Port Łachmaniarza

Do portu wpuścili, tylko najpierw naturalnie zrewidowali, czy przypadkiem nie ma żadnych zakazanych towarów lub innej kontrabandy i jeśli nic nie znaleźli wpuścili ludzi Kjolva do miasta. Zakazano im jednak znosić broń z pokładu, bo jednak było ich całkiem sporo, więc żeby nie zadziały się żadne burdy, za które słono musieliby zapłacić.
Ludzie wysłani na zakupy wkrótce wrócili, nie było żadnego problemu z dostaniem tego czego Kjolv sobie zażyczył... gorzej było z najemnikami, w Braavos jakoś tak nie było zbyt wielu, na jego ogłoszenie - w sumie, które rozeszło się zapewne słabo, bo mieli jedynie dwa dni - odezwało się 16 najemników, którzy byli weteranami, ale ich poziom umiejętności nie powalał.

Tak jak Kjolv chciał, tak też się stało. Wkrótce na statki zaczęto znosić zakupione towary; żywność, materiały czy części zamienne, oraz odprawiono najemników-lamusów. Jeden coś tam mruknął, co tam tupnął, ale ostatecznie i on sobie poszedł. Statki wkrótce załadowano i były gotowe do wyruszenia, czekały jedynie na rozkaz swojego kapitana.
Dnia następnego pojawił się właśnie taki rozkaz i wyglądało na to, że można było ruszać na przygodę do Doliny! Zaradny Dziki przebywając w mieście, mógł usłyszeć też pewne ciekawe wieści o obecnej sytuacji w królestwie do którego zmierzał; m.in. o "buncie" Gulltown oraz Siostrzan a także Wilkach Zimy, rajdujących wybrzeża górskiego królestwa.

Po długiej - i z początku nerwowej - podróży, Selvyn wraz ze swoimi okrętami dotarł do Braavos. Całe szczęście, że po drodze nie wpadli na piratów, ponieważ morska brać miałaby szansę zdobyć kosztem księcia wielkie bogactwa. Drobnego zbója grasującego pośród fal z pewnością odstraszała liczba okrętów, ale gdyby trafili na kogoś takiego jak słynny Krwawobrody... Strach się bać, po prostu...

