Wzgórza Zachodu

W pobliżu rozległ się straszliwy grzmot. Kolejny już. Burza, była bliżej i bliżej. Dosłownie przed minutą zaczął na nich spadać gęsty, zimny deszcz. Już zdążył przemoczyć ich prawie do suchej nitki.
- Mój Panie! Musimy znaleźć jakieś schronienie! Nie możemy zostać na tej dolinie!- zaczął wykrzykiwać jeden ze zbrojnych towarzyszących lordowi Alexowi. – Jeśli tak ulewa nie skończy się szybko, cały ten teren zamieni się w rwącą rzekę! – tłumaczył dalej. Trzeba też było przyznać, że przy drodze, którą właśnie wędrowali w stronę Złotego Zęba płynął rwący strumień, a i powyginana, za to mocno ukorzeniona roślinność wskazywała, że strumień ten potrafił przerodzić się w coś znacznie większego
- Ale niby gdzie? Nie wespniemy się to skałach! – zauważył inny. Reszta świty wciąż posuwała się do przodu.
- To znajdźmy chociaż jakąś górkę! I tak pioruny będą trzaskać w wyższe wzniesienia! Jak zostaniemy tu na dole to się potopimy! – dalej się sprzeczali tak, jakby nie było obok nich lorda, do którego należało podjęcie odpowiedniej decyzji.
- Mój Panie! Za następnym zakrętem widziałem jakąś wieżę! Powinniśmy tam znaleźć schronienie! – podjechał do nich jeden z Synów Wojownika, który wcześniej wyjechał przed kolumnę, na zwiady.
Nikt nie zdążył mu odpowiedzieć, gdy kolejna błyskawica przecięła niebo, rozjaśniając całą okolicę. Grzmot rozległ się niemal od razu, ostrzegając wszystkich, że burza przechodzi właśnie nad nimi.
Wiatr wiał niemiłosiernie, ciskając grube krople deszczu prosto w twarze podróżnych z Dorzecza. Byli już cali mokrzy, a konie coraz wolniej i wolniej posuwały się po błotnistym podłożu, które powoli zmieniało się w płytką rzekę. Potrzebowali schronienia.


I takie znaleźli już chwilę później, gdy otworzyły się przed nimi drzwi do małego zameczku. Właściwie bardziej wieży rycerskiej z przybudówkami niż faktycznego zamku.
- Paskudna pogoda was dorwała, mości panowie! Ale już, wchodźcie, ogrzejcie się! – zaprosił ich zaraz starszy sługa, który musiał krzyczeć, by go usłyszeć wśród huczącego wszędzie wiatru i kropel deszczu bębniących o mury i dach wieży.
Gdy cała, kilkunastoosobowa kompania weszła do środka, ledwie mogli pomieścić się na parterze. Niemniej przyjęto ich zgodnie z zasadami prawa gościnności. Inny sługa pomógł na zewnątrz kilku zbrojnym odprowadzić ich konie do stajni.
- Jak burza ta szybko nie minie, to nie ruszycie dalej do Złotego Zęba przez następny dzień, jak nie dwa. Bo zmierzaliście do Zęba, zgadza się panowie? – zaczął dopytywać ów sługa, przepychając się między gośćmi, by dostać się do suchych koców oraz ręczników i im je podać.

