Plac Treningowy

Skoro małżonek królowej chciał sobie potrenować, czy tam nawet w boju ćwiczebnym poużywać, to plac ćwiczeń był dla niego. Tutejszy dowódca zbrojnych, ser Jon Wick, bliski przyjaciel lady Melody, powitał go i zaprosił do wspólnych ćwiczeń. Kto zaś wyglądał na najlepszego oponenta? Ano właśnie ser Jon, takoż pozostało go poprosić, by kompanem był do pojedynku. Czy się zgadzał? Phi! Pytasz Sebastiona czy rypie cudze żony w szafie! Pewnie, że się zgadzał. Wszakże obowiązkiem rycerza było doskonalić swe umiejętności a nie w gnuśności jeno cieszyć się uzyskaną pozycją. Takoż i pancerze na grzbiety poszły a ćwiczebne ostrza w dłonie i mogli zaczynać.

Ser Jon, chłop równie potężnej co Waymar postury, okazał się być szybszy i to on atakował jako pierwszy. Już od początku walki wziął się do roboty na poważnie, sprowadzając na Waymara grad uderzeń, z których co drugie trafiało, nawet pomimo niewątpliwie wyjątkowo szczelnej obrony Royca. Być może było tak, gdyż potomek Spiżowych Królów również nie chciał pozostawać dłużny i z takim samym zapałem atakował. Pojedynek dwóch mocarzy był zaprawdę długi i widowiskowy. Z początku do ser Jon zyskiwał przewagę, ale z czasem wydawał się słabnąć, kiedy Waymar, choć również wymęczony, zdawał się uderzać coraz mocniej. Stopniowo przewagę zyskiwał gość a i finalnie to on miał zatryumfować. Pod Jonem w końcu ugięły się nogi i przyklęknął on, niezdolny do kontynuowania boju.
- Zwycięstwo jest wasze. - Ogłosił po podniesieniu zasłony hełmu. Waymar mógł się cieszyć tryumfem, acz powinien też pamiętać, iż niewiele brakowało. Naprawdę niewiele.

No to pogadali i czas było dobywać żelastwa, by walkę praktykować. Z jednej strony stał potężnej postury Waymar, który dziś raz już zatryumfował. Tenże wojak dzierżył miecz ćwiczebny i tarczę. Po drugiej stronie był lekko skromniej umięśniony lord Hunter, który dzierżył oburęczny miecz. Któż wygra w tym pojedynku? Zwycięży podejście bardziej defensywne czy agresywne? To mieli obaczyć.

Pierwszy do boju ruszył Horrmund i zaciekle natarł na swego rywala. Tenże dłużny mu nie chciał pozostać chyba, więc takoż z zacięciem począł atakować. U początków tego starcia równo siebie dwaj panowie okładali, co z korzyścią było dla dzierżącego oburęczne ostrze lorda Huntera. Waymar niechybnie odnotował ten fakt i przeszedł do solidniejszej defensywy. Jego oponent nacierał, ale nijak nie mógł już pana Runestone utrafić. Każdy jego cios trafiał na tarczę, albo był nią zgrabnie odpychany. Waymar nie zarzucił też ataku, toteż raz za razem kąsał oponenta, coraz bardziej go obijając i męcząc. Chwila po chwili Horrmund tracił siły a wreszcie musiał też ulec. Nie było to najbardziej efektowne, ale za to dość efektywne zwycięstwo.