Królewskie Komnaty

Jeśli chodzi o grupę jezdnych, których minęli, to Rickard miał podejrzenia, że mógł być wśród nich król. Był tam stary człowiek w pancerzu, który to z kolei ozdobiony był grawerunkami rodu Morne. Ostatecznej jednak pewności nie było. Mógł być to brat króla lub jakiś inny krewny, wysłany z posłaniem do Tartha. Owszem, to, że jechali do Tartha było dlań prawie pewnym. Ktoś musiał zakapować, że lord ma ciekawych gości. Ta... Niby mogli zaatakować tę grupę. Pozwolić im stanąć obozem a potem napaść ich w nocy. Niemniej, pewności co do osoby starca nie było. W takim wypadku Rickard, nie mając dość informacji, postanowił trzymać się rozkazów. Tak było najbezpieczniej. Niemniej, posłał jednego z przydzielonych mu - a tutaj Tarth okazał się naprawdę niezłym skąpcem - ludzi, aby poinformował swego lorda o gościach. Jeśli faktycznie to król, Tarth będzie mógł go złapać. Co prawda brąz przeciwko stali to nierówny bój, ale w swoim domu i atakując z zaskoczenia, winni dać radę.

Tymczasem, trzymając się planu, dotarli do zamku. Osiągnęli mury i wdarli się do donżonu. Wdarcie się tam było grą na czas. Gdyby przeciwnik zamknął i zablokował drzwi, to już byłby koniec. Jasne, mogliby próbować je rąbać, albo wyważać, ale cóż... Zapewne zostaliby ostrzelani, zaatakowani a i pewnie coś by ktoś im na łeb próbował zrzucić. W takim wypadku zostałaby tylko odwrót, o ile zareagowaliby na czas. Ale... Udało się.
Byli w środku. Przeciwnik miał już tego świadomość. Zostawił większość swojej SKROMNEJ grupy pod drzwiami, by je utrzymali. W sensie zaryglowali i trzymali. Dobrze by też było, że jak ktoś nie trzyma, to niech spróbuje przeszkadzać atakującym. Jak było wolne kolejne piętro, to można by pewnie wyrzucać jakieś beczki, meble czy coś innego. Poza tym, jak już drzwi będą srogo rąbane i na granicy, to mieli się wycofać. Lepiej się będzie bronić na schodach. To już będzie sytuacja jeden na jednego, z gorszą pozycją dla wchodzącego i możliwością zrzucania wrogowi na łby różnych rzeczy.
Chłopaki chyba dalej się trzymali, bo jeszcze nie przybiegli. Dobrze... Oni już byli prawie na finiszu. I wtem na drodze ich stanął jakiś rycerzy konkretnej postury. Taki z błyszczącym nowością mieczykiem. Mówił w ich języku.
- A zatem rozdziewiczę twoją Dziewicę. - Odparł z uśmiechem i ruszył do walki. Bój zaś okazał się całkiem porządny. Szczególnie ostatni rycerz dzielnie stawał. Za to Cleos był Cleosem. Jego przeciwnik skapitulował, dopiero kiedy Rickard wygrał swoje starcie. Co jest nie tak z Cleosem? To chodzi o imię? Ech... Trudno, może będą mieli tutaj jakiego medyka. Tak czy siak, potężnym kopnięciem w kolano zamierzał złamać nogę tego, który skapitulował. Niepotrzebnym im było, aby rzucił się do walki w jakimś odruchu męstwa.
Co dalej? Co dalej?... Ano Tarth dał mu tak skandalicznie mało ludzi, że nie było mowy o utrzymaniu zamku i wysłaniu gońca z tryumfalną wieścią. Miał nadzieję, że jego pan się połapie w sprawie i ruszą na zamek. Bo ów zamek mogli tylko "rozbroić" za pomocą jeńców. Wziął sobie jeszcze głowę Rycerza Prawiczka, tak dla lepszego efektu.
- Dobra. Dla waszego własnego dobra, mam nadzieję, że ktoś z was zna nasz język. - Rzucił, spoglądając po tych przerażonych osobach. Wypatrywał starców. Król był starcem, więc tego powinien szukać. Ale nawet jeśli nie będzie miał króla, to wciąż miał bodaj lwią część ich rodu. - Jestem Rickard. Wy jesteście naszymi jeńcami. Widziałem po drodze wasze posłanie do Tarth. Gdybyście mieli co do tego jakieś nadzieje... Przykro mi... - Rozłożył ręce. - Na tych ludzi nie czeka miłe powitanie. Ano tak, lord Tarth położył na was chuja. I ma potężne wsparcie. Ja jestem tutaj, by zdobyć ten zamek w miarę bezkrwawo. No... - Uniósł głowę ser Galladona. - W miarę. - Wzruszył ramionami. - Tak czy siak... Prosiłbym Jego Miłość albo, jeśli nie zastałem, inną decyzyjną osobę, aby wystąpiła i poddała zamek. Wyprosiła zbrojnych i tak dalej. W innym wypadku i tak zostanie zdobyty przez armię. Tylko, że ja was do tego jeszcze zabije. - Skończył. No naprawdę liczył, że ktoś tutaj będzie się potrafił porozumieć. Głupio by było tak gadać po próżnicy. Ewentualnie jeszcze mógłby powtórzyć po Valyriańsku, bo a nuż byłby tutaj jakiś wykształcony lepiej człek.

