Dziedziniec

Nestor przybył do Końca Burzy. Był lekko poobijany, ale wszystko zostało już opatrzone. Rana na łuku brwiowym zdawała się mniejsza niż wtedy, kiedy wylało się z niej sporo krwi. Oko miał też lekko podbite, ale mimo wszystko wyglądał schludnie i jak na rycerza przystało.
Przybycie obyło się bez zbyt wielu formalności, na co mężczyzna liczył. Średnio chciał rozmawiać z kimkolwiek innym, niż sam Yandel Swann.
Był w dosyć dobrym humorze po miłej bijatyce, jak i czuł podekscytowanie. Minęły lata odkąd mógł ujrzeć człowieka, który był dla niego wzorem, a zarazem obiektem uczuć. Niedostępnym oczywiście, ale tak już życie działa. Większość mężczyzn raczej woli kobiety, niż własną płeć. Pech.
Kiedy tak szedł i rozmyślał o swym spotkaniem z Yandelem, zauważył go. Nagle ścisnęło go w żołądku. Zdecydowanie nie był na to gotowy, ponieważ nie przemyślał jeszcze dokładnie, w jaki sposób zaoferuje swą służbę. Co prawda, można to zrobić zwyczajnie, ale Nestor niedawno utracił swój honor w bitwie. Kto by chciał rycerza, który po zabiciu człowieka wpadł w panikę? Co prawda okoliczności były bardziej skomplikowane, ale też tajne.
Lekko uderzył się w policzek, by uspokoić nerwy. Gdyby nie to, że był w miejscu publicznym, przywaliłby sobie trochę mocniej.
Wziął jeszcze głęboki oddech i podszedł pewnie do mężczyzny, kłaniając się.
- Lordzie Swann - rzekł na początek formalnie. Nie wiedział, co było właściwe, więc wolał nie ryzykować. - Czy mógłbym zająć lordowi chwilę?

Rozpoznał go! Początek zdecydowanie ucieszył Nestora, a za to z drugą częścią było już gorzej. Nazwał go chłopcem? Co prawda swoim, ale wciąż chłopcem! Liczył sobie już całe dwadzieścia trzy lata. Był mężczyzną z krwi i kości, rycerzem do licha! Nie żadnym chłopcem.
Zmarszczył brwi. Zaczął zastanawiać się, czy to może chodziło o brodę. W końcu wciąż nie potrafił zapuścić najlepszej. Odruchowo pogładził się po zaroście.
Cóż, przynajmniej po zachowaniu Yandela mógł stwierdzić, że może odnosić się do niego mniej formalnie.
Nestor miał już odpowiedzieć na zadane pytania, ale złapanie za podbródek zdecydowanie go zdezorientowało. Może młody Morrigen zakochał się w Swannie, ponieważ za często naruszał czyjąś przestrzeń osobistą? Nijak mu to nie przeszkadzało, nawet przeciwnie, ale zdecydowanie burzyło całe profesjonalne podejście do sprawy.
Odchrząknął.
- Ostatni czas spędziłem w Essos, a od niedawna przebywam na Ziemiach Burzy, choć do domu jeszcze nie wróciłem. Za to zdążyłem wybrać się na wyprawę przeciw piratom Tartha - to ostatnie wymówił z lekką niepewnością.
Bał się, że i do jego słuchu doszły wieści o haniebnych poczynaniach młodzieńca. W końcu kto chciałby mieć przy sobie rycerza, który zabić wroga nie potrafił?
- Ślady po wczorajszej bójce. A żebyś widział tego drugiego - oznajmił wskazując na ranę, a w jego głosie dało się wyczuć zadowolenie. - Jakichś chłop chciał w mordę, to uraczyłem go swym kuflem i pięścią. A jak sprawy się mają tutaj? - spytał na ogólnikowo. Z pierwszej ręki mógł dowiedzieć się najwięcej i przy temacie wkręcić swą "propozycję".

