Przedpola Darkdell

Lord Tarly rzeczywiście został zmylony przez ukrycie piechoty. Najwyraźniej też jego zwiady nie były na tyle skuteczne by ocenić dokładną liczebność wojsk Garlana. Przyjął wyzwanie i przegrupował swoje wojska przechodząc z nimi na drugi brzeg strumienia. Na skrzydłach wojska lorda Horn Hill trzymały wielkie zgrupowania jazdy oraz opancerzonego rycerstwa, które - jak Hightower mógł ocenić - przerastają nawet trochę jego oddziały konnicy. W centrum zaś wróg wystawił mniejsze siły strzelców, za którymi podążała piechota w liczbie około dwóch i pół tysiąca mężów. Takie pozycje zajmowały siły Dickona Tarly'ego, pozostawało działać lub czekać na ich dalszy ruch...

Centrum Tarly'ego ruszyło naprzód, jego łucznicy napięli cięciwy i wypuścili grad strzał w stronę ludzi Hightowerów, którzy odpowiedzieli tym samym. Obie strony prawie natychmiastowo też skorzystały ze wsparcia tarczowników osłaniających strzelców i chociaż pierwsze salwy zasiały trochę zamętu w szeregach armii Wysokiej Wieży, to każda kolejna minuta pokazywała, że jej przeważający liczebnie żołnierze wykończą swego wroga nim sami padną.
Na skrzydłach tymczasem zagrały rogi i jazda Wysogrodu ruszyła do szarży. Zgodnie z zaleceniami Garlana jego ludzie również ruszyli po odczekaniu aż przeciwnik znajdzie się bliżej, ale to pozbawiło ich natarcie takiego pędu jaki zdołali osiągnąć wrogowie. Wśród rycerskiego hufca Tyrellów na południu dostrzec można było chorągiew lorda Dickona Meadowsa z Grassy Vale, który odpowiedzialny był za klęskę jaką poniósł fortel Hightowerów ostatniej nocy. Zgodnie z planem część konnicy Wysokiej Wieży ruszyła też pędem z zamiarem oskrzydlenia wroga, ale jedynie po to by zetrzeć się z jeźdźcami przeciwnika próbującymi osiągnąć dokładnie to samo...
W czasie walk między oddziałami konnych ser Edwyn zdołał zabić jednego z ludzi lorda Vyrwela, po czym zmuszony został wycofać się wraz z innymi jeźdźcami za szeregi piechoty. Manewr zaplanowany przez Garlana wyszedł doskonale i jego ludzie sprawnie się przegrupowali. Wróg tymczasem został zdezorientowany i przypłacił swój błąd krwią.
Na północy konnica lorda Tarly'ego dała się związać walką z piechotą i trwała w niej, centrum jego piesi ruszali do natarcia w stronę łuczników Hightowera, zaś na południu lord Meadows nie mając zamiaru trwać w walce z pieszymi cofnął swoich konnych szykując ich do kolejnej szarży na wroga. Trup słał się gęsto, ale wydawało się, że na polach pod Darkdell to Hightowerowie na razie są górą.