- Lordzie Tully- – odezwał się niski, dostojny głos z góry, gdy Alex przedstawił się. Za balustradą na piętrze stał mężczyzna, którego rysy ciężko było określić w nikłym świetle świec. - Cóż za niespodziewana wizyta. Zapraszam, ogrzejcie się przy kominku, a przygotujemy zaraz dla was jadło i napitek - to mówiąc machnął ręką i zaraz zszedł na dół młodzieniec, by wypełnić wolę swego pana. Przywitał się on po krótce z zebranymi na parterze i zaraz przeszedł przez małe drzwiczki do przybudówki, która pełniła rolę spiżarni.
W tym czasie sługa, który powitał dorzeczan przy drzwiach, rozdawał im już koce i ręczniki, by mogli się nimi otrzeć i nieco ogrzać.
- Zapraszam na górę, tam was ugościmy, a potem pomyślimy, jak was zakwaterować na tą noc. Tylko otrzyjcie proszę buty z błota. Nie lubię bałaganu - dodał mężczyzna. Nie zszedł na dół. Piętro, na którym się znajdował, zajmowało może połowę powierzchni wieży, więc z małego „balkoniku”, na który można się było dostać po drewnianych schodach z balustradą, był dobry widok na parter. Gdy goście zaczęli wchodzić, poprowadził ich kolejnymi schodami na drugie piętro, gdzie najwidoczniej było pomieszczenie jadalne. Na pierwszym piętrze, poza balkonikiem, były dwa pokoiki, acz drzwi do nich były zamknięte. Cała wieża u podstawy mogła mieć około mieć kilkanaście metrów szerokości i długości.
Na drugim piętrze, było tylko jedno pomieszczenie, którego połowę zajmował duży stół, niemalże akurat mieszący około osiemnastu osób, więc dorzeczanie mogli za nim zasiąść, do czego zaprosił ich gospodarz. Teraz mogli przyjrzeć się w końcu owemu mężczyźnie. Był on około czterdziestoletnim blondynem, o miłym wyglądzie. Miał gładko ogoloną skórę, dobrze ułożone włosy i staranny ubiór.
- Zapraszam do stołu. Mój syn i Zachary zaraz przyniosą napitek, a i jadło się niebawem przygotuje - – wskazał jeszcze raz na stół, by przy nim zasiedli, samemu zajmując miejsce przy szczycie. - Trafiliście na naprawdę okropną pogodę. Brodnik potrafi przy takich ulewach wylać się na całą Dolinę Zazębia - zaczął opowiadać. - Dobrze, że udało wam się dotrzeć do mej wieży, lordzie Tully. Acz ciekawi mnie też, cóż takiego sprowadza mieszkańców Riverrun na Zachód? - – zapytał. Może nie znał dobrych manier, a może najzwyczajniej w świecie ciekawość okazała się ważniejsza.
W międzyczasie z wyższego piętra zdążyła zejść urodziwa młódka, o wyraźnie smutnym obliczu, po to tylko, by w milczeniu zająć stojące miejsce za krzesłem gospodarza.

Gospodarz przysłuchiwał się z uwagą słowom Alexa. Dłonie złożył w trójkąt, opierając na nich swój gładko ogolony podbródek. Na jego obliczu nie dało się wyczytać żadnych emocji, jakby założył maskę spokoju. Zupełnie inaczej reagowała na to stojącą za nim dama, która spojrzała pełna współczucia na lorda Tully’ego, gdy ten wspomniał o domu, którego tak dawno nie widział.
- Proszę mi wybaczyć, ta wizyta była taka niezapowiedziana i chciałem was szybko ugościć… ach, gdzie moje maniery. Sir Lancel Silverfall ze Srebrzycy, czyli wieży, w której gościcie. A tu obok stoi moja piękna małżonka, Isabela - dodał równie bez emocji, jak wszystko inne. Stojące za nim dziewczę, które bardziej mogłoby być jego córką niż żoną, dygnęło w lekkim ukłonie. - Mogliście też wcześniej zauważyć mojego syna Tyreka - dodał jeszcze. Nie przedstawiał służby, bo po co niby. Wspomniany zaś młodzieniec, który wcześniej przecisnął się przez zbrojnych na parterze wyglądał nawet na ciut starszego niż jego macocha, w końcu Isabela nie mogła być jego rodzoną matką.
- Ale wracając do rozmowy. Rozumiem dobrze twoje pragnienie szybkiego powrotu do domu. Sam rzadko opuszczam swój, który tak bardzo kocham. Módlmy się więc do Siedmiu, by Miłościwa Matka oddaliła tą straszliwą pogodę - zaproponował, robiąc przy tym znak siódemki na część Siedmiu, spoglądając w stronę jednego z okien. Każdy, kto podążył za tym spojrzeniem mógł zauważyć, że z parapetu zrobiono tam małą kapliczkę na cześć Siedmiu. Alex mógł sobie też przypomnieć, że podobne symbole dało się zauważyć na parterze czy pierwszym piętrze, ich gospodarz, sir Lancel, musiał więc być osobą bardzo bogobojną. Silverfall zaproponował też krótką modlitwę do Siedmiu o dobrą pogodę, tak by goście mogli powrócić czym prędzej do domu. Tully mógł jednak zauważyć przy tym, że lady Isabel nie zawtórowała za mężem w jego modlitwie, nawet jeśli co pobożniejsi z gości, szczególnie Synowie Wojownika, zrobili to.

