Ulice Pentos

Flota Sebastiona nie należała do małych, więc nie było dziwne, że powitało ją pięć pentoshyjskich galer wojennych. Kapitan na usługach miasta wybadał jakie intencje ma lord Grafton, a kiedy wszystko zostało wyjaśnione wydzielono dla gościa część portu by mógł trzymać swoje siły w jednym miejscu i wydano mu też dyspozycje, aby jego ludzie zaniechali prób wchodzenia do miasta uzbrojeni. Sam Sebastion wraz ze swoja świtą zaproszony został by zatrzymać się w pałacu księcia jeżeli nie miał upatrzonego innego miejsca.
Działania w mieście można było zaś - z pewnym wyjątkiem - określić mianem przebiegających sprawnie. Zakupiono niewolników, ugłaskano zirytowanych przedstawicieli Wiary, zatrudniono medyków i uzupełniono zapasy. Problem sprawili jednak rekruci zabrani z Gulltown na krótko przed wypłynięciem. Dezercje i przestępstwa dotknęły sporą część tych nowych sił uszczuplając w konsekwencji załogę Sebastiona. Część, jak się okazało, przestraszyła się słysząc więcej o przeklętej Valyrii i uciekła lub najęła się u innych pracodawców. Inni zapewne zwiali z darowanym uzbrojeniem widząc w wielkim mieście lepszą szansę na przyszłość niż służba Graftonowi. Jeszcze kolejni nie umieli zaś powstrzymać swoich starych przyzwyczajeń, zostali złapani przez straż Pentos podczas popełniania przestępstw.

Księga Pierwsza - Sebastion

Sebastion nakupił co chciał i rozlał ludziom tyle piwa ile zapragnął. Wydawali się być zadowoleni. Co do pojmanych przez straż rekrutów, to na wieść, że to ludzie jakiegoś lorda co gościu u samego księcia trochę mieli zagwozdkę co robić... Grafton jednak nie wykłócał się o swoich ludzi, ani nie chciał ich uwolnienia, a wolał by straż sobie ich ukarała. Straż zaś chcąc odwdzięczyć się uprzejmością wobec książęcego gościa jedynie wychłostała pojmanych i zwróciła Sebastionowi. Kara była, a lord z Westeros dostał swoich ludzi z powrotem i to bez brakujących kończyn. Wilk pijany i owca nabzdyczona!
Co zaś się tyczy księcia... Okazał się być przeciętnej urody mężczyzną z nieznacznie wydętym brzuszkiem. Bardzo nawet inteligentnym. Z pewnością byłby dobrym rozmówcą, gdyby nie był tak nudny i, zdawałoby się, niewiedzący jak do końca odnaleźć się w towarzystwie. W dodatku władca Pentos był kompletną świnią przy stole, która przyozdabiała swoje drogie szaty dziesiątkami plam oraz resztek w ciągu pierwszej minuty posiłku. Książę niespecjalnie dbał też o to co dokładnie się dzieje i czasem los się na nim za jego niedbalstwo mścił.



Księga Druga - Leonard

Leonard przeszedł się na targi, gdzie rzeczywiście kupić mógł całkiem niezłego ochroniarza. Oczywiście trochę go to kosztowało, ale przecież za jakość się płaci. W dodatku miał ze sobą całkowicie za darmo dorzucone podstawowe uzbrojenie! Taka oferta pewnie często się nie trafiała, więc nie było co kręcić nosem. Pasiastego konika z dalekiego wschodu niestety niedane mu było znaleźć i nie dowiedział się o nikim, kto mógłby takiego mieć na sprzedaż.
Plotki? Plotek nie było wiele. Lys i Myr podbite przez Volantis i sytuacja jak na razie całkiem jest tam stabilna, zwłaszcza po kolejnej demonstracji siły Pierwszej Córki na wschodzie. Tyrosh stara się mieć oko na sytuację i nie wchodzić w konflikt z starszą i silniejszą siostrą, a za to podobno wplątało się trochę w jakieś zamieszanie w Westeros, chociaż na razie wojsk za bardzo nie zbierało. Coś z Ziemiami Burzy, no i Volantis też w to jakoś było zamieszane, a w ogóle to też Dorne się w tym tyglu znalazło. Bo ktoś z kimś szedł na wojnę, ale Pentos miało Ziemiom Burzy pomóc, ale one się z kimś sprzymierzyły i księciu oraz magistrom nie było to w smak, więc się wycofali z wojny, i jakieś straszne zamieszanie. O co dokładnie chodziło Redfort się nie dowiedział, ale coś na pewno było na rzeczy.
Pisanie książki za to, dla odmiany, szło mu znakomicie. Lepiej być chyba nie mogło, pierwsze strony po zapisaniu i przeczytaniu Leonard, przy całej skromności, określić mógł jedynie jako arcydzieło. No, a przynajmniej tak mu się wydawało... Nawet jeśli jego opinia nie byłaby jednak w pełni obiektywna, to nikt nie mógł zarzucić jego dziełu, że jest kiepskie. Kawał dobrej roboty. Przynajmniej na razie.