Strzelcy Hightowerów zdążyli ostrzelać piechotę wroga śmiercionośną salwą nim ta starła się z ich własnymi żołdakmi, a było to starcie wyrównane. Setki po obu stronach padły na ziemię. Na lewym skrzydle piechota Garlana zaś wciąż skutecznie wiązała walką konnych Tarly'ego - chociaż ponosiła przy tym znaczące straty - dając własnym jeźdźcom szansę na szybkie oskrzydlenie wroga. Tak też się stało i wkrótce jazda Hightowera uderzyła w przeciwnika zamykając go w okrążeniu i druzgocąc szarżą. Na prawym skrzydle w tym czasie piesi przegrupowali się w tym czasie i zwarli szyk przed ruszeniem w pościg, podczas gdy lord Meadows cofnął się jeszcze kawałek by przystąpić do kolejnej szarży.
Na lewym skrzydle wszystko szło zgodnie z planem Garlana, otoczona jazda lorda Horn Hill była powoli zgniatana przez ludzi Hightowerów, którzy wkrótce powinni uwolnić się od niej i być w stanie swobodnie uderzyć na flankę centrum. Tam w tym czasie przepychały się szeregi piechoty, podczas gdy rycerze Wysokiej Wieży próbowali wykorzystać lukę powstałą po wycofaniu się jazdy Meadowsa i uderzyć w nieprzyjacielskie centrum z boku. Plan udał się połowicznie, ponieważ szarża została wykonana, ale pozostałe z tyłu szeregi pieszych Tarly'ego obróciły się przyjmując natarcie i nie dopuszczając do okrążenia. Na prawym skrzydle piechota Hightowerów starła się z jazdą wroga, zaś manewry oskrzydlające obu stron w tym miejscu ponownie zderzyły się ze sobą. Trzeba było również zauważyć, że wojownicy Hightowerów wykazywali się w wielu miejscach większa skutecznością co dobrze działało na ich zapał do walki, zaś spychani i otoczeni wrogowie tracili ducha.
W kolejnym - i końcowym - etapie bitwy lewe skrzydło armii Garlana odniosło całkowite zwycięstwo nad praktycznie złamanymi konnymi Tarly'ego, co pozwoliło mu uderzyć na wykrwawioną już piechotę nieprzyjaciela w centrum i spowodować złamanie się jej oraz kapitulację pozostałych zbrojnych. Pozostało jedynie prawe skrzydło, gdzie lord Meadows widząc co się dzieje nacisnął mocno na wroga zadając mu jeszcze pewne straty, po czym sprawnie wycofał swoje siły umykając w stronę Darkdell, na którego murach gotowi byli łucznicy garnizonu lorda Vyrwela. Piechota ścierająca się z jeźdźcami Meadowsa oraz skuteczność jego manewru znacznie opóźniały możliwy pościg za jego cofającymi się ludźmi.

Zwycięstwo należało do Hightowerów. Ich oddziały zabrały się za zbieranie rannych i zabezpieczenie pojmanych wrogów, należało zebrać też co bardziej szlachetnych jeńców - lub ich zwłoki - i zobaczyć na czym armia obecnie stała. Niestety zwycięstwo nie było tak słodkie jak mogłoby być, ponieważ śmiertelnie raniony został lord Alester Florent, Pan Jasnej Wody i Królewski Namiestnik, który dogorywał właśnie na posłaniu w towarzystwie swego bezradnego maestera oraz rannego syna oraz brata. Także lordowie Bulwer oraz Blackbar rozpaczali, gdyż stracili w bitwie swoich pierworodnych. Za murami Darkdell z pewnością też trwała żałoba, ponieważ na polu bitwy znaleziono zwłoki lorda Harlona Vyrwela oraz dwóch z jego braci. Straszne straty poniósł również najechany przez Dornijczyków ród Ashfordów, który stracił właśnie swego starego lorda, wraz z którym w objęcia Nieznajomego odeszło jego dwóch braci oraz dwóch bratanków.

Młody Alliser nie miał okazji popisać się w bitwie. Umiał nieco dowodzić, ale z racji wieku i małej sławy nie dostał żadnej odpowiedzialnej funkcji. Umiał także robić nieco mieczem, ale jakoś nie miał okazji by nim przesadnie pomachać, gdy rycerstwo Wieży rzuciło się na siły Róż. Był niemal pewien, że udało mu się strącić z konia, może nawet i zabić, jedną Różę, ale nie miał żadnego powodu do chwały. Z drugiej jednak strony to była jego pierwsza poważna bitwa - z zastosowaniem poważniejszej taktyki i z ogromną, jak dla niego, masą ludzką. A on? Przeżył. Praktycznie bez żadnego draśnięcia. Ot na tarczy pojawiło się parę zadrapań, a gdzieś na napierśniku małe wgłębienie, ale wyglądało na to, że oprócz paru otarć i siniaków było z nim absolutnie wszystko w porządku! Czego jednak nie można było powiedzieć o jego rodzinie.

