Port Łachmaniarza

- A czy ja wiem czy wygodnie? Statek w porcie na cumie stoi, ale i tak buja to w tą, to w tamtą! Ale co mi tam? Jak chcesz, to właź i czekaj. Bylebyś się pod nogami nie pałętał i nie zwiedzał sobie statku. W gruncie rzeczy i tak nie ma nic tu ciekawego bo towary i tak zostały wyładowane, ale załoga nie lubi jak ktoś grzebie im w ich rupieciach, szczególnie, że sami za dużo nie mają, to i pilnują tego co posiadają jak oka w głowie. - Daeron mógł więc dostać się na statek i zająć jakąś mniej lub bardziej wygodną pozycję na bujającym się okręcie. Czy to na burcie czy na jakiejś beczce lub skrzynce, jeśli takowe znalazł. W tym samym czasie w kierunku Srebrnej Syrenki kroczył właśnie Gerold, prawdopodobnie z taką samą sprawą co i Daeron, pytając się o kapitana. Dostał przy tym taką samą odpowiedź. Mógł więc na niego czekać lub udać się na następne statki. W pierwszym wypadku miał on także możliwość poczekania na statku, gdyż i tak tutaj czekało dwóch gości na kapitana, więc czemu i on nie miałby sobie poczekać?

Gerold i Daeron wyminęli się na molo. Czerwone włosy Daerona mogły zwrócić uwagę Gerolda, ale ten miał teraz inne sprawy do załatwienia, podobnie jak i czerwonowłosy. Jeden już załatwił sprawę na statku i dowiedział się czego mógł, a drugi miał się dopiero wszystkiego wywiedzieć. W obu wypadkach sytuacja dla nich przedstawiało się tak samo - na tutejszym statku nie wiedziano nic o Raymundzie lub mieczu z valyriańskiej stali. Marynarz słyszał jednak takie plotki i ludzie już go nagabywali. Wychodziło na to, że nic tu po nich.

Poszukiwania mogły być więc kontynuowane lub też zaniechane. W pierwszym wypadku kroki Daerona miały być pechowe, gdyż dotarł on do pokładu Lwa Morskiego. Z pewnością mógł próbować porozmawiać z kapitanem i przekonać go do jako takiej przyjacielskiej rozmowy, ale ten ewidentnie był nie w sosie po uprzedniej rozmowie z Geroldem. Zresztą sam nic nie wiedział i po paru słowach Daeron zrezygnował, kierując swe kroki w tą samą stronę co i Gerold, miał dotrzeć tam jednak nieco później.

Gerold zaś dotarł do okrętu nazwanego Latającym Lewiatanem. Kapitana tu nie była, ale mógł próbować porozmawiać z załogą, podobnie jak i na poprzednim okręcie. Może ci również będą skorzy do udzielenia informacji.

Chwalmy Siedmiu! Albo R'hlora! Lub kogokolwiek innego do kogo modlił się Gerold! Latający Lewiatan był właśnie tym okrętem którego poszukiwał! Co prawda kapitana na okręcie nie było, ale załoga, po usłyszeniu z czym Gerold przychodził, a mowa tu była o srebrze, wpuściła go na pokład by mielić ozorem. W końcu to były łatwe pieniądze do zarobienia i można było wyciągnąć jakieś interesujące informacje! W końcu!
Co prawda o jakimś tam Raymundzie słyszeli, ale to były głównie portowe plotki. Faktem jednak było, że mężczyzna, który przybył na pokładzie Latającego Lewiatana miał ze sobą miecz. Co prawda trudno powiedzieć czy był on z valyriańskiej stali, ale młodzian ten, gdy wchodził na pokład okrętu w Tyrosh, bardzo pilnował swojego pakunku - długiego, dość cienkiego, opakowanego w jakieś szmaty lub inny wór i bardzo go pilnował. Musiało być tam coś cennego. Swoją drogą, marynarze podejrzewali, że chłopak był z Braavos. Mówił tutejszym dialektem i był dość przystojny. Co zaś się tyczyło samego pakunku, to o jego zawartości przekonać się mogli dopiero tutaj, w Porcie Łachmaniarza. Tak się bowiem stało, że w pośpiechu część materiału zsunęła się z pakunku i mogli oni zobaczyć pochwę miecza. Przepięknie wykonaną, nabijaną złotymi guzami, obciągnięta skórą... Trudno było dostrzec jednak coś jeszcze. Co zaś się mogło tyczyć samej wielkości miecza, to był to oręż najpewniej długi - może miecz bastardowy lub dwuręczny. Trudno było powiedzieć, ale z pewnością wykałaczka do zębów to nie była.
Co się jeszcze tyczyło mężczyzny, to kapitan statku, zresztą i oni wszyscy, próbowali go zatrzymać, ale chłopak się zdołał im wywinąć i pomknął w port, przeskakując nad pakunkami i szybko znikając w zaułkach miasta. Od tej pory go nie widzieli.