Nestor pozwolił sobie na trochę więcej odpoczynku tego dnia. Wczoraj dużo ćwiczył. Okoliczności sprawiły, że znów stał się bardziej zmotywowany. Nie musiał już myśleć nad następnym krokiem, tylko skupić się na swoich obowiązkach. Wstał więc odrobinę później i udało mu się przeprowadzić jedną walkę.
Do samego przebiegu nic nie miał, ale po ustalonym remisie, nieznany rycerz zaczął mu doradzać. Wydawało mu się, że skoro jest starszy i posiada imponująco gęstą brodę, to zjadł wszystkie rozumy.
I tak szedł za nim w tą i w tamtą, ciągle ględząc. Nestor nawet mu się nie przedstawił, co w ogóle nie zraziło rozmówcy. Nie chodziło o same rady, które na ogół mogły stać się w pewien sposób pomocne, ani też o dumę. Młody Morrigen po prostu nie przepadał za większością nachalnych ludzi. Jeszcze jakiś czas temu pewnie doszłoby tutaj do bójki, jednak tym razem Nestor nie mógł dać upust gniewu. W końcu był uwiązany.
Odetchnął z ulgą, kiedy gaduła opuściła jego towarzystwo. Kierował się teraz na odpoczynek, bo w końcu nie tylko sama walka go zmęczyła. Wtem usłyszał za sobą znajomy głos, który nie do końca potrafił rozpoznać. Ja pierdole.
Zacisnął zęby, no i odwrócił się w stronę swego następnego rozmówcy. Ujrzał przed sobą niegdyś Waldera. Ponoć po tym, jak zranił się w palec, odkryto, że ma błękitną krew. No, niestety miał wręcz obowiązek podejść.
- Walder! - i tak jego myśli doprowadziły do pomyłki. Mimo że jak się poznali, to posługiwał się swoim prawdziwym imieniem. - Dur-wald Durrandon - poprawił się po chwili, niezbyt się starając. - A próbowałem, żebyś wiedział. Nie raz w mordę dostałem, nie raz komuś żebra połamałem - przy końcu zdania zrozumiał, że zrymował, więc od razu na jego twarzy pojawiła się kwaśna mina. Nie przepadał za poezją, czy czymś tam innym. - A jak Tobie się wiedzie, książę? Zabiłeś kogoś ostatnio?

Wydawało się, że rozmowa nie zakończy się tak szybko, jakby Nestor tego chciał. Durwald pewnie przed chwilą trenował i akurat miał ochotę na małą pogadankę.
Młody Morrigen nie znał księcia zbyt dobrze, toteż nawet nie wiedział, o czym powinien z nim rozmawiać. Tylko raz widzieli się na jednej z wypraw, która zbyt udaną dla nikogo nie była. Następnym razem, jak usłyszy, że jakiś Tarth coś organizuje, to raczej uda się w przeciwną stronę.
- Królewski Namiestnik przyjął mnie na swe służby - oznajmił z lekką dumą w głosie, choć i nutą smutku. - Niestety, przez to trochę dłużej będzie mi dane czekać na mordobicie w przeciwieństwie do ciebie.
Nie zamierzał wspominać, że głównie robi za nauczyciela. Jaki rycerz marzy o takiej przyszłości? Do tego musiał nauczyć się, jak w ogóle nauczać. Nonsens. Liczył, że plotki nie doszły do uszu rozmówcy, ponieważ mógł być to pretekst do nieprzyjemnych komentarzy.
Dalszy ciąg został skierowany w niedogodną stronę. Nestor sprawił sobie to na własne życzenie, ponieważ nijak nie wychodziło mu obcowanie z ludźmi. Szczególnie miał problem z byciem zwyczajnie miłym. Mało kto tolerował jego opryskliwy charakter. Aż dziw, że towarzysze nie uciekli.
- Pewno wróci, jak tylko przebiję mieczem paru Żelaznych - odburknął zdenerwowany.
Ułożył rękę na swoim mieczu, właściwie to nieświadomie. Na szczęście nie raczył wyciągnąć go z pochwy. Chwilę później rozluźnił już dłonie. Szukanie kłopotów, jeszcze u samego księcia, na pewno nie prowadziło do odzyskania honoru.
Może, gdyby Durwald był odrobinę ładniejszy, to lepiej reagowałby na jego obecność. Nazywa się to płytkim postrzeganiem człowieka, ale przecież większość mężczyzn działa tak samo względem pięknych kobiet. Jedyna różnica w tym taka, że nic nie zwisa im między nogami.
- Właściwie... Czemu nie wyruszyłeś od razu za bratem? Na twoim miejscu nie czekałbym ni chwili - rzekł nagle, decydując się na próbę kontynuowania rozmowy.
Młody Morrigen zwykle nie wysilał się aż tak bardzo. Jednak musiał okazać komukolwiek, że się poprawił. Książę idealnie się do tego nadawał. Szkoda, że nie wpadł na to trochę wcześniej.
Kątem oka spojrzał na młodego Arreca, z którym przywitał się tak, jak należało. Przypomniały mu się czasy, kiedy to sam giermkował. Życie było wtedy prostsze. Myślał, że będzie tylko wymachiwał mieczem, a później najwyżej skończy w piachu.