Synowie Wojownika tak też zrobili na słowa sir Alexa. Modlitwy nie były długie, w końcu czekało na nich jadło i napitek do spożycia. W tym czasie lord Tully mógł dobrze przyjrzeć się gospodarzowi i stojącej za nim dziewczynie. Byli trochę podobni, w końcu oboje byli blondynami. Acz jeśli spojrzeć na kształt twarzy, czy kolor oczu, dostrzegało się różnice. Silverfall miał niewielkie, jasnoniebieskie oczy, Silverfallowa – sarnie i zielone. On miał twarz pociągłą, ona okrąglejszą. On nos orli, ona drobny i prosty.
Znacznie podobniejszy do Lancela był Tyrek, który przysiadł się na ostatnie wolne przy stole miejsce, gdy tylko ze sługą podał jadło pozostałym. Miał taki sam orli nos jak ojciec i jasnoniebieskie oczy. Podejrzliwy lord Tully mógł też zauważyć, że stojąca lady Silverfall częściej zerkała na Tyreka niż swego małżonka. Co mogło go zaś zdziwić, to absolutny brak jakiegokolwiek brudu w „zamku”. Nikt normalnie by nie zwróciłby na to uwagi*, było tu jednak obsesyjnie czysto. Nie było najmniejszej pajęczyny, ani ziarenka kurzu, żadnego niewytrzepanego dywanu.
- Wybaczcie mi, ale udam się już na spoczynek - rzekł gospodarz po skończonym posiłku. - Mój syn was rozkwateruje. – faktycznie, nim dorzeczanie się ogrzali i zjedli, na zewnątrz zaczęło się już ściemniać. Z pewnością swoje robiły tu gęste chmury i wysokie wzgórza, za którymi szybko znikały ostatnie promienie słońca.
To powiedziawszy, Silverfall wstał od stołu, podziękował za posiłek i ruszył na wyższe piętro. Tyrek zaś, z pomocą starszego sługi, wskazali miejsca do spania dla gości. Nie dla wszystkich starczyło posłań w mieszkalnej wieży, toteż część niżej urodzonych zbrojnych dostała tylko słomiane sienniki z kocami w jednej z przybudówek. Alex, jako lord, dostał w przydziale jeden z dwóch pokoi na trzecim piętrze, z którego dało się wejść jeszcze wyżej, tam gdzie udał się również sir Lancel.
- Ten pokój należy do mojego starszego brata. Nie był tu jednak już bardzo długi czas. Właściwie nie było go tu od śmierci… - uciął, słysząc kroki na schodach. Po chwili na piętrze pojawił się starszy sługa, kierujący się do lorda z misą ciepłej wody, z której delikatnie unosiła się para.
- Dobrej nocy sir - życzył jeszcze tylko Tyrek. - Mój pokój to ten obok, gdyby sir czegoś potrzebował - dodał.
- Gdyby sir czegoś potrzebował, to zwróci się do sługi, drogi paniczu. Niech się panicz nie kłopocze - sprostował tylko sługa, który już wchodził po kolejnych schodach na górę, znikając zaraz z ich pola widzenia. Podobnie zaraz zniknął Tyrek w swym pokoju, nim Alex mógł o cokolwiek zapytać.
Dodatkową rzeczą, która nie umknęła uwadze Alexa był fakt, że nie widział, by lady Silverfall udawała się na górę. Właściwie do tej pory chyba nie opuściła pomieszczenia jadalnego.
Robiło się już późno, bowiem zakwaterowanie dodatkowej nastki ludzi zajęło więcej czasu, niż można się było spodziewać.