Jeśliby się opierali, to po prostu wypatrzyłby jakiegoś starucha albo staruchę a potem to ku tej osobie by skierował gniew. Szukał króla lub królowej oczywiście. Jak się zagrozi monarsze, to wtedy inni powinni śpiewać. A jeśli nikt nie zaśpiewa, to zabijasz, dopóki nie wybierzesz właściwej osoby.

Mhm... Czyli króla nie zastał. To oznaczało, że faktycznie się z nim rozminął. To chyba jednak wcale nie tak źle, prawda? Tarth pojmie monarchę i jego syna a on chyba zdobył już  zamek. Wszystkie atuty w ich rękach. No bo gdyby pojmali króla, to ktoś mógłby jednak chcieć walczyć w imię wiary czy coś takiego. Ewentualnie dla własnych ambicji. Wątpliwe, ale jednak ludzie to są ludzie i trudno powiedzieć coś "na pewno".

- Dumnie dzierżysz... - Powtórzył za mężczyzną, spoglądając na trzymaną przez siebie głowę. - Nie przesadzajmy. Chciałem was trochę zmotywować do rozsądnych decyzji. - Dodał, podając rozmówcy czerep. A niech sobie mają swojego rycerza, jemu tam ta głowa już na więcej niepotrzebna.
- Wiesz co... Dziwni z was ludzie. - Pokiwał głową. - Ja rozumiem, że to sławny rycerz. Chociaż z tym "wspaniałym" to bym nie przesadzał. Dobrze walczył, nawet przez chwilę mnie zatrzymał. Niemniej, na arenach walczyłem z lepszymi. Tak czy siak... - Zakręcił dłonią i pstryknął w palce. - Jestem w waszym domu. Zdobyłem go i nalegam uprzejmie na kapitulację, nim będę musiał wytracić jeszcze więcej zbrojnych. Wy zaś o jakimś pogrzebie... - Rozłożył ręce i westchnął. - Lepiej martwcie się o żywych. No ale jeśli tak bardzo wam tego trzeba, to mój pan z pewnością zezwoli na pogrzeb. To nie jakiś barbarzyńca. - Udzielił wreszcie odpowiedzi. I nalegał na szybką decyzję, bo inaczej będzie musiało zginąć więcej ludzi.
Zapytany o kolejnego rycerza z początku nie wiedział, o co chodzi. Jak go opisali, to już wiedział.
- Ser Borisef poległ w boju. - Oznajmił. - Nawinął mi się w drodze. Walczył do końca. - Dodał. Cóż mógł więcej rzec? Żal mu go nie było wszak.

