Karczma "Srebrny Lew"

Axel czekał - tak jak zapowiedział dzień wcześniej - w "Srebrnym Lwie" na przybycie chętnych by ruszyć z nim do Dorzecza. I chętni przybyli. Trzydziestu dwóch przedstawicieli miejskiej biedoty chętnych by poprawić swój los, dwudziestu dwóch wolnych rycerzy oraz aż jedenastu drobnych rzemieślników. Zdecydowanie bardziej powiodło się Tully'emu w Lannisporcie niż wcześniej w większym Starym Mieście. Łącznie sześć dziesiątek i pięciu ludzi przybyło by wstąpić na jego służbę. Szybko okazało się również, że piętnastu z przybyłych ma mniejsze lub większe rodziny, które pragnęli zabrać ze sobą. Niektórzy byli jedynie żonaci, inni posiadali również dziecko lub nawet gromadkę, a jeszcze inni w wyniku tragicznej śmierci małżonki zajmowali się samodzielnie swoją gromadką szkrabów. Do lorda Tully'ego należało podjęcie decyzji co też z tą zbieraniną dokładnie zrobić. Miał na to trochę czasu, kiedy jej przedstawiciele napełniali brzuchu poczęstunkiem jaki dla nich przygotowano. Karczmarz w "Srebrnym Lwie" był też wyraźnie bardziej zadowolony niż poprzedni gospodarz z jakim Axel miał do czynienia. Powiadomiony zawczasu mógł się przygotować, a i tym razem biedaków było mniej, więcej zaś rycerzy i rzemieślników, którzy chociaż niezamożni, to prezentowali się trochę lepiej.

Wszyscy przyszli tutaj, ponieważ mówiono im o wyruszeniu w nieznane, budowaniu klasztoru dla Wielkiego Septona i tym podobnych... Axel jedynie to potwierdził, a i wydawał się dobrze zajmować podwładnymi. Wszyscy więc się zgodzili iść.

Przez dłuższy czas Percivalowi jakoś szczęście w interesach zdawało się nie dopisywać. Z jakiegoś powodu nikt w karczmie nie chciał kupić mąki, wina, kaszy czy innej żywności. A przynajmniej w ilościach większych niż kilka posiłków (a w takim wypadku raczej kierowali się do karczmarza, a nie jednego z klientów oberży). Trudno było określić dlaczego... cóż, może dlatego, że nie był to targ, tylko karczma i jeżeli ktoś przychodzić tutaj interesy to prawdopodobnie miał już umówionego kontrahenta, a nie szukał go po losowych klientach - nawet jeżeli w większości byli kupcami. Parcival coś mógł tam próbować podsłuchać, ale wrzawa niezbyt w tym pomagała - raczej chudy wieczór.

Dysputa Brooka i Marlowa rozgorzała jeszcze mocnej, gdy Acton do niej dołączył sugerując, że być może bitwa zakończyłaby się zwycięstwem gdyby zamiast forsować wojsko w celu zdobycia wzgórza zezwolić na to przeciwnikowi, co mocno zmęczyłoby jego wojaków, ale obu ochroniarzy wyśmiało go i zaczęło prostować mu jego głupi pomysł.

Wieczór szybko miał się zrobić zacznie ciekawszy. Przez drzwi wszedł dość pokaźnych rozmiarów rycerz, który bynajmniej nie wyglądał przyjaźnie. W średnik wieku, łysy, z paskudnym wyrazem twarzy. Ubrany w przeszywanicę, z długim nożem i mieczem przy pasie, o który opierał jedną z rąk. Od razu skierował się do karczmarza i zapytał go, nie próbując nawet ściszać głosu.
- Percival. Szukam go, podobno tu jest. Mam mu coś... do przekazania.

Wojak odwrócił nieciekawą twarz w stronę Percivala i obejrzał mężczyznę. Jedno oko przymrużył. Zgarnął kielich, który miał przynieść karczmarz i doczłapał się do stolika Percivala. Odpiął pas i oparł miecz o blat stołu, po czy przysiadł się do niego. Wziął butlę i bezceremonialnie nalał sobie do pełna, po czym osuszył całość. Cmoknął, odstawił kielich.

- No. To tak...

Po tygodniu żeglugi ku północy wspaniała karaka jeszcze wspanialszej Daelli dotarła w końcu do Lannisportu. Było to ponoć drugie największe miasto Westeros, a złoto jego panów - Lannisterów - znane było nawet w Essos. Z tego też względu Biszkopt miała nadzieję na bogate miasto, dobrej jakości wyroby oraz wiele okazji do handlu. Znalazła dobrą karczmę, w której - podobnie jak w tej staromiejskiej - rzekomo zatrzymywali się nawet lokalni lordowie i złożyła standardowe zamówienie. Najlepsze pokoje, porządna kąpiel, dużo jadła dla wszystkich jej załogantów. Musieli w końcu być w pełni sił zanim ruszą przetrząsać targowiska Lannisportu.
Poza tym musiała znaleźć jakiegoś zachodniego rycerza i porównać go z tym z Reach oraz z Żelaznymi. Na razie pan z kwiecistych równin był na szczycie tabeli, ponieważ stawił zacieklejszy opór niż obaj Żelaźni Ludzie. Zobaczymy jak zaprezentują się mieszkańcy Zachodu...

Prawda to, położony milę drogi od zamku na skale Lannisport swą wielkością ustępował tylko Staremu Miastu, które odwiedzała niedawno. Jego mury były mocne, wysokie i dobrze strzeżone. Port wypełniony był statkami - głównie należącymi do kupców, ale widać też było, iż w razie ataku w jego obronie stanie silna flota. Targowiska natomiast wypełnione były bogato zacnymi towarami i wprawne oko dostrzec potrafiło, iż niechybnie gdzieś tutaj kryją się prawdziwe okazje, które tylko czekają, by je wykorzystać.

Ulokowali się w ekskluzywnej karczmie, gdzie nie brakowało wygód a i też nie uznawano brak szczurów za powód do zachwalania przybytku. Oczywiście goście tutaj także byli na poziomie i podobnie jak szczurów, nie szło tutaj znaleźć żadnych obszczymurków czy nawet ludzi niskiego stanu, których na usługi stać nie było a poza tym nie byli mile widziany.
Skoro wszyscy trochę odpoczęli po długiej podróży, można było rozpocząć poszukiwania kupców na towar oraz okazji, które za zarobione złoto dałoby się wykorzystać. Także na przełomie dni, które spędziła w mieście szukano nabywców na jej wino z Arbor i tak znalazło się pięciu chętnych, którzy przybyli by negocjować ceny. Dwóch przesunięto na koniec kolejki, albowiem ich zapotrzebowanie było tak niewielkie, że trudno mówić o porządnym handlu. Pierwszy człowiek, dość majętny, nie chciał słyszeć o takiej cenie. Towar dobry, nawet wspaniały, ale napływało go tutaj trochę, więc nie. Mógł się zgodzić na mniejszą podwyżkę. Dokładnie tak samo było w przypadku drugiego, także bogatego kupca. Trzeci, mniej już majętny z chęcią przystał na jej ofertę, choć przyznał przy tym, że będzie musiał się zapożyczyć. Można było rozmawiać z pozostałymi dwoma chętnymi, ale chyba lepiej wychodziła na tych procentach.

Jeśli chodziło o to, z jakich towarów słynął Lannisport, to najoczywistszą odpowiedzią były srebro oraz złoto a raczej wyroby z nich wykonywane. Biżuteria wszelkiej maści, broń ozdabiana metalami szlachetnymi, piękne księgi w drogocennych oprawach, puchary, talerze i tak dalej, i tak dalej. Poza tym miasto było także niejako matecznikiem słynnego przyprawianego wina miodowego w odmianach prostszych oraz bardziej ekskluzywnych. Nie był to towar tak przesławny w świecie jak jubilerskie precjoza ale gdzieś dalej można go było pewnie sprzedać z zyskiem.
Poszukując okazji, znalazła towary wykonane ze srebra. Dobrej jakości zdobione elementy zastawy stołowej - kielichy i talerze. w sumie około czterystu złotych monet, ale w sumie to mogła je nabyć z dziesięcioprocentową obniżką. Dlaczego? Kupiec się nie spowiadał, ale wyglądał na porządnego, więc pewnie nie były kradzione. Towar w sumie też wyglądał na porządny.

