Wody Zachodu

Laura przez ostatnie dni reagowała dość podobnie do brata. Widocznie mieli ze sobą więcej wspólnego jako rodzeństwo niż mogłoby się początkowo wydawać, skoro łączyło ich takie samo unikające podejście do problemu tak złożonego. Lady Hightower po turnieju z największą ostrożnością unikała miejsc, w których mogłaby wpaść na brata: zniknęła z przedpola zaraz po zakończeniu konkurencji, a do tego nie zbliżała się nawet w okolice komnaty gościnnej, którą zajmował. Zdawała sobie sprawę, że taka sytuacja nie utrzyma się na zawsze, aczkolwiek nie mogła się przełamać i stanąć z Dorianem twarzą w twarz.
Na statek załadowali się dość sprawnie i pospiesznie, toteż brata widziała gdzieś tylko kątem oka gdy nadzorował załadunek na pokład podczas gdy ona oraz jej dwórki weszły niepostrzeżenie na statek. Za każdym razem gdy wyściubiała nos z kajuty, którą jej przydzielono, upewniała się czy starszego brata nie ma na horyzoncie i ku swojemu zdziwieniu - i chyba nawet lekkiemu poczuciu zawodu za każdym razem - okazywało się, że Dorian większość czasu spędzał pod pokładem w samotności.
Po upływie doby, przyzwyczajona do wyżej wspomnianego faktu, wyszła na pokład bez uprzedniego upewnienia się i ku swojemu zaskoczeniu, dostrzegła sylwetkę brata stojącego przy burcie i patrzącego w odmęty zachodniego morza. Może ją usłyszał, może jakaś niewidzialna siła to sprawiła, ale w tym samym momencie odwrócił głowę i została zauważona. Odwróciła się już i miała pospiesznie zejść pod pokład, ale dostrzegła, że się zbliża, więc z grzeczności - albo tak jej się przynajmniej wydawało - odwróciła się ponownie w jego stronę i w paraliżującym stresie wysłuchała co ma do powieszenia. Przez moment zdawało jej się, że nie zdoła nic z siebie wydusić, ale w końcu usłyszała swój własny głos, choć zdawało jej się że słyszy kogoś innego, a nie tą pewną siebie Laurę, którą dobrze znała od urodzenia.
- Nie tutaj - rzekła, rozglądając się nerwowo po pokładzie, po czym odwróciła się i ruszyła schodkami w dół, gdzie przeszli do jej kajuty. Dziewczyna okropnie obawiała się, że ktoś mógłby ich podsłuchać: jakiś rycerz, dwórka, nawet zwykły majtek. Poza tym w jej głowie pojawiło się jakieś irracjonalne poczucie, że bogowie nie usłyszą pod pokładem tego co ma do powiedzenia, choć była to najgłupsza z myśli jaka przyszła jej kiedykolwiek do głowy i zdawała sobie  z tego nawet sprawę. Gdy znaleźli się już w ciasnej kajucie, Laura od razu tego pożałowała, bo to oznaczało znajdowanie się bliżej brata, aczkolwiek zamknięte drzwi dawały jej niejako poczucie bezpieczeństwa. - Ja... Chyba za bardzo się spiłam na tym weselu. Tolerancja alkoholu to nigdy nie była moja mocna strona - powiedziała, aczkolwiek zdawała sobie sprawę, że Dorian może tego nie łyknąć. Wszakże widywał siostrę już o wiele bardziej pijaną niż tamtej nocy, ale wydawało jej się, że to chciał usłyszeć, żeby wzięła winę na siebie. - To moja wina, nie wiem co sobie wtedy pomyślałam. Chyba trochę mnie osaczyli na tej uczcie i źle to na mnie wpłynęło - dodała, aczkolwiek każdy kto Laurę znał, wiedział, że uwielbiała być w centrum uwagi i jej nadmiar nigdy na nią źle nie wpływał.

