Południowe Wybrzeża Zachodu

Ponad stu rycerzy przemierzało raźnie nieprzystępne góry i pagórki Zachodu. Większość z nich stanowili zaprzysiężeni bracia, Synowie Wojownika, których zbroje, choć teraz zaprószone pyłem drogi, wciąż odbijały promienie słońca. Było gorąco, więc wielu z nich poluzowało zbroje i zdjęło hełmy. W końcu nawet i zagorzali wyznawcy Siedmiu byli tylko ludźmi. Wśród tej części był sam Gregor jadący na przodzie w otoczeniu swych najwierniejszych siedemnastu braci zabranych z obozu z Reach. Reszta Synów Wojownika pochodziła z Lannisportu, więc byli bardziej wypoczęci niż ci, którzy dopiero co przyjechali tam z królestwa Gardenera.
Aby sobie umilić podróż i jednocześnie wzmocnić jedność, śpiewali starą pieśń Synów Wojownika:


Pieśń śpiewana niskimi, gromkimi głosami kwiatu rycerstwa Wiary stopniowo zanikała, gdy do wszystkich dochodził widok ciemnych chmur i swąd spalenizny. Chyba nawet najtwardszy z nich odczuwał niepokój i dyskomfort, gdy zimne, szczypiące powietrze wdzierało się pod zbroje przez wszelkie szczeliny. Gdy ostatnie śpiewy zamarły, dało się w pierwszych rzędach słyszeć słabe krzyki, jakby konających. Jeżeli uszy ich nie mamiły, to niedaleko płonęła najprawdopodobniej wioska. Pożar zaś mógł zostać wywołany albo przez przypadek, albo celowo. Na wszelki wypadek trzeba było się przygotować na walkę. Gregor nakazał zapięcie zbroi, założenie hełmów i trzymaniu broni w pogotowiu.
- W imię Siedmiu, naprzód! - nakazał.
Przed całą kolumną wysłał wpierw kilku Synów Wojownika z Lannisportu, jako bardziej znających tereny Zachodu. Jeżeli to pułapka, to powinni ich ostrzec, nim cały oddział w nią wpadnie. Nie chciał jednak zwlekać, jeżeli szybszym przybyciem mógł uratować choć jedno życie, więc nie jechali wcale wolno.

Im byli bliżej, tym bardziej ponuro się robiło. Słońce znikło pod czarną powłoką chmur i dymu, lecz i na ziemi nie było weselej. Najbardziej przygnębiającym widokiem był dom Siedmiu stojący w płomieniach, przed którym najpewniej leżał martwy wyznawca. Zgrzytnął zębami, gdy brat powiadomił go, że mają do czynienia z łowcami niewolników. Parszywe ścierwa! Nie mają prawa handlować ludźmi, każdy został obdarowany przez Siedmiu wolnością. Ta niewolnicza zaraza ma swoje źródło w Essos, więc pewnie mają do czynienia w dodatku z poganami. Spojrzał z litością i miłością na biednego chłopa w łachmanach, który ze łzami w oczach opowiadał o niedoli, jaka spotkała jego wieś.
- Bracia! - gestem dłoni przywołał dwóch Synów Wojownika z Lannisportu. Choć było ich wielu, znał wszystkich z imienia.
Wezwani podjechali bliżej.
- Zaopiekujcie się tym dobrym człowiekiem. Opatrzcie jego rany i dajcie jakieś czyste ubranie, jeśli macie. Przygotujcie też septona do pochówku. Później chłopi wykopią mu grób.
Wyciągnął z sakiewki dwie złote monety i wręczył je prostaczkowi.
Sprawa nie wyglądała na skomplikowaną. Przede wszystkim trzeba było odciąć handlarzom drogę do statku i jednocześnie wysłać pościg do Byczego Rogu, by zapobiec kolejnej rzezi. Choć od wioski przy morzu galopem dzieliło ich kilka minut, to przecież właśnie minuty decydują o życiu lub śmierci. Największy problem leżał w zakładnikach. Nie mogą doprowadzić do ich śmierci, tu trzeba zagrać delikatnie.
Wezwał ser Dickona, jednego z braci z obozu w Reach.
- Weźmiesz trzy dziesiątki braci z Lannisportu i przejmiecie tę wieś. Powinniście ją okrążyć i starać się podejść jak najbliżej niepostrzeżenie, by nie zdołali zagrozić wam wymordowaniem tych biednych ludzi. Mam nadzieję jednak, że widząc waszą przewagę liczebną poddadzą się bez walki. Zwiążcie ich w takim przypadku i czekajcie na mój powrót. Jeżeli bandyci ze statku zagrożą wybiciem tych, których już tam zdążyli zabrać, to udawajcie negocjacje, grajcie na czas. Chociaż najlepiej oczywiście byłoby go przejąć.
Obrócił się by sprawdzić, czy wszyscy bracia i goście zgromadzili się wokół nich.
- Ja wezmę resztę i pognam do Byczego Rogu. Musimy ratować tamtych ludzi.
Jeszcze raz wysłał zwiadowców przodem, w kierunku wzmiankowanej wsi. Za nimi gnali co sił rycerze Wiary pod dowództwem Storma, zaś część ich sił ruszyła na ratunek wiosce przy morzu.