Gdy Alliser dowiedział się, że jego ojciec został ranny natychmiast opuścił pobojowisko i rzucił się w kierunku sztandarów z lisem, spodziewając się, że tam najprędzej znajdzie informacje na temat jego stanu, a może i jego samego. Po drodze towarzyszyło mu wiele niepokojących myśli - jak jest ciężko ranny? Czy umrze? Może już nie żyje? Gdy jednak dotarł na miejsce, z trudem powstrzymując łzy, sytuacja okazała się znacznie poważniejsza. Co prawda stan jego ojca nie wyglądał na poważny, medycy mówili, że to tylko lekka rana, ale straty u Florentów były większe - jego stryj był na łożu śmierci, a jego syn również był ranny. Alliser mógł tylko kląć na bogów i ludzi, którzy do tego doprowadzili - zarówno na wrogów jak i rycerzy, którzy nie dopilnowali swego seniora i jego rodziny. W końcu jednak gniew opadł. Był jedynym Florentem, którym nie musieli się zajmować medycy i musiał być silny. Jego ojciec prawdopodobnie przeżyje, ale jego wuj? Być może to były jego ostatnie chwile, niech więc przynajmniej spędzi je w towarzystwie rodziny. Alliser złapał dłoń swego stryja w silnym uścisku, jak gdyby starając się nie wypuścić ze swojej ręki jego życia i przemawiał uspokajająco - mówił o wielkim zwycięstwie, że jego synowi i bratu nic się nie stało, że będą żyć i że on musi żyć, że musi walczyć dla siebie i swojej rodziny... Mówił to wszystko, ale z trudem powstrzymywał drżenie głosy i napływające do oczy łzy.

Garlan musiał chwilę zaczekać na rozniesienie się rozkazów po obozie, a później na odnalezienie odpowiednich ludzi. W końcu były tu tysiące poborowych, a i propozycji zebrało się zdecydowanie więcej niż siedem, więc trzeba było zrobić mały przesiew. Oczywiście jego nagroda dla najdzielniejszych żołnierzy bardzo spodobała się prostaczkom, a jeśli rzeczywiście sam król pasował wybrańców to zachwyt był jeszcze większy. Inaczej patrzyła na to część rycerstwa, która uważała podobną nobilitację dla kilku kmiotów za zabicie kilku innych kmiotów za uwłaczającą dla swojego stanu. Co do żołnierzy wroga, tutaj się zobaczy, ponieważ królewska para zabrała się za negocjacje z pokonanymi lordami nie czekając na efekty poszukiwań Garlana.

Lord Fossoway wyglądał zdecydowanie na człowieka dopiero co ściągniętego z pola bitwy. Pancerz chroniący jego lewe ramię został całkowicie zdjęty, zaś jego miejsce zastąpiły opatrunki. Włosy pana Cider Hall były posklejane od brudu, potu i zaschniętej krwi, zaś zbroja nosiła ślady uderzeń.
- Trudno oczekiwać innych okoliczności, kiedy najeżdża się czyjeś ziemie, prawda? - odpowiedziało Czerwone Jabłko, bynajmniej nie siląc się na uprzejmość. Reszty wypowiedzi Laury wysłuchał w ciszy, co jakiś czas łypiąc spode łba na nią oraz Doriana. - Zjednoczenie całego Reach, tak? To co z tej wojny będą mieli Lannisterowie, co? Stary kutas Lancel aż tak zdenerwował się, że król nie zechciał mu oddać Starego Dębu, że postanowił wam pomóc z zawiści? - Fossoway splunął wspominając króla Zachodu. - Hę?
Nie wydawał się zadowolony z przedstawionej mu oferty, ale przynajmniej jeszcze nie odmówił otwarcie.

Tymczasem lord Alester Florent pożegnał się ze swymi krewniakami, pobłogosławił swego syna i uścisnął prawicę Nieznajomego, odchodząc z nim przed oblicze Ojca. Byli przy nim w tym momencie inni Florentowie, Peake'owie ze Starpike, jego chorąży, oraz jego maester. Lord Blackbar rozpaczał w tym czasie nad ciałem swego pierworodnego, więc nie zjawił się by pożegnać seniora. Zabrakło również siostrzeńców Alestera - pary królewskiej.

