Komnata Laury

Jak prawie codziennie Dorian ranek spędził na treningu. Sparingi ze strażnikami i rycerzami domowymi szły mu całkiem nieźle i miał wrażenie, że z każdym tygodniem uczy się czegoś nowego. Ojciec nigdy nie naciskał na niego i nie wymagał zostania wielkim i sławnym rycerzem, ale mimo to książę uwielbiał wyżywać się w przyjacielskich pojedynkach. Nic tak nie rozładowywało napięcia.
Po wszystkim udał się do komnaty, gdzie ściągnął treningową zbroję i opłukał się w zimnej wodzie. Założył potem luźne, aż gustowne ubranie codzienne składające się z białej koszuli oraz skórzanych spodni i twardych, czarnych butów. Gdy był gotowy wyszedł na korytarze Wieży. Kierował się do komnaty swojej siostry. Na treningu dowiedział się czegoś czym chciał się z nią podzielić.
Zapukał do drzwi jej komnaty i poczekał chwilkę.
- Laura - powiedział gdy otworzyła. - Lubisz stryja Edwyna? - Wszedł do jej komnaty nie czekając na zaproszenie i zamknął drzwi. - Ja osobiście nigdy nie darzyłem go zbytnią sympatią, ale też nigdy nie zalazł mi za skórę. Wiesz co wczoraj zrobił? Poszedł do ojca, dowiedział się o naszym wyjeździe i powiedział, że pojedzie z nami.
Perspektywa wyjazdu w towarzystwie stryjka nie była już taka różowa. Dorian nie cierpiał ciągłego nadzoru i patrzenia na ręce. Czuł się wtedy jak dzieciak, którym przecież nie był.

Dorian poszedł za siostrą na balkon i oparł się na rękach o balustradę.
- Tak, ojciec się zgodził. Podobno był tak zadowolony z pomysłu, że Edwyn wcale nie musiał go przekonywać.
No tak, prawie zapomniał, że ich wuj miał te swoje ciekawe zainteresowania. Choć nikt nie mówił o nich głośno to jednak wszyscy wiedzieli co jest na rzeczy. Możliwe, że Edwyn chciał jechać właśnie dlatego. Na dworze jego upodobania nie dość, że mogły zostać oficjalnie zdemaskowane to jeszcze zaszkodziłyby opinii całej rodziny. Na szlaku ryzyko było mniejsze. O wiele mniejsze.
Dorian splótł dłonie patrząc na panoramę Starego Miasta. Zdawało mu się, że słyszy krzyki bawiących się dzieci na przystani.
- Taaa... wujek i jego upodobania... - Mruknął. -Może jazda z nami to tylko wymówka do opuszczenia miasta? Zawsze lubił wędrować sobie samopas. Może przejedzie się z nami kilka dni i potem się rozdzielimy... - Mówił z nadzieją, w którą chyba sam nie wierzył. Nie chciał mieć towarzystwa. Siostra mu wystarczyła. Nie potrzebował jeszcze jednego Hightowera do suszenia mu głowy. - Siostro, ja doskonale sobie radzę poza Wieżą. To ciebie trzeba pilnować i będę to robił z pełnym braterskim oddaniem. Obiecuję. - Zwrócił się do niej i kładąc rękę na sercu spuścił głowę jakby składał rycerską przysięgę. Gdy podnosił głowę na jego twarzy gościł uśmieszek dowodzący, że nie mówił tego poważnie, choć bez wątpienia tak brzmiał.
- Myślałaś już może gdzie moglibyśmy pojechać najpierw?

No nieee... Czegoś takiego się nie spodziewał. Wiedział, że Laura to cwana żmija, ale że aż tak? Prawie był z niej dumny.
Roześmiał się jak tylko usłyszał o małym fortelu. Podobał mu się ten pomysł.
- Ale z ciebie podła żmija. - Powiedział. - Nawet ja bym na to nie wpadł... i pomyśleć, że to ty uchodzisz za wzorowe dziecko w rodzinie...
Zastanowił się przez chwilę nad całym planem. W sumie to nie musiał to być nawet jakiś alchemiczny specyfik... zwykły smród w komnacie by wystarczył... ale jeśli chcą dać Edwynowi porządną nauczkę to nie można się ograniczać do takich żałosnych metod...
Udanie się do maestra Dorian wykluczył od razu. Zapewne uczony domyśliłby się o co chodzi i wydałby jego plan ojcu, a na to pozwolić nie mógł. Trzeba było wyprawić się na miasto i poszukać czegoś na straganach. Jak już zdobędzie potrzebne rzeczy to pomyśli co dalej.
- Cooo...? - Powiedział z niedowierzaniem. - Ja z Edwynem? Chyba żartujesz... - Zaśmiał się jeszcze raz. - Nie chcę skończyć w jego łożu. Trzeba mieć jakieś zasady.
Odwrócił się i tyłem do miasta patrzył jak siostra mówi o podróży. W duchu już widział ich okręt i wielki żagiel z białą wieżą. Widział Lannisport, choć nigdy w nim nie był.
- Też myślałem o takiej drodze. Z Casterly można lądem udać się do Królewskiej Przystani. Stamtąd złapiemy statek i po drodze do domu zahaczymy jeszcze o jakiś zamek albo dwa. - Skrzyżował ręce na piersi. - To może być jedna z naszych ostatnich szans, żeby zobaczyć kawałek świata. Trzeba ją dobrze wykorzystać.

