Ziemie Doliny II

Ibbeńczycy i ich sojusznicy z Dorzecza ruszyli w Dolinę, na położone tuż ze jej bramami włości Arrynów z Księżycowych Wrót. Jako że goniec zdołał z Krwawej Bramy się przebić, a na włościach królowej Findis znaleźć można było niejednego bitnego i krzepkiego wojownika, jak również wciąż pozostawali tu rycerze, to opór organizowany był sprawnie. Siły Thogga wdały się z tego względu w kilka potyczek - niewiele, ponieważ niewielką część sokolich ziem na razie zwiedzili - ponosząc pewne straty, jednak wychodząc z tych małych utarczek zwycięsko.

Ludność tymczasem zbiegała przed wrogiem w miarę prędko. Szczęście nie dopisało i nie złapali żadnego rzemieślnika. Tam jednak, gdzie gospodarze nie zdołali zbiec przed grabieżcami, pokojowe - jakkolwiek by to brzmiało, kiedy mowa o najeźdźcach - oddziały Ibbeńczyków i Pierwszych Ludzi im towarzyszących nie przelały praktycznie żadnej krwi. Brali co nakazano, ale powstrzymywali się od nadmiernej przemocy czy powodowania zniszczeń, jak również łagodnie podchodzili do przestraszonych ich nadejściem prostaczków. Raz nawet starszy, andalski rolnik i maszerujący ibbeński żołdak powiedzieli sobie "Dzień dobry!".

Tak też toczyła się Ibbeńska wyprawa, a przynajmniej ta jej część, którą dowodził Thogg. Powoli zbliżał się ku Księżycowym Wrotom, kiedy upłynął czas wyznaczony przez niego na podjęcie decyzji o odwrocie lub dalszym prowadzeniu grabieży. Czy czegoś się dowiedział, co mogło wpłynąć na jego decyzję? No... Tak. Przede wszystkim opór rycerzy Arrynów oraz samych Księżycowych Wrót miał jedynie rosnąć czym dalej w ich ziemie się zagłębi, a już teraz organizowali się przeciw niemu pasowani panowie prowadzący grupki uzbrojone i nawet bitne. Do tego doszły raporty mówiące o potężnej sile Andalów - ponad tysiąc toporów - która maszerowała z północnego-wschodu i obecnie była około dwóch dni marszu od doliniarskiej stolicy. Herbu Thogg nie rozpoznawał, podobnie ludzie Mudda.