Jak na razie Siedmiu wydawało się im sprzyjać. Nie, żeby to było jakieś zaskoczenie. Łatwo i niepostrzeżenie ściągnęli czujki bandytów, zaś same położenie wioski uniemożliwiało bandytom rozpierzchnąć się w czasie walki. Nawet pogoda była po ich stronie, gdyż szum ulewy powinien zagłuszyć rżenie i stukot koni aż do ostatnich chwil.
Nakazał zwiadowcom pojmanie jeszcze tych trzech, czterech łuczników i przyprowadzenie tutaj. Nie będzie żaden chłopaczyna z łukiem strzelał do rycerzy przecież. Ze związanymi bandytami mieli zostali wszyscy zwiadowcy i pięciu Synów Wojownika. Ostrożności nigdy za wiele, a kto wie jakich szkód mógłby dokonać taki bandyta, który zdołałby uciec.
Storm chwilę obserwował wioskę zastanawiając się, jaka metoda będzie najlepsza do jej oczyszczenia. Wzdrygnął się, bynajmniej nie od zimnego deszczu Zachodu, który swymi wodnistymi mackami wchodził pod zbroje i moczył ubranie. Taką reakcję wywołało obrzydzenie na widok gwałtu tych ścierw na chłopce. Warknął. On im pokaże!
Nakazał swoich zastępom rozwinięcie pełnej szerokości, by lewe skrzydło było jak najbliżej lewej ściany doliny, a prawy prawej. Za pierwszym rzędem, który składał się w całości z Synów Wojownika, miał jechać drugi rząd, giermków i pilnować, by nikt nie umknął ostrzu. Wydał rozkaz, by po dotarciu do obozu rozprawiono się wpierw z każdym, kto jest na zewnątrz i dopiero potem zejść z koni i w grupach minimalnie dwóch rycerzy i dwóch giermków przeszukiwać domostwa. Kilkunastu ludzi miało też ciągle pilnować wyjścia z doliny. Mają się starać brać żywcem, jeśli ktoś się podda, ale bez wahania zabijać, jeśli podjęliby walkę.
Gregor usadowił się po środku szarży i stopami zmusił konia do jazdy. Nie była ona szybka, chciał podjechać jak najbliżej niepostrzeżenie. Dopiero pod koniec, gdy nie dałoby się nie zauważyć kilku dziesiątek wojsk Wiary, rozwinąć większą prędkość, która wciąż pozwalałaby sprawnie kluczyć między domami. On jednak i najbliżsi rycerze przede wszystkim celowali w plac główny i największe zgrupowanie najeźdźców. Uznał, że na takie obdarte ścierwa nie będzie nawet marnował kopii, to nie rycerze. Zamiast tego wziął do ręki buzdygan.

