Ziemie Daru

Poniekąd obecnej sytuacji sam był sobie winien, niecierpliwie goniąc za wrogiem, miast trzon swych sił - własnych najemników - lepiej do zadania przygotować. W obozie łatwiej zdobyliby strzały a wroga w marszu i tak pewnie by dogonili a potem ostrzelali. Niemniej i tak właśni rodacy go irytowali po raz kolejny swoją niechęcią do współpracy. Za często chciało im się w ogóle dyskutować, kiedy powinni po prostu słuchać rozkazów. Z wielką chęcią by im zafundował zdziesiątkowanie albo przynajmniej chłostę dla każdego, ale to nie od niego zależało a i wśród tej nieznającej dyscypliny hołoty marnie by podziałało. Tu potrzebny był reformator z charakterem i siłą przebicia a jemu było daleko - bardzo daleko - do kogoś takiego. Musiał tedy grać tym, co ma w ręku. Marudzenie nic nie da.

Jego najemnicy wzięli strzały a on organizował sobie w głowie jakiś plan. Musiał opóźniać pochód nieprzyjaciela tak, by posiłki mogły dołączyć do walki. Dobrze... Miał leciutko ponad trzy i pół setki sprawnych konnych łuczników. Pięćdziesiątki miały zostać pięćdziesiątkami, a poza nimi chyba był jakiś zbierany oddział liczący o ośmiu jeźdźców więcej. Co mógł z tym zrobić, nie ryzykując starciem?
Cóż, postanowił dalej ostrzeliwać pochód. Tylko, że nie konkretnie konnicę czy strzelców, ale czoło pochodu. Ustalone formacje - ten podział na pięćdziesiątki powinien im kupić więcej czasu - miały w regularnych odstępach podjeżdżać i ostrzeliwać czoło pochodu. Wiadomo, reszta idzie prędkością czoła. Ostrzeliwane czoło musi się osłaniać, toteż i zwalniać. Dlatego tam chciał skupić ostrzał, co mogły czynić mniejsze oddziały. Liczył, że w ten sposób spowolni wroga dość długo, by piechota zdążyła dotrzeć.

Konnica wroga uciekła. Nie był zdziwiony. Zapewne sam podobnie by postąpił, jeśli ewentualna bitwa nie byłaby jego "być albo nie być". Wszak żywym zawsze można walczyć dalej. Niemniej, czuł lekki zawód. Wróg z dowódcą zapewne umknął na zamek. On na jego miejscu opuściłby umocnienia i wycofał się jeszcze dalej. Biorąc pod uwagę rozmiar hordy, to w ogóle do walki podjazdowej a nie trzymania zamków. Acz... Nie każdy myślał tak jak on a on sam wszechwiedzący i najmądrzejszy nie był. Spodziewał się też, że wróg może się bronić. Ewentualnie, że może chcieć sprowadzić posiłki lub uciec jazdą cokolwiek dalej, by uderzyć, gdy on zwiążę swoje siły walką z piechotą. Pierwsze, o ile nie miał w okolicy jazdy, było raczej niemożliwe. Drugie... Cóż, to byłoby szalenie ryzykowne, ale gdyby rąbnęli ich w plecy kompletnie nieprzygotowanych, to może wtedy by ugrali zwycięstwo. Tak czy siak...

Miał bodaj jeszcze swoich zwiadowców, którzy byli z Dzikimi. Nie używał ich w walce, więc może gdzieś tam w tłumie zaginęli. Jeśli miał którego pod ręką, to wysłałby go do warga, by ostrzec o jeździe wroga, która uciekła. Być może przy ewentualnym nawrocie, zahaczyliby o pozycję tegoż niezwykłego zwiadowcy. Gdyby nie było zwiadowców, to posłałby jednego z Dzikich.
Co dalej? Ano odległość na oko oceniana... Pewnie ich łowcy z długimi łukami mogliby spróbować podbiec w luźnej formacji i rozpocząć ostrzał. Tylko obawiał się, że jak rozkażę coś podobnego, to powstanie z tego jedynie problem. Jak się nie zaczną wykłócać, to manewrem zdezorganizują marsz piechocie. Takoż więc nie wtrącał się w dalszy marsz oddziałów pieszych, by Matka Gór sama ich prowadziła. Swoim kazał formować się w kliny i dwa razy najazd poza zasięgiem zasymulować. Dzikim przykazał, by nic nie udawali, ale po drugim najeździe, o ile wróg nie stanie lub nie zostanie dogoniony, natarli na czoło pochodu wroga. Sam ich poprowadzi na swym pancernym rumaku.
Jego najemnicy pod wodzą Gorma mieli osłaniać. W sensie pilnować, by ewentualny powrót konnicy wroga ich nie zaskoczył. Poza tym, czego nie mówił, własnych ludzi było mu bardziej szkoda. Nie dość, że byli oni lepsi w walce, to znali się na strzelectwie i, do chuja ciężkiego, rozumieli dyscyplinę.

