Przedpola Starego Miasta

Hobber pojawił się, zgodnie z tym, co zapowiedział. Ofertę rozmowy z bogami przyjął. Cokolwiek myślał lub rzekł w obecności drzewa, nie było znanym nikomu poza nim samym. Wrócił po kilku minutach i rzucił Alhionowi poważne spojrzenie.
- Jeśli masz taką wolę... - Rzekł i wskazał otwartą dłonią na gaj. Alhion jednak kontemplować nie chciał. Gotów był do boju już i teraz, takoż najemnik wdział swoją barbutę na łeb i sprawdził kilkoma ruchami rąk, czy jego wysłużony a sprawdzony pancerz dobrze leży. Po chwili był gotów, wziął więc w dłonie swój długi miecz i mogli walczyć.

Szybszy okazał się być Alhion. Ruszył na przeciwnika i uderzył długim, wykonanym ze stali ostrzem a następnie wystosował cios z użyciem krótszego. Pierwsze uderzenie ześliznęło się z brązowych blach, drugie za to utrafiło między płyty i zadało najemnikowi ranę. Nie było to nic poważnego, ledwie płytka rana. Niemniej, pierwsza krew w boju należała do księcia. Hobber dłużny najwyraźniej nie chciał być i dzierżąc oburącz swój długi miecz, uderzył na nogi księcia, celnie trafiając w zewnętrzną stronę uda. Alhion poczuł ból, ale nie tenże go nie zatrzymał. Zaatakował po raz kolejny, tym razem dość mocno uderzając ostrzem w hełm oponenta, który cofnął się pod siłą tego ciosu. To była okazja, by uderzyć krótszym ostrzem i tak też dziedzic Yronwood uczynił, jednakże najemnik najwyraźniej nie był mięciutki i prędziutko wrócił do walki. Odbił cios swoim ostrzem, po czym w bliskim dystansie w jakim się znalazł oddał cios w łeb za cios w łeb, grzmocąc Alhiona po hełmie głowicą. Następnie obaj walczący rozdzielili się na większy dystans. Książę zaatakował pierwszy. Przeciwnik sparował cios, ale nie zdołał zablokować ni innym sposobem zablokować krótszego miecza, które zostawiło kolejną ranę na jego ciele. W ferworze walki jednak niewiele to znaczyło. Hobber odepchnął Alhiona kopnięciem w wewnętrzną część uda i uderzył do w bok swym ostrzem. Broń nie uczyniła wiele stalowym ogniwom, ale uderzenie było na tyle silne, że jedno z dolnych żeber chrupnęło a Yronwood poczuł dotkliwy ból. Walka jednak nadal trwała. Rzucił się więc do przodu w kolejnym swym ataku i... Nic. Po dwakroć został odparty. Rywal sparował oba jego ataki, po czym chwycił swój miecz za głownię i pchnął w okolice prawego barku księcia. Alhion poczuł jak ostrze wbija się w jego ciało. Robiło się nieciekawie... Najemnik najwyraźniej to dostrzegał. Wygrywał. Odepchnął księcia uderzeniem barku i sam cofnął się o krok.
- Poddaj się, Yronwood! Nie wygrasz! - Krzyknął. Niemniej, do dalszego boju był gotowy, gdyby Alhion nie chciał kapitulować.

Książę wyzwał Hobbera na uczciwy pojedynek a ten, skoro tylko zaczął przegrywać, sięgnąć chciał po oszustwo. Trudno powiedzieć, czy bogowie zechcą pomóc mu w kwestii żeber lub czegokolwiek innego. Raczej krzywo patrzyli na tych, którzy łamali złożone przysięgi. No ale, Alhion nic przed drzewem nie przysięgał, więc może to inaczej będzie. Może nie wszystkich oszustów się potępia. Trzeba by spytać kogoś, kto na tej całej teologii się trochę zna.

Najemnik nie usłyszał odpowiedzi, za to Yronwood zaczął cofać się w kierunku swoich ludzi. Eee... Wcale nie był to podejrzany ruch. Ani trochę...
Dobra, śmierdziało to. Śmierdziało jak stare mięso, które przez dzień prażyło się w słońcu. Najemnik, zważywszy na to, jak dziwną stałą się sytuacja, cofnął się również o te parę kroków. Kiedy zaś Alhion zaczął szeptać do swoich ludzi... No, słów słyszeć nie mógł, ale z obserwacji jasno wynikało, że coś jest naprawdę grubo nie tak.
- Zamierasz oszukiwać, Yronwood?! - Warknął, dalej się cofając. Ewidentnie szykował się do ucieczki. I chyba nie można było mu się dziwić. Jego oponent na propozycję poddania się nic nie odpowiedział, tylko cofnął się, pogadać ze swoimi ludźmi. - Nie masz za grosz honoru?! - Dodał ze złością.

Co zaś tyczyło się obrońców, to mogli wykonać jego rozkaz. Byli zaprzysiężonymi ludźmi księcia i nie dyskutowali z jego wolą, nawet jeśli co do niej mieliby prywatnie odmienne zdanie. Ruszyli więc w kierunku Hobbera i jego człowieka. Ci zaś... Cóż, widząc że są w mniejszości a jeden z nich ma tylko miecz, odwrócili się na pięcie i zaczęli uciekać. Ludzie księcia już ruszali za nimi. No a tereny podmiejskie były blisko...

Zanim opuści las? O, na to było za późno, bo w lesie nie byli. Leciutko oddalili się od terenów podmiejskich do niewielkiego gaju, gdzie można było - i pewnie mieszkańcy podgrodzia tak czynili - pobyć w towarzystwie bogów, wziąć ślub czy zawrzeć jakieś inne porozumienie. Tak czy siak...

Pościg ruszył i niewiele miał czasu, by ofiary dopaść. Zapewne udałoby się to skuteczniej rozegrać, gdyby Alhion przystał na swoją kapitulację a potem zaatakował w czasie rozmowy. Ba, lepiej by było rzucić swoim ludziom rozkaz do ataku z miejsca. Swoimi podejrzanymi ruchami i szeptami dał jednak oponentowi czas na wycofanie się na większą odległość oraz właściwie uprzedził go o niecnych zamiarach.
Bogowie nie raczyli mu odpowiedzieć, jednak jeśli kiedykolwiek opowiadano mu jakieś bajki z morałem, to mógł się spodziewać, że to on prędzej zostanie przeklęty. To on złamał przyrzeczenie i oszukał. Chociaż kto wie... Może nic się nie stanie.
Kiedy miał już zamiar ruszać, wrócili jego ludzie. Nie udało im się pochwycić żadnego z uciekinierów, zaś z odległości zobaczyli oraz usłyszeli, iż ci wpadają do podgrodzia, robiąc trochę zamieszania. Pół biedy jednak prostaczkowie, bo i pewnie straż się dowie. No... Gówno się niezłe porobiło i bez smrodu już na pewno się nie obejdzie. Natomiast z racji tego, jakim i czyim gościem był Alhion, niechybnie sprawa spadnie na władcę Wysokiej Wieży. I co teraz? Co książę uczyni?

Bogowie nie raczyli odpowiedzieć - ponownie. Tymczasem czempioni z Yronwood pomogli się księciu rozdziać z kolczugi oraz pancerza materiałowego. Nie trwało to wiele czasu i szybko można było ruszyć w drogę powrotną. Niemniej, założenia cokolwiek poszły się chędożyć u bramy. Hobber i jego człowiek już zamieszania narobili, może ku własnej zgubie a może nie, ale właśnie tak było i u bramy czekali na księcia strażnicy. Dowódca straży jeszcze nie dołączył, ale zapewne niebawem się zjawi. Oczywiście rannego Alhiona nie zamierzali zatrzymywać, ale chcieli, aby jego czempioni zostali z nimi, by złożyć wyjaśnienia. Alhion tymczasem zostałby odprowadzony na zamek, gdzie zostać miał opatrzony.

Rany były dokuczliwe a podróż do zamku się dłużyła. Kiedy w końcu trafił do medyka, ten natychmiast przystąpił do działania. Był dobrze wykształconym i odpowiednio przygotowanym człowiekiem, godnym służby na królewskim dworze. Wielokrotnie miał już do czynienia z podobnymi przypadkami. Niemniej, tym razem było trudno. Bardzo trudno... W pewnym momencie operacji książę zakasłał nagle i zaczął pluć krwią. Wyglądało na to, że jakiś odłamek z żebra musiał w trakcie zabiegu się przesunąć i przebić płuco. Medyk próbował zrobić, co tylko w jego mocy. Ostatecznie jednak... Ostatecznie jednak zawiódł. Choć rany Alhiona nie były strasznie poważne - ciężkie, ale nie straszliwe - oddał życie na stole operacyjnym, pośród zakrwawionych szmat.