Targowiska Starego Miasta

Targ w Starym Mieście był targiem, jakiego Alhion jeszcze nie widział. W porównaniu z jakimiś marnymi osadami handlowymi był ogromny! Oferowano tam mnóstwo towarów a wszędzie wokoło było słychać gwar dyskutujących lub targujących się osób. Mieścinka pod Yronwood nie umywała się nijak do tego, czego teraz doświadczał.
Pierwej chciał poszukać jakiś upominków dla swojej rodziny. W tej cenie mógłby może dostać na targach lub u jubilera ze dwa, może nawet trzy pierścienie wykonane ze srebra. Kto wie, może nawet z jakimś małym, niedrogim a pospolitym kamyczkiem. Byłby to jednak prezent dość niestosowny dla członka królewskiej rodziny. Mógłby zachwycić takowym jakąś służkę, ale mógł być też pewien, że jego pani matka ma zacniejsze i wykonane ze złota ozdoby. Obdarowanie rodziny za marny grosz nie było możliwe. No, chyba, że chciał wyjść na skąpca.
Zdobny i ładnie wykonany miecz mógłby nabyć lub zamówić, to fakt. Opcja zamówienia była o tyle mniej wygodna, iż będzie musiał poczekać na wykonanie zamówienia, zapewne kilka dni. Niemniej, tutaj było większe pole popisu co życzeń odnośnie tego, w jaki sposób przedmiot ma być zdobiony. Tak czy inaczej, na ten cel mógł poświęcić mniej lub więcej pieniędzy, zależnie od tego, jak bogato miałaby być zdobiona broń. Ozdobą mogło być kunsztowne wykonanie, złocenie elementów takich jak jelec czy głowica, czy wykonanie jakiś złotych motywów - tu pewnie w granicach tych dziesięciu monet by się zmieścił. Niektórzy jednak sprawiali sobie broń i wartą dziesiątki złotych monet, wprawiając w nią drogocenne kamienie.
Kot... Koty na zamkach, w domostwach czy nawet na statkach pomieszkiwały, owszem. Zajmowały się łapaniem myszy i szczurów, które żerowały na zapasach. W Yronwood zapewne też mieli jakieś koty. Inna sprawa, że te nieco dzikie zwierzęta nie były eleganckimi pupilkami. Możny człek mógł mieć psy łowieckie, z których byłby dumny. Mógłby mieć nawet i lwa w menażerii. Ale pospolity kot? No ale jeśli książę chciał, to pewnie ktoś z ulicy mógłby mu złapać jakiegoś kociaka za trochę grosiwa.

Jeśli chciał się dobrze zabawić, winien odwiedzić przybytek "Aksamitne Wrota". Był to zamtuz wysokiej klasy z ładnymi i wyćwiczonymi dziewczynkami. Ceny oczywiście były do tego adekwatne, w końcu za jakość trzeba płacić.

Dobrze, skoro tak sobie książę postanowił, to i tak będzie miał. Krótki miecz ze złotymi motywami. Odwiedzony kowal przyjął zlecenie, zgadzając się wykonać ostrze dla księcia warte ustaloną sumę. Mogło mieć ono złoconą głowicę oraz jelec a także te upragnione motywy. Od siebie rzemieślnik jedynie chciał dodać tyle, że motywy ze złota - choć to jaśniejsze od brązu jest zwykle - mogą się nieco z klingą zlewać. Przy oględzinach prowadzonych z bliska rzecz będzie widoczna dobrze, ale z daleka to będzie gorzej. No ale żaden problem, prawda?
Koszt był jasny, czas wykonania zaś miał wynosić trzy dni. Wtedy ostrze będzie do odbioru.

Psy łowcze? Nie. Łowiectwo było rozrywką szlachty i ta zwykle sama prowadziła psiarnię. Polujący chłopi to albo w nagonkach, albo kłusownicy. Tym samym hodowla psów łowczych pod okiem szlachty była. Zwykłe psy spotykane w gospodarstwach to kundle były, które chłop od chłopa kupował, bo się akurat suka oszczeniła. Alhion mógł za to kupić psa obronnego. Nie były to psy nadające się do polowań a przyjazne też nie były, ale jak ktoś wlazł nieproszony na posesję, to mogły odgryźć kawał dupy.
Co do lwa... Egzotyczne zwierzęta to nie był towar wielce popularny. Kupującego musiało być stać na taki luksus oraz na wyżywienie. Trzeba było mieć miejsce, gdzie to zwierzę mogłoby żyć. Toteż zwykle kupującymi byli możni, którym zamarzyła się własna menażeria. No, małpkę robiącą sztuczki mógłby kupić sobie i majętny człek. Pocieszne, choć czasem psotne stworzenie. Lew to już był gabarytowo większy problem. No i jego psoty mogły być niebezpieczne.
Finalnie lew się znalazł. Letniacki sprzedawca miał coś na składzie, choć oczywiście nie na targu. Zwierzę było na statku i właściwie nie spodziewał się go tutaj sprzedać, ale skoro Alhion by chciał... Jedyne trzydzieści pięć złotych monet i lew był jego. Pytanie tylko, gdzie by go trzymał? Jak by go transportował?

