Ziemie Reach

Po konsultacji rozkazów z graczem.

Ludzie Saltcliffe'a ruszyli. Niestety po kilkudziesięciu metrach przeprawy przez most okazało się, że armia stojąca przeciwko nim była lepiej wyposażona niż ta, którą rozbili wcześniej. Posypały się strzały. Sigmar kazał zawracać, acz manewrowanie wozami szybkie nie było i kolejnych kilku ludzi padło podczas odwrotu. Co czynić teraz? Piraci wycofali się i czekali. Nadeszła noc, po nocy świt i... Poza kilkoma wozami i częścią wołów łupieżcy zniknęli... Ludzie Rowanów natychmiast posłali zwiadowców wzdłuż rzeki, szukając ich śladu.


Sigmar tymczasem w ciemną, pochmurną noc wymknął się ze swymi ludźmi i ruszył na południe. Ograbili po drodze jakąś małą wioskę rybacką i maszerowali dalej. Po drodze mieli napotkać jeszcze wiele soczystych osad czekających na złupienie. Niestety nie wszystkie mogli wziąć z zaskoczenia i w wielu, zwłaszcza tych późniejszych, chłopi zdołali uciec.


Zwiadowcy Sigmara, jakkolwiek nieudolni przez swoje mierne umiejętności jazdy konnej, donieśli mu o podążających za nimi siłach Rowanów. Rycerze z Goldengrove przekroczyli rzekę i ścigali piratów. Nie wydawało się jednak by szczególnie się w tym śpieszyli. Do Saltcliffe'a należała decyzja co uczynić z tym faktem.

Kolejnego dnia w podróży siły Sigmara znalazły kolejny most. Ten nie był tak solidny i duży jak poprzedni, był również drewniany, ale wciąż dawał możliwość łatwego pokonania rzeki. Po drodze niestety ludzie szalonego pirata nie byli w stanie złupić wiele - wieśniacy tłumnie opuszczali wioski stojące na ich drodze. Nie można było wykluczyć, że konni Rowanów okrążyli wojska Sigmara i zaalarmowali chłopów. W końcu wiedzieli jak radzić sobie w siodle, w przeciwieństwie do kamratów Saltcliffe'a.
Tak czy inaczej... Most był dostępny, mała armia z Goldengrove deptała im po piętach, a po ilości mil pokonanych w nowym kierunku nie mogli wykluczyć, że wkrótce napotkają kolejne zgrupowanie sił Reach. W końcu Rowan nie był jedynym lordem tej krainy, a osiem setek ludzi zdecydowanie nie było wszystkim na co go stać.

Ludziom Sigmara udało się zrobić wszystko to co zalecał. Wyglądało na to, że po drugiej stronie rzeki nie było jak na razie wroga. Wkrótce po ukończonej przeprawie, od czterech do pięciu godzin, pojawić się miała armia Rowanów. Nie próbowali przechodzić na drugą stronę mostu.

Tym co nie pomagało ludziom Sigmara w skutecznej grabieży były dwie rzeczy. Pierwszą był fakt, że lordowie i rycerze z Reach byli już całkiem świadomi ich obecności i jak pokazali informowali się wzajemnie o ich ruchach. Nacisku na przepływ informacji spodziewać się można była zaś szczególnie tak blisko samego Wysogrodu, kiedy zagrożono bezpośrednio królewskiej stolicy Reach. Drugą rzeczą jaka skuteczne zaskakiwanie i grabienie na lądzie ograniczała były łodzio-wozy, których piraci używali. Widowiskowe? Jak najbardziej. Szybkie i skryte? Nie, zdecydowanie nie. Do tej pory wiatr raczej sprzyjał pochodowi Saltcliffe'a, jednak teraz obrał inny kierunek... Czasami musieli zwijać żagle, kiedy zaczynało wiać "pod prąd" utrudniając zwierzętom pracę, a raz mocny podmuch przewrócił jeden z mniejszych łódko-wozów uderzając mocno z boku i pociągając za jeszcze niezwinięty żagiel. Nikomu nic się nie stało, a wóz postawiono, ale zatrzymało to na krótką chwilę kolumnę. Wieże rycerskie oraz dworki były zaś o tyle problematyczne, że w gotowości czekały na atak. Chłopi z pól zostali zebrani i zabarykadowali się ze swymi panami gotowi do walki, najpewniej uzbrojeni w to co rycerze mogli zaoferować i co sami mogli zebrać. Stawiało to potencjalnych agresorów w nieciekawej pozycji.
Do tego po upływie dnia okazało się, że Rowanowie nadal depczą im po piętach. Zwiadowcy twierdzili, że ich armia narzuciła szybsze tempo by nadgonić swoją stratę, acz mimo braku mostu przeprawili się przez rzekę. Czyżby Wysogród wspomógł ich swoimi barkami? A jeśli tak, to czy wspomógł ich również swoimi żołnierzami? Mogło się okazać, że wchodzenie w samo serce Reach nie było najlepszą strategicznie decyzją.


