Przedpola Turni

Zebrani po drodze ludzie od Westerlinga były miłym dodatkiem do jego, jak się miało okazać, dość skromnego pocztu, gdy niedługo po świcie mieli dotrzeć pod oblężoną Turnię. To co na samym wstępie deprymowało, to ilość wartowników, którzy zajęli pozycję na okolicznych wzgórzach by zawczasu poinformować oblegających o możliwości nadchodzącej odsieczy. Kolejna, druga linia wartowników przed obozem i co najgorsze, sam obóz - będący już umocniony, pełen nieprzyjaciela i setki drakkarów. William objął wzrokiem obóz, starając się choć skromnie oszacować siły tu zgromadzone. W końcu jednak należało, przynajmniej oficjalnie, powiadomić o swej obecności - nawet jeśli warty już ich dostrzegły z daleka.
William rozkazał by jego konni przeczesali okoliczny teren w poszukiwaniu zasadzki, choć podejrzewał, że jeśli miała ona gdzieś być, to bardziej na południe - z drogi do Castamere. Jako, że nie miał też zamiaru "stawiać się" przed obliczem króla Żelaznych Ludzi, wchodząc sam w środek ich obozu, kazał kilku konnym spokojnie ruszyć do jednej z grup wartowniczych by powiadomili ich o jego obecności i życzeniu ich króla o spotkaniu z nim. Wysłał z nimi też jednego ze swych czempionów, co by ten przekazał wieść o tym ich królowi lub też wysłannikowi od niego, że czeka on w tej okolicy.
Jak miał powiedzieć - "Mimo zapewnień króla, jakkolwiek budujących, że włos mu z głowy miał nie spaść, tak on sam i jego liczne siły, według jego wiedzy, niesprowokowani, wylądowali na brzegach jego królestwa, oblegając zamek jego chorążego. Kładło się to, co oczywiste, cieniem na możliwości króla do zaufania, z pewnością szczerym, zapewnieniom. Tedy proponował spotkanie, twarzą w twarz z tuzinem ludzi na okolicznym wzgórzu, również obiecując, na Starych Bogów, swój Reynów honor, że włos z głowy królowi i jego ludziom nie spadnie. Jako też, że wiedział o tym, że Żelaźni Ludzie na swe drakkary, co logiczne, niechętnie biorą  konie, to jeśli jego miłość potrzebuje, wierzchowce zostaną dostarczone - co by na spotkanie mógł się stawić stosownie do swej monarszej pozycji." A przynajmniej w takim tonie i treści przekazał wiadomość.
Tymczasem zaś, w oczekiwaniu wieści od drugiej strony, William kazał swym ludziom skryć się za jednym ze wzgórz i pagórków co by ich liczebność była mniej widoczna, wystawić warty i czekać...

Cóż William mógł zrobić widząc kłębowisko Żelaznych Ludzi i słysząc wiadomość dostarczoną przez posłańca? Mógł z pewnością zaszarżować na obozowisko najeźdźców, ginąc głupio i szybko. Myśl ta przeleciała mu przez głowę lotem błyskawicy i na swój sposób zabawna. Przez moment nawet przemknęło mu przez myśl czy nie szarżowałby sam, bo reszta ludzi nie miałaby zamiaru popełnić samobójstwa. Ten pomysł należało odrzucić.
Drugą opcją było przyjęcie zaproszenia - było to może niewiele lepsza decyzja od poprzedniej. Czy mógł ufać władcy Żelaznych Wysp? Nie było to jego zdaniem pewne. Czy mógł negocjować? Również było to niewiadomą. Czy szedłby na śmierć lub niewolę? Możliwe. Jakie jednak były inne, w tym momencie, alternatywy? Mógłby stąd odjechać, wycofać się głębiej w ląd, gdzie, być może, drakkary Żelaznych Ludzi nie byłyby straszne. Jednakże wiedział, widząc zgromadzone siły, że jeśli zdecydowaliby się kontynuować ataki, to głębia lądu go nie ochroni. Pozostawała zresztą jeszcze kwestia Baneforta i pytanie czy jego zamek wciąż był oblegany czy może siły Żelaznych tylko minęły jego ziemie w drodze tutaj by "zwrócić jego uwagę" i faktycznie porozmawiać i wynegocjować jakąś formę okupu czy trybutu. Naiwność z jego strony lub nadzieja? Być może. Czy byłoby to nieprawdopodobne? Cóż, Żelaźni przyjmowali złoto za to by zostawić dane ziemie w spokoju. Może więc nie było to tak nieprawdopodobne.
