Wybrzeża Skagos

Ledwie dwa dni temu powróciła wyprawa Stane'ów, która uderzyła na wybrzeża Północy. Przy niewielkiej utracie własnych wojów udało się położyć znaczniejszą ilość oponentów, przy tym zaś wziąć solidne łupy a i też niewolników. Wiadomo... Było co świętować! Nie o tym jednak ta historia. Ta jest o burzy bowiem, która to naszła czternastego dnia księżyca. Owo zdarzenie pogodowe przyszło po południu, ale swe nadejście zapowiadało od rana, toteż ludzie zdążyli się przygotować. Zabezpieczono chałupy oraz wybrzeże. Zabezpieczono też drakkary...
Niestety, te ostatnie okazały się być zabezpieczone nie dość dobrze. Ewentualnie, był to po prostu pech - zdarza się. Tak czy siak, piorun uderzył w jeden z drakkarów, wywołując pożar. Od zapalonej łodzi zajęła się kolejna. Nim ludzie zdążyli się zebrać i zwalczyć ogień, dwie łodzie były już nie do odratowania. To była spora stara dla ubogich, niezbyt zasobnych w środki Stane'ów.

Zapytany o czas jaki płynęło się z Muru do ich portu, Dziki odpowiedział, że około trzech dni. Wiedząc wszystko co chcieli - chyba że Waymar chciał posłuchać więcej o wyczynach Wybrańca - ludzie z Doliny mogli żeglować ponownie ku północy. Po drodze zawitali do Wdowiej Strażnicy, gdzie Flint i jego ludzie zeszli na ląd, a jeńcy z Sutków zostali ponownie wydani w ręce doliniarskiej floty. Dalsza podróż upływała w miarę spokojnie. Waymar, Horrmund i reszta ich wyprawy obserwować mogła opustoszała wybrzeża Północy, ograbione przez Dzikich i porzucone przez dotychczasowych mieszkańców. Jedynie na Szarych Klifach zdołali dojrzeć wznoszące się wysoko nad morzem wieże i chaty dające oznaki życia. To tam chorąży Umberów umocnieni na skalistych wzniesieniach zdołali przed księżycami odeprzeć łupieżcze ataki Matki Gór, bezpieczni od morskich uderzeń dzięki korzystnemu ukształtowaniu terenu.

Za Szarymi Klifami skończyła się też dobra passa floty lorda Waymara. Czarne chmury zebrały się nad nimi, wiatr przybrał na sile i jasnym było, że wpadną w sztorm. I wyglądało na to, że nie lada sztorm to będzie. O ile głównodowodzący w postaci lorda Royce'a nie miał przeciwwskazać, wówczas dowodzenie nad flotą na czas zmagań z żywiołem przejął lord Borrell. Wyspiarz znał się na żegludze i wątpliwym było, aby ktoś miał większe o niej pojęcie od niego. Chyba że Waymar wolał kierować okrętami sam lub wyznaczyć kogoś innego.


Niezależnie od tego kogo wybrał flota walczyła dzielnie przez dwa dni docierając w końcu - w lepszym lub gorszym stanie - do mniej znajomo wyglądających wybrzeży, kiedy pogoda się już uspokoiła. Waymar miał ze sobą wszystkich lordów poza Hunterem i Upcliffem, jak również jedynie trzecią część swoich okrętów. Możliwe, że część z nich poszła na dno, jednak wielu mogło zostać po prostu rozproszonych przez sztorm. Szczęśliwie wszyscy wiedzieli jaki jest cel ich podróży - Wschodnia Strażnica. Najbezpieczniej byłoby więc chyba oczekiwać, że wszyscy tam skierują swoje łajby licząc na ponowne spotkanie. Pytanie było jednak - gdzie byli teraz? Wybrzeże mieli po swojej prawej stronie, kiedy kierowali wzrok ku północy. Po konsultacji z maesterem i lordem Borrellem wychodziło na to, że musieli znaleźć się u brzegów niesławnego Skagos.