Dorian wcale Laurze nie ułatwiał. Bardzo szybko się okazało, że jej brat w przeciwieństwie do niej nie chce uciekać w niedorzeczne wymówki i obojgu im sprawy ułatwić. Laura westchnęła, przygryzając wargę w zastanowieniu, milcząc przez dłuższą chwilę. Chciała w głowie znaleźć jeszcze jakieś słowa, które mogłyby usprawiedliwić ich zachowanie tamtej nocy, ale nic nie przychodziło jej do głowy. Do tego wszystkiego bliska obecność jej brata wcale nie pomagała jej się skupić.
Laura pogodziła się już w pewnym sensie ze świadomością, że bogowie będą ją za to wszystko potępiać, podobnie jak za wiele innych rzeczy, których dopuściła się w przeszłości, ale całowanie brata to był dosłownie bilet w jedną stronę do siedmiu piekieł. Mogli oszukać wszystkich wokół, mogli oszukać rodziców, przyszłych małżonków, nawet siebie mogli oszukać do pewnego stopnia, ale bogów nie mogli oszukać. Wtedy Dorian przyszedł jej z pomocą, a przynajmniej tak jej się wydawało. Pokiwała energicznie głową na jego słowa słysząc jak proponuje, aby wszystko było tak jak dawniej.
- Tak, zgadzam się, wróćmy do tego co było dawniej, do bycia bratem i siostrą - powiedziała nagle, łapiąc jego dłonie w geście jakby podziękowania za to, że to zaproponował. Kto wie, może gdyby zadedykowała swoje życie sprawie Siedmiu i oddała się wierze, uzyskałaby kiedyś odpust za to, co się wydarzyło i ominęłoby ją wieczne potępienie. Jej brat też pewnie mógłby się u bogów odkupić jeśli jako król poświęci im wystarczące należności. - Będziemy się modlić do Siedmiu żeby nam to zapomnieli, a z czasem może i sami zapomnimy o tym - dodała jeszcze, uśmiechając się blado bez przekonania.

Słowa brata wpędziły Laurę w jeszcze większy stres i poczucie bezradności wobec sytuacji, w której się znajdowali, ale wiedziała w głębi ducha, że w pewnym sensie ulżyło jej. Miała dość chorobliwej zazdrości, którą otaczała brata w ostatnim czasie i negatywnych emocji związanych z karaniem się za nią i wmawianie sobie, że tak nie wolno. Po raz pierwszy od długiego czasu miała jasność w swoich uczuciach i poczuła, że wewnętrzny konflikt gdzieś znika. Mimo to nie mogła zwyczajnie przystać na jego prośby, musiała dopuścić do rozmowy chociaż odrobinę rozsądku. Bez żadnych oporów przesunęła się bliżej brata i nie zaprotestowała w żaden sposób na pocałunek, ale kiedy odsunął się wreszcie, poczuła, że jej oczy są wilgotne od łez.
- Ale my nie jesteśmy smokami, nie jesteśmy z krwi Valyrii. Jesteśmy z Reach, u nas takich rzeczy się po prostu nie robi... - powiedziała łamiącym się głosem, przypominając sobie słowa Aemona Blackfyre, który próbował na siłę wmówić jej, że płynie w niej krew dawnych Valyrian i że powinna być z tego dumna. Może miał rację, może rzeczywiście w pewnym sensie na Laurę ów pierwiastek lyseńskiej krwi oddziaływał bardziej niż na innych w ich rodzinie co objawiało się nie tylko niezwykłym wyglądem, ale także pociągiem do własnego brata. Może Aemon miał rację mimo wszystko. - Poza tym gdyby ojciec się dowiedział... Odesłałby mnie na drugi koniec kontynentu, a Ciebie srogo ukarał... A co jeśli by Cię wydziedziczył? Gdybyś przez to nie miał zostać już królem? - zapytała nagle lekko przerażona, kładąc jedną dłoń na klatce piersiowej Doriana, patrząc na niego z dołu swoimi sarnimi, zaszklonymi oczami.