Fossoway łypnął na nich niechętnym wzrokiem, zwłaszcza na Doriana, kiedy ten się wtrącił. Siostrojebca... Czyli jeszcze chcieli sprzedać połowę Reach w łapska Lannisterów, tak?
- On przypłaci to utratą Równin czy może wy? - zapytał pan Cider Hall, podkręcając swojego wąsa zdrową ręką. - Dopiero co słyszałem tutaj, że stanę się częścią zjednoczonego Reach, a teraz okazuje się, że trzecią jego część sprzedano już w chciwe ręce Lannisterów - prychnął oburzony tak jak byłby każdy lord Reach słysząc o podobnym występku. - Mój król to ledwie młody chłopak, ale starał robić to co było w interesie tych ziem. Na przykład nie sprzedawać im Casterly Rock...
To był dla Fossowaya ciężki orzech do zgryzienia. Nie byli w korzystnej sytuacji i wiedział kiedy jest pokonany, a musiał pamiętać też o dobru swojej rodziny oraz swoich poddanych. Czerwone Jabłko westchnął ciężko i uniósł wzrok na Doriana oraz Laurę.
- Dobra, zrobimy tak - powiedział. - Puśćcie mnie oraz moich ludzi, a zabiorę ich do domu i nie będę wam już wchodził w drogę. Jeśli rzeczywiście wygracie tę wojnę, przyjadę do tej waszej wieży i klęknę przed wami. Macie na to moje słowo, a na jego poparcie zatrzymajcie mego syna jako swego... ekhm... gościa... - zaproponował. - W przeciwnym razie idźcie do Siedmiu Piekieł...

- Wysogród to potężna twierdza, podobnie jak Horn Hill i wiele innych w Reach, natomiast spichlerze ich wszystkich, w przeciwieństwie do pól, są pełne i gotowe na wojnę - odpowiedział lord Horn Hill. - Głównie dzięki waszemu ostatniemu krótkiemu najazdowi, jaki zmusił nas do przygotowań - dodał. - Mój król ma jeszcze niejedną armię, a wyłuskanie każdego lorda z jego zamku zajmie wam trochę czasu oraz wiele środków. Nie skazywałbym jeszcze tej wojny na pewną porażkę...
Dickon parsknął jakby rozbawiony, kiedy usłyszał co Laura ma mu do zaoferowania.
- Moje "bogactwa"? A gdzie jest złoto jakie dostaliście od mojego kasztelana żeby zakończyć wojnę między Wysogrodem a Wysoką Wieżą? - zapytał. - Przysięgaliście na oczach bogów i ludzi zakończyć rozlew krwi, a wróciliście kraść więcej, kiedy tylko znaleźliście bogatego sponsora. Hmm? Ile zapłacili wam Lannisterowie? Ile ziemi Reach im sprzedaliście? - lord Horn Hill skrzywił się patrząc na Hightowerów. - Jesteście jedynie złodziejami bez odrobiny honoru, dwójką krzywoprzysiężców, którym nie ma powodu by zaufać...

Tarly splunął pod nogi Hightowerów.
- Wzięliście moje złoto i przysięgaliście, a jedyne co umiecie zrobić teraz to płakać nad tym jacy jesteście pokrzywdzeni przez wojny, które sami rozpoczynacie. Zdradziliście Jerana Oakhearta za kilkanaście kufrów wypełnionych złotymi monetami, napluliście na prawa bogów i ludzi zawierając to coś co nazywacie "małżeństwem" kpiąc z wszystkich ludzi w Westeros, a potem podobnie splunęliście na złożoną przysięgę ponownie nas najeżdżając u boku Lannisterów - w czach lorda Horn Hill malowała się jedynie pogarda, kiedy wypowiadał przepełnione gniewem słowa. - Jesteście złodziejami, krzywoprzysiężcami i sprzedawczykami, którzy podarowali Lwu na tacy ziemie jakie nigdy do niego nie należały i należeć nie powinny. Łamiecie przysięgi z taką łatwością, z jaką portowa kurwa rozkłada nogi przed kolejnymi klientami... Równie dobrze możecie mnie zabić już teraz. Żaden Tarly nie klęknął przed Hightowerem i ja również tego nie uczynię. Mój dom nie otworzy przed wami bram, a mój syn utoczy krwi z waszych żył niezależnie od tego czy będziecie mnie trzymać w klatce, czy też paradować z moją głową na pice...

