Drogi Reach II

Armia Zachodu oczekiwała na przybycie księcia Tytosa i drugiej części wojsk pod Czerwonym Jeziorem, wśród nich lady Myrcella Brax ze swoimi wojskami. W ciągu dnia w obozie nie działo się wiele, szczególnie, że jedynymi rozrywkami w obozie armii były zabawy, które to mężczyźni uznawali za stosowne, a w trakcie takich Myrcella raczej brać udziału nie chciała i nie mogła. Raz dziennie poświęcała czas na spędzanie godziny pomiędzy swoimi ludźmi: chciała aby znali ją, wiedzieli jak wygląda i kim jest, a już na pewno chciała aby wiedzieli komu służą i kto płaci im żołd.
Początkiem nowego miesiąca uznała, że musi porozmawiać z wujem. List od Tommena leżał zapieczętowany w jej namiocie, aczkolwiek nie mógł czekać już dłużej. Wczesnym popołudniem, gdy w obozie nie działo się zbyt wiele, udała się z dwójką swoich domowych rycerzy do namiotu swojego wuja, lorda Lefforda. Poprosiła straże stojące u wejścia o zapowiedzenie jej i wpuszczenie do środka, a gdy otrzymała zgodę, weszła do środka stawiając swoją dwójkę rycerzy w towarzystwie strażników wuja.
- Witaj wuju, mam nadzieję, że znajdziesz chwilę - powitała go krótko gdy przyjął ją w środku. Jeśli poczęstował ją napitkiem oczywiście przyjęła. W rękach trzymała list zapieczętowany pieczęcią rodową Leffordów i była pewna, że do tego czasu wuj zdążył już to zauważyć. - Przynoszę Ci list od Tommena - powiedziała, podając mu niewielki kawałek pergaminu zwinięty w rulon. Dała mu szansę na odczytanie jego treści po czym gdy spojrzał na nią, odezwała się. - Twój syn zaproponował mi małżeństwo podczas odwiedzin w moim zamku, a ja przyjęłam jego propozycję. Chciałabym jednak znać Twoją opinię i nie robić niczego co spotkałoby się z Twoją dezaprobatą, wuju. Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko - rzekła, chociaż na dobrą sprawę wiedziała, że Lefford nie może uczynić nic aby zabronić im ożenku. Mimo to bliskie stosunki z Leffordami były dla niej ważne, byli jej najbliższą rodziną, a lord Lefford był bratem jej zmarłej matki.

Lord Lefford przyjął owe wiadomości zadziwiająco dobrze. Myrcella nie spodziewała się żadnej innej reakcji poza radością, szczególnie, że jako głowa rodu Brax brała można powiedzieć najbardziej bezużytecznego syna swojego wuja za męża, który w żaden sposób nie przyczyniał się do polepszania sytuacji Złotego Zęba. Wiedziała też, że wuj ją lubił, jej matka o to zadbała.
- Cieszy mnie twoja radość, wuju - odpowiedziała pogodnym tonem, dość rzadko spotykanym u jej osoby. - Zaślubiny chciałabym wyznaczyć na połowę lub koniec lipca, zależnie od tego w jakim terminie Tommen wróci z wyprawy kupieckiej. Myślałam o Hornvale, a także o organizacji turnieju rycerskiego dzień po ślubie. Może przy takiej okazji mogłabym znaleźć również męża dla swojej młodszej siostry - powiedziała, jak zwykle wykazując się dużą pragmatycznością, łącząc przyjemne z pożytecznym. - Mam nadzieję, że do tego czasu wojna się zakończy i będziemy mogli cieszyć się weselem i turniejem w spokoju - dodała. - Mam do Ciebie jeszcze jedną prośbę. Będę musiała porozmawiać z królem odnośnie kwestii dziedziczenia nazwiska przyszłego potomstwa. Czy chciałbyś towarzyszyć mi w tej rozmowie? - Zapytała, bowiem zdawała sobie sprawę z tego że prośba składana przez dwójkę najsilniejszych wasali Zachodu wybrzmi nieco bardziej poważnie niż gdyby tylko jeden z nich składał ów prośbę.