Właściwie to spodziewał się tego, że maszerujący nie dadzą się nabrać na pozorowane ataki. Cel tychże był inny a było nim wprowadzenie wroga w fałszywe poczucie bezpieczeństwa, pokazując, że jazda nie ma odwagi zaatakować. To jednak się nie udało, bo Wrony bardzo skutecznie zatrzymały pochód i dokonały ostrzału, gdy tylko okazało się, iż jazda Dzikich wcale nie zamierza pozorować natarcia. Niepocieszające, ale to się im chwali, zaś on, jako dobry dość dowódca, umiał docenić takie zdyscyplinowanie.

Imponujące zdyscyplinowanie uległo jednak natarciu konnicy Dzikich. Ostrzał lekko ich przyhamował, ale finalnie grzmotnęli i to ostro. Szyki wroga zachwiały się a niedługo po uderzeniu piechoty poszły w rozsypkę. Doskonale! Doskonale...
Oczywiście wróg pobity dalej mógł zadać im straty. W końcu jeśli ktoś nie może uciec, to zapewne będzie walczył do końca. Z tą myślą chciał zawrócić swą jazdę, choć ta aktualnie ostro dawała wrogowi popalić. O ile Dzicy go posłuchali i ruszyli za nim, to by dał Wronom trochę luzu, aby miały gdzie wiać. Zaraz potem jednak znów by natarł, rąbiąc albo ostatnie ogniska oporu, albo już uciekających. Posłał też na pewno człeka do Gorma, aby wydzielił trzy oddziały - te pięćdziesiątki - najemników do zażynania uciekinierów. Reszta jednak miała zostać i czuwać, by jakaś niespodziewana odsiecz im w dupsko nie wleciała.

Dalej? Na razie tyle... Czekał na raport od warga i raport o stratach. O ile oczywiście by robotę dokończyli i mieli spokój. Dobrze byłoby też wiedzieć, jak daleko są siły, które zawezwał ze Wschodniej Strażnicy i jak tam sytuacja na szycie Muru.

Dość było dzisiaj podobnych sytuacji, by z frustracji przeszedł w prawie beznamiętną akceptację. Dzikich nie dało się ogarnąć do odwrotu, no trudno. To wszakże nic dziwnego czy nieoczekiwanego. Dobrze chociaż, że znalazł się jakiś, aby zanieść Gormowi wiadomość.

Bitwa była wygrana. Roznieśli siły wroga i chyba obyło się bez większych strat. To jednak pokaże dopiero liczenie. Liczenie, którym mieli się zająć. Kjolv co prawda miał zamiar zająć kolejny zamek, ale w tej chwili pośpiech na niewiele by im się zdał. Jego jazda i jazda Dzikich pracowały od wymarszu. Piechota też swoje przemaszerować musiała w pościgu a potem jeszcze walczyli. Rzucanie się natychmiast do kolejnego przemarszu i ataku zamku nie byłoby chyba rozsądne, prawda? Tak przynajmniej myślał. Zresztą, nawet gdyby ruszyli już, to wróg mógłby ewakuować się przez bramę. Zaś jeśli nie, to miałby niechybnie siły na dole i na Murze, co oznaczałoby ciężką i wysoce niepewną walkę. Nie... Lepiej było czekać na posiłki. Mieli wszak dojść wojownicy tutaj do nich i na Murze. Ba, mieli też maszerować po drugiej stronie lodowego giganta. Jeśli się nie zgrają i manewr się nie powiedzie, to trudno, wróg umknie. Nie zamierzał jednak ryzykować bardziej, niźli to się opłaca. No i tutaj też mieli nie takie znów małe zwycięstwo.
Wydał rozkazy. Jego najemnicy czuwali. Konni Dzicy mieli sprawdzić czy da się odzyskać jakieś konie po wrogu. Znaczy... W czasie nękania sił wroga jego najemnicy ostrzeliwali konnych wroga. Jeśli jakieś konie przeżyły i rozpierzchły się po okolicy, to dobrze byłoby je znaleźć. Jak widział, że nie przeżyły, to nie wydawał rozkazu. Wtedy konni Dzicy zajęliby się zbieraniem rannych, braniem jeńców i grabieniem. Tak, jeńców chciał, może ktoś ważny się trafi. A jak nie, to na ofiarę ku czci Przedwiecznych.
Reszta? Wiadomo. Posłańcami kontrolować sytuację ze Wschodnią Strażnicą. Warg niech obserwuje dalej zamek, czy tam się coś nie dzieje przypadkiem.

