Dziedziniec

Można śmiało powiedzieć, że nic nie zapowiadało nadchodzącej nawałnicy. Ten nocy niebo było porządnie zachmurzone, co przytłumiało światło dawane przez księżyc prawie w pełni i gwiazdy. Pomimo tego zbrojny o bystrym wzroku pełnił straż na wieży od strony morza i wpatrywał się swymi czujnymi oczyma w morskie fale, a światła przy sobie nie miał, żeby mu nie przeszkadzało. Dzięki temu wypatrzył ruch w oddali, który szybko zidentyfikował jako dziesiątki drakkarów i chyba nawet galery. Wkrótce jasnym stało się kto płynie w stronę zamku, bo przecież nikt inny nie robił by tego w środku nocy i to bez żadnych świateł. Pospiesznie przebudzono wszystkich zbrojnych i rycerzy, którzy wdziali uzbrojenie i przygotowali się na murach do przyjęcia wroga. Na nic to było, ponieważ zostali zalani gradem strzał i przytłoczeni liczebnie. W szybkim tempie Kayce uległo żelaznym ludziom, ale przynajmniej maester miał czas na pospieszne wysłanie kruka, a napastnikowi brakło tego czasu na ustrzelenie go. Przez następne dwa dni żelaźni ludzie łupili ziemie wokół zamku, a potem wszystko spalili i wrócili na morze, z którego przybyli.