Komnata Maestra

Nienawidziła Silverhill, ale jeszcze bardziej nienawidziła przeklętego Hornvale. Jak ona wytrzymała tam tyle dni? Czy ojciec specjalnie zaproponował jej odwiedzenie tego miejsca, bo wiedział, że spotka tam takie paskudy i idiotów? Pewnie tak. Może wszystko sobie zaplanował, a ona - krucha, głupiutka blondyneczka - musiała znosić wywody głupiego Addama, obserwować paskudny nos Joanny i płakać w poduszkę, bo każdego dnia czekał ją wspólny posiłek.
Może dlatego większość dni w Silverhill spędzała w balii wypełnionej po brzegi gorącą wodą? Próbowała zmyć z siebie zapach Hornvale i jego mieszkańców, jednocześnie rozmyślając o najważniejszym dniu na świecie - dniu jej imienia. Co chciał podarować jej tatuś? Jedyną osobą, która mogła to wiedzieć - poza wredną matką, oczywiście - był stary measter.
Włożyła więc jedną z wielu szkarłatnych i przesadnie wydekoltowanych sukni i ruszyła do komnaty. Rzadko tam bywała, więc stosy tak bardzo znienawidzonych książek wywołały w niej szok. Szybko jednak otrząsnęła się z niego i wróciła do gry.
— Och, Tybaldzie, najdroższy Tybaldzie... — westchnęła, opadając teatralnie na najbliższe krzesło. Czy Tybald to na pewno jego imię? Cóż, i tak nie było już odwrotu. — Wiesz, wciąż jestem wyczerpana po pobycie w Hornvale. Muszę przyznać, że nie znajduję już uciechy w wyśmiewaniu tej paskudnej służącej. Jeyne bardzo się zawiodła, gdy powiedziałam jej, że musimy przełożyć wyśmiewanie na inny dzień... — zasłoniła usta małą rączką  i szybko wstała, po drodze przerzucając karty jakiejś potwornie zakurzonej księgi, którą szybko zamknęła. Odrażające. — No, ale w końcu niewiele czasu zostało do mojego dnia imienia. Zastanawiałam się tylko... — tutaj podeszła bliżej i spojrzała na niego niewinnie. — To znaczy... Uznałam, że kto jak kto ty, ale ty, Tybaldzie, najważniejsza... — tutaj się zatrzymała. — Najważniejsza po tatusiu, oczywiście, osoba w zamku, na pewno wiesz, co planuje podarować mi pan ojciec. Hm? Więc co to jest? Proszę, niech to nie będzie kolejny koń. Jocelyn już takiego dostała, wszyscy ją wyśmieli, bo takie podarunki były odpowiednie dziesięć księżyców temu. A suknia? Jeśli planuje dać mi suknie to możesz od razu mu powiedzieć, żeby lepiej mi nic nie dawał. Joy dostała od ojca tak paskudną, że wstydziła się wychodzić w niej z domu. No i na pewno nie chcę żadnej książki! O nie! Tybaldzie, powiedz mi, proszę.— mówiła, ale już bardziej do siebie, jakby zastanawiała się na głos. Jedynie ostatnie zdanie skierowała bezpośrednio do Maestra.

Trochę się zdenerwowała, że Tybald nie zachował się jak przykładny przyjaciel i nie zdradził jej ojca, ale może naprawdę o niczym nie wiedział? Tak, pewnie tatuś zamierzał kupić jej coś paskudnego, coś czego nie będzie mogła pokazać innym damom w królestwie i czego będzie się wstydzić. Nagle ogarnęła ją dziwna rozpacz, a duże oczy niekontrolowanie się zaszkliły.
— Pewnie coś podejrzewasz, Tybaldzie. Wiesz, że to jakiś zmatowiały naszyjnik albo paskudne perfumy! — krzyknęła z wyrzutem, jakby o wszystko oskarżała właśnie Tybalda. Po chwili jednak zdała sobie sprawę z popełnionego błędu i złapała się nagle za pierś. — Och, wybacz mi ten nagły napad gniewu. Natłok obowiązków, trudy życia i podróży... to wszystko sprawia, że czasem tracę nad sobą kontrolę. Och, jakże boli mnie serce... — westchnęła teatralnie i opadła na to samo krzesło, które zajmowała na początku rozmowy. — Chyba muszę ponownie odwiedzić Lannisport i zakupić nowy naszyjnik. No ale nie zajmujmy się już mną! Czy w trakcie mojej nieobecnośći wydarzyło się coś wartego uwagi? Och, a czym się teraz zajmujesz, Tybaldzie? — dopytała niezwykle szybko, kompletnie tracąc zainteresowanie dniem imienia. Zamierzała do tego wrócić później: może porozmawia nawet z matką?