Wojska Sigmara, zgodnie ze swoją trasą, dotarły nad Mander - albo w okolice Manderu jeżeli nie chciał podchodzić do samej rzeki - gdzie czekały go kolejne złe wieści. Jego zwiadowcy twierdzili, że na drugim brzegu dostrzegli oddział konnych. - setkę, może więcej. Oznaczać to mogło, że jakieś siły lokalnych wojowników mogą zechcieć przeszkodzić im w przeprawie. Siły Rowana utrzymywały zaś jak na razie bezpieczną odległość i nie próbowały doprowadzić do bezpośredniego starcia.

Sigmar dotarł do mostu - drewnianej przeprawy podobnej do tej jaką wcześniej zdemolował. Ludzie Rowanów wciąż deptali mu po piętach, a dym unoszący się z palonych wiosek jedynie wspomagał ich w podążaniu właściwym tropem. Teraz jednak Saltcliffe znalazł się w sytuacji o wiele mniej ciekawej niż wcześniej, ponieważ, tak jak zwiadowcy donieśli, drugi brzeg rzeki nie był wolny. Za mostem, po drugiej stronie Manderu, widać było kilka setek ludzi pod znakiem Zielonej Ręki. Żołnierze Gardenerów stali mu na drodze.
Z zachodu gonili go Rowanowie, którzy byli niedaleko, na południe przeprawę blokowali mu Gardenerowie, zaś na wschodzie stało Cider Hall, niewątpliwie obsadzone ludźmi Fossoway'ów. W tym momencie jedyna względnie wolna droga zdawała się prowadzić na północ ku Zimnej Fosie i Pierścieniowi.

Oto i nadszedł dzień, który mógł być ostatnim dniem podróży Sigmara. Do ścigających go wojsk Rowanów dołączyły siły Gardenerów zza mostu i wojska ich narzuciły odrobinę większe tempo, aby podróżować w mniejszej odległości za piratami. Teraz zaś zwiadowcy donieśli o kilku setkach ludzi z Cider Hall, które wyszły im naprzeciw. Podobno mieli ze sobą barki rzeczne, którymi zablokowali również możliwość przeprawy przez Mander - o ile w ogóle były tutaj jakieś brody. Pomiędzy siłami Sigmara i Fossoway'ów była niecała godzina marszu.

Wojska Fossoway'ów również wiedziały o poruszającym się wzdłuż rzeki oddziale piratów, który stanowił siłę pomiędzy trzema a czterema setkami ludzi. Do mieli przynajmniej kilkanaście wozów, z których część posiadała ożaglowanie...

Teren w okolicy Manderu był w tym miejscu niezwykle płaski i pozbawiony wzniesień. Jedyne co urozmaicało okoliczne pola to występujące tu i ówdzie leśne zagajniki, niektóre mniejsze, inne trochę większe.

Wybrzeże nie było najkrótsze, więc dobrze zrobiła Olenna rozsyłając ludzi na zwiad. Pomogło to szybciej dostrzec miejsce, do którego zbliżały się okręty Dornijczyków i ruszyć w ich kierunku. Pod banderą Dayne'ów przybyły dwie galery. Wpierw do brzegu podpłynęła jedna, z której na ląd zeszło kilkudziesięciu zbrojnych, którzy rozstawili się na brzegu w kilku grupkach. Zabezpieczali teren, a nad ich głowami powiewały chorągwie z herbem władców Starfall, a także siedmiokolorowe proporce symbolizujące ich pokojowe zamiary. Kiedy przyczółek na lądzie został zabezpieczony druga jednostka zbliżyła się do brzegu. Z tego okrętu na ląd zeszła lady Dayne, która wraz z dziesięcioma rycerzami udała się w kierunku królowej Olenny. Gdyby bezpośrednia obstawa Jej Miłości była mniejsza niż dziesięciu, to lady nadwyżkę swoich ludzi pozostawiła bardziej z tyłu.
- Z naszej strony możecie liczyć na to samo - odpowiedziała pani Starfall na wypowiedziane głośno gwarancje bezpieczeństwa. - Ja również cieszę się, że możemy spotkać się inaczej niż z mieczem w dłoni, królowo Olenno.
Następnie lady Dayne wysłuchała królowej Reach, a nad odpowiedzią na jej propozycję władczyni Starfall musiała się dokładnie zastanowić. Nie była zdradziecka i do tej pory stała wiernie za swoimi seniorami, jednak miała też własne ambicje. Chciała, aby jej ród cieszył się wpływami i szacunkiem w Dorne, a także poza nim - w Reach, Ziemiach Burzy czy na Zachodzie. Marzyła o tym, aby pozostawić swoim dzieciom dom silny i wpływowy, który będzie budził respekt na tyle duży, aby nigdy nie były zagrożone wojną. Jeszcze przed paroma księżycami zapewne bez wahania odrzuciłaby propozycję Olenny i uznała ją za bezczelną, jednak teraz... Przeciągana przez Słoneczną Włócznię wojna, która mogła się już z pewnością zakończyć na ich korzyść, jedynie szkodziła Dorne i narażała kolejnych lordów. W dodatku sam ród panujący nie wykazywał się w ostatnich czasach chwalebnymi czynami. Raczej wręcz przeciwnie.
- To korzystna oferta, a przynajmniej tak obecnie brzmi - oznajmiła w końcu Nymeria, po dłuższej chwili ciszy. - Jednak nie wiem jak odniosą się do tego inni lordowie oraz lady Dorne, poza Yronwoodami, którzy zapewne przyjmą pomoc chętnie - stwierdziła. - Muszę więc nalegać, aby w naszym pokoju Reach oficjalnie uznało nie tylko zamki rządzone przez Dayne'ów za część naszego królestwa, ale również Blackmont oraz Piaskowiec, przy okazji okazując nam wsparcie w spacyfikowaniu ich lordów jeżeli ci wybiorą pozostanie u boku Martellów.
Skoro miała ryzykować, to niech przynajmniej jej dom wyciągnie z tego jak najwięcej.

