Ulice Lannisportu

Kolejny dzień turnieju zorganizowanego przez króla Lancela ku uciesze gawiedzi, rycerzy i pary młodej która parę dni wcześniej się pobrała. Był to także dzień wielu niespodzianek, zwłaszcza dla Arjana Estermonta. Syna Lorda Zielonego Kamienia.
Kilka dni wcześniej do miasta przybyło kilku ludzi, rozesłanych wcześniej po kontynencie przez Starego Zółwia, nieśli oni wieści dla jego pierworodnego. Jako tako znali naturę chłopaka, toteż wiedzieli że w tym miejscu mogli go spotkać. Nie mylili się, już drugiego dnia wypatrzyli na ulicach Lannisportu postawną sylwetkę. Jeden z posłańców czym prędzej podbiegł do niego i zaczepił. - P-panie! Lordzie Arjan! - krzyknął zmachany głos. - Proszę się zatrzymać! - powtórzył, a gdy już dostał atencje od wielkoluda, zaczął. - Szukamy Cię Sir od wielu miesięcy, wysłał nas twój ojciec. Kazał przekazać ten list. - wytargał z kieszeni już na wpół wymiętolony papier, w końcu był to dość stary list.- Powiedział ze jeśli wciąż nie jesteś biegły w sztuce czytania, mamy Ci powtórzyć słowa. - powiedział, więc jeśli Estermont nadal nie był piśmienny goniec wszystko mu wyjaśnił, powiedział mu też o spaleniu jego zamku.

Ów dnia zakończył się turniej, więc był to czas hucznej zabawy dla zwycięzców, zapijania goryczy przegranej zimnym piwem bądź pakowania się w dalszą drogę. To jak Kevan czuł się z licznymi obiciami, zależało całkowicie od niego. Jedni rycerze powiedzą, że najważniejsze jest stanąć w turnieju i walczyć do końca, co okazywało cechę waleczności, a drudzy, że taki ktoś powinien być jeszcze giermkiem. Sam czas turnieju to nie było samo bicie się rzecz jasna. Na ten czas wielu kupców, rzemieślników, cyrkowców bądź poszukiwaczy przygód zlatywało do Lannisportu, by oferować swoje usługi, więc Lannister przechodząc ulicami miasta, minął przykładowo wędrownego lalkarza, który przedstawiał walkę dwóch rycerzy ze smokiem, piekarza wychwalającego swe wypieki, złotnika, który krzyczał do samego rycerza, czy ten nie chce jakieś biżuterii dla swej pani serca, ot takie rzeczy. Jeśli chciał w tej chwili coś ciekawszego sobie załatwić, to był idealny moment na to. W pewnym momencie spaceru, Lannister ujrzał znajomą sylwetkę. Kimże był ten jegomość? Otóż to był Sir Jon z Silverhill, przyjaciel Kevana. Zaraz to druh wyłapał jego spojrzenie i machną do niego ręką za tłumu gapiów, oglądających sztuczki magiczne.
- Sir Kevan! - Wyszedł naprzeciw lwa z półuśmiechem na twarzy.- Kopę lat przyjacielu. Widzę, że się biło na turnieju, co?
W tym momencie rycerzyna przeniósł wzrok na pachołów Lannisterów, którzy zapewne nieśli teraz nieźle obitą zbroję. Jon był wyższy od złotowłosego o cały cal, posiadał charakterystyczny ostry zarost, bardziej tęgi w budowie od swego przyjaciela oraz prześcigał go w wieku o dobre trzy lata. Co do znajomości, to lew poznał go w Silverhill na służbie jako giermek. Tak się złożyło, że chłopacy obaj byli giermkami, więc kwietnia zaprzyjaźnienia się była tylko kwestią czasu. Natomiast umiejętności wyższego rycerza było można zapamiętać, że trzymały się na porządnym poziomie.
- Ja się akurat nieźle spóźniłem, więc zabawa mnie ominęła.- Tutaj ponownie skierował wzrok na kuglarza, który wyczarował królika z kapelusza.- Chociaż i tak mam sprawę do załatwienia w Lannisporcie i w sumie potrzebowałbym trochę twojej pomoc...

