Wzgórza Zachodu

Krainy Zachodu były jednym z najbardziej podzielonych regionów Westeros. Chociaż na ich zachodzie wznosiła się potężna Skała i bogaty Lannisport, klejnoty królestwa Lannisterów, a sąsiadami ich byli bogaci królowie Castamere i Crakehall, to większą częścią krainy władali pomniejsi panowie. Nie była tu mowa nawet o pomniejszych panach noszących korony, jak Banefort czy Farman, nie. Chodziło o wodzów i możnych zbyt drobnych, aby bez wzbudzania śmiechu nazwać się "królem", a których liczna, niezjednoczona drobnica władała wschodnią połową Zachodu.

Tak to też bywa, kiedy wielu rości sobie prawa do władzy, że dochodzi do konfliktów. Małych niczym napędzający je "władcy", ale mimo to krwawych. Dwóch możnych ze wzgórz posprzeczało się wraz z końcem siódmego roku po podboju o kawałek ziemi na granicy ich domen, a że nie mogli dojść do porozumienia i wcześniej już była pomiędzy nimi zła krew, to skończyło się na sięgnięciu po topory. Kilkudziesięciu ludzi legło martwych pośród wzgórz, kilkanaście chałup strawił ogień i problem został rozwiązany...

Starzec nie chciał znaczącej obstawy i król na to przystał. Ofiarował im jednego zbrojnego w roli wozaka, który i tak był grupie potrzebny. Ten akurat człowiek miał w przeszłości styczność z wozami a że posiadał też uzbrojenie to przecież na trakcie nic dziwnego. Jeśli w ogóle to kogokolwiek interesowało, człeczyna ów miał na imię Jost i był raczej przyjemnym, acz małomównym człowiekiem. Taki pożyteczny typ co to nie ma właściwie za co go nie lubić. Także chyba problemu czy wielkiego niezadowolenia nie było, prawda? Tak czy siak, podróż...
Droga minęła im spokojnie. Mogwyn miał czas, aby spokojnie trenować sztukę orężną w czasie postojów a w drodze trafiały się sposobności, by dłużej podyskutować z księciem. Ten zaś okazał się nie mieć żadnych problematycznych pomysłów, a można nawet rzec, iż do sprawy podszedł dość poważnie i bez żadnych dąsów. Dajmy na to... Chociaż na wozie spoczywał jego nowy, darowany przez Ibbeńczyków pancerz, to w drodze i przy spotkaniu z góralami miał zamiar używać kolczugi z brązu. Powód był rzecz jasna oczywisty. Był natenczas Bolverkriem a nie Tristiferem Muddem, toteż nie wypadało mu nosić bogato zdobionych płyt na których znajdowały się rodowe barwy oraz heraldyka. Górale z Zachodu może nie słynęli jako uczony lud, ale pustki między uszami też raczej nie mieli.
W trakcie drogi odnalazł ich także skrzydlaty posłaniec starca, którzy doniósł mu, iż Stara Nettle nie stawi się na jego prośbę. Miała własne sprawy.
Plotki, ploteczki, plotunie... Trochę ich do uszu wpadło. Jeśli chodzi o najbliższe okolice to ktoś tam coś wspomniał o jakimś konflikcie dwóch możnych z gór pod koniec zeszłego roku. Poszło bodaj o ziemię a przywódca jednej ze stron postradał życie. Cóż, nie pierwszy i nie ostatni konflikt - a przynajmniej takie zdanie miał rozmówca. Co więcej, mógł usłyszeć o stadzie wyjątkowo sprytnych lwów, które pod wodzą wielkiej bestii nękały ziemie na granicach włości Lannistera. Chociaż kto wie, może już je ubito. Z pewnością jednak nie wybito jeszcze Żelaznych Ludzi, którzy poczynali sobie na początku ostatniej ćwiartki ubiegłego roku dość śmiało. Potężna rejza przewinęła się przez wybrzeża Dorzecza, włości Baneforta a także Piękną Wyspę. Najazdy na taką skalę zdarzały się raczej rzadko, ale mimo swojej siły, ten nie wyrządził chyba jakiś wielce znaczących szkód napadniętym ziemiom.

