Drogi Dorzecza

Rzucona przez Harry'ego włócznia otarła się o kółka kolczugi walczącego z łowczym mężczyzny nie czyniąc mu żadnej krzywdy. Towarzysz Arryna, który właśnie porzucił całą swoją broń unikał ciosów zajmując bandytów najdłużej jak mógł, aby Harry zdążył uciec, podobnie zachowywał się ser Magnus, którego ciało przyozdobiła właśnie kolejna piekąca rana. Arryn w tym czasie podbiegł do koni i zauważył, że jeden z nich jest gotów do jazdy. Zgodnie ze swoim zamiarem odwiązał go i zaatakował, próbując trafić jednego z dezerterów. Wyjeżdżając na drogę mógł nabrać trochę rozpędu, jednak na nic się to zdało. Znajdujący się najbardziej na uboczu cel - zbrojny walczący z Magnusem - zauważył co się święci i uskoczył w ostatnich chwili, dla pewności zasłaniając się zdobioną ogierem Brackenów tarczą. Jedynie czubek miecza uderzył w dębowe drewno. Arryn tymczasem wjechał pomiędzy drzewa i krzewy, mając niewielkie szanse na złapanie dobrego rozpędu szarżując z tej strony obozu. Odwracając się wraz z wierzchowcem mógł zobaczyć jak Magnus zostaje uderzony trzonkiem topora w głowę. Rycerz utrzymał się jednak na nogach, ten to dopiero miał mocny czerep...

Harry przejechał obok walczących, gdy ser Magnus otrzymywał kolejną ranę, niewielką wprawdzie, acz w połączeniu z innymi gromadzącymi się obrażeniami mogła być zgubna. Łowczy bawił się ze swoimi rabusiami trochę w kotka i myszkę, uskakując i unikając ciosów w poszukiwaniu okazji by poderwać z ziemi włócznię rzuconą przez Arryna. Niestety jak na razie wróg był zbyt nieustępliwy. Harry wypadł na drogę i pognał nią w przypadkowo wybranym kierunku, byle jak najdalej. Magnus przyjmował ciosy na zbroję, opędzając się mieczem od wrogów, jednak z każdym zamachem opuszczały go siły. Wkrótce krótkie ostrze jednego z rozbójników przebiło jego twarz, a rycerz osunął się na okrwawioną już trawę. Hugo został sam...
Młody Arryn pędził drogą, cienie drzew przemykały szybko po bokach, kręciło mu się trochę już w głowie ze zmęczenia, stresu oraz utraty krwi. Przy jednym z podskoków konia dotknął językiem drzewca strzały i żołądek podskoczył mu wręcz do gardła. Wtedy noc niczym ostrze noża przeciął wrzask bólu. Bandyci najwyraźniej postanowili zabawić się trochę z łowczym z doliny zanim go zabiją. Harry obejrzał się za siebie, skąd dochodził krzyk, ostatnią rzeczą jaką zobaczył wracając oczyma na drogę była gruba gałąź pochylonego drzewa...




Kiedy Harry odzyskał przytomność, słońce świeciło już na niebie. Pierwszą rzecz jaką poczuł był potworny ból głowy, patrzenie na świat też było jakieś dziwne... Niby wszystko widział, ale coś mu nie pasowało, tak jakby czegoś było mu po prostu brak. Wtedy dotarł do niego dźwięk lutni, który rozbrzmiewał już na polanie - bowiem na polanie się znajdował - od jakiegoś już czasu, acz przez dezorientację z początku mu umknął. Arryn spróbował podnieść głowę, acz ból zmusił go by opuścić ją prosto na... jakiś tobołek. Ktoś musiał mu go wsunąć pod łepetynę. Uniósł rękę do twarzy, jednocześnie próbując sobie przypomnieć co się stało. Opuszkami natrafił na materiał, który pokrywał prawie połowę jego twarzy po lewej stronie. Zaczynał sobie przypominać... Noc, bandyci, krzyk... Dotknął miejsca, w którym powinno znajdować się lewe oko i syknął z bólu. Przypomniał sobie widok umierającego ser Hawka, Hugo z krwią lejącą się po twarzy i poszarpanego od ran ser Magnusa. Muzyka się urwała...
- Obudził się - usłyszał kobiecy głos, który do niedawna towarzyszył śpiewem dźwiękom lutni.
Harry usłyszał, że ktoś zbliża się do niego, a po chwili niebo przesłoniła mu owalna, przyozdobiona siwą, krótko przeciętą brodą twarz mężczyzny. Jegomość był łysy, a zmarszczki i bruzdy znaczące jego lico wyraźnie wskazywały na to, że już dawno minął dla niego kwiat wieku.
- Jak się czujesz, młody człowieku?