Jeśli Kevan się dopyta co za sprawa/Zgodzi się pomóc:

- Bardzo wielkie, przyjacielu, nie zapomnę Ci tego.- Odpowiedział Jon z bladym uśmiechem, a gdy jego przyjaciel poruszył temat spania oraz zbroi, to rycerz przytakną na te pierwsze.- Nie ma problemu.
Co do zbroi nie był już taki pewien. W końcu takie coś kosztowało, a grzeczność nakazywała podziękować za takie coś i stawić się swoim osobistym rynsztunku.- Ależ ja podziękuję, Sir Kevanie. Naprawdę. Mam w miarę porządny sprzęt, więc zabić mnie to łatwizna nie jest. Kolczuga oraz brygantyna dają świetną ochronę, a i tania taka nie jest! Nie ma potrzeby mnie dozbrajać.- Rzekł grzecznościowym tonem. Spojrzał to ponownie na pachołów, to na samego Kevana. Nawet pobijana wygląda lepiej od innych. Skwitował w głowie płatnerską robotę rzemieślników lwiego rodu. Tak czy siak, co do tematu.
- Dzisiaj akurat przyjechałem, więc jak najbardziej, mamy jeszcze jeden dzień. Nawet bym postawił kufelek czy dwa z mojej sakiewki, ale wolę jutro trochę bardziej przy jasnym umyśle być, hah. Czyli jutro o świcie przed bramą Lannisportu? Będę już czekał gotów wtedy.- Zapytał dla pewności, po czym chętnie odprowadził swego przyjaciela do bram Lannisportu, która prowadziła do Casterly Rock. Okazyjnie między luźnymi rozmowami podczas spaceru spytał.
- Macie to już jakąś damę serca, Sir Kevanie? - Spytał z dość charakterystycznym uśmiechem oraz błyskiem w oczach.

Następny Dzień

Lord Bonnifer Swyft z Cornfield został wyprowadzony na ulice Lannisportu, gdzie pod przygotowanym podwyższeniem zebrał się już pokaźny tłumek gapiów. Egzekucja była zapowiedziana i ludzie z ciekawością przybyli zobaczyć kto i dlaczego straci głowę. Pomijając już sam fakt, iż tłum czerpał zawsze jakąś trudną do opisania satysfakcję z widoku publicznej egzekucji. Swyfta ustawiono na widoku, zaś kasztelan Casterly Rock odczytał za jakie winy zostaje skazany... na śmierć. Zdrada królestwa i działanie na jego szkodę. Wśród mieszkańców rozległy się podburzone krzyki, a jakiś wpółzgniły pomidor wyleciał z tłumu i trafił Bonnifera w twarz. Stojący pod podwyższeniem strażnicy miejscy zaraz postąpili krok naprzód by uspokoić gapiów, zaś ich koledzy na podwyższeniu obalili lorda Cornfield na kolana i ułożyli jego głowę na pieńku. Kat zbliżył się powoli, dzierżąc w dłoniach masywny topór. Zajął pozycję i uniósł swoje narzędzie pracy wysoko nad głowę. Ostrze opadło...

Po hucznym turnieju wielu rycerzy obecnych w Lannisporcie - naprawdę wielu - przystało na służbę księcia Aemona, innych zaś przyjął na nadchodzące kampanie król Lancel. Wielki Septon również pozostawił w Złotym Sepcie swoich przyodzianych w tęczowe płaszcze wojowników, którzy przyjmowali na służbę pobożnych by wypełniać święte obowiązki zakonów Wiary. Z racji tego niewielu było obecnie w mieście bezczynnych rycerzy gotowych przystać do Kevana, a fakt, iż chciał on robić prawie dokładnie to samo co szerzej znani i działający pod patronatem Awatara Bogów Synowie Wojownika nie pomagał. Po zakończeniu swoich poszukiwań Lannister mógł się poszczycić jedynie znalezieniem czternastu rycerzy. Nie była to może armia, jednak był to już przyzwoity mały oddział, zwłaszcza po połączeniu tego z tym co Kevan już miał. Mógł oczywiście próbować szukać w mieście dalej lub po prostu ruszać na szlak...