Myrcella pierwszy raz słyszała o tym, że przy okazji ślubów nie powinno organizować się walki zbiorowej na turniejach, ale uznała, że nie będzie sprzeczać się z wujem. Potyczki na kopie, walki piesze, turniej łuczniczy i może jakieś wyścigi konne powinny im wystarczyć. Wesele i turniej same w sobie były już dużą dozą rozrywki. Skinęła głową tylko na jego słowa, walki zbiorowej nie będzie.
- Owszem, prawo zwyczajowe tak mówi, aczkolwiek podczas mojej ostatniej rozmowy z królem zasugerowałam mu, że prawdopodobnie nie planuję potomstwa i chciałam zapisać jako dziedzica swojego kuzyna, co w tamtym czasie było prawdą, ale na chwilę obecną uległo zmianie. Dopiero co objęłam rządy w Hornvale po śmierci mojego ojca i miałam masę spraw na głowie, tymczasem zewsząd słyszałam od wszystkich kiedy i za kogo wyjdę za mąż, toteż taka odpowiedź wydała mi się w tamtym momencie bardzo prawdopodobna - odparła na słowa swojego wuja, aczkolwiek w myślach przyznała mu rację. Nie musiała informować Lancela o tym, że wychodzi za mąż. Miała do tego prawo, a jej dzieci miały prawo do Hornvale i każdy kto podważał tę kwestię, był głupcem. - Masz jednak rację wuju, nie muszę nikomu się tłumaczyć z podejmowanych decyzji. Do momentu narodzin mojego następcy, moim dziedzicem pozostanie mój kuzyn. Kiedy wojna dobiegnie końca, omówimy dalsze szczegóły odnośnie ślubu i turnieju - powiedziała, po czym wstała z krzesła, podziękowała za rozmowę i napitek i jeśli lord Lefford nie miał już do niej żadnych spraw, opuściła jego namiot w eskorcie swoich rycerzy.  

Obozowa atmosfera była nieco nużąca, a poza oczekiwaniem na wieści spod Starego Dębu i rozkazów króla, niestety niewiele się tutaj działo. Sama Myrcella nie cierpiała raczej na brak towarzystwa, aczkolwiek z każdym dniem stawało się ono coraz bardziej monotonne. Byli tutaj jej wujowie, jej stryj i kilku kuzynów, poza tym kilku innych lordów i ich synów, jednak nikt na tyle interesujący aby zamienić z nimi więcej niż kilka słów w ciągu dnia.
Po wczorajszej rozmowie z wujem Leffordem postanowiła, że musi oznajmić swojemu stryjowi o najnowszych rewelacjach. Pamiętała, że nie tak dawno Vardis sam naciskał ją, aby znalazła męża. Uważała, że powinien być z jej wyboru zadowolony. Namiot jej wuja nie znajdował się daleko od jej namiotu, a gdy wreszcie go odnalazła, zapytała strażnika czy jej stryj znajduje się w środku czy też może wybrał się gdzieś na przechadzkę lub przejażdżkę. Jak się okazało, był na miejscu.
- Stryju, masz chwilę? Chciałam porozmawiać - powiedziała odchylając połę jego namiotu, za którą znajdowało się wejście do środka. Kiedy zaprosił ją do środka, postąpiła kilka kroków w przód. - Pamiętasz zapewne naszą rozmowę sprzed kilku miesięcy o znalezieniu męża. Poszłam za Twoją radą i wybrałam według siebie odpowiednią osobę do tego, godną zaufania i pasującą do naszej rodziny, syna lorda Lefforda, a mojego kuzyna, Tommena. Co o tym sądzisz? - Zapytała. 

Laura kątem oka dostrzegła skórę lwa, którą wuj trzymał na swoich kolanach. Widziała ją już parę razy wcześniej, ale nadal nie mogła powstrzymać się przed myślą, że to dość imponujący przedmiot. Skorzystała z zaproszenia wuja i usiadła, a po chwili przejęła kielich z winem od giermka, dziękując mu przez krótkie skinięcie głowy.
Widząc reakcję wuja, początkowo myślała, że wybór mu się zwyczajnie nie podoba. Myrcella obserwowała jak krztusi się winem gotowa rzucić się na pomoc w każdej chwili, ale interwencja okazała się niepotrzebna. Zdziwiło ją to, jak dokładnie zapamiętał jej słowa. Zamyśliła się na moment nad nimi.
- Owszem, mówiłam tak - przyznała, doceniając, że stryj słuchał jej wtedy z dokładnością. - I masz rację, jesteśmy dość blisko spokrewnieni, ale czuję, że to będzie odpowiedni wybór z kilku względów. Tommen nie jest chytry na władzę ani ziemię, możemy mu zaufać. Moja matka zawsze go lubila - powiedziała, chociaż ostatnia rzecz raczej miała niewiele wspólnego z tym dlaczego akurat on był odpowiednim wybrankiem dla niej.
- Teraz kiedy zarówno ja, jak i moja druga siostra zostałyśmy obiecane, czuję, że najwyższy czas aby znaleźć także męża dla mojej środkowej siostry. Nie chcę aby ktokolwiek źle o niej pomyślał przez wzgląd na to, że jej młodsza siostra wychodzi przed nią za mąż. Biorąc jednak pod uwagę jej... mniej atrakcyjny wygląd... - powiedziała po krótkim zawahaniu - poszukiwania mogą być nieco trudniejsze. Masz jakieś sugestie, stryju?