Laura nie mogła oprzeć się wrażeniu, że jej brat powie teraz wszystko, cokolwiek tylko mogłoby wpłynąć na jej decyzje. Zdecydowanie lekceważył władzę ich pana ojca oraz wagę ich czynów, ale Laury nie trzeba było wcale długo przekonywać. To jej wystarczyło. Ojciec się nie dowie, bogowie ich potępią, jakoś to będzie. Po raz kolejny wychodziło na to, że rodzeństwo Hightowerów ma ze sobą więcej wspólnego niż mogłoby się wydawać: zuchwałą ignorancję dla wszystkiego wokół jeśli rozchodziło się o spełnianie ich nienaturalnej zachcianki.
- Do czasu zostania przez Ciebie królem minie wiele lat, do tego czasu ojciec mnie wyda i odeśle do domu męża, a Tobie znajdzie żonę. Dorian, wydaje mi się, że ignorujesz w tym momencie zbyt wiele rzeczy, które mają się niedługo wydarzyć - jęknęła żałośnie w odpowiedzi na słowa brata, marząc w myślach o równie lekkomyślnym podejściu. Westchnęła cicho, po czym poczuła jak ramiona brata otulają ją ciasno. Odwzajemniła ten gest tym samym, opierając swoją twarz na klatce piersiowej brata. Poczuła jego charakterystyczny zapach, bardzo dobrze jej znany, ciężki do opisania, ale zarezerwowany w jej głowie wyłącznie dla niego. Jeśli jakiekolwiek łzy opadły z jej oczu, zniknęły natychmiast w materiale jego koszuli. Słysząc słowa na temat Kevana, zaśmiała się natychmiast, przyklaskując sobie w myślach, że miała rację.
- A ja wiem dlaczego Beesbury tak mnie denerwowała ostatnimi czasy. Już nawet myślałam o tym, żeby ją odesłać przez Ciebie - powiedziała, uderzając go lekko zamkniętą pięścią w ramię. Odsunęła się o cal aby spojrzeć mu w twarz z dołu. Badała dokładnie wzrokiem każdy skrawek jego twarzy, każdą niedoskonałośc, każdy włosek wyrastający na jego brodzie, zakrzywienie brwi i te wodniste, szare oczy. - Zawsze wiedziałam, że skończę w siedmiu piekłach - powiedziała jeszcze nim położyla mu swoją dłoń na karku i wspięła się na palce aby pocałować go w blade usta. Tym razem jednak nie tak nieśmiało i ze strachem jak wcześniej, ale bardziej pewnie i z większą łapczywością niż dotychczas. 

Laura wahała się jeszcze przez pewien czas stojąc z miną wyrażającą głębokie zastanowienie. Przygryzała lekko dolną wargę co robiła zawsze, gdy podejmowała jakąś kuszącą decyzję, walcząc ze sobą ostatkami pobudek moralnych. Tak było i tym razem. Postanowiła jednak iść za poradą brata i zapomnieć o przeciwnościach i przeszkodach na ich drodze i skupić się na tym, czego naprawdę chciała. A w tym momencie - jakkolwiek to brzmiało - chciała swojego brata.
Słysząc jego odpowiedź o siedmiu piekłach, zaśmiała się tylko, a Dorian mógł poczuć na swoich ustach jak wargi Laury wykrzywiają się się w uśmiechu. Wkrótce przenieśli się na łóżko i Laura zapomniała o otaczającym ich świecie. Nie pomyślała nawet o tym, że ktoś mógłby wejść do środka i ich nakryć. Ileż to razy któraś z jej dwórek wchodziby niezapowiedziana do środka? W tym momencie nie miało to jednak większego znaczenia, liczyła się tylko ona i Dorian.
Jej dłonie błądziły naprzemiennie po ramionach chłopaka oraz po jego plecach, zahaczając od czasu do czasu o jego kark. Nie bardzo wiedziała co robić w tej sytuacji, w końcu znalazła się w takim położeniu po raz pierwszy, toteż wszelkie ruchy wykonywala instynktownie i z ciekawością. Wszakże święta Laura nigdy się nawet w swoim życiu uprzednio nie całowała, nie licząc jakichś skradzionych przez adoratorów nieoczekiwanych buziaków.