Odpowiedź Maestra wywołała w niej oburzenie, ale postanowiła dłużej nie drążyć tego tematu i odpuścić głupie uwagi. Właśćiwie to myślała, że mężczyzna zbędzie ją krótkim "nie mam teraz czasu", ale opowiedział jej nawet historię! Na początku wydawała się normalna i ciekawa, ale kiedy padło imię "Podbiośka" to trochę się załamała.
— Ha! Stary giermek? Jak on śmie nazywać się mężczyzną? — nie mogła odpuścić sobie kąśliwej uwagi na temat lamusa, który mimo wieku nadal nie zdobył tytułu rycerza. Nie zastanawiała się jednak nad jego marnym losem zbyt długo, bo okazało się, że historia nabrała nagłego rozpędu i... usłyszała kilka dziwnych rzeczy.
— Też mi rycerz... Na miejscu pana ojca kazałbym go ściąć! Właściwie to gdybym była tym rycerzem... to sama pozbawiłabym się głowy. To taki wstyd... Pamiętam jak Joy potknęła się na oczach króla i planowała rzucić się z klifu, ale w ostatniej chwili pomogła jej matka... Myślisz, że czuł się tak samo jak ona? — spytała, nagle przypominając sobie tę zdzirę Joy, która - przynajmniej według Lauryn - dawno powinna dokonać aktu samobójstwa. No ale wkrótce w główce zakwitła jej myśl, że fajnie byłoby mieć takiego głupiego rycerza. Wierny jej Desmond był trochę zbyt inteligentny, a tego pustaka od kur mogłaby bez przerwy wykorzystywać.
Zastanawiała się nad tym do czasu, gdy ten nie powiedział o kalafiorowej.
— Kalafiorowej? — spytała z niedowierzaniem. — Tybaldzie, czy ty się odchudzasz? Wydaje mi się, że nie wyglądasz źle, ale jeśli chcesz to mogę podzielić się z tobą moimi sekretami. — zamierzała przekazać mu kilka tajemnic, które pomagały jej utrzymać idealną figurę, jednak w jej głowie ponownie zawitał głupiutki rycerz. — Ale to poźniej, Tybaldzie... Może powiesz mi jak zdobyć takiego rycerza? No nie wiem, pan ojciec może mi jakiegoś tutaj sprowadzić? Może dostanę takiego na dni imienia? — spytała całkiem poważnie. Marzyła o wysokim brunecie, głupiutkim ale posłusznym jak baranek.

Niestety, Lauryn i osoby, którymi zwykła się otaczać były przewrażliwione na niemal każdym punkcie. Na przykład całkiem niedawno Serrett popłakała się z powodu lekkiego przerwania na sukience, którą zaraz jej naprawiono. Nie zmieniało to jednak faktu, że cały wieczór spędziła z głową w poduszce.
No ale nie myślała o tym, bo Tybald zdradził jej największy sekret jaki od niego mogła usłyszeć! Nagle się rozpromieniła, ale z drugiej strony było jej trochę smutno, że jej ukochany Maester musiał mierzyć się z tak wielkimi problemami. Spojrzała na niego ze smutkiem w oczach, wstała i podeszła nieco bliżej, nawet zaszkliły jej się oczka.
— Och, Tybaldzie... Nie miałam pojęcia. — zdołała wyrzucić tylko tyle. Dobrze, że ona nie miała takich problemów! Jakby nagle wypadły jej włosy to chyba serio by się rzuciła z tego klifu, bez nich byłaby paskudna. — Jestem pewna, że zadziała, a nawet jeśli nie to są inne sposoby na przywrócenie ci pięknych i gęstych włosów. Widziałam, że ten paskudny strażnik ma dość bujne włosy, może mu je dla ciebie zabierzemy? — spytała, a ten pomysł wydawał się niezwykły! Polubiła Tybalda na tyle mocno, że była w stanie wyrwać włosy nawet samego króla Zachodu - wszystko, żeby uszczęśliwić Maestra. — No, a skoro zdobycie rycerza jest w istocie tak proste to jemu też każę oddać tobie włosy. — dodała, a potem nagle zasłoniła usta rączką, bo wpadło jej do głowy coś o wiele ciekawszego. — Och, Tybaldzie, skoro już zdradziłeś mi swoje pragnienia i tajemnice to zasłużyłeś na moją tajemnicę. — tutaj spojrzała mu głęboko w oczy, ani razu nie mrugając i przybierając najpoważniejszy wyraz twarzy na jaki było ją stać. — Nikt o tym nie wie, ale to ja przypadkowo wylałam wino na suknię Jocelyn, gdy organizowała dni imienia. Tylko nie mów nikomu! — przeraziła się trochę, ale potem przypomniała sobie, że Tybald to przecież jej przyjaciel i znowu się rozweseliła. — No, zawsze wiedziałam, że jesteśmy do siebie taacy podobni. Dopełniamy się! Spójrz, ja jestem śliczna, a ty inteligentny. Ty pracujesz dla mojego ojca, a ja jestem jego córką, a poza tym jemy zdrowe potrawy! Jak tylko znajdziesz chwilę to zapoznam cię z Jeyne i będziemy mogli poplotkować na temat tej szkarady, o której wcześniej ci opowiadałam. Wiesz, myślałam, że dzisiaj już nic mnie nie rozweseli, ale ta przyjaźń... och, dlaczego nie zaczęliśmy rozmawiać wcześniej?