Kiedy wuj ciężko westchnął, Myrcella miała przeczucie, że nie do końca jest zadowolony z Tommena Lefforda jako jej przyszłego małżonka, jednakże nie wyraził jawnej niechęci, toteż postanowiła nie podejmować tematu. Wiedziała, że Vardis z czasem tak jak i ona, przekona się o wartości Tommena. Słysząc o ożenkach i zamążpójściach, pokiwała głową ze zrozumieniem. Chyba rzeczywiście będzie musiała zwrócić się ku nieco mniej wpływowym rodom Zachodu, aby wydać siostrę za mąż.
- Chyba masz rację, małe rody najwięcej zyskałyby na ożenku z Braxami. Mimo to, wydaje mi się, że moja siostra może nie być chętna aby poślubić kogoś z biedniejszego rodu po tym jak zaręczyłam jej młodszą siostrę z samym księciem Zachodu. Po powrocie do Hornvale porozmawiam z nią na ten temat, zobaczymy jakie są jej myśli odnośnie tej kwestii. Ostatnia rzecz jakiej bym chciała to nadąsane i nieszczęśliwe siostry - powiedziała. Na jego kolejne słowa także przytaknęła. - Nie będę wtrącać się w mariaże twoich córek, stryju, chyba, że będziesz tego potrzebował. Wydaj je za kogokolwiek, kogo uznasz za bycie odpowiednim dla nich - powiedziała krótko, będąc pewna, że stryj na pewno będzie wiedział, co jest dobre dla jego dzieci. Chciała go zapytać jeszcze o jedną kwestię.
- Stryju, powiedz, co sądzisz o tej... sytuacji? - Zapytała, wykonując sugestywny gest dłonią przed swoją głową, mając na myśli oczywiście ich obecność tutaj, wojnę w Reach i zaangażowanie Zachodu w nią.

- Tak, zdecydowanie będzie turniej. Uznałam, że to będzie dobra okazja aby świętować nie tylko wesele, ale także zakończenie wojny, o ile do takowego dojdzie do tego czasu. No i to świetne miejsce ku temu aby szukać mojej siostrze godnego małżonka. Twoje córki zapewne także będą miały do tego dobrą sposobność - odparła na pytanie wuja, czując nawet lekkie podekscytowanie zbliżającą się uroczystością. Myrcella nigdy nie należała do dziewcząt, które zachwycały się takimi wydarzeniami, ale naprawdę nie mogła doczekać się zakończenia tych wojen i jednoczesnej tułaczki od Dorzecza po Reach ze swoją armią, którą musiała opłacać. Wszystkim taka odmiana i korzystanie z zabaw w Hornvale dobrze miało zrobić.
Z zainteresowaniem wysłuchała co wuj ma do powiedzenia na temat poprzedniego konfliktu w Dorzeczu i obecnie trwającego konfliktu w Reach. Również nie była zwolenniczką tych wojen, ale nie uznawała, aby Lancel powinien abdykować na rzecz syna. Stary Lannister zrobił na niej dobre wrażenie podczas ostatniego miesiąca, a kilka chybionych decyzji odnośnie Dorzecza, Myrcella postanowiła zignorować.
- Wydaje mi się, że jeśli nadal obozujemy tutaj, to jeszcze nie koniec naszych działań w Reach. Jeśli król nie pokaże temu dzieciakowi z Reach kogo znieważył wyrzucając nasze wojska ze swoich ziem w taki sposób, to pokażemy po raz drugi po sytuacji w Dorzeczu, że Zachodem można pomiatać. Z takim złotem i wojskiem inne królestwa powinny drżeć przed nami, tymczasem miejsce mają tak upokarzające dla nas sytuacje. To musi się skończyć - powiedziała. Nie lubiła wojny, ale takiego policzka w stronę ich królestwa nawet Myrcella nie mogła przyjąć.
- Jeśli chodzi o Swyftów... Powinniśmy wziąć najmłodsze dzieci twojego szwagra do siebie na wychowanie i zadbać o to, aby zdradzieckie nasienie nie kiełkowało w kolejnym pokoleniu Swyftów. Ze swoją ciotką u boku nie będą czuły się samotnie, a od Braxów otrzymają odpowiednie wychowanie - stwierdziła.

- Postaram się, aby dzieciak nie wchodził Ci w drogę i nie uprzykrzał życia. Myślę po prostu, że takie posunięcie będzie dobrze przyjęte ze strony króla. Dodatkowo nie chcę aby ktokolwiek pomyślał, że albo Ty albo Twoja żona mieliście cokolwiek wspólnego z planami tego zdrajcy. W końcu to twój szwagier - powiedziała zgodnie z prawdą. - Ja wychowam dzieciaka w duchu wierności koronie, król nam za to podziękuje, a Ty i twoja małżonka nie będziecie musieli się nim martwić - dodała jeszcze, wstając z krzesła. Podziękowała stryjowi za rozmowę i udała się do swojego namiotu.
Rzeczywiście kierowała nią chęć podobania się królowi, jednakże z drugiej strony, Myrcella nie podzielała niechęci Vardisa do swojej ciotki, siostry lorda Swyfta. Lubiła także jej córki i wiedziała, że będzie im smutno jeśli ich kuzyna spotka jakiś przykry los za występki jego ojca. W Hornvale miał być bezpieczny, ale także pozbawiony bodźców, które mogłyby rozwijać w nim buntownicze zapały jego ojca. Uznała, że w takim wypadku wszyscy będą szczęśliwi, a przede wszystkim, bezpieczni.

22 lipca 336 roku.