Być może faktycznie cały ten bajzel dałoby się zakończyć tu i teraz, względnie pokojowo i względnie bez rozlewu krwi, a kupiony czas wykorzystać na wzmocnienie swoich ziem. Williamowi się to nie podobało, uważał, że to co robi to głupota, kuszenie losu i cokolwiek innego mógłby powiedzieć. Żelaznym nie należało ufać w żadnym razie... Ale żadne wybory, które miał do dyspozycji nie były szczególnie zachęcające.
- Przypuszczam więc, że potrzebuję ochotników na obiad... - Powiedział, starając się brzmieć w typowy dla siebie, nieco lekki i może nonszalancki sposób. Nie wiedział jednak jak to zabrzmiało. W każdym razie liczył na to, że część czempionów czy możnych zdecyduje się jechać z nim na rzeczone zaproszenie i podwojona grupa zbrojnych w ramach, skromnej, honorowej eskorty. Nieważne ilu ludzi wziąłby ze sobą do środka i tak, jakby poszło coś nie tak, nie wyszliby z tego cało. Czy się jednak miał zamiar spieszyć? I tak i nie. Dopóki był we względnym oddaleniu czy może zasłonięty przez wzgórza, tak by nie było go widać bezpośrednio z obozu, to popędzaliby konia. Potem, jakkolwiek jechaliby w pośpiechu, to raczej nie na złamanie karku... Cóż, liczył też, że jak zobaczą że się zbliża się nieco większa grupa, to szturm ustanie, a nie gdy zasiądzie do stołu. O ile jakikolwiek stół będzie.

William nie mógł wiedzieć co się wydarzy, gdy zbliży się do obozowiska lub gdy się w nim już znajdzie. Odczuwanie zdenerwowania było więc z pewnością na miejscu, także cieszył się, że był w jeździe i łatwo mógł swoją niepewność ukryć. Ciekawe co myśleli towarzyszący mu możni lub zbrojni. Podzielali jego obawy i przeklinali swój los i to, że nie zostali z tyłu, z resztą sił? Nic więc dziwnego, że przerwanie szturmu Żelaznych Ludzi na Turnię wziął za dobrą monetę. Przynajmniej pod tym względem Torgon Greyiron okazał się prawdomówny. Być może więc i reszta jego zapewnień o bezpieczeństwie jego osoby również była prawdziwa. Wkrótce miało się to okazać, bowiem po dotarciu do obozu zostali doprowadzeni przed oblicze króla Żelaznych Wysp.
Początkowo William, tak jak i reszta towarzyszących mu możnych stał sztywno i milcząco, obserwując to Torgona, to zgromadzonych kapitanów i całość sytuacji w której się właśnie znajdował - a więc w gnieździe żmij. Jednak wraz z kolejnymi słowami Greyirona i chwili na to by ocenić całą sytuację i pomału ochłonąć uznał, że najlepsze co może zrobić to na rzeczone żmije nie nadepnąć i robić dobrą minę do złej gry, jeśli nawet to miało sens. Po zachowaniu Torgona można było się spodziewać, że wiedział, że to on ma wszystkie karty w ręku i najlepsze co mógł zrobić to zachować grację w tym co teraz przyjdzie.
