Wybrzeża Kamyka

Oto nadeszła noc ognia i topora! Dzielni mieszkańcy Kamyka - prawie tak dzielni jak mężni Sutczanie - gotowi byli od długiego czasu na napaść, jednak spodziewali się agresji innego rodzaju. Myśleli, że z południa i wschodu nadpłyną drakkary wiozące rozwrzeszczanych Andalów, a nie, iż z północy opadną na nich statki pełne brutalnych Dzikich. Ten niespodziewany element nie zapewnił jednak najeźdźcom elementu zaskoczenia. Kamyczanie mieli bystre oczy i prędko wypatrzyli licznego wroga, nawet w prawie bezksiężycową noc. Dało to im czas na przygotowanie się...

Matki łapały dzieci, ojcowie łapali dobytek i rodziny uciekały wgłąb wyspy. Ku kryjówkom, które szykowali już na nadejście fanatyków Siedmiu. Oczywiście nie wszystko udało się zabrać, a że wróg był liczny i opaść mógł na wybrzeże w wielu miejscach, a także połasił się na krótkie, konne rajdy kawałek głębiej, to trochę łupów w jego kufry wpadło. Odbyło się również kilka potyczek pomiędzy patrolami i posterunkami Kamyczan a Dzikimi grabieżcami. Straty były porównywalne, acz obrońcy dotkliwiej je odczuli. Dzicy bowiem zwycięsko ze starć wyszli, tak więc mogli zabrać swoich rannych. Wrogów natomiast złożyli w ofierze swoim żądnym krwi bogom.

Kiedy zwycięstwo Dzikich było pewne, postanowili zabawić się trochę. Większość ludzi zdołała uciec, więc ich krwawa orgia należeć miała do tych skromnych, ale... Jak się nie ma co się lubi, to się lubi co się ma, prawda? Skagir tymczasem postanowił spłodzić dziecko, które będzie z pewnością POTĘŻNE, ponieważ zrodzić je miała Matka Gór. Dla tej wojowniczej kobiety było to coś nowego, ponieważ zazwyczaj to ona biła wybranych przez siebie mężczyzn, aby wziąć ich siłą. Teraz jednak jeden sam wykazywał inicjatywę! Oczywiście nie mogła dać się tak po prostu, tak więc ich "grą wstępną" była bezlitosna walka na pięści pośród świętujących Dzikich, z których część zajęta była gwałtem, piciem lub jedzeniem, a reszta z zapałem kibicowała walczącym. Olbrzymka prędko musiała zaakceptować wyższość Skagira, a skoro okazał się na tyle silny żeby tak łatwo ją pokonać, to chętnie wpuściła go między swoje nogi. Wybraniec nigdy nie miał jeszcze tak masywnej i silnej kobiety, a Matka nie była też kimś kto leżałby spokojnie na pleckach i czekał. Gryzła, drapała, krzyczała i machała biodrami jak szalona, spragniona silnego dziecka, które mógł dać jej Skagir. Miała już dziewięć córek, ale ta dziesiąta z pewnością będzie najsilniejsza...

Prawie trzy księżyce minęły od przelotnego uderzenia floty Skagira na Kamyk, jednak jego mieszkańcy wciąż pozostawali czujni. Ograniczony handel z innymi wyspami i kontynentem powoli, ale w końcu doniósł im o ogromnych problemach z Dzikimi - których sami doświadczyli - natomiast na południu gotowało się ponoć od Andalów. Warto było być czujnym. Szkoda tylko, że czujność ta niewiele im pomogła, kiedy kolejne piętnaście drakkarów pojawiło się na północnym horyzoncie.

Kamyczanie nie dali się zaskoczyć, ale na wiele im się to nie zdało. Wojownicy z wysepki stawili opór, ludzie zaczęli uciekać z wybrzeża, a zamek został szybko poinformowany. Opadający na wyspę Dzicy przeszli przez obrońców niczym rozgrzany nóż wchodzący w masło lub doliniarski lord w altankową dziewoję. Innymi słowy - łatwo. To co nastąpiło później było chaotyczną mieszaniną ognia, wrzasków i krwi. Kto mógł skrył się w zameczku, którego Dzicy nawet nie próbowali atakować, a kto nie mógł próbował się ukryć. Najeźdźcy tymczasem grabili, gwałcili, zabijali, palili i brali w niewolę. Kiedy napełnili swoje ładownie i byli usatysfakcjonowani dosiedli swych łajb i pożeglowali z powrotem ku północy.

