Przedpola

Lord Connington okazał się wielce zabawnym człowiekiem, chociaż może odpowiedniejszym słowem byłoby "bezczelnym". Shireen zazgrzytała rozgniewana zębami słysząc jego ofertę, po czym postanowiła dać mu jedną szansę by przybył do niej przeprosić za swoje słowa i klęknąć nim obróci jego "armię" w proch. Tymczasem wyprowadziła swoje wojska by wydać mu bitwę jeśli takie rzeczywiście będzie jego pragnienie. Z niezadowoleniem zauważyła, że jej najemnicy powierzeni Estrmontowi są wraz z lordem Gryfiego Gniazda. Nie wątpiła, że obrócą się przeciw niemu, ale krzyżowało to plany dostania się do wnętrza twierdzy.

Na przód swoich sił wystawiła strzelców, za nimi gotowa była linia piechoty osłaniana przez dwa czworoboki jazdy na skrzydłach. Pewne siły zostały również w odwodzie, skąd dowodziła sama królowa ze swoim gwardzistą oraz kilkoma doradcami. Odpowiednie oddziały zostały też w obozie naprzeciw bram, aby zająć się możliwym wypadem z zamku. Plan był prosty - podejść do sił Conningtona i zasypać go pociskami, oczywiście przydzielając strzelcom osłonę z tarcz. Jeżeli odpowie liczniejszym ogniem rusza naprzód by się z nim zetrzeć, utrzymując równą linię, a kiedy piesi zwiążą się walką konnica oskrzydli jego siły i dokona pełnej szarży, aby następnie zawrócić i powtarzać ten manewr. Strzelcy w czasie starcia piechoty zaczną zalewać pociskami odwody Conningtona, aby nie ryzykować trafienia swoich kompanów prowadząc ostrzał pierwszych szeregów. W razie braku bezpiecznych celów wstrzymają ogień i cofną się do obozu. Jeżeli Connington ma mało strzelców lub ich brak, ostrzałem będą prowokować go do ataku. Kiedy ruszy strzelcy cofną się za pieszych i plan pozostanie bez zmian z tą równicą, że to wróg przyjdzie do nich. Jeśli zaś lord Gryfego Gniazda postanowi uciekać... Cóż... Cofający się piechurzy są wspaniałą pożywką dla konnych.
W obozie tymczasem zostawiła poza strażą piechoty i strzelców oddział konnych. Jeżeli wróg dokona wypadu i zostanie odparty mieli oni go ścigać i spróbować zająć bramę zanim zostanie zamknięta za obrońcami. Piechota obozowa w razie sukcesu miała podążyć za nimi i utrzymać ten punkt do przybycia wsparcia.

Dududu:

Wojska stanęły w szyku, myryjczycy i inni strzelcy zgodnie z planem rozpoczęli ostrzał przeciwnika i... ten nagle zapragnął się poddać. A mogli zrobić to od razu i nie posyłać ludzi na śmierć pod bełty... Kiedy poseł z wrogiej armii dotarł do Shireen zgrzytnęła ona zębami zirytowana postawą Conningtona, podczas gdy jej oficerowie byli trochę skonsternowani.
- Co kurwa? - dało się słyszeć gdzieś z tyłu.
- Przekaż swemu lordowi i wszystkim towarzyszącym mu możnym, że oczekuję ich tutaj - powiedziała posłańcowi. - O ile nie dobędą przeciw nam broni lub nie ubliżą naszemu honorowi swym językiem gwarantowana jest im pełna nietykalność - oświadczyła.
Ciekawa była co lord Gryfiego Gniazda będzie miał do powiedzenia po tym co właśnie zaszło. Na razie też obydwie armie stały naprzeciw siebie, a jej wojska pozostawały w gotowości. Szczególnie strzelcy patrzyli w stronę wroga przygotowani do kolejnej śmiercionośnej salwy.

Oho, to się porobiło. Wręcz prosiło się o śmiech. Wysłał paru ludzi, czy oni naprawdę chcą się poddać, czy to tylko jakiś podstęp. Mając już upewnienie, Estermont pokiwał głową i wysłał paru ludzi do Shireen, by przygotowała małą grupę pościgową, która miała udawać pościg za oddziałem Żółwia, nawet strzelać, byle nie było tak, że puszczają ich tak wolno, bo rycerz planował wjechać resztą drużyny do Końca Burzy i przygotować akcję otwarcia wrót.
- Za mną! - Zawołał, po czym uderzył w boki konia, zaczynając tak gnać pod mury fortecy Baratheonów. Zakrzyknął, by paru ludzi się odłączyło na rzecz udawanego spowolnienia pościgu konnych Shireen, że niby wjeżdżają szarżą i się tłuką. Gdy byli już prawie pod samą bramą, olbrzym uniósł zasłonę hełmu, wziął bardzo głęboki oddech, zaczynając tak wykrzykiwać już swoje racje, by ich wpuścili. W ruchu oczywiście.
- GRYF SIĘ PODDAŁ! WPUŚCIE NAS! BO INACZEJ TA SUKA NAS POWIESI! SZYBCIEJ! - Liczył, że uniosą tą cholerną kratę. Jakby nie było, parę dni temu wyjaśnili, jaki mają oni teraz kontakt ze szpetną królową. Gdyby pewnie poddali się wraz z Conningtonem, to byliby martwi. W dodatku te "choróbksa, wykorzystywanie, głód i marny żołd" w jej armii mówiło dużo, że najemnicy nie chcą tam wracać.
- DAWAĆ! LUDZIE! LITOŚCI! NA BOGÓW! OTWIERAJCIE!