- Jeśli wiedziałbym, że wasza miłość przygotowała posiłek na nasze przybycie, to nie kazałbym wam czekać. Z drugiej strony, gdybym wiedział zawczasu, że będziecie mnie nawiedzać przygotowałbym stosowne przywitanie w Castamere. - Powiedział, starając się brzmieć tak jak zwykle. Przyszło mu to nawet lżej niżby się spodziewał, choć wciąż musiał się nieco wysilić, gdy przemówił. - A skoro już tu jestem nie godziłoby się odmawiać zaproszenia. - Powiedziawszy to przyjął miejsce obok króla i choć nieszczególnie miał ochotę się posilać z Żelaznymi Ludźmi, to uszczknął z talerza kawałek chleba i mięsa by nie było wątpliwości, że prawo gościnności, o ile można było za domostwo uznać namiot, było egzekwowane. Zaraz też przyszła pora do omówienia następnej sprawy, wyglądało na to, że faktycznie przyjdzie im mówić o okupie. Być może to i lepiej, że rozprawią się z rzeczoną sprawę szybko.
- Rozumiem... - Powiedział i zadał proste, raczej oczywiste pytanie. - Ile?

William słuchał i starał się zachować możliwie neutralną twarz mimo niezadowolenia, które wzbierało w nim po każdym słowie. Oczywiście, że był w obecnej sytuacji gotowy na zapłacenie trybutu, nie był on gotowy na odpieranie tak wielkich sił Żelaznych Ludzi na jego brzegach. Nie zmieniało to faktu, że był z tego powodu wściekły, gdy Torgon się nieco pastwił, kpił czy mu tu i tam gratulował. Podobnie jak i z ilością złota czy towarów jakie miał płacić. Reynowie byli bogaci. Mógł sobie na to pozwolić, to prawda. Nie ucierpiałby na tym aż tak bardzo, wciąż jednak była to ogromna kwota jak na jednorazowe zapłacenie i późniejsze regularne opłaty. Chyba jednak najbardziej poirytowało go ostatnie stwierdzenie, że miałby oddać im swoje okręty. Wszystkie. Miał on z nimi związane swoje małe plany. Z nimi i Piękną Wyspą. Być może Torgon doskonale wiedział o tych planach lub się domyślał. Może nie chciał dopuścić by na morzu Zachodzącego Słońca ktokolwiek miał okręty poza Żelaznymi Ludźmi. Może chciał całkowicie odsłonić jego brzegi na przyszłość. Skąd miał to wiedzieć?
No i właśnie, kwestia Piękna Wyspa. Kolejny atak niewątpliwie padnie na nią, a tam wątpił, że nastąpi negocjowanie okupu. Żelaźni mieli niewątpliwie siłę by wziąć zamek szturmem i opanowanie jej bez problemów. Więc czy warto było kruszyć kopię o te kilka drakkarów i to właśnie teraz? Hmm.
- A kto powiedział, że te okręty są mi potrzebne tylko i wyłącznie do ochrony moich brzegów? - William dalej starał się brzmieć w sposób możliwie niewzruszony, kontynuując rozmawianie lekkim tonem. - Lubię podróżować, mam plany handlowe na południu i kto powiedział, że tylko wy macie monopol na atakowanie brzegów swoich sąsiadów czy odległe ziemie? - William mówiąc przeplatał prawdę z kłamstewkami i naginał pewne fakty. Podróżować lubił, owszem. Plany handlowe na południu miał raczej jego stryj niż on sam, ale jeśli dobrze by poszły to owszem, mógłby je rozwijać. No i monopol na atakowanie brzegów. Inwazja na Piękną Wyspę czy może kiedyś, spalenie Lannisportu w wojnie z Lannisterami były opcjami na stole, jeśli Farmanowie nie zdecydowaliby się, podobnie jak Banefort, pokojowo się do niego przyłączyć. Co prawda obie te, potencjalne, wojny były dalekie w planach, zwłaszcza teraz, ale były. - Mimo to, ochrona naszych brzegów z pewnością będzie miła i doceniona. Powiedz jednak, nie jest to tak, że każdy kapitan czy lord, czy też król, jak ich chyba zwiecie, jest w pewnej kwestii sam sobie panem? O ile jestem pewien, że ty lub twoi największy chorąży zostawią nas w spokoju, to czy każdy kapitan postąpi teraz lub później tak samo? Wasze królestwo też jest długie i szerokie, w końcu brzegi Westeros są długie. Nie sądzę, że zawsze będziecie tutaj by bronić mych brzegów przed oportunistami czy wywrotowcami, którzy mogą nie uszanować królewskiego nakazu. Tacy zawsze się wszak znajdą, czyż nie?