Po raz kolejny drakkary pełne wygłodniałych Dzikich uderzyły na Kamyk. Nie byli jednak głodni w sensie pustych żołądków, a głodni łupów, które miały zapewnić im przetrwanie podczas kolejnych księżyców. Mała wyspa nie była z początku ich głównym celem, ponieważ kierowali się na terytoria dalej na południu, które były jeszcze nietknięte przez ich topory, a ponoć jeszcze bogatsze niż te dotychczas przez nich najeżdżane, ale okazać się miało, że włości Pryorów zaspokoją ich apetyt.
Ofiara za taki stan rzeczy nie była jednak mała. Zachęceni swoimi sukcesami w walce z Kamyczanami, Dzicy postanowili uderzyć nawet na siedzibę Pryorów. Mały, skromny zamek dzielnie się bronił, ale w końcu uległ. Przez kolejne dni najeźdźcy krążyli po wyspie - mordując, paląc, grabiąc i składając ofiary swoim ponurym bogom.

Flota Doliny Arrynów połączyła się z ostatnimi swoimi siłami - Siostrzanami - na Kamyku. Tym samym wszyscy w niej obecni zobaczyć mogli tragiczny stan w jakim wyspę pozostawili najeźdźcy - spalone chaty, zadeptane pola, zarżnięte zwierzęta, niepochowani ludzie zalegający przy drogach. Domena rodu Pryorów stała się miejscem z koszmarów. Nie ocalał od zagłady nawet ich skromny zameczek, w którym nie tak dawno lady przyjmowała królową Findis i lorda Watmara podczas ich wyprawy na Sutki.

Rycerzom Doliny pozostało rozłożyć obóz i przegrupować swoje siły. Wkrótce wyruszą wymierzyć sprawiedliwość tym, którzy byli za to wszystkto odpowiedzialni...

- Trzymaj - rzekł lord Coldwater, podchodząc do Waymara i wręczając mu ciepły bukłak z grzanym winem. Wieczory były tu chłodniejsze niż w Dolinie. - Nie mieliśmy okazji zamienić więcej niż kilka słów kiedy dołączyliśmy naprędce do waszej floty, więc może teraz będzie chwila. Słyszałem, że mieliście ciężkie łowy na górali...
Następnie pan na Coldwater streścił nieco z tego co słyszał. Głównie, że walki były ciężkie, ale wrogów ostatecznie kładli gęsto. Nieszczęśliwym było, że Corbray i Jon z Burej Strugi dostali się do niewoli, ale taka bywa wojna - umie zaskoczyć w najgorszym momencie. Ostatecznie jednak wszystko w miarę się ułożyło, a przy miejscu w jakim się starli i liczbie klanów jakie musieli rozbić za sprawą strat zadanych wrogowi, uważał, że wyglądało to raczej zacnie. Dobra robota - tyle chciał powiedzieć.
- To prawda! - dodał do tego Patrek Waynwood, młody giermek lorda Royce'a. - To było naprawdę imponujące! - podzielił się, entuzjastycznie wspominając tę brutalną, ale jakże pouczającą dla przyszłego rycerza przygodę. - I to jak lord Royce nie pozwolił zostawić nikogo z rannych z tyłu! Jest prawdziwym rycerzem, nieważne co mówiliby niektórzy!
Lord Royce przed wyprawą miał okazję nieco rozluźnić się w przyjaznej atmosferze...