- Oj siostro, siostro... - Mruknął na jej wypowiedź o łożu wujka. - Twoje riposty przejdą kiedyś do historii. Po kim ty to odziedziczyłaś? - Postawił pytanie retoryczne, po czym również postanowił zmienić temat.
- Wypadałoby zobaczyć to miasto. Odwiedzisz Wielki Sept Baelora. Dla takiego świętoszka jak ty to powinno być spełnienie marzeń. - Odparł jej z uśmiechem. - Czasem zastanawiam się czemu nie zostaniesz septą, albo milczącą siostrą... jesteś do tego stworzona!
Na jej ostatnie pytanie nie odpowiedział od razu. Odwrócił się znów w stronę miasta i oparł się na balustradzie.
- Taaak... zawsze chciałem skoczyć z tobą ze szczytu naszej Wieży. - Zrobił chwilową pauzę. - A tak poważnie... przecież głównym celem tej wyprawy jest znalezienie sobie małżonków. Nawet jeśli tego nie zrobimy to po powrocie ojciec zrobi to za nas.
Zacznie się inne życie. Więcej obowiązków, mniej czasu na wycieczki.
Ech szkoda, że nie można sobie było jeszcze przez dwadzieścia lat być młodym i robić co się chce.

Siostra podeszła do niego i też zatopiła oczy w przyjemnym widoku miasta w południe. Dorian widział jak znad targu, który lubił okazjonalnie odwiedzać, wzbija się stado gołębi.
Słowa Laury go zaskoczyły. Zaskoczyły na tyle, że aż jego brwi poszybowały w górę. Spojrzał na siostrę i z taką zdziwioną miną słuchał co mówi. Jego słowa o zostaniu septą czy milczącą siostrą nie były mówione z powagą. Był przekonany, że siostra go wyśmieje i powie, że nigdy by tego nie zrobiła. No proszę... Okazuje się, że nie zna jej tak dobrze jak myślał. Potem jeszcze te wszystkie słowa o możliwości zostania w mieście z rodziną... zabrzmiało to prawie tak jakby nie chciała opuszczać brata. Dorian odwrócił wtedy głowę spoglądając na horyzont.
- Nie wiedziałem. - Wydusił z siebie. - Nie wiedziałem, że masz takie plany. Moja siostra septą... to by było jakieś takie... dziwne. - Popatrzył na Gwiezdny Sept w oddali. - Ale jeśli taka twoja wola, to nie stanę ci na drodze.
Na słowa o bratanicach uśmiechnął się. On jeszcze dzieci nie planował a ona już zamierzała się bratanicami opiekować...
- I wychowałabyś je na takie same nudne damy jak ty? Ha! Chyba podziękuję. Jeśli będę mieć kiedyś córki to nauczę je strzelać z łuku, jeździć konno i skakać do morza.

Po naradzie Dorian poszedł się odświeżyć. W swojej komnacie kazał przygotować balię z chłodną wodą. Wymoczył się tak przez dobre pół godziny, po czym ubrał luźną, białą koszulę i spodnie z miękkiej skóry.
Skierował swoje kroki do komnat Laury. Chciał ją powiadomić o sytuacji. Chociaż może to był tylko pretekst?
Zapukał do jej drzwi i po usłyszeniu pozwolenia wszedł do środka zamykając je za sobą. Nie mówiąc ani słowa podszedł i pocałował ją najpierw krótko, a zaraz potem długo i namiętnie.
- Ojciec jest pod Horn Hill. - Pocałował jeszcze raz chwytając ją w talii. - Z całą armią i zapewne też z Florentem. Chcę do niego jechać. Przekonać do powrotu z tej głupiej wojny... A jeśli nie uda mi się go przekonać to pomogę mu ją wygrać. Będę cię potrzebował. Zawsze miałaś na niego lepszy wpływ. Poza tym... nie chcę cię tu zostawiać.
Teraz, gdy wszystko było między nimi jasne, dużo łatwiej przychodziło mu powiedzenie takich rzeczy. Patrzył jej w oczy i miał nadzieję, że się zgodzi.
- Pojedziesz ze mną?