26 czerwca 336 AC

Lannisport, jeden z największych portów w Siedmiu Królestwach, słynące z swoich wyrobów złotniczych. Również łatwo było tu znaleźć wszelakich płatnerzy, kowali oraz handlarzy którzy oferowali drogie aksamity czy świetne aborskie wina które ostatnimi czasy zdrożały i stały się mniej dostępne niż dornijskie wina. Malarik przechadzając się po ulicach, również mógł zauważyć wiele burdeli a przede wszystkim "Rozkosze Krasnala" Którym zarządza sam Tyrion Lannister! Niewątpliwe przypadek był warty odwiedzenia, pod warunkiem, że ma się ze sobą odpowiednio ciężką sakiewkę. Przyglądając się towarom, złotników oraz jubilerów, mógł zastanowić się nad zakupem, posrebrzanego pierścionka z rubinem albo naszyjnika z złotą siedmioramienną gwiazdą, największym zdziwieniem był amulet płodności proponowany przez jubilera który zarzekał się, że dzięki niemu kobiety same będą błagały o rozkosze z  dornijczykiem, raczej zbędny wydatek, zważywszy na to, że raczej efekt jest znikomy. Chociaż kto wie? Może handlarzyna ma racje? Zawsze gdyby Malarik się na nic nie zdecydował mógł odwiedzić stanowiska handlarzy i płatnerzy u których może zakupić bardziej praktyczne rzeczy.

Złoto, złoto:

Starszy mężczyzna przyjrzał się Malarikowi i kilkukrotnie wciągnął powietrze swym wielkim zakatarzonym nosem który najpewniej wyczuł dużą sakiewkę dornijczyka. Gdy klient zadał pytanie, złotnik bezzwłocznie odpowiedział na nie.  - Oczywiście! - Przyklasnął - Moje wyroby są najlepsze w całym Lannisportcie! Prosze mi uwierzyć drogi Panie, nie pożałujesz wydanych tu pieniędzy! Co zaś do kwoty. - Powiedział, drapiąc się bo swojej długiej brunatnej brodzie - Myślę, że cena wynosiłaby dwadzieścia dwa złote smoki oraz kolejne dwa za grawerunek - Stwierdził - Oraz dorzucę do tego zniżkę na srebrne pierścienie których kosz zmaleje o złotego smoka. Zainteresowany? Nie ma nic lepszego niż srebrny pierścień dla swojej ukochanej! - Powiedział entuzjastycznie, jeszcze raz zachęcając do kupna amuletu tym razem za dwadzieścia złotych smoków - Oczywiście dopiero po zakupie srebrnego pierścienia - Niemniej dornijczyk został zapewniony, że jego pierwotne zamówienie zostanie zrealizowane w przeciągu pięciu dni.

Stary kupiec chętnie przystąpił do negocjacji, podczas aktywnego targowania obie strony wymieniały się argumentami na temat produktu który ma zostać wykonany. Złotnik przez długi czas nie chciał ustąpić pola ale w końcu zaproponował ostateczną cene która wyniosła dwadzieścia złotych smoków z grawerunkiem,  gdy Malarik zgodził się na oferte przedstawioną przez kupca został mu wydany odpowiedni kwit który należy okazać przy odbiorze zamówienia więc lepiej żeby go nie zgubił podczas swojego zwiedzania. Gdy wreszcie wyszedł od złotnika mógł zapoznać się z ofertą tutejszych płatnerzy oraz kowali którzy oferowali wszelakie pancerze oraz oręż które były dość wysokiej jakości choć nie mogły równać się z kunsztem przybytku pod nazwą "Zakuty Łeb" Gdzie towary były znacznie droższe  niż u innych kupców.