Następnego dnia wciąż padało. Nie było co prawda ciągłych błyskawic, jednak nieustanne opady deszczu sprawiały, że dolina Srebrnicy była nieprzejezdna. Dorzeczanie utknęli więc w wieży Silverfallów na kolejny dzień, który mijał bardzo powoli.
Żołnierze, jak to żołnierze, wykorzystaliby ten czas na pogawędki przy „doglądaniu ekwipunku”, czy trzymanie warty, co w tym wypadku byłoby równoważne z leżeniem brzuchem do góry, lord Tully znalazł im jednak zadania.
Sam Axel miał problemy z zaciągnięciem gdzieś języka. W wieży nie mieszkało zbyt wiele osób, może poza sir Lancelem, jego żoną i synem, było to z dziesięć innych. Ani gosposia z kuchni, ani jej pomocnica nie chciały powiedzieć nic konkretnego. Dopiero wizja monet rozwiązała im trochę języki.
- Sir Lancel ma najzwyczajniej w świecie pecha co do żon. Ale to dobry i pobożny człowiek. I wierny sługa lorda Lefforda. Jest mężnym wojownikiem i wsławił się nie raz w boju. Chodzą jednak plotki – to mówiąc służka rozejrzała się niepewnie i ściszyła głos – Chodzą jednak plotki, że jego w jego pierwszej żonie zakochał się inny rycerz. Obaj ruszyli do walki na wezwanie swego suwerena niedługo po tym i walczyli ramię w ramie. Wydawać by się mogło, że zapomnieli o tym małym „frasunku”, stawiając wierność lordowi ponad osobiste spory. Ów rycerz poległ jednak w bitwie, jego zaś giermek opowiadał potem, że sir Lancel był w stanie mu pomóc, nie zrobił tego jednak. Jego żona zmarła niedługo później, we śnie, a pociągnięty za język giermek miał powiedzieć, że jego rycerz umierając przeklął sir Lancela. Nie dawałabym temu żadnej wiary, w końcu nasz pan jest pobożnym sługą Siedmiu, jak więc mogliby dopuścić coś takiego. Jednak później we śnie zmarła jego druga żona, matka Tyreka. A potem jeszcze trzecia. Również we śnie. Służyłam dla obu. To były dobre kobiety, a sir Lancel poślubił je z miłości, zawsze odczekawszy nawet więcej, niż nakazywała żałoba – opowiedziała starsza z kucharek. Więcej jednak mówić nie chciała, tłumacząc, że wokół tego wszystkiego krąży tyle plotek, a mało której można dać jakąkolwiek wiarę.


Na treningu ze Stormem mógł dowiedzieć się kolejnych ciekawych faktów. Ronard wcześniej poćwiczył trochę z Tyrekiem, który bardzo się ucieszył, że może trenować z innym rycerzem, poznać coś nowego. Dowiedział się od chłopaka, że ma on starszego przyrodniego brata, nie było tu od ponad pół roku, czyli od kiedy Isabel została żoną Lancela. Nie był to syn z nieprawego łoża, zwyczajnie jego matka zmarła młodo, ponoć przeklął ją niedoszły kochanek, którego sir Lancel zgładził w walce. Matka Tyreka, Johanna z Deep Den, acz nie spokrewniona bezpośrednio z Lyddenami, zmarła przed ponad ośmioma laty, co było bardzo tajemniczym wydarzeniem. Chłopak nie chciał o tym za dużo mówić. Dodał tylko, że maester ze Złotego Zęba stwierdził, że musiała mieć jakąś śmiertelną chorobę, która nie pokazywała za bardzo swoich objawów. Potem już nie mówił nic więcej, szybko wracając do swych komnat. Storm skwitował raport stwierdzeniem w stylu „pewnie wciąż to dla niego trudne, w końcu stracił matkę, przeżył jedną macochę, a ta druga mogłaby być jego żoną”.

Podczas tego treningu zdawać się mogło, że pogoda zdążyła się lekko rozpogodzić, choć dorzeczanie rzucili okiem na dolinę, mogli zobaczyć wciąż wartką wodę płynącą niemal całą szerokością przesmyku. Lepiej więc było skorzystać z gościnności Silverfallów i ruszyć następnego dnia, choć z dużym ryzykiem można było podjąć się podróży i tego dnia. Do Złotego Zęba mieli około 3 godzin drogi konno przy dobrej pogodzie, w takie mogło im to zając bliżej sześciu.


