Port

Niecałą godzinę przed przybyciem do portu przy Vinetown, załoga dostrzegła ląd. Większość osób ucieszyła się na myśl o odpoczynku na stałej ziemi. Niektórzy, choć pracowali całe swe życie na wodach, niekoniecznie kochali fale i nieustające często kołysanie. W tymże czasie Finrod mógł spakować swe rzeczy i wygramolić na pokład, co by doczekać rychłego cumowania.
Choć kula słoneczna ogrzewała twarze pracujących na statku osób, ptaki morskie przyśpiewywały swą charakterystyczną melodię, wiatr delikatnie muskał włosy, a zapach słonej wody łączył wszystkie elementy otaczającej ich przyrody, dzień ten, choć ewidentnie zapowiadający się znakomicie, miał być dla młodego, podróżującego królewicza... dziwnym zaskoczeniem.
Niekiedy zdarza się, że los płata nam figle, a niekiedy najzwyczajniej dochodzi do porażek, gdzie zawiodła ludzka ręka. W tymże przypadku był to kierujący statkiem, grubaśny mężczyzna, który uprzedniej nocy zachlał się na tyle, że dziś ledwo, co ledwo komunikował. A choć poruszanie się przy brzegu nie sprawiało mu większego problemu, tak cumowanie statku do doku... nie wyszło. Wielka, drewniana konstrukcja, która przez niemalże trzy dni wiozła ze sobą Arryna, pieprznęła z wielkim impetem o wzmocnioną portową odnogę. Stary najebany próbował resztką swych sił, wytężając ostatnie niepodchmielone komórki do pracy, wybrnąć z sytuacji, lecz na nic zdały się jego wysiłki, gdy przez wielką dziurę na samym dole zaczęła drastycznie przelewać się woda. Statek szedł na dno, lecz był już przy dokach, toteż załoga nie miała najmniejszego problemu z przeskoczeniem, w tym Finrod oraz jego towarzysze.
Odchodząc nieco głębiej, by poczuć przede wszystkim bezpieczeństwo wyrażone pewnym, twardym gruntem pod nogami, mogli zobaczyć, jak coś niesamowicie drogiego, może pójść na dno równie szybko. Właściwie mogłoby się wydawać, że to tyle z dzisiejszych niespodzianek. Niestety jedną z nich zaplanował sobie również zakapturzony jegomość, korzystając z chaosu, który wywołało topienie się okrętu. Zwinną ręką wyrwał torbę z pieniędzmi, która była jednym z wyposażenia królewicza. Ze zdobyczą w swych dłoniach, uśmiechem chytrym na ustach, cmokał i biegł. A bogowie lubią karać grzeszników. Chwila moment, jak nie pierdyknął z impetem, potykając się o dziurę w deskach. Upadł skroniami na skrzynię, a dokładniej na jej kant. Rozbił czaszkę, wypuścił mieszek, po czym jego ciało onieprzytomniało, a następnie zsunęło się do wody. Szczęśliwie nie tylko torebka Finroda, a nawet jedna, która należała do właściciela, a w których było złoto odbiły się od ściany skrzyni i uderzyły o podłogę. Nieszczęściem część złota uskoczyła do góry, wprost do morskich fal. Bądź, co bądź, gdy okradziony podbiegł i pozbierał, co jego, okazało się, po dokładniejszym przeliczeniu, iż naliczył czterdzieści dwie, złote monety za dużo.