Zasłyszane gratulacje zostały przyjęte przez Nestora, a na uwagę o ostatnich wydarzeniach pokiwał tylko głową. Mimo że młody Morrgien wędrował po Westeros, a potem wypłynął za może, jasno mógł stwierdzić, że największe zmiany zaszły całkiem niedawno.
- Mam nadzieję - odpowiedział z zawadiackim uśmiechem.
Po delikatnym ochłonięciu, wysłuchał o powodzie, dla którego książę zawitał do Końca Burzy. Okazał zrozumienie i... W sumie nie miał bladego pojęcia, co jeszcze powiedzieć. To Durwald go zagadał. Nie znał go za dobrze, toteż, mimo że oboje byli rycerzami, to nie mieli sobie zbyt wiele do powiedzenia.
Morrigen głupi nie był, ale nigdy nie przykładał się do nauki konwersacji czy też etykiety. Dlatego nie mógłby nigdy zostać żadnym dyplomatom, ni handlarzem, ponieważ zawsze wolał przechodzić do konkretów od razu.
Na szczęście książę przybył z ratunkiem.
- Oczywiście - rzekł od razu.
Nagle młodego Morriegna opuściło zdenerwowanie, a humor diametralnie się poprawił. Rozmówca mógł wyczuć przyjazną aurę otaczającą go. Nie ma to jak mordobicie, pomyślał, choć chodziło o walkę na miecze.
Wyglądał na pewnego siebie, nawet trochę taki był. Zazwyczaj w tych przypadkach drażnił się z przeciwnikiem. Jednak zmarnował ostatnie miesiące, wypadł z obiegu. Nie przyznałby się przed nikim, nawet sobą, ale w pewnym sensu czuł, że ma większe szanse na przegraną.

Patrząc na przygotowującego się Durwalda, można by stwierdzić, że taki giermek może być całkiem przydatny. Jednak Nestor decydował się na zapominanie o tym od razu po walkach. Na szczęście posiadał swych kompanów, a ser Dominic zawsze służył pomocną ręką w tych sprawach.
Niestety, rycerz znikł na tę chwilę z pola widzenia młodego Morrigena. Czasu na szukanie go po dziedzińcu nie było, więc pogodzenie się z aktualnym stanem okazało się jedynym wyjście. Zresztą, wszystko wydawało się być na swoim miejscu. Pozostało włożyć jedynie hełm.
- Wiadomo - odpowiedział, zgadzając się od razu na wybrany przebieg walki.
Ostatnio Nestor spędzał całe dnie na ćwiczeniach, więc liczył na to, że choć trochę powrócił do dawnej formy. Na ogół nie spodziewał się przegranej od razu.
Należał też do osób, które bardzo poważnie podchodzą walki, nawet treningowej. Średnio przepadał za przegrywaniem. Na szali ważył się jego dobry humor. Jak nie miało to najmniejszego znaczenia dla przeciwnika, tak na pewno dla towarzyszy Morrigena.
- Zaczynajmy - odpowiedział z uśmiechem na twarzy, nie bawiąc się w zbędne rozmowy.
Nestor założył w końcu swój hełm, podniósł wielki miecz, zaciskając ręce na rękojeści i ustawił się na przeciwko księcia.