No tak... on też tak myślał. Zostawanie w Casterly tak długo było niepotrzebne. Ta cała podróż była niepotrzebna. Może jakby zostali to ojciec podjął by inną decyzję... Przekonaliby go jakoś. Dorian jest już dorosły i nie raz mu doradzał. Ojciec musiał uszanować jego zdanie. Laura też była już kobietą a nie małą dziewczynką.
- Racja... Gdybyśmy wrócili wcześniej może dałoby się jakoś wpłynąć na decyzję ojca.
Spojrzał w okno. Z Wysokiej Wieży zawsze był dobry widok. Miasto w oddali mieniło się w pełnym słońcu.
- Ruszamy jutro z rana. Nie chcę brać za dużo ludzi z miejskiego garnizonu... chyba trzydziestu konnych nam wystarczy. Plus nasze tarcze. Będziemy pod Horn Hill jakoś koło dziewiętnastego kwietnia. - Dorian spojrzał w podłogę na ostatnie pytanie Laury. - Nie myślałem. Będzie na to czas po drodze. - Zbliżył się do niej i chwycił jej prawą dłoń. - Teraz nie chcę o tym myśleć.
Pocałował jeszcze raz. W usta. Potem w policzek. Położył drugą dłoń na jej szyi i całował dalej. Po chwili przerwał i spojrzał jej w oczy.
- Chcę myśleć o tobie.
Całował dalej. Złapał ją mocno w talii i przyciągnął do siebie. Dał się ponieść i na chwilę zapomniał o wszystkim. O wojnie. O sprawach rodowych. O tym jak powiedzieć ojcu, że kocha własną siostrę... Laura miała w sobie coś takiego, co wszystkie te rzeczy przysłaniało i sprawiało, że wydawały się małe i nieważne.
Przeszedł z nią do jej łóżka. Pchnął ją lekko, po czym wszedł tak żeby być na górze. Nie mówiąc ani słowa zaczął całować dalej. Schodził niżej i niżej. Szyja... potem ramiona i dekolt...

Siostra ułożyła się wygodniej na poduszkach i zdjęła jego białą koszulę. Przytulili się do siebie. Dorian trzymał siostrę mocno i całował. Zatracił się kompletnie. W przeciwieństwie do Laury jemu nawet przez myśl nie przeszło żeby zamknąć drzwi. Kompletnie nie zaprzątał sobie głowy takimi błahymi sprawami. A nawet jeśli ktoś ich nakryje, to co z tego? Najwyżej ludzie będą plotkować.
Powoli rozpiął suknię, która zakrywała ciało Laury. Zręcznie rozwiązywał wszystko co dało się rozwiązać nie przerywając pocałunków. W końcu lewą ręką odkrył nagie ramię siostry. Druga ręka zrobiła to samo. Potem zsunął suknię jeszcze niżej odsłaniając jej piersi. Nie czekał długo i skierował swoje usta w tamtą stronę. Dłońmi sunął delikatnie po jej ramionach, potem po talii, brzuchu i plecach. Miała taką miłą w dotyku skórę. Przyjemną i gładką. Chłodną i ciepłą zarazem.
Uniósł się znów do jej ust. Lewą ręką schodził coraz niżej i niżej. W końcu dotarł między jej nogi i zaczął tam delikatnie ją pieścić. Drugą ręką masował jej piersi ściskając lekko i głaszcząc powoli. Zatracił się całkowicie w jej oddechach. Chciał żeby Laura zapomniała o całym świecie, tak jak on teraz. Chciał żeby przeniosła się do ich własnego świata, w którym liczyła się tylko chwila obecna i tylko osoba najbliżej.
Chwilę później pozbył się całego ubrania siostry. Ogarnął wzrokiem całe jej ciało podziwiając ten widok i delektując się nim. Za moment on również był już bez ubrania. Objął Laurę i przywarł do niej całym ciałem czując jej ciepło.
Pożądanie wypełniło mu cały umysł. Pragnął Laury jak niczego innego na świecie. Nie mógł już się opanować i będąc na górze wszedł w nią powoli. Spojrzał jej w oczy i zaczął pracować lędźwiami. Na początku powoli, potem nieco szybciej. Ich oddechy zdecydowanie przyspieszyły i zyskały na głośności. Dorian powrócił do całowania Laury. Wędrował ustami po jej ustach, po policzkach, po szyi. Dłońmi dotykał ją po piersiach, obejmował w talii, jeździł delikatnie po udach.
Po chwili zmienili pozycję. Dorian się położył i obejmując będącą na górze siostrę obiema rękami poruszał się rytmicznie. W końcu dotarł do końca i poczuł rozkosz jakiej nigdy wcześniej nie czuł. Całując i obejmując mocno Laurę, poruszył się kilka ostatnich razy. Po wszystkim położyli się obok siebie nie przestając wędrować dłońmi po swoich ciałach. Dorian pocałował siostrę jeszcze kilka razy i przytulił ją mocno przylegając czołem do jej czoła i spoglądając w jej ładne oczy.