Dziedziniec Grimston

Żelaźni Ludzie chyżo przystąpili do wykonywania rozkazów Victariona. On sam jednak, zanim zaczął rąbać drzwi, zauważyć mógł, że strzały przestały z donżonu lecieć. Zamiast tego coś innego wystawało z okna i machało. Jakiś kawał białego materiału na kiju. Jakby pusta chorągiew, którą obrońcy chcieli coś zasugerować.

- Dobrze więc! - dało się słyszeć głośną odpowiedź z donżonu. - Nie wiem po jaką cholerę zdecydowaliście się na szturm, albowiem padło was wielu, a dobywając donżonu padnie więcej. Niechybnie jednak go zdobędziecie, za dużo was jest żeby nas starczyło! - stwierdził ktoś, kto najpewniej był lordem Grimmem. - Nie uśmiecha mi się rzucać moich ludzi na śmierć jedynie po to, aby uczynić wam na złość, więc proponuję rozejm! Dostaniecie całe złoto i srebro jakie w donżonie trzymamy i większość naszych zapasów, albowiem nie wszystkie są w spichrzu na zewnątrz, a część znajduje się w piwnicach! To wszystko bez konieczności tracenia kolejnych żyć! - zaproponował. - Ponadto ja i moi ludzie nie będziemy uprzykrzać wam życia przez resztę waszego pobytu na wyspie, o ile powstrzymacie się od siania pustoszenia pośród miejscowej populacji! Zamiast tego, ponieważ łupiąc oczekujecie zysków, pokojowo oddamy wam część najbliższych zbiorów, kiedy się do nich zabierzemy! Niewątpliwie więcej ich będzie przy starannych żniwach niż przy gwałtownym plądrowaniu, gdzie mnóstwo pól idzie w zadeptanie!
Zapadła chwila ciszy, po której Grimm dodał jeszcze:
- Jak bardzo ci na pojedynku zależy, to po dobiciu targu możemy się jeszcze na pamiątkę spróbować! - krzyknął. - Swoich umiejętności się nie wstydzę, ale po tym co widziałem głupim bym był, gdybym na takie rozstrzygnięcie stawiał cokolwiek!

Maester (Żelazny Przypływ)

Minęła dobra chwila, najpewniej przeznaczona na "odgruzowanie" zabarykadowanego przejścia, ale w końcu drzwi donżonu stanęły otworem i po schodach zszedł ku Żelaznym Ludziom pan na Grimston. Odziany był w płytowy pancerz z brązu, a w pochwie u boku miał nosił miecz. Wyszedł do nich bez tarczy i w towarzystwie dwóch przybocznych - prostych poborowych odzianych w gambesony. Mężem był postawnym i prawie tak wysokim jak Harlaw. Na oko byli też w podobnym wieku. Jego ludzie zaś, chociaż nieszczególnie wybitni, jak na wprawne oko morskiego króla cokolwiek z wojennego rzemiosła zdążyli już w życiu liznąć. Nie przyszli świeżo z pola. Czy może byli weteranami jakiegoś poprzedniego starcia, czy może to po prostu Grimm swoich poddanych trzymał w dobrej kondycji, tego wyczytać już nie mógł.
- Propozycja moja stoi jak rzekłem - powiedział lord Szarej Tarczy. - Jeżeli mi nie ufacie, to paru waszych ludzi może wejść do środka i sprawdzić, że kosztowności w złocie i srebrze więcej niż wam wydam nie chowam - dodał. - Ni ich życiu, ni zdrowiu nic nie zagrozi - obiecał. - Za swoją rodzinę sowitego okupu nie zaoferuję, ponieważ niezależnie od wyniku czy to rozmów, czy walki, za jeńców ich nie weźmiecie. Dawno ich tu już nie ma.
Jak na razie żadna strzała nie wyleciała z donżonu, ani też nie wyglądało na to, że obrońcy planowali zrobić coś zdradzieckiego i w czasie rozmów uderzyć. Najwyraźniej Grimm nie był typem desperata, który próbowałby w obliczu porażki zabić Victariona nawet za cenę własnej śmierci i szybkiej masakry swoich ludzi przez najeźdźców napełniających jego siedlisko.

Maester (Żelazny Przypływ)

Grimm spojrzał na nietypowo wyglądającego męża w drużynie Victariona, Letniaka, mrużąc nieco oczy. Nie powiedział jednak nic na ten temat.
- Niech i tak będzie - zgodził się lord Szarej Tarczy, najwyraźniej nie chcąc w tej chwili za bardzo kusić losu lub po prostu szczerze uważając propozycję Harlawa za uczciwą w obecnej sytuacji. - Hmm... Szczodra oferta, a też rzekłem, że nie odmówię walki w razie dojścia do porozumienia - powiedział gospodarz. - W takim razie możemy chyba stanąć tutaj. Miejsce dobre jak każde inne - stwierdził, kiwając głową w stronę części dziedzińca, gdzie mniej trupów zalegało. Zresztą jeśli przeszkadzały, to i je mogli zaraz ludzie uprzątnąć. - Bój na ostrza? Pod ręką mam miecz, a widzę, że u was gotów do działania jest topór.
Skoro walczyli bardziej dla sportu niż wojny, turniejowo, można by powiedzieć, to raczej nie szło łamać sobie kości obuchami. W razie zgody, Grimm posłał jednego z przybocznych do donżonu po swój hełm oraz masywną tarczę, dobywając długiego miecza, który miał u pasa. Gdyby jednak Victarion nalegał na broń obuchową, to pan Grimston z pewną niechęcią nakazał przynieść sobie młot.

- Widziałem kiedyś jeden ich statek w Starym Mieście - rzekł Grimm, uświadomiony, że Victarion wychwycił jego spojrzenie. - Piękna rzecz - stwierdził. - Nie spodziewałem się po prostu zobaczyć jednego z nich tutaj.
Na żarcik o predyspozycjach do złodziejstwa lord Szarej Tarczy parsknął lekko. Było w tym ziarno prawdy. Dobrze, że Letniacy nie parali się piractwem podobnie do Żelaznych Ludzi. Przy ich mistrzostwie szkutniczym i żeglarskim takie nocne rajdy byłyby prawdziwie dewastujące.
- Niech będzie - przytaknął Grimm.
Zaraz też obaj władcy skosztowali orzeźwiającego trunku, który przyjemnie grał na lekko ochrypłych od wykrzykiwania rozkazów gardłach. Ich ludzie w tym czasie zajęli się - patrząc na siebie nieco nieufnie - wszystkim czym już mogli. Zliczano trupy, zbierano rannych, przygotowywano złoto, srebro i zapasy na okup. Zerkając Victarion zobaczyć mógł już na pierwszy rzut oka, że jego Żelaznych z pewnością więcej padło niż ludzi Grimma, a ci byli po części prowizorycznie uzbrojonymi chłopami. Wkrótce po pojedynku powinien wiedzieć już dokładniej na czym stoi.
- Mmm... - westchnął Grimm. - Tego potrzebowałem.

Sam pojedynek, chociaż nie będący wielkim wyzwaniem, był raczej odświeżający dla Harlawa. Lord Grimm, który z wdzięcznością przyjął stalowy miecz, stawał zaciekle i ponad dwakroć dłużej niż ktokolwiek inny, z kim przyszło mu walczyć podczas tego szturmu. Zmagał się zaś z pokaźną liczbą zbrojnych, czempionów oraz miejscowym zbrojmistrzem. Ostatecznie jednak morski król zmógł jednego z czterech strażników Tarcz i ten spasował, kiedy polała się obficiej pierwsza krew. Czyli jedne czwarta kolejnych zbiorów z Szarej Tarczy należała do Żelaznych Ludzi.

- Walczycie jak demon - rzekł Grimm, ściągając hełm i biorąc głęboki oddech, kiedy paru z jego ludzi podbiegło żeby się nim zająć. - Myślę, że gdyby nie wy, to nawet odparlibyśmy wszystkich pozostałych.

Grimm przyjął miecz z wdzięcznością.
- Jedno jeszcze! - krzyknął za Victarionem, kiedy ten zbliżał się do bramy. - Słowo rady dla ciebie i twoich ziomków. Na innych Tarczach sytuacja jest pewnie taka sama, albo i gorsza - stwierdził. - Zadowólcie się przeto tymi łupami i zaniechajcie Mander, póki odejść możecie jako zwycięzcy. Lord Wylis Manderly strzeże rzeki, a nie ustępuje mi on w niczym pod względem sprytu czy zmysłu taktycznego. Może nawet przerasta - przestrzegł. - Z tą jednak różnicą, że jemu nie będzie brakować ludzi.
Lord Szarej Tarczy wydawał się szczery w swoich słowach. Czy zdradził jakieś cenne informacje swoim wrogom? Możliwe. Victarion nie pokazał się jednak jako głupiec i naiwnym byłoby sądzić, że spodziewa się pustego Manderu zapraszającego Żelaznych Ludzi do grabieży. Może więc ostrzeżenie zniechęci najeźdźców przed ryzykowaniem swojego zwycięskiego, obecnie, statusu i oszczędzi obu stronom przelanej krwi?

Tak czy inaczej, to by było na tyle. Ludzie z Szarej Tarczy zgodnie ze słowem lorda Grimma nie niepokoili Żelaznych i ci mogli oddać się uczcie, reorganizacji, załadunkowi łupów oraz, w końcu, odpłynąć ku Dębowej Tarczy, gdzie czekać powinni inni kapitanowie wysłani na archipelag.

Koniec naszych przygód: