną małe, prawie żadne, pojęcie o ich pozycjach i możliwościach. Okręty wiecznie zagrażające Wschodniej Strażnicy absorbowały wiele z ich sił, tak samo jak odbudowa sił, czuwanie nad Wąwozem Czaszek, patrolowanie Muru oraz wypady zwiadowcze płytko w Nawiedzony Las, aby upewnić się, że wróg nie planuje żadnego większego natarcia lub wspinaczki. To samo wcześniej usłyszeć mógł lord Hunter. Jeżeli jednak lord Waymar chciał dowiedzieć się więcej o tym co tu zaszło, to dowódca mógł mu to przybliżyć w swojej samotni.

Ostatnia tura okrętów z floty Doliny powróciła do Wschodniej Strażnicy. Przy ich znaczącej liczbie podział wymusił na nich ponad dwa dni zwłoki, ale zabezpieczyli się w ten sposób przed sztormem. Sztormu wprawdzie nie było, ale gdyby po raz kolejny w nich uderzył, to mógłby na mroźnej północy nawet pogrzebać ich wielki sukces pod wzburzonymi falami. Czy warto było więc ryzykować dla zaoszczędzenia paru dni, kiedy mężowie przywykli byli do ruszania na kampania na długie księżyce? Raczej nie.

Teraz, nie mając przed sobą perspektywy kolejnych bitew z Dzikimi, ludzie z Doliny podsumować mogli spokojnie swoje zyski i straty.

Chciałem być marynarzem:

Ludzie odpowiedzieli radosnym okrzykiem na pierwsze słowa Waymara. W końcu mówił do nich - MĘŻNYCH obrońców Doliny. Dalej zebrani słuchali już spokojniej, a dało się zobaczyć również, że część Czarnych Braci krzątająca się w porcie czy przebywająca opodal przystanęła żeby zobaczyć co się dzieje. Czujne oko wypatrzyłoby nawet króla Emmetta, który, spowity czarnym płaszczem, przyglądał się przedstawieniu z surową miną. Kiedy Royce zakończył mowę, jego ludzie ponownie nagrodzili go radosnymi okrzykami. Byli podekscytowani i radośni. Dobrze. Bardzo dobrze. Gdyby nie byli, któryś mógłby zacząć łączyć kropki i zauważyć, że Waymar po wyprawie za Mur obiecał im, że jeszcze tu wrócą żeby więcej powalczyć z Dzikimi po pas w śniegu, ale najpierw zawojują nad Czarnym Nurtem. Z domu na północ, z północy na południe, z południa znowu na północ... I znów bijatyka, i znów bijatyka, i bijatyka cały dzień... Niektórych mogłoby to zmartwić, ale nie teraz i nie dzisiaj. Dzisiaj byli MĘŻNYMI obrońcami Doliny i zwycięstwo należało do nich.

SZTO-O-O-O-RM!!!:

Prędko, prędko! Ludzie z Doliny Arrynów ładowali się na okręty, aby jak najszybciej móc wypłynąć ze Wschodniej Strażnicy. Kto by się im jednak dziwił? Lodowa aura Muru nie spodobała się chyba żadnemu z nich. Nawet jeżeli miód, ale i pieczone mięso jakim raczyła ich Nocna Straż nie należało do najgorszych. Wkrótce ostatnie pożegnania były za nimi i pierwsze łajby ruszyły w drogę powrotną do domu.

Morze tym razem miało im sprzyjać, oszczędzając nieprzyjemności i pozwalając flocie - płynącej dla dodatkowego bezpieczeństwa na raty - bez zbędnych niepokojów dotrzeć do wybrzeży Doliny Arrynów. Po drodze jednak lord Royce musiał podjąć jeszcze jedną decyzję, symboliczną raczej niż szczególnie istotną, a uszu jego dojść mogły ciekawe słowa wymieniane pomiędzy jego ludźmi. Słowa związane z jego osobom i tym jak zaprezentowała się ona podczas wyprawy... No i może po prostu z tym jak wygląda?

Szt-o-o-o-rm!!!: