Targowiska Volantis

Handlarz-wojownik, na widok klienta z atrakcyjną kobietą, od razu podbiegł do nich i zaczął zachwalać swoje towary. Bezustannie spoglądał na nałożnicę, która ciągle posyłała mu uśmiechy. Dzięki temu udało się Aemionowi nieco oszukać kupca, a może też skorzystać z jego niewiedzy i kupić gobeliny za jedyne trzysta pięćdziesiąt sztuk złota. Odchodząc od niego, kobieta towarzysząca swojemu panu posłała pocałunek kupcowi, który był niezwykle ucieszony z dobrej umowy. Tak więc, zarówno Belaerys, jak i weteran z podboju Myr, wszyscy byli zadowoleni, a to powinno być w końcu najważniejsze.
Dalej, Valyrianin handlował z innymi kupcami. Z niektórymi szło łatwiej, a z niektórymi trochę gorzej. Ostatecznie wszystkich udało mu się urobić, z pomocą swojej kochanki. Ciekawe było, że w przypadku handlarki qohorskimi arrasami, Aemion nie potrafił jej ani rozproszyć, ani nijak zauroczyć. Mimo to przegadał ją i wkrótce cieszył się towarem po niższej cenie. Podpisano odpowiednie umowy, a już nazajutrz, wszystkie zakupione towary miały znaleźć się w rezydencji Belaerysów.



Will

Kiedy wszystko było już gotowe Laena wraz ze swoją świtą ruszyć mogła na wskazane targowisko, gdzie odnaleźć miała zapraszającego ją kupca. Mężczyzna wynajął spory kawałek jednego z targów przeznaczonych na handel niewolnikami, gdzie rozstawił scenę przeznaczoną na licytacje, za którą namioty, klatki oraz wozy otaczały okręgiem wydzielony na prywatne potrzeby plac wewnątrz placu. Dwaj strażnicy szybko wpuścili lady Vaelaros i jej ludzi, jednocześnie ktoś ze sługów zawiadomił swego pana o przybyciu szlachetnych gości.
- Witam, witam szlachetną panią! - rozległ się doniosły głos gospodarza, kiedy grubszy mężczyzna odziany w tokar z ciemnozielonego jedwabiu wynurzył się z namiotu. Jego lewa ręka spoczywała nieruchomo na wysokości mostka i czynił on niezwykle małe kroki, co związane było z noszonym właśnie tradycyjnym odzieniem bogatych Ghscarczyków. - Yezzan mo Naggaz - przedstawił się, kłaniając się niezwykle płytko. - Do twoich usług, pani. Twój zarządca poinformował mnie o dwóch wspaniałych egzemplarzach gladiatorów, których mogłabyś zaoferować na areny mego miasta, a nie mogłem zmarnować okazji by zaprezentować ci wszystkie ciekawe egzemplarze jakie sam zgromadziłem - oznajmił. - A zapewniam, że handluję niewolnikami jedynie z najwyższej półki! - rzekł, unosząc prawą rękę w górę by podkreślić swe słowa. - Rozgość się proszę, pani, i zobaczmy tych dzielnych wojowników, a później jeżeli taka będzie twoja wola zaprezentuję ci moje towary.
Yezzan wskazał Laenie na ustawione pod pobliskim baldachimem dwa krzesła, gdzie mogła przysiąść. Sługa czekał już tam z dzbanem wina, a na pobliskim stole widać było drobny poczęstunek.

- Niewątpliwie, niewątpliwie - Yezzan mo Naggaz pokiwał głową widząc wprowadzonych mężczyzn, trzymanych mocno na łańcuchach przez sługi Laeny. Meereeński kupiec wstał, obracając w dłoni swój kielich i obchodząc niewolników by lepiej im się przyjrzeć. - Rzeczywiście wyglądają na dobrze odżywione okazy.
W tym czasie uwagę Laeny przykuć mogła trójka młodych dziewczynek w obrożach, które na przeciwległym końcu placyku pouczał jeden z ludzi Yezzana. Jedna z nich najwyraźniej musiała zrobić coś nie tak, ponieważ otrzymywała właśnie razy długą witką, kuląc się i popiskując z bólu. Z dwóch pozostałych jedna zachowała kamienną twarz w obliczu cierpienia towarzyszki, zaś druga uśmiechała się nieznacznie, jakby zadowolona, że to nie ona musi cierpieć za swoją głupotę.
- Zaoferuję pięćdziesiąt złotych honorów od sztuki - oznajmił Meereeńczyk, ponownie zwracając na siebie uwagę szlachcianki. - Wierzę, że nie muszę sprawdzać ich umiejętności bojowych, a prezentują się wspaniale.
Pięćdziesiąt honorów za gladiatora było dobrą ceną, zwłaszcza w takim momencie jak ten, kiedy Laena nie sprzedawała ich razem z zestawem uzbrojenia.

- Świetnie - Ghiscarczyk klasnął w dłonie zadowolony i skinął na swego sługę, który słuchał rozmowy stojąc nieopodal. Podwładny szybko zniknął w jednym z namiotów, po czym powrócił z małą szkatułką, którą wręczył niewolnikowi Laeny. W środku było odliczone sto złotych honorów. Po przekazaniu zapłaty i potwierdzeniu ludzie Yezzana zabrali nowy nabytek swego pana. - W takim razie teraz chętnie zaprezentuję ci, pani, moje najlepsze okazy.


Wśród niewolników zbierających się przed Laeną nie znalazły się trzy dostrzeżone dziewczynki, które wciąż pouczane były z boku przez jednego ze sług mo Naggaza. Najwyraźniej Ghiscarczyk nie uważał ich jeszcze za swój towar z najwyższej półki, o ile kiedykolwiek je za niego uzna. Trzynaście innych duszyczek ustawiło się w szeregu przed panienką Vaelaros na potrzeby prezentacji. Na początku znalazł się pulchny, łysy eunuch pochodzący z Naath. Mieszkańcy tej wyspy uważani byli za świetnych niewolników przez swoją łagodną i pokojową naturę, zaś ten konkretny egzemplarz wykształcony był w sztuce operowania liczbami oraz językach, których znał aż cztery - valyriański, wspólny, yitijski oraz mowę Wysokich Ludzi. Następny był kolejny eunuch, Yezzan nie znał dokładnie jego pochodzenia, acz uroda wskazywała na środkowe Westeros. Ten był już starszym człowiekiem, ale wedle handlarza był wspaniałym uzdrowicielem i ekspertem od różnorodnych maści oraz naparów. Kolejne były dwie niezwykle urodziwe niewiasty pochodzące odpowiednio z Naath i z Westeros. Obie jakoby przyuczone na kurtyzany w najlepszych domach rozkoszy w Lys, a do tego wciąż zachowujące swoją niewinność mimo obszernej wiedzy i umiejętności. Po kurtyzanach zaprezentowanych było ich dwóch kolegów po fachu - młody, urodziwy chłopak i trochę postawniejszy mężczyzna, obaj szkoleni w sztuce miłosnej w Yunkai. Następnie w szeregu znajdował się masywny Letniak o jednym oku, którego ciało pokrywały liczne blizny. Yezzan mo Naggaz powiedział, że jest to wyborny i niezwykle posłuszny strażnik, który przez lata wiernie służył jednemu z jego przyjaciół. Niestety mężczyzna został otruty, a niewolnika otrzymał jako pożegnalny prezent zgodnie z zapisem w spadku. Kolejni dwaj niewolnicy byli eunuchami-skrybami, biegłymi w pięciu językach i władającymi piórem z ogromną precyzją oraz szybkością. Następny niewolnik był wprawnym treserem dzikich zwierząt o drewnianej nodze. Powoli zbliżając się do końca wysokość szeregu gwałtownie spadała, ponieważ jedenasty niewolnik był karłem. Mo Naggaz przedstawił go jako element rozrywkowy, karzeł miał bardzo bystry umysł w kwestii żartów, umiał także żonglować i wyczyniać przeróżne akrobacje. Przedostatnia była młoda kobieta będąca śpiewaczką obdarzoną wspaniałym głosem i znającą ponad sto różnych pieśni w językach Essos oraz Westeros. Natomiast ostatnim z prezentowanych niewolników był niski i kudłaty Ibbeńczyk, również zachwalany jako dobry strażnik. Yezzan twierdził, że obleczony w dobry pancerz i z tarczą ten kudłaty konus był przeszkodą praktycznie nie do sforsowania.

- Wspaniały wybór, bardzo praktyczny - pochwalił Yezzan, a po doświadczonym handlarzu trudno było poznać czy jest to szczera opinie, czy jedynie próbuje być miły dla swojej klientki. - To będzie razem... Siedem setek i osiemdziesiąt złotych honorów, o ile się nie pomyliłem.
Stojący w pobliżu niewolnik zapisujący przebieg transakcji szybko skinął głową swojemu panu, potwierdzając jego wyliczenia.
- Na pewno nie jest panienka zainteresowana nikim innym w tej puli? - zapytał jeszcze, próbując naciągnąć Laenę na wydanie większej ilości pieniędzy. - Nawet jeśli nie dla siebie, niewolnicy ci mogą być wspaniałym prezentem dla kogoś kogo darzy panienka sympatią, albo kogoś z kim chce po prostu rozpocząć inne interesy od miłego gestu.
Niezależnie od odpowiedzi panny Vaelaros mężczyzna wydał polecenia swoim sługom, aby niezakupionych niewolników zabrali sprzed ich oblicza, zaś pozostałych zabezpieczyli i przekazali ludziom Laeny. Wkrótce wszystkie jej zakupy, na razie w łańcuchach, miały być gotowe do drogi do jej rezydencji lub innego wskazanego miejsca.
- Hahahaha - mo Naggaz roześmiał się serdecznie na wspomnienie o upuście i gratisach, chociaż na ułamek sekundy wcześniej jego wzrok powędrował do małych dziewczynek trenowanych przez jego ludzi. - Jaki byłby ze mnie handlarz, gdybym oddawał swoje towary za bezcen? Niestety nie mogę się na to zgodzić, acz mogę posłać kogoś do twej rezydencji, pani, kiedy zawinę do Volantis w przyszłości z nowym towarem.
Mężczyzna upił łyk ze swojego pucharu i odstawił go na stolik, tuż obok talii kart.

- Och, skoro tak, to nic na to nie poradzimy - powiedział zasmuconym głosem handlarz.
Kiedy Laena zapytała o dziewczynki, Yezzan wrócił do nich wzrokiem i machnął ręką.
- To jedne z nowszych nabytków w mojej kolekcji, mają duży potencjał, ale nie wystawiałem ich ze względu na to jak krótki u mnie są - powiedział. - Sprzedaję jedynie towar najwyższej jakości, więc muszę być pewien, że dostarczeni przeze mnie niewolnicy będą całkowicie posłuszni i wywiążą się ze swoich zadań bez zastrzeżeń - wyjaśnił dokładniej. - Dlatego właśnie moi ludzie pracują jeszcze nad tymi dziewczynkami. Są całkiem inteligentne, niebrzydkie i trochę rzeczy już je nauczono. Wystarczy wpoić im trochę więcej posłuszeństwa i wkrótce będzie z nich dobry towar.
W rzeczywistości krótkie spojrzenie mo Naggaza w stronę swego towaru wywołane było krótką chwilą zastanowienia czy może by nie dać takiego upominku, niewykształconego jeszcze w pełni, jako "gratisu" dla Laeny. Byłby to miły podarek, a jednocześnie nie była to duża strata ze względu na niezakończony proces układania dzieci.

- Hmm... - Yezzan skinął na swojego sługę, aby zatrzymał jeszcze dziewczynę, o której wspomniała Laena i podprowadził bliżej. - Jak widzisz, pani, prezentuje się doskonale i jest okazem zdrowia. Idealna do burdelu dla nawet najbardziej wymagających klientów, albo też na prezent lub własny użytek - zareklamował towar. - Bardzo posłuszna i dobrze ułożona, jak to bywa z ludźmi z Naath - dodał. - Jeżeli martwi cię, pani, konieczność utrzymania jej i opieki nad nią mogę zaoferować jedną z tych młódek w charakterze pomocy za obniżoną cenę jednego złotego honoru.
Mężczyzna wrzasnął coś do pilnującego dziewczynek mężczyzny, acz Laenie trudno przyszło zrozumienie tego co powiedział przez silny ghiscarski akcent połączony z szybkością i nagłą zmianą tonu. Na pewno kazał podesłać jedną z nich bliżej, bo też ta, którą wcześniej panna Vaelaros widziała jako zadowoloną z cierpienia koleżanki podeszła do kupca.
- Ta młoda dama będzie chyba w sam raz.

- Hmm... - mruknął kupiec z Zatoki Niewolniczej, rozważając propozycję Laeny. - Niech będzie - przytaknął i uśmiechnął się promiennie. - Wszystkie trzy za osiem honorów. Dołączcie Naathijkię i dziewczynki do innych! - nakazał swoim ludziom, którzy pośpieszyli by wykonać polecenie. - Mam nadzieję, pani, iż będziesz zadowolona z zakupionego towaru, chociaż muszę przestrzec przed tą ostatnią trójką. Jak mówiłem, nie są jeszcze do końca "ułożone" i zgadzam się je odsprzedać w dobrej intencji - oznajmił. - Polecam się również na przyszłość.
Jeżeli panna Vaelaros nie miała żadnych więcej pomysłów, to powoli mogła żegnać się z Yezzanem. Jej ludzie zadbali o niewolników i ich transport do rezydencji, gdzie też Laena mogła zaznajomić się bliżej ze swoimi nabytkami, zadecydować jak je wyposażyć - chociażby w odpowiedni ekwipunek dla wojowników - oraz wykorzystać. Z pewnością arystokratka-zakupoholiczka miała jakiś pomysł na to co zrobić z tymi ludźmi i nie kupowała ich jedynie pod wpływem impulsu.

Volantis było największym z Wolnych Miast oraz jednym z większych punktów handlu niewolnikami. Udając się na podobne poszukiwania towarów Rickard nie mógł wybrać lepszego miejsca. Targowiska Pierwszej Córy Valyrii były tłoczne i gwarne, pełne kupców spływających na nie z wszystkich stron świata. Poza lokalnymi rzemieślnikami i handlarzami swoje towary oferowali tutaj Norvosyjczycy oraz Qohorczycy, spławiający swoje dobra wodami wielkiej Rhoyne, ludzie z Westeros, którzy nadpłynęli podobnie do Rickarda z zachodu, wysocy Letniacy o błyszczącej, hebanowej skórze, nadpływający na swoich łabędzich okrętach z południa, bladzi Qartheńczycy oraz Yitijczycy z czapkami ozdobionymi małpimi ogonami, których pomyślne wiatry przywiały ze wschodu. Cała ta różnorodność języków, towarów i ludów, szczególnie widoczna na targowiskach, sprawiła, że Tarth poczuł się przytłoczony tym obcym miastem. Tyle też intrygujących towarów prezentowano wokół, że co i rusz zdarzyło mu się z czystej ciekawości zawiesić na czymś oko, przedłużając jego pobyt na rynku.
Szukając biżuterii mógł znaleźć jej wiele, a także dowiedzieć się co nieco pracowniach paru renomowanych złotników i jubilerów. Złoto, srebro, platyna. Proste, kunsztownie grawerowane lub z kamieniami szlachetnymi. Ceny wahające się od złotej monety za kawałek prostej, srebrnej biżuterii, lub nawet taniej za mniej szlachetny materiał, do nawet dziesiątek lub setek za duże ozdoby ze złota wzbogacone drogocennymi kamieniami. Wybór był ogromny, pozostawało zdecydować się na co ma konkretnie ochotę. Rozglądając się za niewolnikami Rickard znalazł wiele ofert. Udało mu się zorientować, że za zdrowego chłopa, acz bez żadnych konkretnych umiejętności, zapłaci około jednej sztuki złota. Ot, taki parobek z Westeros co umie obsiać pole co roku i zebrać plon. Dzieci z tego względu były zazwyczaj tańsze, chociaż takie mające szczególne zdolności intelektualne czy fizyczne bywały droższe, w końcu były doskonałą inwestycją w przyszłość. Jeżeli interesowały go naprawdę dobre propozycje, to dowiedział się, że do miasta zawitał akurat słynny handlarz żywym towarem - Yezzan mo Naggaz.

Poszukiwana szły Rickardowi bardzo sprawnie, podobnie jak ubijanie interesów. Niestety musiał zawrócić głowę słynnemu handlarzowi, aby dostać medyka z najwyższej półki, jednak kupiec przyjął go tak samo jak każdego innego klienta. Tarth szukał i gotów był wyłożyć złoto, więc Yezzan mo Naggas nie miał zamiaru kręcić nosem na pewny pieniądz.
Na arenie rycerzowi również poszło całkiem dobrze, kiedy się na nią udał, a tłum zdawał się go coraz bardziej lubić. Nadal nie było to to samo co miłość większej rzeszy widzów jaka oglądała walki bez pancerzy, acz trudno byłoby nie być zadowolonym,

Na targowisku z każdym dniem Rickard obracał się już coraz pewniej. Wiedział na co nie warto patrzeć, a także gdzie znaleźć część z bardziej interesujących go rzeczy lub gdzie wypytywać o plotki czy informacje. W kwestii medykamentów miał teraz również do pomocy doświadczonego człowieka co pomagało w ich nabywaniu tak, aby nie dać się naciągnąć.

Będąc na arenie Tarth mógł obserwować zmagania Białego Lwa. Sarnorczyk okazał się być potężnie zbudowanym i wysokim mężem, który poruszał się zaskakująco zwinnie jak na kogoś swoich rozmiarów. Walczył odziany jedynie w sandały, przepaskę biodrową i skórę wielkiego hrakkara, której używał jako płaszcza. W dłoniach dzierżył zaś z niezwykłą wprawą bojowy topór, którego ciemne ostrze mogło być wykonane tylko z jednego materiału - valyriańskiej stali. Broń nie była wielka, można było używać jej swobodnie za pomocą jednej ręki, acz pozwalała również na chwycenie jej oburącz by nadać większej siły uderzeniu.
Sam gladiator zdecydowanie był skuteczny. Widać było na pierwszy rzut oka, że nie bez powodu występował na największej miejskiej arenie i dzierżył równie niezwykłą broń. Umiał wyczuć swojego przeciwnika i dostosować do niego swoje zachowanie, nie był zwykłym osiłkiem rzucającym się na wroga by przytłoczyć go samą siłą i dzikością. By przejrzeć go z pewnością potrzeba było więcej niż jednej wizyty na arenie. Medyk zaś ocenił go na kogoś, kto jest w przynajmniej dobrej kondycji fizycznej.
Biały Lew walczył zawsze na arenach bez pancerza i oczywiście można było próbować stanąć z nim na nich do boju. Czym sławniejszy przeciwnik byłby przeciwko niemu wystawiony, tym lepiej dla areny, ponieważ taka walka przyciągnęłaby wielkie tłumu widzów.