Cóż... Lord Dickon Tarly był szanowany w Reach i zajmował miejsce w Małej Radzie Wysogrodu, jego zdanie mogło nie ranić uczuć Hightowerów, ale można było się spodziewać, że nie jest w nim osamotniony. Zresztą w swoich obelgach nie musiał silić się na kłamstwa, władcy Wysokiej Wieży zmieniali swoje sympatie niczym chorągiewka wiejąca na wietrze i nie zostało to niedostrzeżone.

Zaproszenie na spotkanie zostało przyjęte, nie stawił się jednak na nie sam lord Meadows... Towarzyszył mu nowy lord Ashford, którego ojciec padł na polach przed Darkdell dzień wcześniej, a także młodziutki - mający dziesięć dni imienia - lord Vyrwel wraz ze swoim stryjem. Każdemu z nich towarzyszyła obstawa dwudziestu rycerzy i nie można było powiedzieć by w ich oczach znać było ślady życzliwości wobec Hightowerów.

Nastroje panujące na Przedpolach były różne. Jedni radowali się zwycięstwem w bitwie, śpiewając i dając upust swoim emocjom. Niektórzy wychwalali króla, inni jego wuja, a jeszcze inni - opowiadali jeszcze inne rzeczy. Ogółem atmosfera była dość wyrównana. Panował smutek, ale też i radość. Do tej drugiej kategorii należał Redwyn, który nigdy zresztą nie starał się być człowiekiem długoterminowego smutku. Lepiej, aby ktoś zmarł w walce niż w wieku osiemdziesięciu lat, zmarszczonym kutasem i nieumiejętnie obciągającej służącej czy kurwy. Dlatego też dzierżył w swojej ręce kufel z piwem, drugą rękę miał ułożoną na głowicy swojej broni, a awanturniczy uśmiech nadal nie schodził z jego twarzy. Podszedł do jednego z Florentów, prawdopodobnie bratanka lorda Jasnej Wody i popijając jeszcze raz z kufla odezwał się.
— Puknąłbyś królową? Nie wiem jak ty, ale ja tak. — Po czym puścił do niego oczko, aby zaraz spojrzeć na jego wyraz twarzy. A potem zaraz zaśmiał się. — Żartuję, nie zrobiłbym tego, bo jeszcze mi kuśka i życie miłe. Redwyn Peake, drugi syn lorda Peake. — Wyciągnął do niego rękę w geście wymiany uprzejmości.

W przeciwieństwie do innych, Alliser nie cieszył się z odniesionego zwycięstwa. Jego stryj, lord Jasnej Wody i królewski namiestnik zmarł z powodu odniesionych ran. A jego ojciec i nowy lord, jego bliski krewniak, również musieli się oddać w opiekę medyków. Nic dziwnego więc, że chłopak był podminowany i raczej nie było mu do śmiechu ani do równie wesołego towarzystwa. Tak więc gdy jakiś wesołkowaty mężczyzna podszedł do niego z kuflem w ręku, zmierzył go tylko spod łba. Generalnie pewnie by go zignorował, powiedział, że nie chce towarzystwa albo odszedł. Nie miał w tym momencie ochoty na towarzystwo kogoś takiego. Nim jednak zdążył podjąć decyzję która z akcji będzie najlepsza, mężczyzna już zaczął swoją prześmiewczą gadkę, która uderzyła w Allisera jak młotem.
- Puknąć królową? - Powiedział zimno. - Jej miłość królowa jest moją kuzynką. Redwynie Peake, drugi synu lorda, wyciągaj miecz bo nie będę znosił ubliżania mej kuzynce i królowej w jednym. A jeśli brak ci honoru lub odwagi, to zamiast twojego życia wezmę sobie twój parszywy język.  - Powiedziawszy to Alliser wyciągnął miecz i przygotował się do walki.