Kowal mógł przyjąć zapłatę od razu, jeśli księciu to pasowało. Był miejscowym, porządnym rzemieślnikiem. Oszukiwanie klientów, szczególnie o takiej pozycji, byłoby działaniem niewypowiedzianie głupim. Nie będzie sobie przecież renomy rujnował za dziesięć złotych monet. To nie byłoby tego warte. Zapraszał po odbiór za trzy dzionki, bowiem wtedy wszystko będzie już gotowe. Natomiast na chwilę obecną kwestia zwierząt to była sprawa "chcę czy nie" samego Alhiona. Mógł kupić psa, mógł kupić lwa, proszę bardzo. Musiał jednak pamięć, że lew to nie jest słodki koteczek i trzeba go trzymać za kratami. No i kupiec sprzedający lwa odpływał za dwa dni, więc książę czy nie, decydować się było trzeba. Psy natomiast były dostępne cały czas. Ich hodowla nie była najbardziej popularną w Westeros, ale coś tam zawsze powinno się znaleźć.

Aksamitne Wrota były przybytkiem dobrej renomy, na który stać było wyłącznie bogatych ludzi. Dziewkę za kilka srebrników można było dostać w porcie, jeśli człowiek nie bał się ryzyka, ale tutaj próg dla kosztu usług zaczynał się nieco wyżej i szedł w górę naprawdę wysoko. Można było wziąć sobie dziewkę do łoża i ją wydupczyć, ale... Bądźmy szczerzy! Ludzie z kapitałem często mają też fantazję. Odgrywanie scenek? Proszę bardzo. Fetysze i perwersje? Dobra, kwestia ceny i żadnych zdzwionych spojrzeń. Kilka damulek na raz? Znowu, kwestia ceny. A może chłopiec? Jasne, może być chłopiec. Może być też to i to, jeśli taka wola klienta z pękatą sakiewką! Krótko mówiąc: wachlarz ofert był bogaty. Była tylko zasada, by nie krzywdzić pracowników. Jasne, jakieś tam klapsy to tak, ale żadnej poważnej przemocy, chyba, że sam chcesz być bity albo, cholera cię wie, kopany po jajcach.
Na pytanie o towarzystwo na dłużej burdelmama się uśmiechnęła i uprzejmie odparła, iż żony albo kochanki książę musi szukać na własną rękę. Tu nie było niewolników. Od biedy burdel mógłby przystać na... hmm... wizytę domową, ale w żadnym razie nie wynajmował pracownic na dłuższy czas.

Cóż, być może kupno lwa nie było najlepszym pomysłem. Trzeba by zakupić jeszcze wóz i znaleźć rzemieślnika, który wykona klatkę. Zwierzę wszakże nie było jakimś tam przyjaznym pieskiem, który by biegał u nogi. Nogę to raczej lew mógłby mu odgryźć.

W przybytku rozpust, skoro taka była wola Alhiona, wydał całkiem sporo złota. Mógł sobie wybrać trójkę dziewcząt - wszystkie były piękne i sprawiały wrażenie chętnych -, które spędzą z nim czas. Czas ten zaś obfitował w przyjemność. Było rym-cym-cym, lało się wino - zabawa jak się patrzy, warta swojej ceny. O ile oczywiście kogoś stać. Książę właśnie wydał na dziwki więcej, niż niejeden prostaczek w życiu pieniądza zobaczy.
Co do odwiedzin to burdelmama wydawał się być nieco skonsternowana pytaniem. O jaki odwiedziny chodziło? Do Yronwood? Wykluczone. Chciał dziewczynkę na zamku w którym gościł? No, to raczej też wykluczone, bo gospodarz pewnie nie byłby rad ze sprowadzania mu kurew na zamek.

