Pola Zachodu

Zachód znany był jako kraina bogactwa. Być może nie opływająca mlekiem i miodem jak Reach, ale nie można było jej odmówić dobrej gospodarności ziemiami, a przede wszystkim braku złota w tutejszych pagórkach i wzgórzach. Złoto niemal od zawsze pobudzało wyobraźnię ludzi i działało na nich motywująco. Co prawda na ziemiach Crakehall czy Swyftów o duże i słynne kopalnie jakie występowały w Casterly Rock czy Castamere było trudno, ale nie zmieniało to faktu, że jeśli odpowiednio się potrząśnie ludźmi, to parę monet z ich sakiewek z pewnością wypadnie.
Grupa kilkunastu co bardziej odważnych i obrotnych chłopów z domeny Crakehall doszła do ni mniej ni więcej do właśnie takiego wniosku. Czemu mieli całymi dniami zginać kark w polu i przelewać swój pot dla swego pana jeśli zamiast tego mogli wieść o wiele bardziej ekscytujący i opłacalny żywot rabusiów? Co prawda do głowy im z pewnością nie przyszło, że jednym z powodów dlaczego w regionie rabusiów było tak mało stanowiło wysokie ryzyko takiego zawodu. Ot choćby dostanie nożem z brązu między żebra było o wiele łatwiej niż przy żniwach.
Łupy i świat należą jednak do odważnych i swoje pierwsze, drobne wybryki w ograbianiu podróżnych na mniej uczęszczanych drogach mieli za sobą i pełne sukcesu. Łupy były co prawda skromne, ale praca o wiele lżejsza, a jak się napatoczy i jakaś ładna dziewka, to i radośniejsza! Pytaniem było jak długo będzie trwało ich szczęście i kiedy zaczną być tropieni niczym dzikie zwierzęta umykające przed myśliwym, gdy wiadomość dotrze do pana tych ziem.

William z całą pewnością chciał być obudzony, gdyby zwiadowcy wrócili czy to późną nocą czy wczesnym rankiem. Może i był królem i sen faktycznie był ważny, ale z całą pewnością w tak dynamicznej i trudnej sytuacji wolał trzymać, nawet jeśli jego ręka była wciąż niedoświadczona. W każdym razie nie miał on zamiaru dać się zaskoczyć, a już szczególnie nie przez kilka minut więcej snu czy lenistwo ze swojej strony. To nie zwiadowcy jednak tej nocy przybyli pierwsi a posłaniec. Posłaniec z Turni, od Westerlingów, niosący wiadomość od samego króla Żelaznych Ludzi, Torgona Greyirona.
Sytuacja prezentowała się nie najlepiej. Jedyną dobrą wiadomość jaką uzyskali to "skromny" szacunek sił wroga - a więc, że na brzegach wokół Turni znajdowało się setki drakkarów. Setki! Nawet w najlepszym scenariuszu oznaczało to, że pod Turnią znajdowało się z całą pewnością dobrze ponad pięć tysięcy wojowników, prawdopodobnie bliżej dziesięciu, jeśli faktycznie było tam setki drakkarów. Zakładając oczywiście, że każdy z nich wypełniony był po brzegi wojownikami. Do tego zaś wciąż trzeba było mieć z tyłu głowy, że kolejne tysiące mogły znajdować się pod Banefort.
Druga kwestią był ton wiadomości, a przynajmniej w jaki sposób została przekazana przez gońca. Że miał się stawić przed jego oblicze. Tak jakby miał być jakimś pachołkiem czy chłopcem na posyłki. Cóż, z pewnością potencjalna siła Torgona przemawiała za tym, że mógł stosować niewybredne słownictwo, a i przyjaźnią mieszkańcy Zachodu i Żelaznych Wysp się raczej nie darzyli. Wciąż jednak niesmak, zdenerwowanie, czy może nawet gniew w Williamie to wzbudziło. Przynajmniej w pierwszym odruchu. Dobrze więc, że był stosunkowo daleko, więc żadnych pochopnych decyzji, których potem cofnąć nie mógł nie podjął.
Po chwili jednak, gdy już mógł na spokojnie przemyśleć sprawę - to spotkanie z królem mogło być dobrą wróżbą, zakładając, że nie była to zasadzka by go pochwycić. To byłby najgorszy scenariusz tutaj. Najlepszy zaś zakładał, że Żelaźni chcieli uzyskać haracz za to by opuścili jego ziemie. Z pewnością dość kosztowny, ale jeśli zebrali się w sile, to warty do rozważenia. Poza tym, udając się na spotkanie mógłby na własne oczy ocenić liczebność sił nieprzyjaciela pod Turnią.
Mimo to należało się raczej przygotować na najgorsze - zaczynając od zasadzki, a kończąc na tym, że do negocjacji zakończonych sukcesem nie dojdzie. W kierunku Turni więc mieli wymaszerować o poranku - po drodze zbierając lokalnych możnych i konnych Westerlingów, jeśli by tu byli. Zwiad w kierunku Turni został już wysłany, więc oczekiwali jego powrotu, nie było więc raczej sensu wysyłać kolejnego dopóki się nie zbliżą na miejsce spotkania, poza patrolami w pobliżu głównej kolumny i miejsca przemarszu, rzecz jasna. Poza tym, wyglądało na to, że trzeba było rozesłać ludzi po niezajętych czy obleganych włościach i zacząć zbierać ludzi na potencjalną wojnę - z tym więc wysłał gońca do Castamere by zbrojmistrz rozpoczął przygotowania. Będą potrzebowali jak najwięcej ludzi - choć, jeśli wstępne przypuszczenia nie kłamały, będzie trzeba raczej przeczekać sztorm w zamkach, a do walki wykorzystać konnych - więc to tych, w jak największej ilości, oczekiwałby od tych chorążych i ich możnych, którzy mogli wciąż swych ludzi wysłać.