Tak czy inaczej... Dotarli do Braavos, Bękarciej Córy Valyrii i Miasta Setki Wysp. Przepłynęli między nogami Tytana, dali się skontrolować braavoskiej straży i wydzielono dla nich część Portu Łachmaniarza, aby ich statki trzymały się razem. Oczywiście miejscowi obrońcy dopilnowali, aby machiny wojenne na galerach Selvyna zostały odpowiednio rozbrojone, a w pobliżu jego jednostek bystre oko mogło dopatrzyć się trzech strażników, których ulokowano tam, zdawałoby się, na stałe.
Po rozejrzeniu się i podpytaniu miejscowych, Selvyn zdołał znaleźć w końcu warsztat jednego z bardziej znanych kowali w tej wielkiej metropolii. Nie był on może arycmistrzem pokroju tych z Qohoru, ale z pewnością należał do zaprawionych w kształtowaniu metalu mistrzów. Podyktował on Martellowi cenę za przygotowanie mu wysokiej jakości oręża. Jeżeli książę oczekiwał zdobień czy dodatków ze złota, kamieni szlachetnych lub innych drogich materiałów, to musiał przedstawić swoje oczekiwania i wówczas rzemieślnik wyceniłby taką robotę. Robota miałaby być do odbioru za cztery dni, ponieważ mężczyzna miał już kilka innych zamówień. Mogło być dłużej jeżeli Selvyn miał jakieś szczególne życzenia.
Rozglądając się po miejscowych rynkach Selvyn natknąć się mógł na towary pochodzące nawet z najdalszych zakątków świata - wina i egzotyczne ptaki z Wysp Letnich, jadeitowa biżuteria z Yi Ti, a nawet kamienie szlachetne wydobywane w Cieniu przy Asshai. Z lokalnych produktów Martell mógł skupić się na... rybach i owocach morza. Wiele ze swoich zasobów Braavosi zawdzięczali wodom laguny, które zapewniały im ostrygi, węgorze, kraby, małże i wiele rodzajów ryb! Oczywiście małże oznaczały też perły, a morskie ślimaki odkryte przez Braavosów pozwalały im produkować ciemnofioletowy barwnik, którego używali do nadawania charakterystycznego koloru swoim żaglom oraz kadłubom okrętów. Selvyn trafił nawet na okazję, aby trochę tego barwnika kupić po okazyjnej cenie! Do tego dochodziły również miejscowe wytwory lokalnych rzemieślników - broń, biżuteria, zastawa stołowa, malowidła, buty, stroje i inne. Były to jednak wyroby niewybijające się ponad inne tworzone przez rzemieślników - w tym wysokiej klasy - z innych dużych miast.
Rozglądając się za towarzystwem Selvynowi udało się nawiązać znajomość - przyjaźnią przecież nie sposób tego nazwać, przynajmniej jeszcze nie - z trzema kupcami, którzy często pijali wino w Zielonym Węgorzu. Byli to Smyrio, Ferrerio i Torro, wszyscy trzej Braavosi z pochodzenia, chociaż trzeci z nich dzięki swojej matce, kurtyzanie, wyglądał niczym dostojny książę z Wysp Letnich. Smyrio posiadał galerę kupiecką i osiem kutrów prowadzących połowy w wodach laguny, obracał głównie winem i srebrną biżuterią z perłami. Ferrerio posiadał trzy galery kupieckie i sprowadzał do miasta drewno z Białego Portu, a eksportował z niego egzotyczne towary z "niższej półki", ponieważ mieszkańcy Północy nie należeli do najbardziej zamożnych. Torro posiadał galerę kupiecką i cztery większe kutry, które wyprawiały się na połowy na wodach Zatoki Lorathijskiej, handlował głównie barwnikami.
O jakich plotkach mogli Selvynowi opowiedzieć nowi znajomi lub jego krążący po mieście ludzie? Hmm... W Dolinie Arrynów stała się rzecz dziwna - król Alester Arryn abdykował i postanowił przywdziać czerń. Jakby tego było mało wkrótce później jego syn, nowy król, który zakończył wraz z pomocą Harwyna Twardorękiego rebelię w Gulltown, został otruty. Podobno sprawcami byli szpiedzy pozostawieni w mieście przez lorda Graftona, a teraz w Dolinie regentką obwołała się siostra zmarłego i dobra córka Harwyna - Findis. Szukają ponoć drugiego syna króla Alestera - Finroda - który zaginął przed rokiem. Co się działo w innych miejscach? Podobno jacyś piraci zaatakowali i złupili port Ostatniego Lamentu na Wyspach Letniach. Niektórzy mówili, że odpowiadał za to niesławny Quhuru Nao, znany korsarz letniackiego pochodzenia. W Volantis ogłoszono za to pokojową aneksję Elyrii oraz Tolos, które od roku były protektoratami Pierwszej Córki Valyrii. W Andalos, na włościach Pentos, podobno znowu zaczęli pojawiać się "konioludzie", jak tę dziwną bandę zbójców zwali miejscowi. Poruszali się bowiem na koniach, a twarze kryli pod maskami wykonanymi z końskich czaszek. Zbóje unikali otwartej walki i polegali na swojej szybkości oraz nieprzewidywalności swoich ataków. W Braavos tymczasem było spokojnie. Niektórzy jeszcze niedawno obawiali się, że może dojść do wyborów, ponieważ Morski Lord poważnie zachorował, jednak zdawało się, że władca Bękarciej Córki wraca już do zdrowia i jeszcze nie ma zamiaru umierać. Ach... Podobno na wschodzie Ibbeńczycy zaczęli zakładać kolejne kolonie na kontynencie. Ich rosnąca potęga była powodem do niepokoju dla niektórych Wolnych Miast. Między innymi dla Lorath, które nie miało sił, aby powstrzymywać ibbeńskie statki przed połowami w swojej zatoce, oraz dla Norvos, z którym Kudłaci Ludzie regularnie ścierali się o panowanie nad Toporem.
Kompanie najemnicze... W Braavos nie mieli potrzeby, aby korzystać z ich usług. Mieli swoją flotę, która strzegła miasta, mieli straż, a wielkich wojen nie prowadzili. Podobno podobne formacje powstawały na południu i wschodzie, chociaż nie w wielkich ilościach, ponieważ po Zagładzie silniej zaczęły narastać... konflikty. Nie było już przecież "strażnika" w postaci Smoczych Lordów, którzy gotowi byli zniszczyć każdego, kto rzuciłby wyzwanie ich potędze lub zagroził ich Córkom. Częściowo pozycję tę przejęło Volantis - podporządkowali sobie Lys i Myr, a niedawno też Mantarys, Elyrię i Tolos. W dodatku nie wszystkie te podboje dokonane były z użyciem siły. Południe Essos było więc dość spokojne. Największy popyt na najemników mógł być w Sarnorze, gdzie rywalizujący królowie często ścierali się ze sobą - podobno nawet napuszczali na rywali dzikich Dothraków - lub w północnej części kontynentu, gdyby ochłodziły się stosunki pomiędzy Norvos, Qohorem i Essarią. Sprawa była też taka, że Morski Lord mógłby nieprzychylnie patrzeć na dużą, uzbrojoną formację wewnątrz swojego miasta. Z pewnością pojawienie się w Braavos podobnej kompanii spotkałoby się z odpowiednią reakcją ze strony władz. Mniej lub bardziej stanowczą.
Wypytując o zabójców Selvyn dowiedzieć się mógł o Ludziach Bez Twarzy, którzy służyli Bogu o Wielu Twarzach i rezydowali w Domu Czerni i Bieli. Podobno za odpowiednią cenę gildia gotowa była zabić dowolną osobę w znanym świecie, a akt ten uznawali za ofiarę dla swojego boga. Opłata za podobną usługę zawsze była jednak wysoka, jednak podobno zawsze była też w zasięgu zleceniodawcy, o ile ten gotów był na poświęcenie. To ile Ludzie Bez Twarzy dyktowali za zabójstwo zależało też, oczywiście, od tego jak trudny cel został im wskazany. Zabójstwa jakich dokonywali były zawsze bardzo dokładne, ponieważ ich zasady nie pozwalały im na zabicie nikogo innego niż cel wskazany w zleceniu. Nie mogło być postronnych ofiar, jedynie osoba oznaczona przez Boga o Wielu Twarzach mogła zginąć z ich ręki.

