Port

01/10/11 PZ

W ostatniej części wyprawy na słoneczną Valyrię, Goldberg zaniemógł na zdrowiu. Leki i kadzidła pomagały o tyle, że mdlał tylko na całe dni, a nie wyślizgnął się z objęć kochanego życia. Udało się też dopełnić umów z Redfortem, który to koniec końców swego słowa dotrzymał, dzięki czemu Gerold wyszedł z wyprawy z zyskiem. Niekoniecznie takim jakiego się spodziewał, lecz nie mógł narzekać.

Cóż działo się przez rok? Ano Goldberg dotarł do Asshai. Przywiózł jedzenie i szukał nauczyciela w kwestiach tajemnych. Dał się parę razy naciągnąć, raz skończył z sztyletem w brzuchu, kiedy indziej otruto go, choć nie śmiertelnie. Raz jeszcze obrał kurs na Quarth i z powrotem, lecz koniec końców nie odnalazł nikogo kto by odpowiednią wiedzę posiadał lub chciał się nią podzielić w zamian za coś, co posiadać by mógł aktualnie Goldberg. Za radą, wskazówką lub bezpośrednim zadaniem, Gerold koniec końców obrał na cel Leng. Podróżując z handlarzami z Yi Ti, wąsacz nabył podstaw w ich języku, a jak się później miało okazać naturalnie przyszła mu też zdolność komunikacji z rodowitymi mieszkańcami wyspy.

Leng. Niby płaskowyż a wyspa. Co tu robił? Jeszcze do końca nie wiedział. Może ktoś z Asshai postawił warunek, że musi stąd coś zdobyć? Może nauczyciel okazał się jednak pochodzić z Yin i miał tu swój interes? A może Goldberg przywędrował wiedziony opowieściami o mrocznej wyspie, szukając nauczyciela lub skrytych w ruinach podań. Odkąd nawdychał się valyriańskiego pyłu, Gerold miał wrażenie, że nie jest sam w swojej głowie, ale na ten wątek przyjdzie jeszcze czas..

Co konkretnie przypadło Goldbergowi do uczynienia na wyspie Leng? Może było to już ustalone, a może dopiero miał się przekonać. Warto też wspomnieć, że weteran wyprawy do siedliszcza demonów wyniósł pewną naukę - w nieznane tereny nie płynie się samemu. Stąd też zebrał chętnych lub wynajął wojaków, strzelców, jakiegoś tropiciela, trochę niewolników, medyla, no i oczywiście po przybyciu będzie trzeba kilku lokalnych, co znają tereny, język, legendy i tym podobne. Z taką grupą można było podjąć się dowolnego zadania. Albo zostawić ich w zajeźcie i ruszyć tylko z garstką, a gdyby i to było nieodpowiednie, to zanużyć się w przygodzie jedynie ze swym starym kompanem.


- No, panowie. Tu mnie jeszcze nie było - rzekł wychylając się za burtę i pochłaniając surowym spojrzeniem krajobraz - zarówno roślinny, jak i zabudowania portowe. Nowe miejsce, nowi ludzie, nowe zwyczaje i kolejny język, a cel wciąż ten sam - najskrytsze sekrety. Warto wspomnieć, że miesiące wojaży i epizod w Valyrii wpłynęły na prezencję Goldberga - niegdyś stereotypowy gryzipiórek stwardniał i dotarł do postury uważanej w powszechnej opinii za przeciętną, co w jego życiorysie było nie lada wyczynem. Otaksowawszy wzrokiem towarzyszów ruszył w dół trapu. Może płynął z nimi ktoś jeszcze, może w porcie czekał posłaniec, a może panowie ruszyli do karczmy, by zadomowić się, odpocząć po podróży i poznać jak się tutaj żyje nim przyjdzie zakasać rękawy.