Gdy poczuła usta brata na swojej szyi, wzdrygnęła się początkowo zaskoczona dziwnym ale nader przyjemnym uczuciem, które odczuwała. Wypuściła głośno powietrze z ust, wczesując jedną dłoń w jego blond czuprynę z tyłu głowy. Jej druga zaś dłoń wślizgnęła się pod jego koszulę. Dotykając jego skóry, jej palce skradały się wzdłuż jego kręgosłupa raz po raz. Chyba nigdy nie miała okazji być z nikim tak blisko, a fakt, że był to jej brat powinien teraz nieco ją przerażać i obrzydzać, ale zamiast tego Laura czuła spokój i coś na wzór ulgi. Zupełnie jak po długim i męczącym udawaniu kogoś innego, wreszcie mogła być sobą.
Położyła mu obie dłonie po obu stronach twarzy chcąc zwrócić na niego swoją uwagę i gdy wreszcie ją miała, przyciągnęła jego twarz do siebie i pocałowała po raz kolejny. Po tych kilku razach powinna już się uspokoić, ale mimo to, za każdym razem gdy ich wargi się spotykały, coś w jej żołądku nadal wykręcało młynka.
- Zaczynałam się martwić, że coś jest ze mną nie tak. U każdego młodzieńca, na którego natrafialiśmy na naszej drodze, doszukiwałam się rzeczy, które wykluczały go ze zostania z moim mężem - powiedziała, gdy po czasie leżeli wtuleni w siebie. - Do tego uważałam, że żadna z dam nie byłaby wystarczająco dobra do zostania Twoją żoną. Wtedy myślałam, że chodziło o fakt, że któraś z nich miałaby kiedyś być królową w moim własnym domu. A oboje znamy mnie juz na tyle i wiemy, że w życiu bym na to nie mogła pozwolić póki żyję. Teraz wiem, że chodziło o to, ale o Ciebie także - powiedziała, na powrót brzmiąc już znowu jak stara Laura, szczera do bólu.

Laura uśmiechnęła się słysząc słowa brata, aczkolwiek w środku nie podzielała tego samego entuzjazmu. Wiedziała, że gdy wrócą do Starego Miasta, ojciec wreszcie zapyta czy znaleźli sobie odpowiednich kandydatów. Może nie od razu, wszakże ich królestwo było w stanie wojny, ale wreszcie to pytanie padnie. Nie chciała jednak zaprzątać sobie tym głowy w tym momencie, teraz chciała tylko cieszyć się towarzystwem Doriana. Na statku pobędą jeszcze przez kilka dni z dala od rodziny, ale w Wysokiej Wieży mogli nie być w stanie spędzać razem czasu aby nie wzbudzać niepotrzebnych podejrzeń.
- Co do tego jeszcze się przekonamy... Pomarzyć można - odparła na jego ostatnie słowa, wyrażając tym samym swój wątpliwy optymizm w ich sprawie. Ich uczucia mogły być szczerze i silne, ale władza królewska nadal pozostawała w rękach ich ojca i to do niego należało ostatnie słowo. Mimo to Laura nie mogła przestać się uśmiechać kiedy patrzyła na brata. Jakaś niewidzialna siła wykrzywiała jej usta w uśmiechu, tak mimowolnie. Po dłuższych rozmowach, Laura poczuła się okropnie zmęczona. Od kilku nocy nie mogła spać przez całą tą sytuację, toteż nic dziwnego, że wreszcie gdy nie musiała się nią przejmować, poczuła się strasznie senna. W efekcie zasnęła dość szybko, w połowie wypowiadanego zdania niemalże, przygniatając brata tak, że nie sposób mu było opuścić kajutę niezauważonym. Takie uroki Laurki.