Rycerza jej szukano, szukano i szukano. Miał być porządny, by stanowił on wyzwanie. I takiego w końcu znaleziono, aż pod koniec drugiego dnia poszukiwań. Zwał się ów rycerz ser Percy a sprawa z nim wyglądała tak samo, jak w Reach to miało miejsce. Chłop był zdziwiony, że ma z babą walczyć, ale finalnie na to przystał i mogli zawalczyć. Znów na jej statku? Bo mogło być na statku.
Stanęli naprzeciw siebie. W płytowych pancerzach. Ona zbrojna w wielki topór, on zaś z mieczem i tarczą. I ruszyli... Pierwszy cios należał do rycerza, ale szybko został pomszczony z nawiązką przez walczącą dziewoję. Z początku ten bój nie należał do ser Percy'ego, choć on pierwej utrafił. Rycerz mocno obrywał i choć trafiał częściej od Biszkopt, to jednak jego ciosy nie miały takiej siły. Poprawił się w finalnej fazie, gdzie z wielką wprawą odbijał jej uderzenia, samemu często uderzając mocniej. Ostatecznie nie uratowało go to od porażki, ale można było przyznać, że spisał się dzielnie, pozostawiając oponentkę z zadyszką i kolekcją ładnych sińców. No ale jej to chyba akurat w fioletowym do twarzy.

Musiała przyznać, że chociaż miasto to nie było duże - jak na standardy Essos - to całkiem jej się tutaj podobało. Tyle złota, srebra i różnych śliczności z nich wykonanych! Szybko znaleźli się też kupcy na jej wino, a jeden nawet był tak uprzejmy, że zechciał zapożyczyć się u kogoś, aby być w stanie zakupić je za żądaną przez Daellę cenę. Po krótkim przemyśleniu sprawy zdecydowała komu sprzeda swoje towary i ruszyła zaopatrzyć się w nowe dobra do wypełnienia ładowni - srebrną zastawę i ozdoby po okazyjnej cenie, a do tego trochę lokalnego wina miodowego.

Po walce z lokalnym rycerzem zdjęła hełm i oparła się o swój topór.
- Jesteście całkiem zabawni, wy rycerze - powiedziała wesoło. - W sensie... Dostarczacie dobrej rozrywki - wyjaśniła, bo jeszcze zaraz by się poczuł urażony, że z niego kpi. - W dodatku, dobry panie, muszę powiedzieć, że jesteś jak na razie najlepszym z moich przeciwników na tym kontynencie. W Starym Mieście był rycerz z Reach, ale nie tak sprawny, a w Mieście Cieni potykałam się z dwoma Żelaznymi Ludźmi służącymi za gwardię ich księcia, ale oni byli jeszcze gorsi - świergotała sobie. - Powiedzcie, dobry rycerzu, chcielibyście może pracę? Mam jeszcze na statku miejsce dla dobrych ostrzy!

Uprzejmy, pełen wiary we własny sukces a może zwyczajnie głupi - jakby nie było, ktoś się zapożyczył i jako jedyny zapłacił proponowaną kwotę. Reszta tak hojna w szastaniu pieniążkami nie była, ale nadal godzili się na nieco zawyżone ceny, co pozwalało Daelli zarobić na kolejne inwestycje, aby rosnąca górka pieniążków wciąż mogła sobie wesoło rosnąć i rosnąć.

Jeśli chodzi o srebra, to udało się zbić cenę o proponowany procent względem tej wyjściowej, czyli w sumie i tak już zaniżonej. Co by dużo nie mówić: dziewczyna po prostu znała się na rzeczy i tyle. Kiedy zaś już ten handlarz został urobiony, ruszyła z kolejnymi handlowymi wojażami. Także zakupi znanego wina przyprawionego wina miodowego z Lannisportu... Tutaj sprawy także udały się całkiem zacnie a lokalny towar został umiejętnie nabyty po dobrej, mocno zaniżonej cenie. Nic tylko umyślić, gdzież można by to sprzedać z jak największym zyskiem.

Rycerz nie był pewien, czy służba wnuczce jakiegoś Archonta cokolwiek powinna dla niego znaczyć. Ani chybi to w Siemiu nie wierzy, jak prawemu człowiekowi przystało a pewnie także niewolników na smyczach trzyma, jak to te zamorskie bezbożniki mają w zwyczajach. Na głos tego nie powiedział oczywiście... Na głos to oznajmił, iż w sumie to on ma swoje zobowiązania, których nie może porzucić i tym sposobem też na żadną zamorską służbę mu nie lza iść. Po prawdzie na westeroską też nie, bo on swoją służbę już ma.