Dziedziniec

Okręt Targaryenów znalazł małą przystań na południe od Dyre Den, o której istnieniu poinformował ich obeznany nieco z okolicą lord Celtigar. Tam ludzie ze Smoczej Skały mogli zejść na ląd i skierować się krętą, wąską dróżką przez porośnięte gęstym lasem ziemie Szczypcowego Przylądka. Wioska przy przystani nie wyglądała na bogatą, podobnie jeszcze jedna osada drwali, przez którą przyszło im przejechać. Do tego okoliczni mieszkańcy wydawali się... podenerwowani? W wioskach stał na widoku włócznik lub dwóch, jakiś konny patrol minął ich w głuszy, a i zamek wydawał się mocniej obsadzony i pełen życia, aczkolwiek niezbyt promieniującego radością.

Po wyjściu z powozu dwójka Targaryenów stanęła na niewielkim dziedzińcu siedziby Brune'ów z Dyre Den. Komitet powitalny jaki na nich czekał składał się z posiwiałego lorda odzianego w kaftan z wyszytym nań potężnym niedźwiedziem oraz obleczonego w kudłaty płaszcz ze skóry tegoż właśnie zwierza, mężczyzny w średnim wieku noszących podobne symbole oraz w miarę młodej kobiety, której dłonie spoczywały na ramionach stojących przed nią dwóch dziewczynek. Z tego co Rhaenys dane było dowiedzieć się u lorda Celtigara musiał stać przed nią lord Brune wraz z jednym ze swoich synów, tym zrodzonym z pierwszej lub drugiej żony, a także jego trzecia małżonka wraz z dwiema córkami jakie mu powiła. Poza tym na oczekujący komitet składał się również miejscowy maester oraz dwóch rycerzy, pozostali ludzie na zamku również przystawali przyjrzeć się co się dzieje lub zerkali na przyjezdnych, ale widać było, że każdy z nich miał jakieś obowiązki.
- Łooo... - westchnęła nie do końca cicho jedna z małych dziewczynek. - Ta pani jest taka ładna!
- Bethany, zachowuj się - zganiła ją cicho matka.
- Witacie w moich skromnych progach, pani - rzekł gospodarz, występując naprzód. Siwizna pochłonęła włosy oraz brodę lorda Dyre Den, a wiek odbił się trochę na jego sprawności fizycznej co widać było po niewyróżniającej się raczej krzepą sylwetce, aczkolwiek przyznać trzeba było, że wciąż był przystojnym mężczyzną. - Nie najlepsze czasy wasz szlachetny ojciec wybrał by prawić o interesach, ale rozmówić się wciąż możemy - oznajmił, nie dało się ukryć, że coś wydawało się go trapić. Z gośćmi przywitali się następnie pozostali członkowie rodziny lorda, a ten rzekł wówczas: - Zapraszam do wielkiej sali, tam czeka jadło i napitek. Nie ma co gadać o suchym pysku.
Rhaenys i Laenor zauważyć mogli przy okazji, iż gałka lordowskiego sztyletu ozdobiona jest niedźwiedzim łbem, a sygnet na placu lorda nosił znak łapy tego zwierza. Brune wydawał się naprawdę lubić te zwierzęta, nawet jak na kogoś, kto miał je w swoim herbie.
- Jeżeli będziecie później zainteresowani, szanowni goście, to zaprezentujemy wam naszego tańczącego niedzwiedzia - powiedział w drodze do wnętrza zamku. - Jest niesamowity, naprawdę coś niezwykłego!

Po dotarciu na dziedziniec i rozejrzeniu się Laenor był już stuprocentowo pewien, że to właśnie wnętrze Dyre Den przyśniło mu się ostatniej nocy. Wcześniej przechodził tędy ledwie raz po przyjeździe, więc mógł mieć jakieś nikłe małe wątpliwości. Jedyna różnica była taka, że na jawie twierdza nie była wzniesiona z piernika. Targaryena nie napełniła też nagle siła straszliwego niedźwiedzia. Pewien aspekt snu młodzik zdołał jednak wychwycić... Zapach... Czuł, że, tak jak we śnie, ktoś piecze coś dobrego w jednym z budynków opartych o mury zameczku. Ruszył w tamtą stronę.
Będąc już blisko drzwi usłyszał nagle kobiecy krzyk. Tak jak w wizji! Oglądając się w tamtą stronę dostrzegł dziewkę służebną, która za sprawą pędzących dzieciaków potknęła się i wywróciła na siano machając nogami. Młódce, całkiem ładnej zresztą, nic się nie stało i szybko wstała, ale co Laenor pod podwiniętą spódnicą zobaczył to jego.
- O! - usłyszał nagle obok siebie, oglądając się na powrót w stronę drzwi. Stała tam pulchna kucharka z tacką świeżo upieczonych, dużych, cytrynowych ciasteczek. - Weźmie panicz sobie jedno, śmiało, śmiało! - ponagliła go, a kiedy usłuchał lub odmówił, ruszyła z wypiekami dalej.

Świeżo wypieczone ciasteczka. Dla pana lorda, jego córeczek i w ogóle wszystkich na zamku. Zgarnęła łachudra praktycznie wszystkie, jeszcze bez słowa kompletnie. Kucharka wiedziała, że szlachcice to i umieją być tacy z kijem w rzyci, nie to co ich wspaniały lord, ale nie znaczyło to, że musiało jej się to podobać. Powiedzieć nic nie powiedziała, bo szlachetny gość dobrego pana, normalnie to by zaraz po łapach dała i gówniarza za ucho wytarmosiła. Chudzina zresztą to była taka, że szans z krzepką gospodynią najmniejszych by nie miał. Oj, szczęście Leanora, że gościem był lorda Brune'a.
Co za nicpoń! Co za niewychowany hultaj! Śmierdząca uprzywilejowaniem i brakiem kultury wyliniała wiewióra jedna! Oj, nie... Tak się bawić mój drogi chłopcze nie będziemy! Ażeby ci tak te ciastka w gardle stanęły, ty łachudro, ty! Okruszki żeby ci tak wszędzie w ubranie powłaziły i kuły na każdym kroku w tyłek! Ażeby ci tak kto do wina napluł! - myślała zdenerwowana gospodyni. - Żeby ci zupę przesolili! Żeby ci już nigdy dobrze wypieczonego mięsa nie podali do stołu! Łobuzie ty, paskudny!
Tym nieprzemyślanym czynem Laenor zyskał sobie wroga. Może i wroga do końca życia...