Rozglądając się po targowiskach Selvyn znaleźć mógł wina ze wszystkich zakątków świata, w tym również te, które dobrze znał - złote i czerwone arborskie, cierpkie wino dornijskie, zielone wino z Myr, słodkie, czerwone wina z Volantis, białe oraz czerwone lyseńskie, bursztynowe z Pentos, a nawet wina z dalekiego Yi Ti. Wydając kilkadziesiąt sztuk złota zaopatrzyć się mógł w butelki różnych rodzajów win, aby później spróbować ich wszystkich. Książę dokonał również zakupu kilku elementów biżuterii oraz kamieni szlachetnych, a także paru innych rzeczy. Stocznie Braavos mogły zamówienie przyjąć i wykonać je w ciągu kilku lub kilkunastu dni - zależnie od rozmiaru jednostki pływającej oraz bieżącej kolejki - a powstawać w nich mogły zarówno małe drakkary, jak i wielkie karraki czy wojenne dromony.
Jeżeli Selvyna interesował Leonard Redfort i gotów był pogrzebać trochę w potoku plotek, to rzeczywiście informacje o nim się znalazły. Tak, był to teraz LORD Leonard Redfort. Przyznanie młodszemu z synów lorda Hortona tytułu oraz rodowych włości było jedną z niewielu decyzji jakie zdążył podjąć król Feanor Arryn nim został w tajemniczych okolicznościach zamordowany. Co się stało z starszym bratem Leonarda? Tego plotkarze już nie wiedzieli, ale krążyły różne "teorie". Według niektórych rzucił się z klifów w morską toń, inni mówili, że młodszy brat zamordował go i nakarmił jego dziećmi psy, a co bardziej rozsądni twierdzili, że opuścił zwyczajnie zamek i gdzieś sobie żyje.
Konioludzie męczyli Pentos przed rokiem, napadali na plantacje, rozkradali towary i złoto, zabijali niewolników, polowali na patrole straży. Walczyli zaczepnie, wykorzystując swoje prędkie konie do błyskawicznych uderzeń i szybkich odwrotów na wzgórza położone poza zasięgiem oficjalnej władzy Pentos. Ich wybryki zakończył lord Edwyn Tarth, który zadziałał w Andalos na prośbę magistra Dukatisa z Pentos. Zdawało się jednak, że konioludzie wylizali już rany i pragnęli zemsty oraz łupów. Skala ataków nie była na razie duża, acz istniała obawa, że ponownie staną się sporym utrapieniem.

Wiele uzbrojenia Selvyn był w stanie skompletować od razu - w końcu rzemieślnicy mieli trochę towaru już gotowego. Część musiał jednak zamówić i czekać na jego dostarczenie. Szczęśliwie, mimo innych zamówień i goniących ich terminów, miejscowe warsztaty były tak liczne i pracowite, że reszta zapotrzebowania księcia miała zostać dostarczona całkiem szybko.
Składniki zostały zakupione, tak samo narzędzia i przybory. Selvyn miał więc na czym pracować w ciągu tego tygodnia, a miało mu to zająć trochę czasu skoro prowadził eksperymenty i to w poszukiwaniu nie jednego, a przynajmniej dwóch specyfików. Trzeba było też pomyśleć nad jakimś sposobem na sprawdzenie czy jego wytwory rzeczywiście działają tak, jak powinny w teorii. Przecież siebie nie będzie raczej truł, a jego ludzie zapewne też nie mieli zamiaru oddawać się na króliki doświadczalne.
Odwiedzając stocznie Selvyn dowiedział się, że pracują obecnie nad projektami. Pracował również słynny Arsenał, więc nie było co szukać tam ratunku. Zwłaszcza, że produkcyjny gigant w kwestii okrętów oraz siedziba wojennej floty Braavos w jednym przyjmował zlecenia w pierwszej kolejności od mieszkańców miasta, w dodatku za aprobatą władz. Rozpocząć pracę dla księcia stoczniowcy mogli szesnastego dnia księżyca, a budowa galery mogła zająć minimum trzy dni. Opóźniłoby to więc planowane wypłynięcie Selvyna o przynajmniej jeden dzień. Co do ulepszenia okrętów - tak, dało się zrobić. Po raz kolejny problemem był jednak czas. Była to też dość droga sprawa, a Braavosi powiedzieli Martellowi, że taniej wychodzi od razu budować duże i wzmocnione statki, niż później modernizować i ulepszać przeciętnej jakości jednostki. Dobrze mu z oczu patrzyło, to postanowili się trochę podzielić doświadczeniem.
Jeżeli książę interesował się bravo, to wielu z nich dane było mu już widzieć. Trochę zresztą powiedzieli mu też jego znajomi z Zielonego Węgorza...