Targowiska

Viserys jechał wraz ze swoimi ludźmi na ulice Vaes Dothrak. Ubrany był w pozbawiony symboli czy charakterystycznych elementów ciemny pancerz płytowy z zapasów kompanii. Konia również nie używał swojego ulubionego, ponieważ tego pozostawił w Pentos wraz z resztą swoich żołnierzy. Nie dobywał miecza, przynajmniej nie na razie. W rzezi jaka rozgorzała wokół nie znajdował wielkiej radości, toteż jedynie obserwował sytuację gotów by wydać rozkazy swoim ludziom. Wkrótce jednak okazało się, że najemnicy broniący kupieckich karawan nie stanowili wielkiego wyzwania dla połączonych sił Złotej Kompanii, Dzieci Wojny oraz Niebezpiecznych Nietoperzy. Vaes Dothrak padło, zaatakowane w końcu przez kogoś na tyle szalonego by wywołać gniew setek tysięcy wyjców na całym Morzu Traw.
Przechadzał się ulicami wielkiego - jedynie pod względem powierzchni - miasta barbarzyńców, kiedy żołnierze z oddziałów najemnych oddawali się mordom i grabieży. Swoim ludziom nakazał zadbać o fortel oraz gromadzenie łupów, nie wątpił jednak, że żołdacy jego wspólników zachowywali się stosownie do okrutnej reputacji jaka ich otaczała. W pewnym momencie pośród zalegających na trawiastej ścieżce trupów dostrzegł starą kobietę, niewątpliwie jedną z dosh khaleen, dothrackich wiedźm, schylającą się nad ranną towarzyszką. Dobywając Mrocznej Siostry podszedł do niej spokojnie i wycelował sztychem miecza. Stanowcze, acz nieśpieszne pchnięcie zagłębiło valyiańską stal w ciało staruchy i przebiło jej serce. Jej towarzyszka okazała się bardziej żwawa niż mu się wydawało i krzyknęła, kiedy opatrująca ją stara kobieta padła martwa.
- Heh... - westchnął, zawieszając na niej na chwilę beznamiętne spojrzenie czerwonych oczu. Mroczna Siostra ze świstem przecięła powietrze, kiedy srebrnowłosy ciął na wysokości oczu. Nie na tyle głęboko żeby zabić, ale wystarczająco by wywołać ból i oślepić. - Całe życie pozostawałyście ślepe, więc wydaje się to jedynym stosownym końcem byście tak opuściły ten świat - stwierdził mówiąc po valyriańsku, chociaż nie sądził by wiedźma go rozumiała. - Miałyście wpływ na cały swój lud, a jednak z zamglonym wzrokiem pozwalałyście mu gnić w odmętach barbarzyństwa, żyjąc w lepiankach z trawy i walcząc niczym zdziczałe psy między sobą oraz z każdym wokół. Jak zwierzęta. Hmm... Nie, gorzej niż zwierzęta - Viserys wolnym krokiem dogonił kobietę, która w desperackiej próbie ratowania życia próbowała odczołgać się od niego. - Zwierzęta żyją wedle swego instynktu i korzystają z całego swego potencjału. Wy nigdy nie wykorzystaliście swojego.
Krótkie pchnięcie zakończyło żywot drugiej dosh khaleen.
- Może to sprowokuje waszych wyjców by pogalopowali na spotkanie swojej śmierci i uwolnili nas od zarazy jaką byliście przez ostatnie stulecia - powiedział ze spokojem, przyglądając się krwi na ostrzu nim wytarł ją o ubranie starej wiedźmy. Rozejrzał się po cichnącej powoli okolicy. - Czas kończyć tę zabawę.

Runceford pędził na czele jednego z wielu mniejszych oddziałów swej pancernej jazdy, jaka wlewała się do zasyfionego miasta z mnóstwa kierunków. Nad nimi przemknęły bełty i strzały, a gdy opadły, dało się słyszeć pierwsze krzyki, które tylko wzmogły jego rządzę krwi. W dłoni ciążyła mu kopia, zatopił więc jej grot w ciele pierwszego napotkanego człowieka. Drzewce przebiło klatkę piersiową, by wychynąć po drugiej stronie i złamać się wpół, ale to już nie było ważne. Whent zdążył puścić rękojeść i sięgnął po topór, który miał za pasem. Kątem oka spostrzegł jak spomiędzy lepianek z gówna i trawy wybiega zaskoczona kobieta z niemowlęciem u piersi, która zatrzymała się raptownie, acz za późno. Kopia jednego z jego ludzi wbiła się w ciało brzdąca. Stygnący już zezwłok rozpadł się na dwoje w akompaniamencie rozpaczliwych i szybko uciszonych krzyków niewiasty, by powiewać w pędzie sznurem wnętrzności, rozbryzgując kał i niestrawione mleko na wszystkie strony.
W końcu dopadli do większej grupki przerażonych i zdezorientowanych kupców, więc pochylił się w siodle i ze śmiechem rąbał radośnie. Czerepy były posyłane w majestatyczny lot parabolą. Krew, odłamki kości i grudy szarej brei pokryły ich pancerze. Rechot wydobył się z ich trzewi poprzez gardła, stłumiony warstwą stali ich hełmów i tym bardziej złowieszczy. Chaos i sieczka przyspieszyły krew płynącą w żyłach Runceforda. Czuł się żywy, czuł się wolny, czuł się wspaniale!
Nagle nie wiedząc jak i kiedy natknął się na grupę kulących się w spazmach strachu staruch. Biel białek ich oczu jasno kontrastowała z ciemną miedzią ich skóry. Był pieszo, więc wykonał krok do przodu. Potem drugi i trzeci, a pod hełmem pojawił się uśmiech od ucha do ucha, którego tylko on był świadom, a może nawet i nikt. Uniósł zakutą w stal lewicę i obalił swą pierwszą ofiarę na ziemię. Drugą dłonią wymierzył cios toporem prosto między nerki. Odrzucił broń i okute stalą palce zanurzyły się w czerwieni rany, by zacisnąć się na twardości kręgosłupa i ją chwycić. Wsparł się nogą, napiął mięśnie grzbietu i wykorzystał całe swe ciało, by wydostać swą zdobycz na zewnątrz. Jest! Był tam, ociekając krwią, pokryty strzępami mięsa kręgosłup wraz z głową na końcu. Zamachnął się raz, drugi, trzeci - rozbijał czaszki, rozrywał twarze zębami swej pierwszej ofiary, deptał czerepy okutym buciorem... i przede wszystkim rechotał.
Dużo później stał pośród świadectwa rzezi jakim były rozczłonkowane ciała. Powierzchnię jego zbroi w całości pokryła krew, a topór z przylepionymi do ostrza odłamkami kości znów znalazł się za pasem.
- Ładujcie wszystko co cenne do worów i skrzyń, a potem idźcie z nimi na statki! - rozkazywał ludziom, a rozkaz ten powinien był być wykonany z ochotą. Wszyscy zdawali sobie sprawę, że trochę łupów im skapnie. Whent uniósł zasłonę hełmu i wpatrzył się w mrok. W ciemnościach rozświetlanych jedynie gwiazdami bezksiężycowej nocy majaczyły kontury ogromnych koni.
- Heh - parsknął. Wiedział już co jeszcze trzeba zrobić przed opuszczeniem miasta.