William nawet nie zdążył w szoku odsunąć swej dłoni czy podskoczyć na stołku, który zajmował, gdy toporek wbił się milimetry od jego dłoni. Odsunięcie ręki nastąpiło długo za późno, nawet jeśli były to tylko uderzenia serca, gdy broń wbiła się w stół. Kiepsko stanowiło to zarówno o refleksie młodzieńca i jego nerwach. Nie był nawet pewien, być może w obecnych nerwach czy wcześniejszym stresie, gdzie popełnił błąd czy co takiego powiedział, że sytuacja z napiętej, ale znośnej stała się taka jaka była teraz. To nawet nie tak, że powiedział, że okrętów nie odda, tego był pewien. Ale chyba inne słowa niż akceptacja losu jaki mu przypadło i akceptacja żądań nie wchodziła w grę. To lub upokorzenie. Lub jedno i drugie. Kobiety jednak, dostarczanie kobiet w ramach okupu... Honor Williama czy też jego stosunek do niewolnictwo z trudem mógł to zaakceptować. Z drugiej strony jaki był wybór? Turnia niewątpliwie upadnie, ale jeśli się czymś przejmował, to nie Turnią, a Banefort - z oczywistych względów. Czy było pod oblężeniem Żelaznych Ludzi czy może przepłynęli obok niego. A nawet jeśli pod oblężeniem nie było, to w przeciągu dnia lub dwóch, po zajęciu Turni, będą mogli się tam znaleźć i oblegać. Wojna, zdaniem Williama, nie wchodziła w grę. Nie teraz w każdym razie. Nie, gdy nie był gotowy na inwazję i nie, gdy nie miał zmobilizowanych ludzi. Cóż więc było w tej sytuacji lepsze? Honor, tysiące, jeśli nie dziesiątki żyć, spalone wsie i zdobyte zamki czy brak honoru i setka poświęconych kobiet? Bardziej szlachetne będzie dać zginąć tysiącom czy poświęcić setkę by tysiące przeżyło.
- Moim problemem jest to, by dostarczyć należny wam okup jak najszybciej.- Powiedział William cicho i dość słabo, z całą pewnością bez poprzedniej lekkości i pewnej nonszalancji, z jaką starał się brzmieć by panować nad nerwami. No właśnie, nerwy. William nie był zadowolony. Przez całą wizytę, a nawet przed, nie był. Tysiące Żelaznych wokół czy ich sam ich król skutecznie jednak trzymał jego gniew w ryzach. Młodzieniec przełknął ślinę. - Wasza miłość mi wybaczy, ale zdaje mi się, że czas mnie goni. Nie chciałbym wam kazać czekać. - Nie chciał też by zostawali tu choćby dnia dłużej lub też widzieć więcej jego twarz na swoje oczy, ale tego oczywiście nie powiedział na głos. - Jeśli więc to już wszystko, to dziękuję wam za posiłek. - William chciał wstać i raczej sztywnym krokiem opuścić zebranie i obozowisko.

William opuścił namiot króla i obóz Żelaznych ludzi wzburzony, być może nawet bardziej niż reszta jego ludzi. Uścisk na sam koniec był chyba z tego wszystkiego najgorszy, biorąc pod uwagę jak się całe to spotkanie potoczyło i jakie żądania musiał spełnić. Wciąż mówił sobie jednak, że nie miał wyboru, a przynajmniej dobrego wyboru. Mówił też sobie, że w odpowiednim czasie role się odwrócą i to Żelazne Wyspy będą musiały zapłacić upokarzający trybut. Fantazja z całą pewnością, biorąc pod uwagę obecną sytuację. Przynajmniej nie brakowało mu w tym momencie ambicji, a także urażonej dumy i honoru, które miały je zasilać.