Kiedy już wychodził, zagadnęła go jedna z dziewczyn. Jedna z tych, które z nim były. Jak dobrze pamiętał, była całkiem przyjemna w łożu a wygląd jej, co zresztą dobrze widział i teraz, pasował do jego standardów.
- Panie... - Rzucił, natychmiast jednak spuszczając wzrok. Nie miała już tej śmiałości co w łożnicy. - Ja... Emm... Przepraszam, ale słyszałam jak pytacie o towarzystwo na dłużej. Czy zechcielibyście mi poświęcić chwilę? Może moja oferta by was zainteresowała. - Rzekł dalej nie podnosząc wzroku. I cóż... W jego woli było, czy chciał słuchać, czy też dziewkę odesłał lub po prostu zignorował.

Zmiana charakteru mogła wynikać z tego, że prywatnie nie każda dziwka jest dziwką. Niektóre ładne dziewczyny robiły to, bo po prostu tak było w miarę łatwo się utrzymać, albo nie miały specjalnie innego wyjścia. Różnie to w życiu mogło być a grunt, żeby w robocie spisywały się tak, jak klient tego oczekuje. No, spisywali też czasem, bo i ładnych chłopców mógł zaoferować ten burdel. Wiadomo, ekskluzywny przybytek.

- Dziękuję, panie. - Odparła dziewczyna i uśmiechnęła się ładnie. - No więc... Chodzi o moją siostrę. Jesteśmy bliźniaczkami, panie. Do śmierci rodziców trzymałyśmy się razem. Potem było jednak trudno. Nie chcę was zanudzać szczegółami. ale nie miałyśmy za co żyć. Ja... Ja przyszłam tutaj. Pani Ofelia dała mi pracę, dach nad głową. Moja siostra jednak nigdy by nie zgodziła się na pracę w zamtuzie. Utrzymuje się jako praczka. Jakoś sobie radzi, czasem jej pomagam. Jednak od pewnego czasu nachodzi ją zły człowiek. - Wyraz twarzy dziewczyny zrobił się bardzo poważny. - Zwie się Hobber. To były najemnik, agresywny i bitny człowiek. Chodzą słuchy, że ponoć kiedyś przewodził własnej bandzie i rabowali wędrowców na traktach, ale to tylko plotki. Ma jednak sporo grosza. Moja sistra wpadła mu w oko, więc chce ją posiąść. Prześladuje ją, straszy. Ostatnio nawet kilka razy uderzył. Chciałbym, żeby za to zapłacił. - Dodała już ze złością. - Znaczy... Nie chcę z was zrobić mordercy, panie. Jeno... Jeno gdybyście wyzwali go na pojedynek... To człek dumny i bitny, niechybnie przystanie. A jeśli go pokonacie w ten sposób, nikt wam mordu nie zarzuci a  ja będę wasza, książę. Pani Ofelia mnie puści. Dawno temu się spłaciłam. - Dopowiedziała.

Dziewczyna była z odpowiedzi wielce rada, o mało co ze szczęścia się na księcia nie rzucając. Jednak nawet dziewka z burdelu wiedziała, że tak publicznie to by było bardzo nietaktowne. Tak czy siak, siostra najwyraźniej była jej bardzo droga, więc dziękowała jeszcze chwilę za łaskawość i obiecaną pomoc. Potem zaś należało przystąpić do pewnych wyjaśnień, skoro Alhion zgodził się pomóc. Otóż... Rzeczony człek mieszkał ów mieszkał stosunkowo blisko miejskiego rynku, czyli w miejscu, gdzie zwykle zamieszkiwali dość majętni ludzie, choćby kupcy. W sumie to chyba najmował od kogoś dom, może nawet od miasta. To akurat wielce ważne nie było dla całej sprawy. Coś więcej? Tak, w sumie czas.
- Zaprowadzę was, panie. W mieście łatwo się pogubić. - Rzekła dziewka, uśmiechając się ładnie. - Jeno jutro. Chciałaby z panią Ofelią chwilę wolnego czasu ustalić. Zapewne mnie puści, bo to w gruncie rzeczy dobra kobieta jest. - Dodała. Dokładny czas, jeśli to Alhionowi pasowało, ustaliłaby na godziny późne przedpołudniowe dnia jutrzejszego. Dziś i tak już nadchodził wieczór a dziewka chciał udać się do siostry, by zamienić z nią parę słów, zapewne informując o nadciągającym ratunku.

Dnia następnego mogli ruszyć do parszywego jegomościa...