W drodze zatrzymali się jeszcze w jednym obozie gigantów, gdzie pomogli lokalnej grupce kudłaczy w walce z chorobą. Później był już tylko cel ostateczny ich aktualnej wędrówki. Nieduża wioska składająca się z dość swobodnie porozrzucanych wokoło wodzowskiej siedziby skromnych chat powitała ich zaciekawionymi, być może podejrzliwymi spojrzeniami mieszkańców. Jedyną większą budowlą było otoczone niskim wałem domostwo tutejszego wodza, u którego chcieli szukać posłuchania. No i owego posłuchania dostąpili. Wódz przyjął napitek i wysłuchał prośby starca. Z początku był temu wszystkiemu niechętny. Szczególnie nie podobała mu się wizja tych wszystkich gości w pobliżu jego osady. Niepotrzebne mu zamieszanie, ot co. Jednakże w końcu dał się urobić i zgodził udzielić pomocy. W ruch poszli posłańcy, ludzcy i skrzydlaci. Efekty? Na te trzeba będzie z pewnością trochę poczekać.

Starzec chciał udać się do Starej Nettle? No cóż, nic prostszego! Owa szanowana przez górali z gór Zachodu wiedząca mieszkała właściwie rzut kamieniem od miejsca w którym aktualnie gościł. Gospodarz bezproblemowo mógł użyczyć Mogwynowi przewodnika, aby ten go na miejsce doprowadził. O ile, rzecz jasna, było to potrzebne. W końcu miał on te swoje kruki i nawet jednego już tam słał.

Jakby nie wybrał, droga górskimi ścieżkami miała zająć leciutko ponad dzień. Przy okazji tej podróży nie było mowy o spotkaniu z jakimikolwiek wodzami, bez zdecydowanego zbaczania na południe czy północ. Zresztą czy byłby sens ich odwiedzać? Zapewne posłańcy dotrą do nich, nim on dotrze do domu wiedźmy a prawdopodobieństwo ich przybycia na wiec można oceniać jako wysoce prawdopodobne. W końcu mają blisko, to i niewiele szkodzi się wybrać. No, chyba, że ktoś ma mocno na pieńku z ich gospodarzem. Tak też mogło być.
No ale, Stara Nettle. Dotarł do jej domostwa niedługo przed południem. Owo domostwo, skromne raczej i praktyczne, sporządzone było na góralską modłę, z kamienia oraz ziemi. Przy nim znajdował się niewielki ogródek z ziołami i warzywami, które górska gleba mogła utrzymać a także zagroda, gdzie dom znalazły kury oraz owce. Poza tymi raczej dość zwyczajnymi widokami był także niedźwiedź, kudłata bestia leniwie wylegująca się obok jednej ze ścian domostwa wiedzącej.
- Pofatygowałeś się osobiście. - Doleciał jego uszu głos starszej kobiety, dochodzący od wejścia do chaty. Wkrótce potem jego oczom ukazała się szczupła a nieco przygarbiona już sylwetka owej starszej wiedzącej. - Mogwynie... - Rzekła a jej pooraną zmarszczkami twarz przyozdobił ciepły uśmiech. Wszak była osobą dość sympatyczną i życzliwą.

