Komnaty Maestera

***

Trzeci dzień dziewiątego księżyca dziesiątego roku po Zagładzie,
popołudnie

Reakcje Yandela utwierdzały Nestora w prawdzie. Traktował swego byłego giermka wciąż jak chłopca. Irytowało to Morrigena niezmiernie, ale musiał zachować spokój. W końcu stał przed swym mentorem. Nie chciał mieć z nim zwady, więc nie mógł zareagować niedojrzale, tak jak to zwykle robił. Na szczęście przy Swannie jakoś lepiej wychodziło mu opanowywanie się. Prawdopodobnie dlatego, że ogromnie zależało mu na jego szacunku oraz pochwałach. Możliwość romansu nie istniała od początku, ale chciał by widział w nim walecznego rycerza i prawego męża. Liczył, że służba mu to zapewni i zarazem z czasem zmaże ostatnie grzechy. Jak? Za chuja nie wiedział. Ale bycie rycerzem polegało na obronie swej ukochanej ziemi i służbie, no i mordobiciu, więc nadchodzące walki mogły mu to zapewnić. Jakoś.
Może nawet zginie za swego ukochanego lorda, kto wie.
Nagle Swann zaczął kichać i przerwał tym rozmowę. Po którymś razie rycerz zaniepokoił się, kładąc na ramieniu Namiestnika rękę. Jakoś nie pomyślał o tym, że może się zarazić.
- Dobrze - odpowiedział od razu i odetchnął z ulgą, że nie musi przenosić rozmowy na raz następny. - Mam do Ciebie ważną sprawę.
Ruszyli więc po ratunek dla kichającego Yandela.
- Czy to jakieś starcze choróbsko? - spytał w drodze do komnaty maestera. Zrobił to trochę na poważnie, a trochę by odgryźć się za nazwanie go chłopcem. Urażona duma łatwo nie odpuszczała, tym bardziej, jeśli miał na to idealną okazję.
Jak dotarli do maestera, Nestor zamilkł i pozwolił działać temu, który się na tym zna. Wszystko dokładnie obserwował, niecierpliwie wyczekując werdyktu. Martwił się odrobinę nawet. Wolał, żeby choróbsko nie rozłożyło Swanna na kilka dni, czy więcej.

Bez jakichkolwiek ogródek maester Końca Burzy przyjął nowo wybranego namiestnika do siebie. Czystą i schludną komnatę zdobiły wówczas najróżniejsze, czasem dziwne przedmioty, w tym miedziane naczynia z różnorakimi substancjami, w dodatku niepodpisanymi. Uczony rozróżniał je bowiem po kolorze, bądź kształcie pojemnika. Yandel, zgodnie ze wskazaniem dłoni włośnika, spoczął na niezbyt szerokim łożu, pozbawionym nakrycia.
Nestor natomiast musiał zaczekać przy wejściu, choć o tyle dobrze, że wewnątrz. Z odległości około dwóch i pół metra obserwował, jak zakuty w łańcuchy mężczyzna bada swego, powiedzmy pacjenta, w rutynowy sposób. Wpierw rzecz jasna wysłuchał powodu tak nagłego przybycia. Rozmyślał nad przyczynami długo, lecz ostatecznie zalecił odpoczynek. Nie widział wszakże nigdy przedtem podobnych skutków jakiejkolwiek choroby. Na szczęście... nie pomyślał o izolacji lorda od innych dworzan, wysyłając go jedynie do własnych komnaty. Co ciekawe, po tych kilkunastu minutach spędzonych podczas badania, wszelkie dolegliwości ustały. A przynajmniej póki co...

