Dziedziniec

Szybko po przybyciu do Old Anchor Horrmunda doszły słuchy o tym, że na ziemiach lorda Melcolma pojawił się Septon Gilbert, osoba otoczona dość dużym szacunkiem wśród Andalów i wysłannik samego Wielkiego Septona. Lorda Huntera od pewnego czasu, a właściwie rozmowy ze swoim kuzynem podczas jednej z ich treningowych potyczek, niepokoiły pewne myśli czy też wątpliwości odnośnie turnieju i Próby Siedmiu. Martwił się głównie, że jego uczestnictwo w Próbie po stronie królowej mogłoby się spotkać z odmową, lub czy później jej wynik mógłby zostać podważony, jako że Horrmund nie był przecież rycerzem Wiary tak jak Waymar. Hunter zdecydował się więc poszukać owego Gilberta i zadać mu ciążące na nim pytania, przede wszystkim czy musi być rycerzem by brać udział w Próbie i by odbyła się ona jak należy. Przy okazji chciał też zapytać o podobną sprawę jeśli chodzi o udział w turnieju lorda Malcolma, na tym co prawda zależało mu mniej, szczególnie że w teorii narażał się uczestnictwem w nim na kontuzję która mogłaby utrudnić udział w Próbie. Z drugiej strony Waymar mówił że ma zamiar walczyć i w turnieju, więc chyba nie miał podobnych obaw. Poza tym Horrmund miał zamiar dowiedzieć się też nieco więcej o samym rycerstwie i z czym ono się wiązało, podstawy co prawda znał lecz osobiście postrzegał andalskich rycerzy jako w dużej części hipokrytów. Oczywiście nie miał zamiaru akurat tą opinią dzielić się z septonem, ani z kimkolwiek innym. Nie ciągnęło go osobiście do rycerstwa, lecz jeśli wymagane to było by należycie reprezentować królową, Horrmund był gotów na to niewielkie poświęcenie ze swojej strony.

Jeżeli królowa zezwoliła, Lothar odszedł czynić to, co właśnie przed chwilą powiedział.

[z/t]

Nadszedł czas w którym królowa nakazała by większość jej dworu z którym wyjechała z Księżycowych Wrót wróciła do domu. W grupie tej, chcąc czy nie chcąc, znajdował się Horrmund, chciał odprowadzić do do domu swoją narzeczoną, zabrać z Wrót pozostawionych tam kilku ze swoich ludzi i wrócić do Longbow Hall, sprawdzić jak mają się sprawy w domu. Zamierzał też poczynić przygotowania do przyjęcia nowej pani na swoich włościach. Przed wyjazdem odwiedził jeszcze raz Waymara, chciał go ponownie przeprosić za to że nie walczył u jego boku lecz nie mogło mu to przejść przez gardło, wiedział że kuzyn i tak zaprzeczy, twierdząc że to nie była jego wina. Horrmund jednak wiedział swoje, może gdyby tam był Waymar nie musiałby teraz tak cierpieć, z resztą chętnie przyjąłby na siebie każdy cios wymierzony w druha. Teraz jednak nic już nie zmieni tego co się stało. Hunter życzył kuzynowi jak najszybszego powrotu do zdrowia, zapewnił też że poprosi o to bogów, ile by to nie znaczyło. Pożegnał się też oczywiście z Findis, zapewniając ją raz jeszcze że Waymar na pewno z tego wyjdzie i wyrażając współczucie i żal że ich zostawia. Prawda była jednak taka że nie chciał być natrętnym gościem na dworze lorda Melcolma. Miał jednak naprawdę nadzieję że lord Royce szybko stanie na nogi. Wyjeżdżając martwił się też o Rowenę, mimo całej jej urody i wdzięku czuł że coś jest nie tak. Czyżby znowu zachorowała? Nie wiedział czy dane mu będzie szczerze z nią porozmawiać po drodze, do tego obiecał Findis że będzie zachowywać się należycie, ale w końcu byli już oficjalnie zaręczeni, nie musiał jej więc chyba unikać w obecności Septy, w drodze do Księżycowych Wrót. Czuł się też bardziej odpowiedzialny za jej bezpieczeństwo podczas podróży, to też postanowił przełamać opór przed dalszymi ćwiczeniami, wywołany odmową jego udziału w Próbie, i trochę potrenować. Nie chciał nawet myśleć o tym że Waymar nie wróciłby do dawnej formy, lecz jeśli nie dajcie Bogi tak by się stało, jego przyjaciele może będą musieli bardziej na nim polegać w przyszłości. Horrmund planował wyruszyć do Longbow Hall zaraz po przyjeździe do siedziby Arrynów, dając może swoim przybocznym noc porządnego odpoczynku.

Po drodze: