Przedpola Grimstone

Cóż, szkoda była to wielka, że machina nie miała więcej czasu, aby popracować. Jednakże musieli zdobyć zamek w najbliższym czasie, albo porzucić oblężenie i odejść z wyspy. Druga opcja była nie do zaakceptowania przez Victariona, więc zarządził szturm.

Szturm przebiegał jak szturm. Wzajemny ostrzał, walenie do bramy i ofiary głównie po ich stronie. Trochę za dużo ofiar jak na jego oko.
- Niech się wycofają i wracają pod osłony! - wydał rozkaz. Szkoda mu było marnować ludzi w tak bezowocnym natarciu. Miast tego wolał, aby ich siła przysłużyła się im, kiedy wreszcie przebiją się przez bramę. No, o ile się przebiją. Jeżeli tak się stanie, ponowny atak na mury odciąży ich w przejściu.
- Szykujcie drugi taran. Przekażcie Qoho, żeby on i pięćdziesiątka ludzi ostrzeliwali miejsce, skąd lecą beczki. - przykazał, mając nadzieję, że w ten sposób ulży nieco chłopakom pracującym nad bramą. I to by było w zasadzie na ten moment tyle. Więcej nie mógł zrobić. Ot zatem jeszcze rzucił okiem, jak sytuacja w obozie i na drakkarach, czy oby tam przypadkiem nic nie wyskoczyło.

Oszczędzanie amunicji, czy jej brak? Wkrótce się przekonają. Wrota puściły. Wróg czekał po drugiej stronie, odpowiednio uszykowany. Grimm po raz kolejny udowadniał, że nie jest głupcem. No cóż, i z takimi człowiek musi się mierzyć. Cóż to byłoby za życie, gdyby za wrogów mieć samych imbecyli? Łatwe, ale i nudne. Zresztą, dość miał imbecyli pośród własnych krewnych.
- Dawać hak. Szykować osłony. - przykazał. Plan? Nieco złożony. On, wraz trzydziestką najlepszych wojaków i dziesiątką zbrojnych mieli pod osłoną nienaruszonego jeszcze daszku przejść przez bramę następnie ruszyć na wroga. Co jasne, pod daszkiem trudno byłoby się bić, toteż do starcia musieliby spod niego wystąpić. Założenie było takie, że część wraz z nim zaatakuje zbrojnych. Do tej pory szedłby jakoś w drugim szeregu, ale na atak by wystąpił, rozpalił swój trzymany wespół z pawężą ogromy morgenstern i ryknął głośno, wypuszczając z ust płomienie. No i jebut, atak! Ci pod daszkiem mieliby go utrzymywać, może przechyli i osłonić nim ich, jeśli w plecy by im z murów próbowali szyć. Pewnie część musiałaby też walczyć z atakami włóczników z wozów. Taka pozycja, psia mać.
Za nimi miałaby wejść reszta porządnych wojaków z kapitanami. Też pod osłoną i z hakiem. Może nawet z hakami. Ci mieliby zepchnąć pierwszy od prawej wóz. Jak? Napierając nań, po tym, jak hak - albo haki - zostanie zaczepiony o koło od spodu. To koło po drugiej stronie. Ktoś musiałby kucnąć i rzucić hakiem. No i później ciągnąć linę, pchać wóz. Jeżeli uszkodzą koło z drugiej strony, to wóz sam się przechyli a wtedy już z górki. Wszyscy do natarcia.
- Ponowić atak na mury. I raportować, jak idzie. - Rzucił jeszcze, kiedy szykowano się do wykonania planu. Coś jeszcze? Tak, doprecyzowanie. Najpierw atak najemników wzmocnionych setką najgorzej wyszkolonych pieszych od lewej. Potem pięć dziesiątek uzbrojonych w stal i pięć dziesiątek uzbrojonych w brąz lepszych pieszych miał szturmować na prawo, w nadziei, że nacisk na lewą stronę trochę im sprawę ułatwi. Półtorej setki łuczników jego mogło wspierać atak najemników. Pół setki pozostałe miało czuwać razem z ludźmi postawionymi na tyłach. Jakby zjawiła się ta jazda wroga, która tak dopiekła jednej z rejz, mogli napierdalać im w konie.