Nie było gwarancji, że poszukiwany chłopak był w porcie, a nawet jeśli był, to sam Port Łachmaniarza do małych miejsc nie należał. Z pewnością poszukiwania zajmą sporo czasu i niekoniecznie będą oznaczać sukces. Dlatego też po wydaniu rozkazów, Geroldowi nie pozostało nic innego jak tylko wrócić na pokład swojego okrętu i oczekiwać powrotu jego ludzi z jakimiś informacjami. Te jednak otrzymał dopiero wieczorem i nie miały być optymistyczne. Chłopaka w porcie nie było. Albo żeby mówić precyzyjnie - nie znaleziono go. Co zaś się tyczyło znajomego kupca, to ten niezwykle ucieszył się z wizyty Gerolda i obiecał, że postara się porozmawiać ze swoimi klientami i poruszyć swoje kontakty by jakoś pomóc mu w jego poszukiwaniach, choć niczego nie obiecywał. Jeśli jednak Gerold chciał otrzymać od niego jakieś informacje i rezultaty, to z pewnością musiał poczekać chociaż dzień lub dwa nim się czegoś nowego dowie.

Marynarze na Latającym Lewiatanie nie mogli wprost uwierzyć w swoje szczęście. Najpierw jakiś mężczyzna rozdaje srebrne monety, a teraz kolejny dawał im złote! I to za co? Za parę gadek-szmatek. Najłatwiejsze pieniądze w życiu! Nie omieszkali oni ukryć swojego podekscytowania i trochę się podśmiali z Daerona za to jak łatwo rozdaje pieniądze, ale nie omieszkali mu przekazać informacji. Innymi słowy, powiedzieli mu praktycznie wszystko to co przekazali poprzednio Geroldowi - o Raymundzie nic nie wiedzieli, ale coś o jakimś mieczu i mężczyźnie, który go posiadał, to i owszem. Pytanie dla Daerona brzmiało - co dalej?



Tymczasem Gerold zadecydował o kupnie dodatkowych zapasów i zaopatrzenia na Mur. Jego ludzie ruszyli na miasto i tutejsze rynki by obadać lokalne ceny i zdać mu raport. Ceny koni wahały się w przedziale od złotego smoka do do trzech i pół aż do nawet pięciu i sześciu. W zależności od ich przydatności. Byle licha szkapa kosztowała złotego smoka, ale porządny i silny koń to koszt nawet i pięciu smoków. Kupno prowiantu dla zwierząt, zwłaszcza na tak długi okres czasu, zależał od ilości zwierząt posiadanych przez Gerolda. Z pewnością wypadałoby by w takim klimacie zwierzęta jadły przynajmniej dwa razy dziennie, a wór obroku dla konia kosztował pięć miedziaków. Łatwo można było sobie policzyć ile go będzie kosztowała całość. Cena wina i rumu zależała od jakości towaru jakie Gerold chciał kupić i wahały się od dziesięciu złotych smoków w górę do pięćdziesięciu srebrnych jeleni. Rozstrzał był więc ogromny. Myryjski ogień zaś kosztował na tutejszym rynku cztery złote smoki.

Spoiler:

Do Gerolda w końcu dotarły wieści od jego dobrego przyjaciela, kupca Gyllona. Jego znajomy odrobinę wziął na spytki swoich klientów, pociągnął za kilka swoich kontaktów i coś niecoś się dowiedział o całej hecy. Co prawda nie wszystkie informacje były pewne, wiele z nich pozostawało również plotkami i pośpiesznie zebranymi ziarnkami informacji, ale trochę tego było.
Po pierwsze nie było co szukać Raymunda. Jego zwłoki, prawdopodobnie jego zwłoki, znaleziono w jakimś podejrzanym zakamarku Braavos. Nie wiadomo kto załatwił Raymunda - może inny poszukiwacz miecza? A może jego aktualny posiadacz? Krążyły też plotki, że i sam półświatek interesuje się położeniem łapsk na broni. Nic dziwnego, w końcu ten kawałek stali był warty majątek! Być może to oni pozbyli się jednego ze swych konkurentów...
A może ktoś jeszcze inny... Gyllon wspominał o innych osobach chcących położyć łapy na mieczu. Ponoć niejaki Jondu Ygdrasil był pierwotnym zdobywcą miecza w Westeros, ale najpewniej gdzieś w Tyrosh lub w Myr został mu skradziony. W końcu według opisu chłopaczka nie był to ten słynny poszukiwacz przygód i zdobywca skarbów! Należało uważać na kogoś takiego jak on.
Co zaś tyczyło się samego miecza i jego lokalizacji, to Gyllon miał pewien trop, być może był to zbieg okoliczności, ale dwie kupieckie rodziny, które od lat ze sobą rywalizowały o wpływy w mieście, postanowiły zakopać topór wojenny i wydać za siebie swych jedynych potomków. Mówiło się, że z tej okazji ślub ma być niezwykle wystawny, a ślub krewnych magistra z Blackfyrami, który niewątpliwie przyćmi tą uroczystość był nie w smak tym dwóm rodom. Mówi się, że rodzice panny młodej zdecydowali się zdobyć miecz w ramach prezentu dla pana młodego, który miał nie tylko przyćmić wszelkie inne podarki, ale też i wbić szpilkę w tyłek Morskiego Lorda. Tak się przypadkiem złożyło, że młodzian pasujący do opisu Gerolda, kilka dni temu, znajdował się w pobliżu rezydencji tamtejszej rodziny. Gyllon nie wiedział jednak ile w tym rzeczywiście było prawdy.