- W takim razie doszliśmy do porozumienia - stwierdziła Nymeria i uśmiechnęła się lekko, kiedy zauważyła skrybów z Reach szybko biorących się do pracy. - Kiedy tylko powrócę do Starfall nakażę powrót do domu wszystkich moich ludzi biorących udział w walkach na przełęczach. Następnie ogłoszę swoją decyzję naszym rycerzom i moim kuzynom z Wysokiego Azylu, a następnie sąsiednim lordom i przyszłym chorążym - poinformowała swoją nową sojuszniczkę o wstępnych planach. - Oczywiście dobrze będzie, aby lord Chester jak najszybciej dowiedział się z waszej strony o naszym pakcie. Informację jedynie ode mnie mógłby odebrać jako kolejny podstęp. Mam nadzieję, że moi sąsiedzi okażą się rozsądni, jednak jeżeli tak się nie stanie będziemy musieli skoordynować swoje siły w celu ich unieszkodliwienia.
Zaproszenie na koronację młodego króla było dla lady Dayne niespodzianką, ale niespodzianką mile widzianą. Nymeria zawsze chciała, aby jej ród był szanowany i wpływowy w całym Westeros, nie tylko w Dorne. Udział w podobnym wydarzeniu, zwłaszcza jako nowa królowa Starfall, byłby dla niej idealną okazją, aby poszerzyć swój krąg znajomości oraz wpływów. W końcu jeżeli Olenna zapraszała ją, to z pewnością istniała szansa na obecność także innych monarchów i potężnych lordów.
- Z wielką chęcią pojawię się na koronacji młodego króla - odpowiedziała. - Jeżeli z jakiegoś powodu zdrowie lub obowiązki uniemożliwią mi przybycie, to możesz być pewna, pani, że Starfall wciąż wyprawi stosowną delegację.
Na propozycję rozmów o mariażu lady Dayne skinęła głową. Nie było to w końcu nic zobowiązującego, ale w tej chwili z pewnością malowało się to obiecująco. Wkrótce dokumenty zostały spisane, a obie kobiety złożyły na nich swoje podpisy oraz pieczęci, aby na koniec uścisnąć sobie dłonie. Ten ostatni gest odrobinę zdziwił Nymerię, ale nie miała zamiaru w tej chwili wydziwiać i odmawiać uściśnięcia prawicy Olenny. Pokój został zawarty, a królestwo Dayne'ów ze Starfall powstawało z popiołów.

- Doskonale - uśmiechnęła się lady Dayne. - W takim razie przedstawię ultimatum Blackmontom oraz Qorgyleom, kiedy tylko powrócę i zbiorę siły swojego rodu.
Rzeczywiście wydawało się, że wszystko co miało zostać omówione, omówione zostało. Lady Dayne - a wkrótce królowa - pożegnała się z Olenną również zachowując się wciąż z jak największą powagą i szacunkiem. Wkrótce orszak ze Starfall ponownie znalazł się na okrętach i zawrócił w stronę dornijskich brzegów.
Wydawać by się mogło, że wojna chyli się ku końcowi, jednak wiele jeszcze zależało od tego jakie usposobienie pokażą księżna Coryanne oraz jej dziedziczka. Jeżeli starsza kobieta nie zechce się ugiąć, a młoda bez bezpośredniego nakazu matki również będzie nieugięta i nie zechce zaprzestać działań zbrojnych, to konflikt wciąż będzie się mógł przeciągać i generować koszta. Reach i Burza przeprawiły się przez góry, ale pustynie wciąż były przed nimi...