- Miałabym wierzyć, że nie zechcesz przybyć i przedstawić mi swych argumentów osobiście? Ha... - prychnęła staruszka. - Nie starczyłoby na to wiary andalskich fanatyków. - dodała, kiwając głową. Prezent przyjęła i zań podziękowała, zaraz też zapraszając starca do swojego domostwa. To w środku było urządzone dość skromnie, raczej praktycznie. Była duża przestrzeń do codziennych zajęć, składzik i sypialnia - dość do tego, by wiedząca mogła robić tam swoje i na tyle niedużo, by zajmowanie się tym czy ogrzewanie izb nie było przytłaczające dla jej osoby.
Mogli pomówić, przy naparze albo napitku. Stara Nettle za swą pomoc najczęściej otrzymywała odpłatę w postaci różnych potrzebnych jej towarów, także dysponowała odrobiną piwa, sfermentowanego koziego mleka czy nawet miodu lub wina. Jako uprzejma gospodyni zaoferowała także poczęstunek, w tym wypadku złożony z chleba, koziego sera i kiełbasy baraniej.
- A wiesz, że nie jesteś pierwszym, który mnie w sprawie górali nachodzi? Nie dalej jak kilkanaście dni temu był u mnie niejakie Raymund Reyne z zaproszeniem od swego króla na ucztę. - powiedziała i pokręciła głową. Się nagle na te klany uparli.
Próba nakłonienie wiedzącej do pomocy okazała się być... sukcesem. Co prawda nie jakimś straszliwie spektakularnym, ale ta w końcu przystała na pomoc Mogwynowi.
- Strach pomyśleć, co by było, jakbym ci odmówiła. - rzekła, z uśmiechem kręcąc głową. - Pewnie byś mi to pod oknem wyśpiewał, jak nieustępliwy młodzik. Do porwania jednak byś się chyba nie posunął. - powiedziała wesoło. W chwilę jednak uśmiech ustąpił a zielone oczy spojrzały na gościa poważnie.
- Skoro mówiliśmy też o zagrożeniu ze strony Andalów... - zaczęła. - Miałam sen. Wielka fala uderzyła w brzeg i wlała się w głąb wschodnich ziem. Podobne rzeczy widziałam, nim uderzyli na Dolinę. - dodała.

Mogwyn otrzymał swój napar, natomiast gospodyni zdecydowała się na kubeczek czerwonego wina. Ponoć miało ono, pite w rozsądnych ilościach, zapewniać długowieczność. Tak jej rzekł spotkany ongiś w Lannisporcie medyk. Pewnikiem przyjezdny, bo lokalny chwaliłby ichnie miodowe. Co do samego zaś twierdzenia, to nie potrafiła powiedzieć, czy to prawda, ale na pewno to akurat pite jej smakowało. I to już solidny plus.
- Starość, niedźwiedź... Wymówki, ot co. - kobieta prychnęła wu dawanym oburzeniu. W tym wieku już żadne zaloty i miłosne przygodny nie zaprzątały myśli wiedzącej. Zaraz i ochota do żartów przygasła, bo niewesoły temat w progi wkroczył.
Usłyszawszy pytanie kobieta jedynie pokiwała przecząco głową. - Nie wiem, Mogwynie. Sny pokazały, ile pokazać zechciały. Może mam tego nie wiedzieć a może losy wciąż się ważą. - odpowiedziała, uśmiechając się w ten cokolwiek smutny sposób. Spokojnie mógł zakładać, że kobieta się z nim nie droczy i mówi mu, ile wie. Tak to było z tymi snami, że człowiek je dostawał i nie mógł upomnieć się o wyjaśnienia. Póki co pozostały mu domysły. Może celem będzie sprzymierzony z leśnymi demonami Mudd a może Durrandon, w którego ręce wpadły ostatnio Tarth i Estermont. Całkiem logicznym też było przyjąć, że na pierwszy ogień może pójść królestwo Darklyna - już atakowane, wykrwawione, posiadające spore miasto portowe, które świetnie sprawdzi się jako solidna baza na westeroskiej ziemi.

Jeśli Mogwyn nie miał więcej pytań, to mogli przejść do bardziej niezobowiązujących tematów. Kobieta chciała wyruszyć jutro i mogła go przenocować, jeśli się nie spieszył. Akurat miała wolny siennik, który to należał do przyjętej na nauki dziewczyny, co to miała ją w przyszłości zastąpić. Ta teraz już najczęściej była w podróży, by samodzielnie zdobywać wiedze w praktyce i poznawać lokalne klany.