Przed dotarciem do obozowiska, William zatrzymał się na moment by nieco na uboczy zwrócić się do towarzyszących mu możnych, by ci, o tym co się wydarzyło w trakcie "negocjacji" nie mówili nazbyt wiele i jakkolwiek docenia ich zapał do walki, to nie jest to czas i miejsce, by walczyć na warunkach podyktowanych im przez wroga. Popatrzył się przy tym na każdego by mieć pewność, że zrozumieli nim wreszcie powrócili.
Na miejscu czekała go nieprzyjemna konieczność rozesłania posłańców do wszystkich zamków w królestwie, w tym i obleganej Turni i prawdopodobnie obleganego Banefort, gdzie poinformują, że "porozumienie" z najeźdźcami zostało zawarte i okup zostanie wypłacony w większości przez Castamere - za wyjątkiem, rzecz jasna okrętów, które należy oddać w ramach pokoju. Niska to jednak miała być cena.
Co zaś tyczyło się reszty okupu, tak żywność i złoto miała by przygotowane i dostarczone ze skarbca i spichlerzy Castamere, okręty również, kobiety zaś... cóż, z ciężkim sercem, z ziem mu podległych. Jedyne co mógł polecić, by nie zabierać córek tym rodzinom, które miały tylko jedno dziecko lub jedną córkę, nie zabierać ich z jednej wioski i nie były "brzydkie".
Tymczasem konnica Williama z nim samym miała zamiar zmienić pozycję i odsunąć się od Turni, kierując się w kierunku Castamere, póki im dnia i światła starczy. Nie chciał być on w pobliżu Żelaznych, a jeśli zdecydują się szturmować Turnię, to nie sposób mu będzie i tak jej pomóc przy liczbie jakie mieli i umocnieniach. Wciąż też zwiadowcy mieli być rozsyłani, wartownicy rozstawiani na popasach i obozowaniu, a lokalne siły zbierane. Mimo planów opłacenia okupu William wciąż nie wiedział czy do walki z Żelaznymi nie dojdzie, teraz lub wkrótce, z tego lub innego powodu.
Też, gdy już się oddalą od wścibskich oczu i uszu Żelaznych wyśle kolejnego gońca, tym razem do Lannisterów z kolejnym ostrzeżeniem - Żelaźni Ludzie zebrali setki drakkarów i przynajmniej dziesięć tysięcy ludzi, a prawdopodobnie więcej bo zaatakowali w dwóch punktach i niewykluczone, że w przeciągu najbliższych tygodni mogą ruszyć dalej na południe, gdy skończą z jego ziemiami. Liczył na to, że Lannister odrzuci żądania Żelaznych Ludzi mając czas się przygotować i zebrać dodatkowe siły, a ci zaatakują - i jedynym okupem jaki zdobędą będą trupy i ranni. To jedyna zemsta, na jaką mógł liczyć w krótkiej perspektywie.

O ile sytuacja, jakkolwiek zakończona w sposób gorzki i upokarzający, wyglądała ostatecznie na zażegnaną, a Wysoki Król faktycznie zebrał swoich ludzi i zawinął się w morze, tak William, wiedziony uprzedzeniami do Żelaznych Ludzi i wrogością nie chciał, ot tak, uwierzyć że oto jego problemy się skończyły lub że oblężenie Banefort się zakończyło. Zresztą to drugie było też podyktowane tym, że życie jego siostry, teraz będąca panią na zamku u boku lorda Erwina, wciąż mogło być zagrożone. Poza tym Wyspiarze raczej byli znani ze swojej samowolki. Każdy kapitan królem na swym drakkarze, a każdy lord królem na swej wyspie. Niewykluczone więc, że jacyś maruderzy mogli z tyłu zostać, choćby po to by jeszcze dodatkowo ograbić okolicę, tak więc bliższe zbadanie sprawy wydawało się, według Williama, wyjściem roztropnym.
Tak więc spod Turni, gdzie się teraz znajdował, skierował swe kroki na północ, w kierunku Banefort właśnie, posyłając oddział zwiadowczy przed sobą by wybadał sprawę jak się miała pod zamkiem i jeśli oblężenie faktycznie miało zostać zakończone, to wtedy już, chyba z "czystym sumieniem", o ile o jakiejkolwiek czystości sumienia mógł teraz mówić, mógł wrócić do Castamere.