W Zamoyos upłynęło wiele wody, nim Finrod w końcu opuścił Gogossos i to mimo tego, że nie zdobył w końcu tak upragnionego trofeum bazyliszka. Cóż odwiodło go od swego celu? Spośród wielu powodów, które leżały u podstaw jego decyzji – a wśród nich można by wymieniać: znużenie tropikalnym klimatem Gogossos, treningiem i walkami na arenie, znalezienie intratnej oferty pracy i podróży na wschód, albo i wreszcie kończąca się sakiewka; najważniejszym zdecydowanie był fakt, że bazyliszka na arenach Gogossos zabrakło. Ktoś go ubił (najprawdopodobniej), tak więc ta okazja Arrynowi przed nosem przeszła.
W międzyczasie ubił jednak kilku Cętkowanych Ludzi, kilka dzikich bestii jak wilk czy lew, a nawet zbójeckiego zbójcerza, który zbójcował za bardzo pod kuźnią Thragga. Wybrał się też w ramach jednej z wypraw w kierunku delty Zamoyos, gdzie nie dokonał nic spektakularnego, a grosza ledwie parę się dorobił. Słowem, wydoroślał bardzo i nabrał krzepy. W końcu zaś, gdy poznał w porcie męża miłego, choć niezbyt godnego zaufania (bo cały czas patrzył na niego z ukosa) i nie zrozumiał absolutnie nic z tego co mówił, postanowił wybrać się z nim statkiem. Potrzeba przygody wzywała, a że tamten wypowiedział nazwę najpiękniejszej krainy świata, gdzie kobiety nie różnią się od mężczyzn i pokładają się z morsami, to liczył, że właśnie do Ibbenu zaprowadzi ich ta wyprawa.
Zamiast tego wysadził go w jakimś Yin. Nie dość, że było to daleko od cywilizowanych krain północy, to jeszcze podróż była nudna, bardzo nudna. Jedyne co Finrod, wytrawny już żeglarz, mógł się nauczyć to to, że woda była bardziej mokra, niźli myślał.
Ostatecznie kraj dżungli, pałaców z papieru, paskowanych potworów i skośnookich mędrców okazał się nie tak zły. Przeżył tam parę przygód, wziął udział w lokalnym konflikcie i zwiedził kilka wspaniałych budowli. Choć ich języka za nic nie był w stanie się nauczyć, to nieliczni kupcy w porcie pomagali porozumieć się mu w valyriańskim. Spróbował egzotycznych, ostrych potraw; poznał setki nowych bogów i wystrugał dość niewyraźny posążek swojego własnego idola, wręczając go kapłanom jednej z wielu świątyń i mamrocząc tylko jego imię:
- Thrugg...
W końcu zaś zatrudnił się w eskorcie statku handlowego, który płynął na wyspę Leng, do Leng Yi. Pełen nadziei na przygody i odnalezienie drogi do domu. Przynajmniej jednego z dwóch.


Wysiadł z okrętu w dzień parny, choć do tego zdążył się przyzwyczaić. Skóra niewątpliwie już mu się opaliła i nie pocił się jak durny Andal, który pierwszy raz przybywa w te rejony z Westeros. Zebrał trochę pieniędzy, odbierając zapłatę za drogę i, co jasne, postanowił od razu wydać je na jakiś napitek, bo powietrze, jak wspomniałem, było gorące i wilgotne. A jaki napitek pije prawdziwie spragniony Ibbeńczyk (nawet honorowy), to jest rzeczą pod słońcem najbardziej oczywistą.
– Piwo, piwo, piwo – nucił starą pieśń wielorybników z Morza Dreszczy.
Tłum w porcie był tłumny, co oznaczało, że musiał się przepychać wśród obcych, skośnych twarzy. W wypatrywaniu okazji był jednak mistrzem, co pokazał nie raz, wkroczył więc na plac targowy pewnie, czujnie wypatrując wymarzonej ambrozji.

Targowisko... W dzień ośrodek miejskiego handlu faktycznie tętnił życiem, po brzegi wypełniony wędrującymi masami ludzkimi. Szukano tu okazji i naciągano frajerów. Handlowano produktami rolnymi, winami, przyprawami, materiałami a nawet dzikimi zwierzętami. Przepychając się w tłumie, co i raz słyszał wygłaszane podniesionym głosem a wielu językach oferty kupna oraz sprzedaży, zaś niekiedy przez zapach spoconej tłuszczy przebijały się znane mniej lub bardziej zapachy. Z całą pewnością udało mu się minąć mocno woniejący ostrymi przyprawami mały straganik, przy którym miejscowy opiekał ryby oraz kiełbaski.
- Co podać, kolega? - Rzucił głośno w nieco "połamanym" bękarcim, gdy Finrod przechodził obok rzeczonego stoiska. Czy mu chłopak odpowiedział coś, czy nie... Nieważne! Okrzyki i odpowiedzi łatwo ginęły w tłumie.
W końcu coś trafił! Gdy przebił się jednej strony targowiska na drugi, dojrzał stoisko pełne beczek i beczułek. Wiedziony mistrzowskim instynktem łowcy okazji zbliżył się do straganu a jego poszukiwania zostały nagrodzone. Sprzedawca na szczęście coś tam w bękarcim Valyriańskim rozumiał i w końcu doszli do jakiegoś porozumienia. Mniej więcej... Sokół dowiedział się, że taka beczułka dwudziestak to siedem srebrnych. Piwo z ryżu. Dobre na upał! Okazja też dobra!
- Spróbuj! - Z entuzjazmem podsunął napełniony kubek pod nos Finroda.
W tej samej chwili dokładnie młodzieniec usłyszał krzyk niewiasty! Nie dalej niż kilka metrów od nich jakaś lokalna kobieta właśnie krzyczała. Z obrazu sytuacji szło łatwo wywnioskować, co też było powodem. Otóż... Okradano ją. Spostrzegła się przypadkiem, ja rzezimieszek rzeza jej mieszek i wszczęła raban. Przestraszony przestępca ze sztyletem w dłoni puścił się jak strzała do ucieczki a że w okolicy gdzie był Finrod akurat było luźniej, to właśnie ten kierunek obrał.