Taki być musiał zamysł bogów. Albo to, albo śniąca niepoprawnie odczytała swój sen. Prawda, była już kobietą leciwą i wielce w sprawach boskich przekazów biegłą, ale nie wykluczało to całkowicie możliwości dokonania błędnej interpretacji czy przegapienia jakiegoś szczegółu. Jak to mawiają: koń ma cztery nogi a się czasem potknie. Ostatecznie mogła też ukrywać prawdę, jednakże to najmniej prawdopodobna opcja. Bo i po co miałaby to czynić? Tak czy siak, usłyszał, co usłyszał i wiedział już na pewno, że nadchodzą krwawe czasy. Być może niedługo starzec obaczy również, na ile jego interwencje w politykę możnych panów się zdały.  

- Zgoda. - odpowiedziała krótko. I wedle zapewnienia, pomocy z wezwaniem udzieliła. Pozostało zatem odpocząć te noc i ruszać w drogę.


Dni mijały a wezwanie wędrowało w świat. Póki co, na miejscu nie pojawił się ni jeden z klanowych wodzów. Poza tym, który już tutaj dom swój miał, oczywiście. Taki stan rzeczy nie powinien niepokoić. Wezwanie kierowano ku mieszkańcom gór a ci zamieszkujący pobliskie tereny z pewnością wiedzieli, że mają niemało czasu, nim w ogóle trafi ono do wszystkich. Przybył jednakże do nich inny gość, z pewnością interesujący, albowiem przyniósł ów gość zaproszenie od swego pana, Jego Miłości Williama Reyna, zaproszenie dla ich gospodarza. Już podczas wizyty u Nettle, Mogwyn dowiedział się, iż jeden z Reynów ją odwiedził i o pomoc dla swego króla prosił. Teraz starzec dowiedział się także, iż młody król zaprasza wodzów z tej części gór do siebie w gościnę dwudziestego dnia tegoż księżyca. Wyglądało na to, że dziad mędrzec i młody monarcha nieumyślnie weszli sobie w drogę. Chociaż kto wie? Niewykluczone, że wodzowie z okolicy zdołaliby powrócić z Castamere, nim zbiorą się na miejscu ci z odleglejszych zakątków krainy. Pytanie: z jakim nastawieniem wrócą?

Gospodarza nie trzeba było namawiać do trwania na miejscu. Zgodził się on wszakże dopomóc Mogwynowi i wspierać go w jego dziele, także nigdzie się nie wybierał. Jak jednak miały się sprawy u reszty klanowych wodzów, w progi których chciał starzec zawitać? Ano to już różnie bywało. Z całą pewnością można rzec, iż wycieczka nie okazała się nadaremna. Prawda, prawie połowa z odwiedzonych wodzów miała zamiar przybyć do gaju i nijak nie musiał ich do tego namawiać. Reszta jednak miała wątpliwości i bez odbytych rozmów, najpewniej skierowaliby swe kroki ku zamczysku czerwonego lwa. Kilku i tak miało zamiar to uczynić, nawet pomimo namawiań Mogwyna. Najwyraźniej przedkładali to co miał im do zaoferowania młody król ponad wydarzenia mające mieć miejsce w gaju. Zyskają czy pożałują? To się jeszcze okaże.

W końcu starzec powrócił ze swego objazdu i na miejscu faktycznie mógł zastać już kilku wodzów. Byli to głównie ci, który odwiedził, albowiem najbliżej mieli oni do miejsca zgromadzenia. Poza tym pojawił się też wóz z orężnymi podarkami od Jego Miłości Tristana Mudda. Sto mieczy i dziesięć zbroic. Razem z wozem zaś przybyły też nieco wymęczony posłaniec z informacjami. Czy wesołymi? Kwestia sporna, ale dla większości raczej nie. Nie dla tych, co miłują pokój.

- To bardzo szczodre z waszej strony - rzekła lady Bracken, uśmiechając się szeroko. Najwyraźniej nie miała zamiaru nawet próbować odmówić takiej uprzejmości jak oddanie pierwszego strzału do upatrzonego zwierza. - Liczmy jednak, że znajdziemy więcej zwierzyny i wszyscy będą mieli szansę się wykazać!