Przeżycie Grimma byłoby mu na rękę, ale myślał o nim raczej jak o jeńcu a nie przyjacielu. Chociaż kto wie, może los zdecyduje inaczej. Póki co jednak walczyli i nic nie było rozstrzygnięte.

Kiedy beczka pieprznęła w osłonę, uśmiechnął się lekko. Spodziewał się, że i tutaj to na nich czeka. W końcu zawężanie im terenu, na którym mogli się ustawić miało czemuś służyć a po tym co już widział, nie oczekiwał jeno uprzykrzonej konfrontacji z ludźmi na wozach. Na szczęście osłona tym razem wytrzymała i dotarli do szeregu nieprzyjaciela, z którym się zwarli. Ich pozycja była gorsza, ale dawali radę a nawet nie szło tak źle. Cóż, właśnie dlatego był tutaj on sam a wraz z nim najlepsi wojowie.
Co teraz? No cóż, wóz upadł. Oni byli zaś zajęci walką. Nie było czasu na specjalnie wyrafinowane podejście do sprawy. Zakrzyknął ino do jakiegoś kapitana - ewentualnie jednego z wojaków, jeśli kapitana przy nim nie było -, który z nim był, aby się cofnął i spojrzał na to, co się dzieje. Jego ludzie jednak wiedzieli co robić. Kiedy wóz padnie, miało się rozpocząć natarcie, do którego ruszą wszyscy, oprócz tych, którzy pełnili straż tylną ze strzelcami. Przejście przez wóz i... osaczenie obrońców od prawej? Część mogła napierać na resztę wozów i walczyć. Takie były założenia tego natarcia a on z tej pozycji nie mógł już tego dobrze kontrolować. Dlatego wybrał tego kapitana, by ten rzucił okiem.
- Dalej! Tarcza w tarczę! Napierać! - ryczał do swoich. Musieli się przebić przez tych, którzy blokowali im drogę. Do tego ryku dodał kolejne zionięcie płomieniami a może i nawet jakieś ogniste rogi. I rąbał. Najchętniej zająłby się teraz Grimmem, ale nie spodziewał się, by ten stał tutaj z obrońcami i tak łatwo mu się wystawił.

Mury miały to do siebie, że stanowiły nie lada przeszkodę do pokonania. Nawet te stosunkowo niewysokie były solidnym wparciem dla obrońców. Taki był koszt przeprowadzania pospiesznych szturmów. Cóż, być może następnym razem będzie miał więcej czasu. Zobaczy się. A póki co...

Wróg dął na odwrót. Jemu zaś zależało, aby jak najmniej nieprzyjaciół uszło do donżonu. Złapał przeto jednego z kapitanów. - Zorganizuj sobie grupę. Masakruj tych, co chcą wiać do donżonu. - rzucił do niego zza zasłony swego hełmu. Zaraz potem spojrzał na kolejnego, jeśli takiego miał pod ręką. - Dwie osłony. Taran. I daj mi tutaj Qoho. - rzekł. Chodziło mu o takie osłony, których da się użyć przy wejściu do donżonu, więc możliwe, że pluteje. Spojrzał raz jeszcze na zamieszanie i uśmiechnął się. Nawet nie miał nadziei tego zorganizować. Jego ludzie wlewali się do zamku i rozpoczęła się jatka. Próby zwoływania ich i uporządkowania dałyby niepotrzebny czas nieprzyjacielowi.
- Reszta za mną. Sprawdzimy, czy lord Grimm jest w pierdolonym domku. - rozkazał. Jeżeli miał mało ludzi, to temu drugiemu kapitanowi - czy kogo tam złapał - kazał mu sprowadzić z dwudziestkę pod donżon. On ruszał z tym, co miał. Cel? Wedrzeć się do środka, nim zamkną drzwi. Jeżeli się nie uda, rozwalić drzwi. Toporami, taranem, czym się da.
Jeżeli obrońcy podjęli walkę, gotów byłby się wysilić i znowu podpalić broń, aby szybciej ich przepchnąć z pozycji. Polecił ponad to, jeśli będzie taka możliwość, wetknąć rant tarczy albo broń w... No tam jak drzwi stykają się z kamienną framugą. Albo napierać po prostu. Cokolwiek, byleby mogli się wedrzeć.