Obrońcy Kamyka, podobnie jak i jego populacji, zostali zdziesiątkowani trzema najazdami Dzikich. W tłumie żołnierzy, którzy zostali tu zgromadzeni na wyprawę odwetową z trudem można było dostrzec jakiegoś lokalnego mieszkańca czy wojownika, który mógłby im życzyć powodzenia w wyprawie i pomstowaniu na najeźdźcach czy częstując dzielnych rycerzy i wojowników Doliny piwem lub jadłem. Tych ostatnich zresztą brakowało i samym mieszkańcom.
Mimo to Waymar w pewnym momencie mógł dostrzec osobę, która wyróżniała się z tłumu jego żołnierzy. Głównie dlatego, że zamiast znaku herbowego Royców czy Hunterów lub innych zgromadzonych możnych czy ich ludzi niósł ze sobą, z wyraźnymi śladami po walce, prostą, żołnierską tarczę w barwach Pryorów, a więc władców Kamyka, a także dziwnie skompletowane opancerzenie, którego poszczególne elementy nieszczególnie do siebie pasowały i również nosiły ślady po brutalnej walce. Chyba nawet można było zobaczyć wciąż zaschłą krew w rozerwanych ogniwach kolczugi. A może to była tylko gra ognia pochodni i ognisk. Poza tym szedł on prosto na niego, ze zdecydowaniem w kroku i ogniem, wręcz chęcią mordu w oczach. Tej, młodej jak na szybką ocenę Waymara, osobie było już wszystko jedno czy przeżyje czy nie.
- Mój panie! - Zakrzyknęła, gdy podeszła nieco bliżej i by zwrócić na siebie uwagę, a następnie klęknęła gdzie stała.- Jestem Elbert, syn Elysa z Kamyka. Moja rodzina - ojciec, matka, rodzeństwo, wszyscy zginęli w najeździe Dzikich. Podobnie i wielu innych stracili wszystko. Jestem tu by prosić cię byś wziął mnie ze sobą, by choć jeden mieszkaniec Kamyka mógł wywrzec swoją zemstę na najeźdźcach! - Chłopak, bo nie był to nawet mężczyzna, kontynuował ze słyszalną determinacją w głosie, ale i łzami w oczach. - Nie jestem szlachetnie urodzony panie, ale jestem silny, a mój ojciec, będący zbrojnym naszego pana, nauczył mnie walki. W boju cię nie zawiodę i nie będę odstawał od reszty! Daj mi tylko szansę!

Lord Royce nie był jedynym, który pragnął jak najszybszego rozwiązania kwestii Północnej. Horrmund tak samo wolałby być w Dorzeczu, zbytnio martwił się o los ich działań wojennych, choć nie dlatego że czuł że jest tam niezbędny, zwyczajnie nie lubił gdy tak ważne rzeczy działy się bez niego, do tego jeszcze tak daleko. Widok zdewastowanej wyspy szybko jednak sprawił, że nabrał mocnej ochoty dobrać się do dupy odpowiedzialnym za nią. Na żadnej wojnie nie lubił takich widoków, a tu wyglądało to wręcz jakby ktoś chciał zniszczyć wyspę z czystej nienawiści czy pogardy wobec ludzi. Miał wrażenie że nawet Żelaźni zostawiliby po sobie więcej. Nie omieszkał pomóc wraz z ludźmi Waymarowi w chowaniu zmarłych, nie godziło się by zostawić ich tu jak zwierzęta. Choć tyle mogli zrobić, a przecież to i tak mało. Może gdy czasy się uspokoją wyśle tu choć nieco zapasów? Tylko czy w ogóle pozostało komu z nich skorzystać?
Ognisko i towarzystwo nieco polepszały nastrój, lecz Horrmund pozostawiał posępny, zarówno przez niepokój wywołany wojną, zastany tu widok jak i własne przemyślenia po wyprawie na górali, które przypomniał mu błysk obozowego ognia. Choć tu nie czuł tak silnie atmosfery nieustannego zagrożenia, nie czuł że każdy krzew, skała czy wzgórze może być nieprzyjacielem. Ale to mogło się już niedługo zmienić. 

Przybycie jak się miało szybko okazać - nowego członka wyprawy powitał z podobną posępnością. Nie miał bynajmniej nic od chłopaka, wręcz podziwiał cel i determinację. Nie radowały jednak powody przez które chwytał za broń, ale cóż, świat nie był miejscem usianym różami. Nie podobało mu się też to, że taki młody chłopak szukał śmierci. Chciał z początku zapytać, co zamierza zrobić jeśli wywrze zemstę, bo jeśli stała się jedynym celem jego życia, nic prócz zemstą i śmiercią raczej go nie czekało. Szkoda go będzie, jeśli ją znajdzie. Nie wyraził jednak głośno swoich słów, skoro Waymar go przyjął bez zbędnego gadania nie było mu nic do tego. Powitał chłopaka bukłakiem wina i zaoferował że może w wolnej chwili poćwiczyć władanie orężem z nim, lub którymś z jego ludzi. Ciekaw był na ile chłopak w ogóle jest w stanie tę zemstę wywrzeć, szczególnie że nie mieli przecież zbyt długo mitrężyć tu czasu. Wzywał ich zimny wiatr z Północy. 

Na dzikich idi!: