Wybrzeża Wysp Mantykory

Prowadzona przez piratów - całkiem zadowolonych ze zdobytych łupów - flota Dzikich dotarła do archipelagu zwanego Wyspami Mantykory. W podróży, przez zdecydowaną radę korsarzy, unikano dalszego plądrowania. Skoro ich celem było bogate Turrani, to powinni okazać powściągliwość, aby nie zaalarmować panujących niepodzielnie w regionie Yitijczyków. Okręty Złotego Cesarstwa handlowały z ludźmi zamieszkującymi Marahar i atak na rajski półksiężyc mógł wzmóc ich czujność. Sama obecność ich floty - znaczącej w liczbie - mogła być niepokojąca, o ile zostali dostrzeżeni, ale nie okazując nikomu agresji mogli chociaż trochę minimalizować ryzyko. Może uznają ich za dużą armadę kupiecką płynącą do Asshai?

Podróż nie obyła się jednak bez problemów i niespodzianek. Na pokładzie jednego z okrętów doszło do sprzeczki pomiędzy zaokrętowanymi na niego Cętkowanymi Ludźmi a Dzikimi, który skończył się rozlewem krwi. O co poszło? Nikt nie wiedział. Wszyscy zaangażowani w spór Dzicy postradali życie, a Sothoryjczycy, którzy wciąż trwali, byli mało komunikatywni. Porządek został zaprowadzony, jednak kilkunastu dobrych wojowników z obu stron padło wcześniej trupem, a nieufność pomiędzy ludźmi z dalekiej północy a ich bestialskimi sojusznikami wzrosła. Radośniejszą nowiną był zew Przedwiecznych, który ze względu na bliskość i obfitość ofiar silniejszy był niż kiedykolwiek wcześniej. Bogowie korzystając z płynącej obficie krwi postanowili nałożyć na nich nawet kilka błogosławieństw...

Tak czy inaczej... Oto był ostatni przystanek Skagira przed Leng. Jeżeli chciał poczynić plany i przegrupować swoje siły, teraz był na to czas.