Axel zdążył się nieco odświeżyć i udał się na obiad, na który ich zaproszono. Przekazał im to starszy sługa Zachary, jakże by inaczej. Silverfall zaczął jak zwykle od krótkiej modlitwy, o której odmówienie poprosił jednego z Synów Wojownika, korzystając z ich obecności. Potem podano im pieczoną kaczkę z warzywami oraz koźli udziec.
- Trzeba za ten posiłek podziękować mojemu synowi. Ma chłopak smykałkę do polowania - gospodarz pochwalił Tyreka przy posiłku. Obyło się jednak bez większych dyskusji. Ot lord dopytał, którędy podróżowali z Lannisportu, a to doradził, którą drogę obrać do Złotego Zęba, a to podpytał jak zdrowie u Wielkiego Septona, gdy usłyszał, że byli w Starym Mieście. Taka niezobowiązująca, acz dość życzliwa rozmowa.
Powoli po posiłku wszyscy zaczęli się rozchodzić do jakiś swoich zajęć, co przy ich braku w taką pogodę zajęło więcej czasu niż mniej. Tego dnia trzeba było przyznać, że gospodarz zapewniał znacznie lepsze towarzystwo, niż poprzedniego. Nie zniknął szybko w swoich komnatach, popił za to trochę z gośćmi i po wypytaniu ich o różne szczegóły podróży i sytuacji w Dorzeczu, sam zaczął opowiadać o Zachodzie czy jego wcześniejszym doświadczeniu w armii, był to bowiem dobry wspólny grunt, biorąc pod uwagę, że świta Axela składała się głównie ze zbrojnych.
W końcu jednak sługa Zachary zwrócił się z jakąś sprawą do swego pana, ten zaś przeprosił gości i poszli na górę, rozmówić się w temacie. Lady Isabel też zniknęła chwilę po nich. Od początku obiadu, czyli około południa, minęło może dwie albo trzy godziny, czas bowiem zaczął płynąć całkiem szybko przy rozmowach.
- Lordzie Tully? Mogę Cię prosić na chwilę na stronę? - – zapytał Tyrek, gdy prawie wszyscy pozostali goście też się już rozeszli. Axelowi przydzielono pokój zaraz obok pokoju chłopaka, więc zaszli właśnie na pierwsze piętro, by porozmawiać. Gdy Tyrek otworzył drzwi do swojego pokoju, okazało się, że to nie Tyrek chciał z nim porozmawiać, a Isabel. Silverfall grzecznie się oddalił, zostając „na czatach”, tak, że pozostała dwójka mogła spokojnie porozmawiać.
- Axel… ja… - westchnęła ciężko. - Ja nie czuję się tu bezpiecznie. Jakkolwiek to brzmi. Nikt jednak nie chce mnie tu słuchać, bowiem Lancel jest. Mniejsza z nim. Czy mogłabym ruszyć z wami do Riverrun? Albo chociaż do Złotego Zęba? Może przekonam mojego kuzyna, żeby nie kazał mi tu od razu wracać. Czy byłaby to zbyt wielka prośba? - dopytała. Widać było po jej twarzy, że jest zaniepokojona. Jeśli zaś Axel wyjrzał na korytarz, mógł zauważyć, że Tyrek też nerwowo chodzi w tę i we w tę. Na szczęście nigdzie nie było śladu gburowatego sługi.

Lady Silvelfall się zasmuciła, słysząc pierwsze słowa Axela. Brzmiały jak dobry wstęp do odmowy. Spuściła głowę jeszcze bardziej, gdy Tully wszedł na temat plotek. I podniosła ją dopiero gdy wspomniał o otruciach, jakby ją to zaintrygowało.
- Nie, nigdy nie znałam tamtego giermka - odparła krótko.
- To było jeszcze przed naszymi narodzinami sir. Znaczy z pewnością moimi, ale wydaje mi się, że twoimi też Isa. Mój starszy brat na 19 dni imienia, ja zaś skończyłem już szesnaście. Co zaś do Zacharego, to był tu od zawsze. Znaczy nie wiem dokładnie odkąd. Ale babcia opowiadała mi, że służył już u mego dziadka. Zawsze był naszym wiernym sługą - wyjaśnił Tyrek, stojący teraz w drzwiach do pokoiku. Wyglądał od czasu do czasu ukradkiem w stronę schodów.
- Lancel… Lancel jest pobożny. Nie wydaje mi się, by w tym udawał. Choć chyba jest bardziej dewotą niż wierzącym. Nie wiem jak to lepiej rozróżnić, to tylko moje odczucia. W końcu zawsze się modli, często odwiedza sept. Ale zwyczajnie nie czuję się przy nim teraz bezpiecznie. Wydaje się… wydaje się, jakby mnie wcale nie kochał. A jeszcze rok temu wszystko wyglądało inaczej… - jej głos się załamał, a po policzkach zaczęły płynąć pojedyncze łzy.
Tyrek przecisnął się do pokoiku i ją objął, pokrzepiając ją jeszcze kilkoma słowami otuchy. Dopiero po chwili zwrócił się do Axela.
- Sir, nie wiem ile w tym prawdy, ale gdy moja babka umierała przed kilkoma laty, niedługo po poprzedniej żonie mojego ojca, majaczyła, że nie ma żadnej klątwy. Nie wiem jak traktować te słowa, w końcu umierała w wielkim bólu, mogła to wszystko zmyślać. Mówiła jednak, że one, również… również… - silił się na słowa. - …również moja matka, ginęły, gdy ojciec przestał cokolwiek do nich czuć. Chciałbym, by były to tylko jej majaki. To z pewnością były tylko jej majaki - poprawił się.