Wcale nie zrobiło jej się głupio, gdy powiedział, że nigdy nie chciała z nim rozmawiać. Może i miał rację, ale czy to jej wina, że sprawiał wrażenie nudziarza, który nie potrafił jej niczego zaoferować? Właściwie to nie potrafił! Przecież nie powiedział jej o podarunku, który kupił dla niej pan ojciec, a jego jedyną zaletą okazało się to, że dbał o swoje zdrowie i coś tam wiedział o świecie.
— Och, Tybaldzie, następnym razem nie przejmuj się żadnymi zasadami etykiety czy głupotami w tym stylu. Nie mogę doczekać aż Jeyne dowie się, że mamy przyjaciela do kompletu! Wyobraź sobie, nasza trójka przemierzająca korytarze Silverhill i oceniająca odzienie tych wszystkich szkaradnych dziewcząt i kobiet. — trochę się rozmarzyła, bo wizja posiadania wspaniałego Trio Zachodu sprawiła, że poczuła się jak królowa, ale przypomniała sobie, że przecież Tybald nie jest zbyt urodziwy i przydałaby mu się jakaś metamorfoza. — Dobrze, Tybaldzie, w takim razie zostawiam cię samego, a w międzyczasie będę myśleć o twoich nowych włosach. Dziękuję za pomoc i pamiętaj, że trzeci księżyc to kolor zieleni, dlatego też tak się będziemy ubierać. Do zobaczenia! — dodała i uciekła, prawie biegnąc do Jeyne, żeby o wszystkim jej opowiedzieć.

Drzwi rozwarły się gwałtownie, a w przejściu pojawiła się Lauryn Serrett we własnej osobie. Towarzyszyli jej Desmond z przewieszonym przez ramię nieprzytomnym wariatem oraz głupiutka Jeyne.
— Och, Tybaldzie! — krzyknęła Lauryn, a w głosie dziewczyny mogli wyczuć najprawdziwsze - choć udawane - przerażenie. Natychmiast padła teatralnie na swoje ulubione siedzenie, po czym cicho westchnęła.
— Ten szaleniec... Och, cała trzęsę się na myśl o tym zdarzeniu. Tybaldzie, ten szaleniec nie tylko odebrał życie wspaniałej i dobrodusznej Agnes, ale także próbował uczynić to samo ze mną, Lady Lauryn Serrett! — wyrzuciła z prędkością z jaką dziedzic Żelaznych, Halleck, uciekał przed wściekłą Reyne.
— Wciąż nie mogę uwierzyć, że wyszłam z tej sytuacji cała i zdrowa. Gdyby nie bohaterska postawa Desmonda i moje umiejętności, to być może już nigdy nie znaleźlibyśmy okazji do obgadywania tej brzydkiej służki, która ostatnio sprzątała w kuchni. — dodała, przez cały czas udając roztrzęsioną. — Tybaldzie, choć jestem przekonana, że inna osoba zostawiłaby go na łaskę losu, to nie mogłam pozwolić mu tak po prostu odejść... samotna śmierć w dziczy to zbyt okrutna kara  nawet dla najbardziej szkaradnego mordercy. — przekonywała go. — Musisz opatrzeć jego rany, żeby postawić go przed sprawiedliwym sądem mojego pana ojca. W tym czasie postaram się otrząsnąć po tym jak... nie, więcej teraz nie powiem. Wybacz, jestem cała w nerwach! Zajmiesz się tym? Desmond ci potowarzyszy, żebyś nie czuł się zagrożony. — mówiła, przez cały czas starając się manipulować głosem w ten sposób, żeby zrobić z siebie jak największą ofiarę. — Ja chyba powinnam pomówić z panem ojcem... Myślicie, że to dobry pomysł? — ostatnie pytanie rzuciła bardziej w powietrze.