Redwyn miał parszywy język, trzeba było to przyznać, ale mały człowiek, a raczej niedorosły nie potrafił rozpoznać co było prostym, sprośnym żartem, którym nie należy się przejmować. Ale jak widać każdy starał się być zbyt rycerski w tych czasach, aby coś zrobić ze swoim życiem. Na co oni wszyscy liczyli? A tak, na sławę i bycie rozpoznawalnym.
Rozejrzał się po całym terenie, potem spokojnie wypił piwo i rzucił kuflem na ziemię. Jeśli chciał faktycznie walczyć to nie zamierzał odebrać tego jako obdarcie z honoru. Za dużo było ludzi tej kategorii w obecnych czasach. Dlatego też wyciągnął swoje dwa rapiery, spojrzał na chłopaka i skinął głową.
— Do pierwszej krwi, młody. A potem zobaczymy co można dalej uknuć z tego bata. — zaczął machać bronią, aby rozgrzać swoje dłonie.

Redwyn odziany był lżej niż Florent i bardziej przez to mobilny, toteż pierwszy ruszył do ataku. Niestety jego rapiery ześlizgnęły się ledwie po pancerzu Allisera, w dodatku nawet bez niego wątpliwe by coś mu zrobiły. Obrońca królowej opędził się bowiem od wroga mieczem, jednak nie zdołał trafić odskakującego szybko Peake'a. Następnie pierwszy z rapierów pomknął w stronę Allisera, ale ten sprawnie sparował uderzenie i kontratakował natychmiast tnąc lewą nogę Redwyna poniżej kolana, pierwsza krew została przelana. Wokół dwóch walczących powoli zaczęli zbierać się gapie, którzy wprawdzie nie wiedzieli o co chodzi, ale nie chcieli przerywać pojedynku. W końcu na razie nikt nie umierał, a rycerze z pewnością nie potykali się bez powodu. Niektórzy żołnierze zaczęli nawet dopingować walczących. Po wymianie kilku ciosów Peake uderzył w prawą rękę Florenta i zapewne byłoby to dotkliwe... gdyby nie gruba blacha zapewniająca mu ochronę. Alliser od razu też odpowiedział kontrą, która z pewnością utoczyłaby krwi jego przeciwnikowi, jednak ten w porę zdążył uskoczyć. Kilkanaście sekund i walczący o honor królowej rycerz ponownie uderzył w lewą nogę oponenta. Tym razem nie zadał mu rany, ale uderzenie tak blisko już obecnej z pewnością wywołało ukłucie przeszywającego bólu. Nie było jednak tak źle. Wykonując ten atak Alliser odsłonił się trochę. Idealnie na tyle by Redwyn mógł trzasnąć go rękojeścią swego oręża prosto w łeb. Florent zatoczył się zdezorientowany dając Peake'owi szansę na poprawienie ciosu i... Padł nieprzytomny na ziemię... W tym też momencie tłumek gapiów zrobił zawiedzione "Och..." spodziewając się dłuższej walki, jednak nad ich westchnieniem przebił się donośny męski głos.
- Co to za zbiorowisko!? Co tu się dzieje!? - wrzasnął ser Hobber Florent przeciskając się w towarzystwie jednego z rycerzy Jasnej Wody przez zebranych żołdaków. Kiedy zobaczył leżącego na trawie syna wytrzeszczył oczy i natychmiast podbiegł do niego mimo bólu promieniującego z niedawno opatrzonej nogi. - Alliser! - mężczyzna szybko zdjął hełm z głowy młodego rycerza i widząc, że ten oddycha uspokoił się trochę. W jego oczach wciąż jednak widać było gniew, kiedy podniósł wzrok na Redwyna. - Co to ma znaczyć!? To jest obóz wojskowy, a nie pole turniejowe czy tawerna! - krzyknął, a każdy kto znał kasztelana Jasnej Wody wiedział, że należy do ludzi lubiących porządek i strzegących przestrzegania zasad. - Tłumacz to natychmiast!