Gregor czekał ustawiony już w szyku, gotowy do szarży, na wykonanie poleceń przez zwiadowców. Siedmiu chciało jednak inaczej, i nie zdołali oni wyeliminować bandytów. Bogowie! Teraz nie było chwili do stracenia, trzeba było ich jak najszybciej zabić. Podniósł do góry buzdygan i krzyknął:
-W imię Siedmiu!
Kopnął mocno konia, który natychmiast ruszył przed siebie z dzikim rżeniem. Wraz z nim z okrzykami bojowymi na ustach rzucili się jego bracia. Kilka skoków konia i już łuczników dosięgła zimna stal Siedmiu. Storm niestety nie miał szans dostrzec, czy ich strzały dosięgły którychś z rycerzy. I nie miał czasu się nad tym zastanawiać, bo zaraz wpadł między domostwa. Rozglądał się na lewo i prawo w poszukiwaniu przeciwnika, ale wszędzie naokoło jego bracia z łatwością rozprawiali się z bandyckimi ścierwami. Choć właściwie z zaskoczeniem stwierdził, że jednak dało się dostrzec tu i ówdzie trupy w tęczowych płaszczach. W końcu dopadł do bandyty, który właśnie pozbawił życia jednego z Synów Wojownika z Lannisportu. Był on wcale dobrze uzbrojony jak na rabusia, toteż walka nie należała do najłatwiejszych. Trwała dobre kilka minut, podczas których Storm wykrzykiwał pobożne hasła. Sam dwa razy oberwał, i wtedy akurat to co wykrzykiwał raczej było nieskładnym jękiem niż imieniem któregoś z Aspektów Siedmiu. Po której z kolei wymianie uderzeń, jego buzdygan zagłębił się w hełmie przeciwnika z towarzyszącym temu zgrzytem łamanej czaski. To wywołało szczery śmiech Storma.
- Dzięki ci Siedmiu, że w twe imię pozbyłem się tego śmiecia z ziem należących do twych wiernych. - zakrzyknął wesoło.
Dopiero teraz mógł się rozejrzeć bezpiecznie wokoło. Walka na zewnątrz dogorywała, a i ta prowadzona w środkach domostw choć dopiero się zaczynała, to nie mogła potrwać długo. Storm zsiadł powoli z konia by dołączyć do walk. Zrobił pierwszy krok i zasyczał. Bolało bardziej niż przypuszczał, choć nie na tyle, by hamować ruchy. Po prostu zaskoczył się stopniem bólu. Okazało się jednak, że jego pomoc nie będzie potrzebna, więc po prostu został na zewnątrz aby rozeznać się w sytuacji. Lekko kulejąc obszedł plac licząc zabitych. W międzyczasie na placu gromadzili się Synowie Wojownika, część z nich umazana w krwi, część świeża. Poszło gorzej niż przypuszczał. Takie bandyckie ścierwa nie powinny umieć zabić nawet jednego z jego braci. A jednak zabili. Niech Siedmiu przyjmie ich dusze do niebios! Już miał się odezwać do wieśniaków, gdy z szeregu wystąpiła pomarszczona babka prowadzona przez znacznie młodszą dziewuszkę. Dopiero po kilku mrugnięciach okiem, Gregor rozpoznał w niej tę, którą gwałcili bandyci, i przez którą zdecydował się na natychmiastową szarżę. Jej ubranie było w strzępach i nie było w stanie zasłonić jej kształtów. Storm złapał się na tym, że zawiesił oko na nich dłużej niż powinien. Po jego ciele rozeszło się dziwne uczucie. To był pierwszy raz, gdy widział tak dużo kobiecego ciała. Przemógł się jednak i spojrzał z uśmiechem na babkę.
- Niech Siedmiu ci wynagrodzi, dobra kobieto.
Podszedł do niej i pociągnął nozdrzami. Zapach faktycznie był przyjemny i maskował odór krwi i bandytów. Nim jednak pozwolił opatrzeć swoje rany, stanął na wprost owej młodej dziewki. Rękami w żelaznych rękawicach sięgnął najpierw do jednego ramienia, potem do drugiego, by niezbyt zgrabnym ruchem odpiąć i zdjąć swój pokaźny tęczowy płaszcz. Zarzucił go na dziewicę, by mogła nim okryć swą wstydliwość, przed wzrokiem swych ziomków, oraz ponad setki wojowników Siedmiu. W obozie miał kilka płaszczy na zmianę, zawsze miał nadmiar dla rycerzy, którzy złożyliby śluby i wstąpili do zakonu.
Gdy było już po zabiegu, podczas którego starał się miło rozmawiać z kobieciną, choć pewnie nie było o czym, oraz uśmiechać się do jej towarzyszki, przyszło czas na wydanie rozkazów.
Przede wszystkim kazał chłopom wykopać groby dla poległych rycerzy i giermka. Zginęli w obronie tej wsi, niech więc i tu leżą, a mieszkańcy aż po kres jej istnienia dbają o ich szczątki. Oczywiście kazał zdjąć z nich uzbrojenie. Nie mogą sobie pozwolić na takie marnotrawstwo.
Spytał się też wieśniaków, czy mają jakiś wóz, lub chociaż wolny materiał. Jeżeli był, to chciał go odkupić za jak najniższą cenę. Chciał w nim przewieźć ciężko rannego rycerza. Jeżeli takiego wozu nie było, to kazał zrobić nosze, które zostaną przywiązane między dwa konie. Nie ma innego wyjścia, za bardzo się im śpieszy.
Kazał wysłać zwiadowców to wsi nad morzem, by zorientowali się, jak poszło drugiej grupie.
Postanowił odpocząć, dopóki zwiadowcy nie wrócą, więc usiadł na jakieś ławeczce pod jednym z domów. Wszędzie wokół przechadzali lub tak jak i on odpoczywali jego ludzie. Stom nie spodziewał się takiej przygody w drodze na krucjatę. Żal mu było straconych braci, którzy nie zdołali nawet na nią dotrzeć. Przez kilka chwil jego myśli zajęła dziewka, gdy jeszcze nie była okryta, lecz szybko odgonił je krótką modlitwą. Trzeba też było coś zrobić z jeńcami. Oczywiście nie było mowy o ich oszczędzeniu. Uznał, że najlepiej będzie nabić ich na pal, lecz nie chcąc sprzykrzyć życia mieszkańcom ich widokiem postanowił przeprowadzić egzekucję nad brzegiem morza, w pewnej odległości od tamtej wioski. Co zaś do trupów ich towarzyszy, postanowił oddać im ostatnią posługę, jaką nakazuje Siedmiu nawet wobec wrogów, i wykopać dla nich zbiorowy grób głęboko w lesie. Oczywiście jeżeli mieli na sobie jakieś wartościowe uzbrojenie, to je także kazał uprzednio ściągnąć.