Spoglądał na stos trupów i ciepło miał w serduszku. Radował się! Radość ta zaś słodką była bardziej niż jakakolwiek kochanka. Żałował troszkę własnych ludzi - tych, których porwała śmierć - choć było ich niewielu. Ledwie piętnastka padła w boju, by już nigdy się nie podnieść. Dzikich też trochę zginęło - dziewiąta, może nawet dziesiąta część tego, co padło wrogów, więc wynik wyjątkowo dobry. Ponad to, nie ma co się oszukiwać, te łachudry są do zastąpienia. Horda będzie dalej walczyć, kurczyć się, ale i zdobywać coraz więcej doświadczonych wojowników. Oczywiście o ile ktoś nie zada im druzgocącej porażki. W to jednak wątpił. Północ była zgubiona! Czuł to...

Póki co odpoczywali a on cieszył się widokiem składanych ofiar. Wtedy to przybył posłaniec. Szpikożer, miast posłuchać rozkazu, zebrał własne siły i ruszył. Kjolv nie był pewien, czy w ogóle można to traktować jako posiłki. Nie żeby się zdziwił. W tej chwili żaden akt niesubordynacji czy pokaz braku dyscypliny ze strony własnych rodaków by go nie zadziwił. Doprawdy zadziwiony byłoby, gdyby raz jeden wszystko przebiegło w sposób zorganizowany i bez zbędnego wykłócania się. Wracając jednak do sedna sprawny... Nie miał pewności, czy w ogóle możliwa będzie współpraca. Być mogło i tak, że łączenie sił ze Szpikożerem będzie przyczyną niesnasek, które pogrążą cały wysiłek. Jeszcze tego brakowało, by w drodze po zwycięstwo zaczęły się rozróby.
Widział dwa akceptowalne rozwiązania. Pierwsze... Wyjść na spotkanie Szpikożerowi i wyzwać go na pojedynek. Dziki kanibal był silny, cholernie silny i sprawny w walce. Prawdopodobnie walczyliby jak równy z równym. Wadą tego rozwiązania było to, że nawet dość optymistyczny scenariusz pojedynku to były poważne rany. Mało kusząca opcja, szczególnie, że w tej chwili wolał być w pełni sprawnym, aby dowodzić. Tak więc pozostawała druga opcja, czyli należało dać temu szaleńcowi zaatakować. Jeśli zebrał dość sił, powinien podołać. Straty będą większe, ale cóż...

To gówno i tak wypłynie, więc udał się do Matki Gór, by z nią pomówić. Wyjaśnił jej sytuację. Nie żeby się żalił. Potrzebował jej pomocy, by choć tych ludzi utrzymać przy sobie. Możliwe, że to był błąd, bo ta baba była równie narwana, co wielka a przynajmniej tak oceniał. Niemniej, lepiej teraz niż miałaby sama rzecz odkryć.
- Jak to widzisz? - Zapytał, zmęczonym już nieco głosem. Mogli pomówić, skoro i tak czekali. A właśnie... Skoro czekali, to posłał też warga, by ten dowiedział się, ile sił ma Szpikożer. No i oczywiście jego ludzie mieli czuwać. Mogli nieco odpocząć, ale przynajmniej pięć dziesiątek musiało być gotowych do walki, jakby co.

