Port Miasteczka

Ostrzeżenie Grimma... Usłyszawszy je, kiwnął głową na znak, że rozumie i dalej spoglądając na swego rozmówcę przyznał, iż tak by wolał uczynić. Jednakże nie jego wola jest najważniejsza i nie ona zdecyduje. Powiedziawszy to, rozłożył ręce, uśmiechnął się ponuro i odszedł. Polubił tego Grimma, nawet jeżeli był świadom, że to nie sympatia - może wcale jej nie było - nakazała mu udzielić porady. Spodziewał się, że był to w dużej mierze pragmatyzm. Harlaw w końcu wiedział o odesłaniu jego rodziny, która teraz zapewne znajdowała się na kontynencie i dawno ostrzegła wroga o ich nadejściu. Grimm zdradził się, że wie o innych Tarczach, ale chyba zakładał, że to już dość oczywiste. W końcu te siły w zamku nie wzięły się znikąd. Właściwie jedyną względnie istotną informacją - o ile nie było to kłamstwo -przekazaną w tej rozmowie było to, jaki jest Manderly. Względnie, bowiem świadomego ich obecności wroga tak czy siak nie należało lekceważyć, jaki by nie był.

Załadowali się na okręty i wyruszyli. Długi czas nie minął, nim znaleźli się u wybrzeży Dębowej Tarczy. Victarion stanął na pokładzie swej galery, aby ocenić, jak wygląda tam sytuacja. Książę miał oblegać zamek i wziąć go szturmem, jeżeli podoła. Jak się jednak stało? Jak wyglądały sprawy? Czy dostrzegł wielkie zbiorowisko drakkarów, czy może dowódcy ich części wyprawy zabrakło cierpliwości, by na niego czekać?

Obecność takiej ilości okrętów nie pozostawiała wątpliwości, że na miejsce dotarli ostatni. Trudno się mówi. Uwinął się w miarę sprawnie i Urragon raczej nie powinien mieć do niego większych pretensji. Tym bardziej, że najwyraźniej tutaj wszystko poszło podle zamysłu a szturm został zakończony pełnym sukcesem. On też mógł osiągnąć podobny efekt, ale tylko przysporzyłoby to strat. Nagroda zaś byłaby niewiele większa. Pewnie, więcej obrońców z Szarej Tarczy byłoby trupami, ale czy aż tak bardzo mu na tym zależało, to nie potrafił powiedzieć. Niby wrogowie, ale tacy jakby porządni. Na głos tego nie powie, ale realnie żal mu było, że Grimm nie jest po ich stronie. Byłby niezgorszym wsparciem.

No ale, sentymenty sentymentami a były sprawy do obgadania. Pierwej jednak musieli się rozłożyć na brzegu. Trzeba było znaleźć miejsce i wytyczyć obóz. To drugie zrobił bardzo pobieżnie. Nie potrzebowali tutaj umocnień, aczkolwiek przykazał trzymać warty o każdej porze a także ostawił pół setki najlepszych, sprawnych wojaków i pół setki najlepszych łuczników na galerach. Na wszelki wypadek można było zachować pewną dozę ostrożności. Dowodzenie zostawił tym dwóm kapitanom, co coś potrafili. Jeden miał obóz, drugi jego galerę.
- Ech... - westchnął, spoglądając na zamek. Czas było iść do reszty lordów.

[z/t]