Już było tak ładnie. Już się witali z gąską. Tutaj zaś chuj... Kobieta postanowił się unieść dumą i nie oddać zamku.
- Ja pierdolę... - Zakręcił łbem i oczyma, charknąwszy następnie nosowo. - Tarth rankiem pewnie pojmie waszego króla. Wkrótce potem siły jego i mego pana będą pod zamkiem. Zaś ja mam was wszystkich w garści już teraz. Pojeby z was. Dzielne, ale głupie. - Pokręcił głową. - No dobrze. To zrobimy inaczej. - Rzucił i złapał tą starą raszplę za rękę. Chyba nie powinno być z tym problemu, nie? Potem powlókł ją ze sobą do schodów. Drzwi puściły, ale on kazał swoim ludziom uciekać od nich, kiedy zaczną puszczać. Mieli nie podejmować walki, tylko wiać za nim. Na schodach lepiej było się bronić.
- Teraz zobaczysz, jak zabijam. Wytracę cały garnizon. - Rzucił, w kierunku tego co tłumaczył. - Nie stój tak. Też idziesz. I tłumacz jej. Niech wie, że wszyscy, którzy umrą, kończą tak, przez jej decyzję. - Dodał. Cleos też miał iść, po tym, jak ogłuszy rycerza. Rickard mu już nogę złamał, ale cóż... Tak na wszelki wypadek. Jak zaś przez przypadek zginie, no to trudno. Cóż, Cleos miał prawo go nie lubić za zadane rany. - Swoją drogą, jestem Rickard Durrandon. Miło poznać. - Dopowiedział już w drodze.

Mieli stanąć u szczytu schodów i zaczekać. Liczył, że wkrótce jego ludzie się pojawią, gdyż taki otrzymali rozkaz. Powinni raczej zauważyć, że drzwi czy tam antaba puszczają i wiać nim ostatecznie puszczą. Na to liczył. Ewentualne sprzeciwy królowej czy jej dworu miał gdzieś. Chciała go prowokować, gdy czasu na dyskusje nie stawało, to ma teraz.
Do walki miał zamiar użyć morgensterna i tarczy. Oczywiście miał na sobie poza napierśnikiem także barbutę. Co zaś tyczyło się jego ludzi... Blokować przejście miał sam. Mogli poszukać jakiegoś mebla czy czegoś do zrzucenia na jakby co. Ktoś też powinien zajrzeć do rodziny królewskiej, najlepiej ci poborowi, nieprzydatni. No i ktoś powinien trzymać królową. No i tego, co tłumaczył.

Wyszło jak wyszło, choć wyjść tak wcale nie musiało. No ale może to nawet lepiej, że jebnął w cymbał jakiemuś chłopakowi, niźli miałby wybijać garnizon. Ostatecznie ci zbrojni co by zginęli to też byli czyimiś ojcami albo synami. Chyba... Mniejsza. To, że nie miał morderczych czy skurwysyńskich skłonności, nie oznaczało, iż będzie go gnębić sumienie, bo zrobił krzywdę małemu Andalkowi. Aczkolwiek najlepiej by wedle jego zamysłu było, gdyby królowa zamek poddała tak po prostu, bo ani ranienie chłopaka, ani zabijanie zbrojnych nie sprawiłoby mu przyjemności. Nie czuł potrzeby uśmiercania. Wszakże to walkę a nie śmierć kochał.

No dobra... Spędzili ludzi do cel i takie tam. Pozwolił medykowi zająć się rannymi, jeśli jacyś ranni się przy życiu utrzymali. No na pewno był ten rycerz, co się poddał a poza tym ktoś musiał opatrzeć prowizorycznie Cleosa. Prowizorycznie, bo niebawem mieli przybyć sojusznicy a z nimi jego dwaj świetni medycy i to w ich ręce chciał oddać swego przyjaciela. Co oczywiste, owe działania miały być wykonywane pod eskortą jednego z ofiarowanych mu ludzi. On sam tymczasem, jeśli to nie był problem, przyciął trochę komara - w uzbrojeniu oczywiście, gotów na ewentualny bunt. Miał ludzi od tego, by czuwali.
Poza tym... Poza tym trzeba było sprowadzić lokalnego z ich konikami. I chyba w zasadzie to tyle. Kiedy przybył Aenarion, oddał mu zamek, który zdobyli a sam udał się do swojej kajuty. Na Tarth nie miał nic więcej do zrobienia. Jeśli zostawali na miejscu trochę dłużej, to ten czas miał zamiar poświęcić na naukę, którą rozpoczął. Wycisnąłby, ile się dało, oczywiście na wybrzeżu a nie w drewnianej kajucie.