Rycerz stał tak przy wejściu, no i obserwował badania. Wydawały się zwyczajne. Jak sięgał pamięcią, to sam również takich doświadczył. Trochę uspokoiło to Nestora, bo zmartwił się nieco. Gdyby Yandel zaczął chorować, to służbą u kogo odkupi swoje winy? Co prawda, powrót do domu również był opcją, jednak brzmiało to bardziej jak odwrót.
Rozmyślając nad swoimi sprawunkami na chwilę odleciał myślami. Z tego stanu wyrwał go głos Swanna, więc nie zwlekając podszedł do miejsca, w którym siedział mężczyzna.
- Mam prośbę - zaczął jednocześnie próbując ułożyć w głowie jakieś sensowne zdanie. - Jak wiesz podróżowałem wiele, ale od jakiegoś czasu tułam się po Ziemiach Burzy bez celu. Może... - uciął nagle, rezygnując ze wspominania o takich bredniach jak zwątpienie w swe powołanie.
Nie będzie się przecież użalał nad swoim losem. Chociaż nie brał pod uwagę swojego upijania się, ani też momentów, w których wszystko opowiedział swym towarzyszom, tracąc później wspomnienia z tamtych wieczorów. Wiedzieli, że Nestor nie lubi rozmawiać, toteż nawet nie próbowali wracać do tematu.
Odchrząknął.
- Straciłem swój honor - oznajmił nagle poważnym głosem. - Przybyłem odkupić swe winy służbą u ciebie, lordzie Swann - przeszedł do sedna, chcąc mieć to z głowy. - Oto ma prośba - mówiąc to przyklęknął na kolano ze spuszczoną głową.
Pewnie zdziwiło lorda, dlaczego akurat w ten sposób chciał to załatwić. A tak naprawdę odpowiedź była prosta - wpadł tylko na to. Uznał służbę u kogoś szanowanego przez niego jako dobry początek. W końcu tylko Swann potrafił ujarzmić gniewny i porywczy charakter młodego Morrigena.
Wyczekiwał na odpowiedź.

Z niecierpliwością oczekując na odpowiedź, Nestor nie śmiał poruszyć się ani odrobinę. Był w dosyć niewygodnej sytuacji. Wydawało mu się, że to jego ostatnia szansa na powrót do wcześniejszego stanu życia.
Na ustach młodego Morrigena pojawił się uśmiech, kiedy tylko usłyszał odpowiedź. Od dawna nic nie szło po jego myśli, więc nie mógł powstrzymać zadowolenia. Dodatkowo Yandel był na tyle dobry, by pomóc mu wstać. Każdy najmniejszy kontakt fizyczny z Lordem Kamiennego Hełmu był zaszczytem.
- Nie zawiodę - zapewnił szybko.
To ciągłe przyglądanie się i kontakt fizyczny, mocno dezorientował Nestora. Jednak dobrze wiedział, że to spojrzenie kryje w sobie jedynie braterską, a może nawet i ojcowską troskę. Cholera, a chętnie by się do niego przysiadł na tym łożu. Niestety, jak każdy głupi wie, rzucanie się na Królewskiego Namiestnika może nie skończyć się za dobrze.
To rozmarzenie rozwiał swą wypowiedzią sam zainteresowany. Z entuzjazmem zareagował na informację o pierwszym zadaniu. Jego mina trochę zrzedła, kiedy usłyszał resztę. Zamrugał kilka razy z lekkim niedowierzaniem. Nigdy wcześniej nikogo nie nauczył, nawet nie wziął pod swoje skrzydła żadnego giermka. Głównie dlatego że nie wytrzymałby towarzystwa dziecka, ale wciąż oznaczało to zupełny brak doświadczenia w sztuce nauczania.
- Co prawda znam bękarci valyriański... Ale nauczyciel to ze mnie żaden - oznajmił szczerze. - Ale... spróbuję. Twoja wola, panie - przeszedł kilka kroków, obmyślając jak w ogóle się do tego zabrać.
Nestor miał wielką nadzieję, że nie rozkaże mu udzielać lekcji od razu. Chyba będzie musiał spytać tutejszego maestera, jak w ogóle nauczać. Coś czuł, że tego wieczora znów się napije. Od odzyskania honoru był bardzo daleko.
- Kiedy rozpoczniemy? Chyba nie teraz, skoro musisz odpocząć.
Nietrudno było zgadnąć, że w tej chwili nie jest na to przygotowany.