Jak się okazało, umiejętności Nestora były dalekie od tych księcia. Walka wyglądała słabo, nawet bardzo słabo. Mimo usilnych starań, praktycznie od samego początku Morrigen był skazany na porażkę. Wydawało się nawet, że jego upór jedynie pogarsza sprawę i doprowadza go do gorszego zakończenia.
Koniec końców, oczywiście że przegrał. Leżał twarzą do ziemi, upokorzony i poturbowany. Żołądek młodzieńca również nie współpracował ani trochę. Nestor poczuł, jak jego ostatni posiłek próbuje ujrzeć światło dzienne. Zdecydował się poleżeć jeszcze chwilę, aby wstawanie nie spowodowało wymiotów, które ledwo w ryzach utrzymywał.
Wstał dopiero, kiedy młody Arrec mu pomógł. Później od razu usiadł, rozgoryczony. Zacisnął zęby ze złości, jednocześnie dalej hamując wymioty. Musiał chwilę poczekać, zanim będzie w stanie cokolwiek powiedzieć, nie ryzykując.
- Nieźle - wypowiedział jedno słowo, ściągając hełm.
Nestor łudził się, że nikt tego nie usłyszał, choć powiedział to wystarczająco głośno, by doszło do uszu księcia. Gburem nie był. Większym problemem byli gapie, którzy musieli przyglądać się jego oczywistej porażce. Cóż, wina leżała po jego stronie. To on przerwał treningi na rzecz pijaństwa i pogrążania się we własnej rozpaczy. Świadomy swej żałosności, tym bardziej poddawał się irytacji względem samego siebie. Niestety, duma nie pozwalała na otwarte przyznanie się do błędu.
- Ja wolałbym jednak wody - stwierdził w końcu, kiedy chłopiec ruszył po piwo.
Niechętnie spojrzał w stronę Durwalda.
- Chyba na dziś koniec dla mnie - rzekł zrezygnowany. - Ty pewnie dopiero zaczynasz, co?
Wszystkie uczucia dało się wyczytać z twarzy młodego Morrgiena. Siedział tak, niczym zbyt pies, spoglądając w ziemię.

Ciężkie westchnięcie wydał Nestor, słuchając wypowiedzi Durwalda. No, oczywiście że chłop będzie jeszcze walczył. Nie wyglądał na tak ledwo żywego jak Morrigen.
- Może następnym razem, jak przyjdzie nam walczyć, staniemy przed sobą jak równym z równym - rzucił niby to obietnice, niby zwykle gdybanie.
Zielonooki już myślał o następnych treningach, aby jak najlepiej wyćwiczyć swe umiejętności. Oczywiście nie dzisiaj, ale od razu dnia następnego zamierzał dobyć miecza i szukać dla siebie godnych oponentów. Chociaż liczył, że nie trafi na kogoś aż tak dobrego jak Durwald, a umiarkowanie lepszego. Nie można brać się od razu za najlepszych.
Cisza zapadła. Tak to jest, jak rozmawiają ze sobą niezbyt wygadani rycerze. Na szczęście to milczenie przerwało przybycie giermka z wodą. Nestor podziękował i od razu się napił. Poczuł się zdecydowanie lepiej, bo pragnienie doskwierało mu ogromne.
- Masz książę jakieś plany na życie, jak już wygramy wojnę? - rzucił nagle bardzo ogólnym pytaniem.
Morrigen liczył, że jakoś to poprowadzi rozmowę. Trochę nie wiedział dlaczego, ponieważ najchętniej to zmyłby się stąd jak najszybciej. Właśnie, tak byłoby, gdyby mógł wstać i nie zwymiotować od razu.