Plac Treningowy

Położony niedaleko koszar plac, na którym to żołnierze i rycerze szlifowali swe umiejętności

10/12/11 PZ

Przyboczny skinął tylko głową na słowa Alhiona. Trening dobra rzecz, zwłaszcza w czasach wojny, gdzie umiejętności rychło mogą się przydać. Narzucił na siebie kolczugę i barbutę, ujął w dłoń tarczę i odpowiednio stępiony topór, a lordowski syn w międzyczasie upewnił się, że włócznia dobrze leży mu w dłoniach. Inaczej mogłoby być, gdyby spróbował jednocześnie posługiwać się nią i swym krótkim mieczem. Sprawna walka dwoma brońmi była bowiem sztuką, którą należało ćwiczyć, by nie osiągać wyłącznie bezradnego młócenia powietrza. Stawał więc z włócznią i swą lekką zbroją, przeciwko lepiej opancerzonemu tarczownikowi - scena jak żywcem wyjęta z opowieści z Dornijskiego Pogranicza.

Walkę rozpoczął szybszy i silniejszy Alhion, który pomknął na wroga w pięknej szarży. Tyle pięknej co niecelnej, bo jego towarzysz ładnie uniknął ataku i odpowiedział celnym ciosem, który boleśnie trafił w plecy Yronwooda. Młodzieniec zręcznie odwrócił się i odpowiedział celnym kontratakiem, prześlizgując się włócznią ponad zasłoną przeciwnika i trafiając go w bark. Rywal był jednak nieugięty - cios nie wytrącił go z równowagi, a sam bardzo silnie trafił Alhiona w bok. Uwydatniało to mankamenty skórzanej zbroi. Choć była zdecydowanie lżejsza od Żelaznych odpowiedników i nie krępowała ruchów, to jednak nie zapewniała takiej ochrony, a ciosy były boleśnie odczuwalne. Mimo to, Alhion nie tracił ducha. Zasypał przeciwnika serią ciosów, odzyskując inicjatywę. Trzasnął go w hełm drugim końcem włóczni, boleśnie pchnął w żebra... po czym spudłował i mocno się odsłonił. Sytuacja została wykorzystana i to wyjątkowo boleśnie - przeciwnik trzasnął tarczą w głowę Alhiona i to tak, że ten prawie zobaczył gwiazdy. No cóż, dostał właśnie ważną nauczkę, którą lepiej poznać na treningu niż na polu bitwy - zawsze warto mieć hełm. Yronwood począł cofać się, starając się odpędzić wroga atakiem na oślep, który szczęśliwie sięgnął celu, choć niekoniecznie mocno. Wróg szedł za ciosem i kolejny atak sięgnął lewej ręki Alhiona, którą przeszyło bolesne mrowienie. Choć udało się mu jeszcze zerwać do rozpaczliwego kontrataku i ładnego trafienia w udo topornika, to jednak osłabienie lordowskiego syna było już ewidentne i następne trafienie zwaliło go z nóg. Walka była skończona.

Alhion stanął więc naprzeciw swemu przybocznemu w jakże ikonicznym starciu i cóż przegrał. Przynajmniej wyciągnie z tego na przyszłość lekcje -Hełm...hełm to podstawa- Słyszał w swej głowie swój własny głos. Którego o ile nie zapomni posłucha następnym razem. Pokonany młodzieniec leżeć tak będzie zbierając siły i odpoczywając po walce. Gdy wstanie czy to z pomocą czy bez usiądzie gdzieś z boku ograniczając się do odpoczynku i obserwowania treningów innych. Planował wszak później rozmowę z lordem Yronwood, więc musiał wyglądać dobrze. W tym celu nakazał więc Olyvarowi przyniesienie mu czegoś chłodnego co by do głowy przyłożyć i wina by ugasić pragnienie. Cóż Alhion czuł się obolały ale walka była dobra, stąd pogratulował zwycięscy i obwieścił iż następnym razem to dziedzic Yronwood będzie górą. W czasie odpoczynku na placu treningowym, młodzieniec słuchał będzie żołnierzy co by wiedzieć jak się sprawy na zamku mają u poddanych. W końcu takie rzeczy warto wiedzieć by przynajmniej sprawiać pozory iż zna się potrzeby poddanych. Nie szkodzi iż pewnie nie dałby rady spełnić połowy z nich. Obecnie to problem jego ojca i oby na długo tak zostało, mu do objęcia stanowiska swego ojca nie było prędko, za dużo z tym było roboty, a Alhion chciał się jeszcze zabawić póki młody. Gdy młodzieniec odpocznie i będzie już wyglądać lepiej ruszy do swego ojca.