Maester jej nie posłuchał! Lauryn po raz kolejny tego dnia złapała się za pierś, tym razem jednak nie musząc udawać zdziwienia. Przez chwilę wpatrywała się w niego z wymalowanym na buźce szokiem, a potem nagle wstała i obrzuciła go pełnym nienawiści spojrzeniem.
— Prawdziwe przyjaciółki powinny się wspierać, Tybaldzie. — rzekła. — Rozumiem jednak, że skoro odrosło ci parę włosów, to już mnie nie potrzebujesz. W oczy przyjaciel, za plecami Żelazny... — dodała.
Następnie przeniosła wzrok na szkaradnego przestępcę, parsknęła śmiechem i ruszyła w kierunku drzwi. Zatrzymała się już w przejściu, gdzie tylko na chwilę odwróciła się do Maestra i pokręciła lekko głową.
— Oczywiście. Po co przejmować się zdaniem przyjaciółki? — powiedziała z wyrzutem, po czym opuściła komnatę.
Zawiodła się na nim.

Septa.
Dlaczego ojciec postanowił odebrać jej najlepsze lata życia? Przecież nie zrobiła nic złego! Jedynie próbowała go oszukać, ale przecież to nie pierwszy i nie ostatni raz... Rozżalona blondynka podniosła się z siedliska i wyszła na balkon, gdzie chłodny wiatr wesoło połechtał jej skórę. Dlaczego wszyscy byli przeciwko niej? Dlaczego Bogowie skazali ją na bycie blondynką?
— Ty masz mnie za głupią Lady... Lecz choć cały Zachód zwiedziłeś, zjeździłeś wzdłuż i wszerz, i mądry jesteś tak, że aż słów podziwu brak... dlaczego - powiedz mi - tak mało o mnie wiesz? Mało wiesz. — zanuciła.
Co mogła zrobić? Rzucić się z balkonu? Odebrać sobie życie jak głupia dzikuska? Nie. Septa Joanna nauczyła ją, że z takimi sprawami powinno radzić sobie inaczej. Sprytnie.
— Hmm... — mruknęła, zatrzymując spojrzenie na majaczącym w oddali wzgórzu. I nagle ją olśniło! Maester mówił coś o cieczy mającej przyspieszyć śmierć skazańca. Czy nie czytała o niej w jakiejś księdze? Jeśli chciała dowiedzieć się więcej, to musiała porozmawiać z Maestrem. Nie traciła więc czasu i natychmiast ruszyła do jego komnaty, wkraczając tam zupełnie bez zapowiedzi.
— Witaj, Tybaldzie... — rzuciła siląc się na ton pełen skruchy. — Wybacz, jeśli zajmuję ci cenny czas, ale ostatnio dużo o tobie myślałam i doszłam do wniosku, że potraktowałam cię okropnie. Miałeś rację... nie warto marnować zasobów na jakiegoś szpetnego przestępcę. Wybacz. — westchnęła. [b] — Pomyślałam, że w ramach przeprosin mogę udzielić ci pomocy w stworzeniu roztworu, którym go poczęstowałeś. — posłała mu pełen skruchy uśmiech i spojrzała głęboko w oczy, stawiając przy tym kilka kroków w jego stronę. — Och, z tymi włosami wyglądasz dziesięć lat młodziej, Tybaldzie. Przypominasz trochę ser Tymona Lannistera! — mrugnęła.[/b]

Wysłuchała wszystkich słów Maestra, od czasu do czasu kiwając głową lub potwierdzając jego słowa, po czym przywołała na twarz ogromny uśmiech i wzruszyła nieznacznie ramionami.
— Wielka szkoda. Ufam jednak, że rzeczywiście poradzisz sobie sam, i nie odmawiasz mi z powodu grzeczności... w końcu przyjaciele nie mają przed sobą takich granic. — wyjaśniła głosem wypranym z wszelkich emocji i rozejrzała się po pomieszczeniu, zupełnie jakby szukała punktu zaczepienia! Ale nie szukała! — Wiesz, bardzo masz tutaj ładnie. Sama powiesiłabym kilka gobelinów, ale rozumiem twoje podejście... To taki Północny minimalizm? — dopytała, nie będąc przy tym uszczypliwą, a bardziej zaciekawioną. Nie czekała jednak na odpowiedź, tylko odwróciła się i powolnym krokiem opuściła komnatę, kołysząc przy tym delikatnie biodrami.
Dzisiaj zrozumiała, że nie ma czego u niego szukać. Będzie musiała sama sobie poradzić. Jak kiedyś pozbędzie się niezatrudnionej jeszcze Septy, to z pewnością uda jej się coś wskórać.