- Skąd mogę wiedzieć sir? Miałem ledwie dwa lata, gdy umarła moja matka! - dodał podniesionym głosem. Wyglądało na to, że nie było mu łatwo o tym mówić, a pytania Axela mogły mu się bardziej wydawać przesłuchaniem, niż szukaniem pomocy. Brakło w nich słów zrozumienia, jakby strata matki i bycie wychowywanym przez kolejne macochy było tylko suchym faktem, o którym można mówić tak, jak o kolejnym rachunku finansowym.
- Babcia… babcia po prostu dłużej chorowała… dużo osób przy niej pomagało. Prawie każdy mieszkaniem naszej wieży mógł przewinąć się przez jej pokój. A przy Gennie, mojej poprzedniej macosze… ona… - – zamyślił się. - To było już kilka lat temu, ale… ale wydaje mi się, że faktycznie jej choroba mogła być zbyt szybka, jeśli już tak dopytujesz o szczegóły sir. Znaczy nie mam wątpliwości, że się rozchorowała, w końcu uwielbiała jazdę konną i nie zważała na pogodę, przez co często łapał ją kaszel lub gorączka. Ojciec mówił, że ta jej ostatnia przejażdżka przyprawiła ją o zapalenie płuc, ale zmarła bardzo szybko… - dodał.  

Tyrek nic więcej już nie mówił. Zacisnął tylko mocno pięści i wziął się w garść jak polecił mu Axel. Isabel również skinęła głową na słowa Tully’ego. Widać było, że przejął skutecznie rolę dowódcy, oni zaś zdali się na jego dalsze plany. Nie pozostali jednak w swej komnacie. Skoro Axel powiedział, że nie wszystko może dziać się dobrze, woleli udać się do stajni. Tyrek i tak często musiał doglądać koni, nie mieli bowiem stajennego z prawdziwego zdarzenia. A w takie dni jak ten Isabel często wędrowała po „zameczku”, to tu, to tam, więc nikt nie powinien o nic pytać.
Znalezienie Zacharego nie było trudne. Wieża Silverfallów nie była duża, sługa zaś miał wiele obowiązków, które sprawiały, że nieraz potrafił pokonać wszystkie schody po kilkanaście razy jednego dnia. Trudniej było go jednak zaciągnąć do komnat Axela.
- Eh, co się stało? Zajęty dość jestem. Doglądanie całego majątku sir Lancela spoczywa na mnie, więc nie myśl sobie, że jestem jakimś chłopcem na posyłki - rzucił dumnie Ronardowi. - No, ale jak to sir Lancel mówi, gość w dom, bogi w dom. Jak lord Tully tak pilnie potrzebuje czegoś, to za chwilę przyjdę. Niech się tylko nie niecierpliwi. To na pewno nie jest nic tak pilnego. - dorzucił jeszcze oschle i nie wdawał się w dalsze dyskusje, tylko wrócił do swoich zajęć. W komnacie Axela pojawił się dobry kwadrans później.
- Lordzie Tully? W czymś mogę pomóc? Twój rycerz poinformował mnie, że masz do mnie jakaś prośbę. Czym mogę służyć? - zapytał grzecznie. Stał w drzwiach komnaty, nie wchodził głębiej.