Tak, tak... Rozumiał, że znalazł się pośród ludu takiego a nie innego. Dla nich ta cała niepokorność i brak zdyscyplinowania były nie tylko normą, ale i powodem do dumy. Nie byli klękaczami. Posłuch i oddanie zdobywało się wielkimi czynami, zaś nawet i wtedy nie omieszkali mówić, co myślą i wyrażać niezadowolenia, jeśli właśnie niezadowoleni byli. Było to widoczne jak na dłoni i więcej niż jasne dla człowieka, który wychował się w plemieniu. Niemniej, jako dowódcę zdyscyplinowanych wojsk oraz człowieka obeznanego z wojną w cywilizowanych - mniej lub bardziej - krainach, ten stan rzeczy był wysoce irytujący.

- Wiem, że wam śmierć jest niestraszna. Jednak nie wykrwawię sił w desperackim ataku, by uprzedzić jakiegoś narwańca. Wybraniec potrzebuje ludzi, by wypełnić swą misję. - Odpowiedział. Oczywiście nie próbował przekonywać kobiety. Z jego charyzmą było to praktycznie niemożliwe. - Tak czy siak... Zakładając, że zrobimy po mojemu. Utrzymasz tych ludzi, czy ruszą za nim, kiedy już przybędzie? - Zapytał. Jeśli Matka wyraziła pewność co do tego, że utrzyma w ryzach Dzikich, to jej zaufał. Może błąd, ale by zaufał. Jeśli było jej to nie w smak, to cóż, chyba jednak trzeba było odwiedzić tego Gollma. W takim wypadku wziąłby matkę. Dał jej jakiegoś konia i niech jedzie z nim oraz pięcioma dziesiątkami jego najemników. Dwie dziesiątki swoich chłopaków posłałaby też do Wschodniej Strażnicy, by w siodłach sprowadzili medyków i jego własnego medyka. Na miejscu miał zostać Gorm. Rozkaz był taki, by przypilnować spraw i się nie ruszać. Jeśli Dzicy postanowią się zbuntować, to cóż... Niech zabije prowodyra w pojedynku, o ile stwierdzi, że podoła. Jak nie, to chociaż niech oszczędzi ich ludzi. Na własnych zależało mu najbardziej.

Mógłby próbować przedstawić swoje argumenty. Mógłby powiedzieć, że ewentualnie czekałby tylko na posiłki na Murze. W sumie i tak liczył, że ci za Murem będą w marszu szybsi, niźli siły, które muszą się jeszcze wspiąć. Niemniej... Matce Gór, jak Szpikożerowi, chodziło jeno o zabijanie. Takie mieli ambicje. Z jednej strony rozumiał, że lat wychowania i tysiącleci kultury nie przeskoczy. Z drugiej, nadal go to frustrowało, bo była to rzecz strategicznie i taktycznie nieoptymalna. Rządza krwi była dobra w boju, czasem i owszem, ale rujnowała mu plany i pieprzyła manewry.
- Nie ma sensu dyskutować. Nie dogadamy się. - Oznajmił kobiecie. - Siodłaj konia. Jedziemy napierdolić Szpikożerowi. - Dodał i ruszył.

Miało być wedle planu, z oddziałem i medykami. Sam jechał na czele, pewnie z Matką Gór. Nie był jakiś wielki, ale mikrusem też nie był. Nosił na sobie blachy przedniej jakości a do walki miał oburęczny morgenstern. Jednak miał też plan i argument przy sobie. Zatrzymał rumaka przed Gollmem i podniósł zasłonę swej przyłbicy opancerzonym kułakiem.
- Albo dowodzę ja, albo dowodzisz Ty. - Zaczął. - Nie będziemy na ten temat gadać. Stoczymy bój. I tu są dwa rozwiązania... - Mówił. - Stal przeciwko stali. Wiesz, jak walczę. To nie będzie łatwy bój a jeśli nawet wygrasz, zapewne nie poprowadzisz wojsk. Ona to zrobi. Cała chwała przypadnie jej. - Wskazał na Matkę Gór. - Możemy też rozdziać się ze stali i załatwić to na pięści. Obaj przeżyjemy i obaj będziemy walczyć z Wronami. Rozstrzygniemy jeno, kto z nas będzie dowodził. - Taką miał propozycję. - Decyduj szybko. Mam już dziś niewiele cierpliwości. - Dopowiedział.