Sypialnie królewskie

Eddard przewracał się niespokojnie, mrucząc coś niezrozumiale. Nocne mary nie dały mu tym razem spokoju, nie dając mu spać już od dłuższego czasu. Budził się już kilka razy, aż w końcu dał sobie spokój i ułożył się wygodnie na plecach, tępo wpatrując się w okiennice i rozmyślając. Mimochodem tylko zarejestrował, jak jego żona słodko drzemała. Pogrążony w swoich myślach nie wydawał żadnego dźwięku, leżał tylko nieruchomo...
Gdy zauważył pierwszy brzask, cicho wyślizgnął się z łóżka coby nie obudzić swojej ukochanej. Głowa go bolała, a oczy same się kleiły - wiedział jednak, że nie zaśnie. Najwyżej odeśpi to w ciągu dnia, co i tak dość często mu się zdarzało. Zapiął guziki koszuli i wychylił się z sypialni, wypatrując jakiegoś służącego.
- Biegnij do kuchni i każ przygotowywać już śniadanie, a potem wybudź lorda namiestnika. Zje ze mną. Gdyby ktoś mnie wcześniej potrzebował, będę w Bożym Gaju. - rozkazał w miarę cicho i wtoczył się na powrót do swojej sypialni. Powoli zaczął się ubierać; założył wczorajsze spodnie, opatulił się futrem, choć wszystko szło mu jak po grudzie. Gdy w końcu się z tym uporał, podszedł do śpiącej Rhaeny. Nachylił się, sprawdził czy jeszcze śpi i uśmiechnął. Delikatnie odgarnął jej zlepione włosy z buzi i ucałował w czółko.
- Śpij spokojnie - wymamrotał na pożegnanie i odwrócił się do wyjścia.

Eddard uśmiechnął się do swojej żony, położył dłoń na policzku i czule wyszeptał:
- Nie chciałem Cię budzić, ma miła. - raz jeszcze odgarnął jej włosy i spojrzał na wyjście. Bogowie zaczekają jeszcze chwilę... - Nie mogłem spać. Miałem koszmary. Z misiami.
Powolnym krokiem podszedł do okiennicy i wyjrzał na dziedziniec. Skąpany w złotym brzasku był praktycznie pusty, dopiero pierwsi z mieszkańców zamku zabierali się do pracy. Słońce jeszcze nie chciało wyjść spod horyzontu. Było wcześnie. Bardzo wcześnie.
- Szedłem do Bożego Gaju. - odwrócił się i zdjął z siebie futro. Miętolił je w dłoni, kontynuując: - Potem zjeść z Rodrikiem i przedyskutować sprawy królestwa. - Znowu podszedł do niej i usiadł na łóżku. Drugą ręką odgarnął kawałek pościeli i począł delikatnie i jednostajnie gładzić jej nogi. - Nie chciałem Cię obudzić. Chcesz z nami zjeść? - odwrócił doń głowę, spoglądając pytającym wzrokiem.

Stark oblizał wargi.
- Oczywiście, że poczekają. - Uśmiechnął się przekornie. Dla Ciebie każdy poczeka.
Gdy Rhaena go pocałowała, wypuścił na podłogę tarmoszone przed chwilą futro i przywarł na dłuższą chwilę do jej ust.
- Moja smoczyco - wymruczał.
Gdy spróbowała go ciągnąć za brodę, chyżo objął ją ramieniem i przewrócił, tak że zaraz oboje leżeli koło siebie. Wolną rękę ostrożnie pogładził jej policzek, po czym znowu przywarł do jej ust. Obrócił się tak, by widzieć jej twarz z odległości kilku cali. Delikatnie zaczął gładzić jej delikatne w dotyku lico, odgarniając kolejne zlepione bialutkie kosmyki włosów, drugiej ręce pozwalając swobodnie leżeć na jej talii. Powoli zaczynał czuć lekkie podniecenie. Cały czas patrzył jej w oczy i uśmiechał się.
- A kiedy mam rozmyślać, skoro za dnia nie dajesz mi spokoju? - nachyliwszy się, szepnął jej do ucha.
Każdego poranka spoglądając na swoją żonę zauważał ze zdumieniem, że - zupełnie przeciwnie niż on - niewiele zmieniała się przez okres ich małżeństwa. Przeżyła z nim wiele lat, ale jej ciało chyba tego jeszcze nie zauważyło. Zachowała swe naturalne piękno, przez które nie mógł na moment oderwać od niej wzroku. I pewnie nie tylko on.
- Jak Ty to robisz, że zawsze wyglądasz jak w noc ślubną? - spytał, bardzo powoli przesuwając dłoń w coraz wyższe części jej talii. - Kocham Cię - szepnął.

Na jej śmiech odpowiedział uśmiechem. - Jestem królem. Czasem muszę opiekować się też poddanym. - Gdy Rhaena ustawiła się nad nim, przyciągnął ją bliżej siebie, obdarzając serią pocałunków w okolicach szyi. - Ale dziś... - mówił dumny pomiędzy kolejnymi. -... wpadłem na tak genialny... wystarczy za miesiąc...
Jego dłoń powędrowała tym razem w kierunku jej piersi, pod koszulę, i zaczęła je ostrożnie pieścić. Pozwolił jej rozwiązać i zdjąć jego koszulę i dopiero wówczas sam zaczął ściągać jej okrycie.
- Lord Rodrik będzie niepocieszony, jeśli spóźnię się na śniadanie - zarechotał po namiętnym pocałunku.