Gerold po dokonaniu zakupów nie miał zbyt wiele do roboty i następnie dni spędził nie niepokojony przez nikogo na statku w oczekiwaniu na wieści od swojego przyjaciela. Po ich otrzymaniu zdecydował się zaś na podjęcie kroków. Jego przyjaciel powiedział, że spróbuje się rozejrzeć za rzeczonym poszukiwaczem przygód, tym całym Ydgrisilem i mówił, że powinno być zasadniczo łatwej. W końcu była to dość znana persona i wbijająca się z tłumu. Jednak takich informacji z dnia na dzień się nie zdobywało i trzeba było poczekać.
Tymczasem ludzie wysłani w pobliże rezydencji powrócili z wiadomością, że nikogo w ich pobliżu nie znaleźli kto by pasował do rysopisu. Co prawda kilka osób wyglądało całkiem obiecująco, ale były to tylko fałszywe nadzieje. No i było coś jeszcze... Co prawda nie wiedzieli co dokładnie, ale coś im w całej okolicy tych dwóch rezydencji coś... nie pasowało. Jakby coś było nie na miejscu. Ale w tym momencie trudno było im powiedzieć, tak na pierwszy rzut oka, powiedzieć co. Wyglądało więc na to, że nie ma on innego wyjścia jak udać się do domu panny młodej.


Tymczasem Daeron miał zająć się swoimi sprawunkami i wyznaczył ludzi do poszukiwania i zawierania nowych kontaktów w Braavos. Wręcz można powiedzieć, że chciał tu założyć własną siatkę szpiegowską. Co by jednak nie mówić, to takie zadanie nie mogło być łatwe i... tanie. Co prawda potencjalnych tłumaczy miał okazję znaleźć całe mnóstwo, którzy byli mu chętni oddać swoje usługi za odpowiednią opłatą, to jest 50 srebrników za tydzień pracy od łebka, ale poszukiwania informatorów wśród ludu... Uuu, tu już było gorzej. Co prawda zarówno wśród kupców, głównie drobniejszych, jak i różnorakiego ciemnego ludu znalazły się osoby gotowe podjąć się jako takiej współpracy, ale podobnie jak w przypadku tłumaczy nic nie miało być za darmo. No i było ich znacznie, znacznie mniej. Rozsądnie więc by było by Daeron postarał się i sypnął paroma monetami i mógł czekać na rezultaty swojego "wywiadu".

Ludzie zostali rozesłani i rozdali złoto i srebro pośród zainteresowanych pracą. Czas miał pokazać czy pieniądze te były dobrze zainwestowane czy też nie, gdyż jak zauważył Daeron, przedsięwzięcie którego się podjął miało być wyjątkowo trudne i robiło się coraz bardziej kosztowne...


Cóż, chwilowo plotki jakie otrzymać miał Daeron miały być nad wyraz skromne. W przeciągu dwóch dni nie dowiedział się niczego co mogło go w jakiś sposób przesunąć w celu zdobyciu miecza prócz jednej informacji. Jeden z jego dotychczasowych rywali właśnie się wykruszył. Ponoć znaleziono ciało Raymunda zaszlachtowane w jakiejś bocznej uliczce Braavos. Paskudna sprawa. Tym bardziej, że z tak skromnymi informacjami trudno było podjąć jakieś dalsze kroki. Można było tylko czekać na dalszy rozwój wypadków lub... no właśnie, co? Zadanie Daerona komplikowało się coraz bardziej...