W czasie tropienia dorzeczańska panna rzeczywiście z wielką chęcią brała czynny udział w poszukiwaniu śladów zwierzyny i, czego nie sposób było jej odmówić, okrywała łowczych z Castamere wstydem. Może był to po prostu gorszy dla nich dzień, a może lady Bethany była po prostu tak uzdolnioną łowczynią, ale ludzie Williama ledwo byli w stanie za nią nadążyć, kiedy podążała za tropem. Herbem rodu panienki był dorodny ogier, acz ona sama przypominała w tej chwili bardziej wybitnego psa myśliwskiego podążającego niestrudzenie za zwierzyną.
Tropiąc podróżowali około dwóch godzin, aż w końcu lady Bracken stwierdziła, że ślady są już zbyt świeże, aby cały orszak łowiecki za nimi podążył. W końcu nie chcieli spłoszyć zwierzyny. Jedynie kilka osób, pieszo już, powinno kontynuować podróż na tym odcinku. Dziewczyna oraz łowczy zgodnie stwierdzili, że tropili grupkę saren. Nie powinno być więc problemu z tym, aby nie tylko Bethany oddała strzał. Dopisywało im tutaj nieco szczęścia. Powalenie paru saren podczas tak szybkiej i małej wyprawy łowieckiej byłoby zaprawdę dorodnym łupem.
- Musimy zachować się niezwykle cicho od tej pory - rzekła lady Bracken. - Jeżeli Wasza Miłość wyszedł z wprawy strzeleckiej, to może obierze za cel sarnę, która będzie nas najbliżej? - zaproponowała. - Pytanie jednak jak pewnie jesteście tego, że możecie cicho zwierzęta podejść? Niektórzy wolą dojść jak najbliżej, podczas gdy inni polegają na celnym oku i pewnej dłoni, aby uśmiercić je z daleka.
Bethany, zazwyczaj, należała do tych drugich. Nie poruszała się jak tur w składzie ceramiki, ale dzikie zwierzęta były niezwykle czujne i ciężko było je podejść. Z tego też względu wolała nie ryzykować.

Ruszyli więc - Bethany, William oraz dwóch jeszcze królewskich łowczych. Wkrótce, po kilkunastu przynajmniej minutach uważnego marszu, dojrzeli w oddali swoją zwierzynę pasącą się pośród drzew. Trzy sarny. Cicho rozdzielili się nieco i zajęli pozycje. Każdy wiedział w co szyć. Lady Bracken napięła łuk, powoli i spokojnie, dając innym czas na przygotowanie swoich strzałów i upewniając się, że nie zaalarmuje zwierząt. Wystrzeliła! Pocisk przemknął między drzewami i gładko przeszył szyję stojącej dalej sztuki. William również wystrzelił i... chybił. Jego dwaj łowczy za cel obrali ostatnią sarnę. Pierwszy z nich posłał pocisk, który celu nie sięgnął, poprawić zdołał jednak za nim drugi.

Dwie padły, jedna żyła i skoczyła przed siebie, aby uciec przed agresorami. Na szczęście w panice obrała taką trasę, która pozwalała im wciąż ją przez chwilę widzieć.
- Dalej! Popraw! - krzyknęła z ekscytacją do Williama młoda lady, zachęcając go pośpiesznie, aby jeszcze spróbował ustrzelić sarnę. - Szybko!
Niestety kolejna strzała, chociaż wystrzelona celniej niż poprzednia, również nie sięgnęła celu. Może gdyby sarna wciąż była w bezruchu, to tym razem by się udało... Widząc niepowodzenie Reyne'a, lady Bracken również puściła strzałę za uciekająca zwierzyną. I ta również przeleciała blisko, bardzo blisko, ale celu nie sięgnęła.
- Heh... - westchnęła dziewczyna, patrząc za znikająca w zaroślach sarną. - Zdarza się i tak - stwierdziła z uśmiechem. - Dwie z trzech to wciąż świetny wynik jak na tak niedługą wyprawę. Zawsze też możemy tropić dalej.