Eddard pozwolił jej się całować, samemu wciąż spoglądając na nią z dołu i pociągając za jej sutki. Z fascynacją śledził jej pełne gracji ruchy. Jej delikatne dłonie przyjemnie pobudzały części jego ciała.
- Oczywiście, że spełnię swój obowiązek... - zaśmiał się.
Czuł jak powoli podnieca się coraz bardziej, w czasie gdy Rhaena zdejmowała mu spodnie. Zaraz oboje byli już całkowicie nadzy. Eddard, nie przestając pieścić jej sutków, drugą ręką sięgnął w kierunku jej ud, które zaczął głaskać. Gdzieś w tle - za oknem - wstało właśnie słońce i pierwsze jego promienie wlały się do ich sypialni. Stark nie zwrócił jednak na to uwagi - zaczynał się już wyłączać - przestał rejestrować co dzieje się wokoło, skupiając się tylko na swojej żonie. Jego oddech stał się wyraźnie szybszy i głośniejszy, a ruchy coraz bardziej mechaniczne i mimowolne. Jego instynkty brały górę nad świadomością.

Eddard położył dłonie na potylicy Rhaeny i powoli począł ją głaskać. Czuł przyjemne ciepło jej ciała, kojące jego nerwy i przynoszący pewien rodzaj ulgi... Zamknął oczy i rozkoszował się obecnością swoją ukochanej. Przez chwilę nie odzywał się ani słowem. Wciąż uważał, że jego żona, z którą był już prawie czterdzieści lat, była najlepszą rzeczą, jaka w życiu go spotkała. Jej rady, miłość, a czasem nawet tylko sama jej obecność była wystarczającym wsparciem, trzymającym go przy życiu. Teraz trzymał ją w swoich objęciach, wciąż zmęczony delektując się wspólną chwilą. W końcu jednak odzyskał więcej sił.
- Śniadanie pewnie już czeka - szepnął wówczas i pocałował ją w czoło. Świadomość otoczenia powoli do niego wracała. Zauważył, że ich igraszki zajęły chwilę. Słońce wstało już jakiś czas temu, a teraz oblewało złotymi nićmi całą ich sypialnię. A poza tym szorstkie futro zaczynało drapać go w plecy. - Zbieramy się, kochanie?

- Nie przejmuj się Rodrikiem, poczeka na nas czy chce czy nie. Ale musimy jeść, by mieć siłę na więcej. - zaśmiał się.
Ciężko westchnąwszy podparł się i podniósł. Ziewnął przeciągle i zdał sobie sprawę, jak zmęczony jest po nieprzespanej nocy. Poruszał się powoli, nie spiesząc się szczególnie. Osłonił oczy przed promieniami słońca i spoglądając pomiędzy palcami znalazł swoją wełnianą koszulę, przełożył przez głowę i wygładził, by lepiej na nim leżała.
- Już Ci pomagam.
Opuścił nogi na ziemię i wstał. W koszuli było mu odrobinę zbyt ciepło; podrapał się w miejscach gdzie padało na niego najwięcej promieni słonecznych i podszedł do Rhaeny. Chwycił za sznurki i zaczął je wiązać. Szło mu dość nieudolnie - palce miał grube, jak na wojownika przystało, a sznurki krótkie i cieniutkie. Dwa razy prawie mu się udało, ale sznurki minęły się nie z tej strony.
- Cholera - przeklął.
W końcu, za trzecim razem, udało mu się, ale to zawiązywanie sukni wystarczająco go już wkurwiło. Zostawił żonę, by się uczesała i poszedł założyć spodnie. - Szykuj się szybko - powiedział jej twardo. Przynajmniej jego oczy się przyzwyczaiły i słońce już tak go nie raziło.

- Wojna, nie wojna, każę Twoim krawcowym przyszyć jakieś większe, do cholery! - odwarknął. Spodnie zakładał nerwowo, szarpiąc, aż o mało ich nie urwał. W końcu nałożył je na siebie i zapiął pasem, na nogi założył drewniaki i zaczął szukać swojego szarego płaszcza. Wtedy od tyłu podeszła do niego Rhaena i pocałowała go. Poczuł, jak jego gniew powoli się ulatnia; westchnął ciężko i powiedział:
- Przy Tobie nie umiem się denerwować - szepnął, odwrócił się do niej i pocałował. - Tylko założę płaszcz. - powiedział, wciąż będąc tak blisko, że ich czoła się stykały i pocałował raz jeszcze. Dopiero wtedy wypuścił ją z objęć, wypatrzył na ziemi swoje szmaty i podniósł je, założył za siebie, zapiął broszką i jednym ramieniem okrył swoją żonę. - Na zewnątrz jest zimno - wyjaśnił z uśmiechem i po chwili dodał: - Chodźmy - i wyprowadził ją z ich sypialni.