Harry mógł szybko się uspokoić, koń na którym przyjechał stał kilkanaście metrów dalej uwiązany do drzewa wraz z pięcioma innymi. Na polanie poza stojącym nad nim starcem dostrzegł jeszcze cztery osoby. Na pniu powalonego drzewa siedziała młoda dziewczyna trzymająca w dłoniach lutnię i brzdąkająca na niej cicho, wpatrując się w Arryna, zaś przy trzaskającym cicho ognisku młodzik dostrzegł dwóch mężczyzn oraz kobietę, cała trójka była uzbrojona.
- Trzymaj, napij się - powiedział stojący nad Arrynem mężczyzna, podając mu bukłak napełniony winem. - Nie jest to może najlepszy trunek, ale dobrze będzie przepłukać czymś gardło.
Staruszek uklęknął przy Arrynie, badawczo spoglądając na jego bandaże i szwy. Uśmiechnął się pocieszająco i odwrócił do towarzyszy.
- Jak tam śniadanie Benny?
- Coś tu powoli się rodzi - odpowiedział pilnujący zawieszonego nad ogniem garnuszka mężczyzna, wyglądający na niecałe trzydzieści dni imienia. W przeciwieństwie do dwójki towarzyszących mu wojowników na jego twarzy nie było znać śladów wojny, a z gęby był całkiem przystojny. Krótko przystrzyżona broda w kolorze słomy była widoczne zadbana, a włosy w tym samym kolorze opadały mu na ramiona. - Za chwilę powinno być zjadliwe.
- Tak oto Piękny Benny został mistrzem kuchni - zaśmiała się dziewczyna z lutnią. - Może powinnam ułożyć o tym balladę?
- Chodź - powiedział starzec, wyciągając dłoń do Arryna by pomóc mu wstać. - Usiądź z nami przy ogniu. Benny może nie gotuje najlepiej, ale lepsze to niż żreć korzonki całą drogę.
Młody Arryn z pomocą tajemniczego dobroczyńcy zbliżył się do ogniska i zajął miejsce. Mógł się teraz lepiej przyjrzeć pozostałej dwójce, która towarzyszyła tu Pięknemu Benny'emu. Drugi mężczyzna miał ogoloną na łyso głowę i gęstą, czarną brodę, twarz zaś znaczyły mu trzy przechodzące w poprzek blizny. Gębę miał ponurą i niezwykle surową. Z postury był masywny i potężnie zbudowany, nie jak Benny, który wyglądał na atletycznego, acz raczej szczupłego jegomościa. Trzecią osobą przy ognisku była wysoka - jak na płeć piękną - kobieta o raczej przeciętnej urodzie i mocnej budowie. Jakby tego było mało, jej twarz szpeciła długa, pionowa blizna, przechodząca przez ziejącą czernią dziurę w miejscu, gdzie kiedyś znajdowało się jej prawe oko.
- Jak masz na imię chłopcze?

- Harry, dobrze... - siwowłosy mężczyzna skinął głową. - Ja jestem Oswell, ten gotujący w garze to jak już zapewne wiesz Benny, drugi z naszych towarzyszy zwie się Roger, wojownicza pani to Taena, pochodzi z Myr, a nasza urocza trubadurka zowie się Lili... - przedstawiał wszystkich mężczyzna, gdy krzaki na skraju polany zatrzęsły się nagle.
Wszyscy z obecnych - poza Bennym - spojrzeli w tamtą stronę, a Roger i Taena delikatnie przesunęli dłonie w stronę broni, jednak szybko je opuścili. Z chaszczy wynurzyła się sylwetka niskiego jegomościa z kuszą na plecach, który pogwizdując wesoło wiązał sznurówki spodni.
- Ach... Od razu lepiej jak się odcedziło kartofelki - rzucił do zgromadzonych karzeł, siadając przy ogniu z uśmiechem. - Widzę, że nasza nocna niespodzianka się obudziła! - wykrzyknął na widok Harry'ego.
- A to jest Arnolf - dokończył siwowłosy. - Co ci się stało, chłopcze? Gdy cię znaleźliśmy wyglądałeś dość marnie...
- Marnie? Mało powiedziane! - wybuchnął konus z kuszą. - Wyglądał jak jeż!
- Dorzeczański Jeż! - zainteresowała się Lili. - Może to jednak o tym powinnam ułożyć balladę?
- Może i powinnaś, ale będzie to musiało poczekać, jedzenie gotowe - oznajmił Benny, przerywając tę karuzelę śmiechu.
Wkrótce drewniane miski napełniono czymś co wyglądało jak zwyczajna zupa? Były tam kawałki mięsa, marchewki, ziemniaka i jakieś ziółka. Smakowało całkiem nieźle. Poza wypełnioną gorącą strawą miską, Harry otrzymał również drewnianą łyżkę oraz pozwolono mu oderwać sobie kawałek chleba z grupowego bochenka, który kompania szczęśliwie zakupiła dzień wcześniej w pobliskiej wiosce.
- Nosisz dobrej jakości kolczugę i broń - odezwała się Taena, zakończywszy posiłek. Mierzyła teraz Arryna surowym spojrzeniem, siedząc po drugiej stronie ognia. - Kim jesteś?
Roger, zachowując ponury wyraz twarzy wykonał kilka gestów rękoma, skierowanych w stronę kobiety. Od samego początku wojownik nie odezwał się choćby słowem, teraz stało się jasne dlaczego - był po prostu niemy.
- Też uważam, że ma zbyt wiele jeszcze mleka pod nosem by być jednym z waszych westeroskich zakutych łbów - powiedziała do kompana, mając zapewne na myśli rycerzy. - Ale uzbrojenie ma lepsze niż ci dezerterzy ze zbrojnych oddziałów grasujący po traktach.
Chociaż Myryjka mówiła we wspólnym, jej akcent bardzo rzucał się w uszy i kaleczył niektóre słowa.

- Daj chłopakowi zjeść, Taena - zganił towarzyszkę osiwiały mężczyzna. - Na pewno dużo przeszedł ostatniej nocy, nie naciskaj...
Kobieta jedynie mruknęła coś i zamilkła, skupiając się na swojej zupie. Pozostali członkowie kompanii postanowili pójść za jej przykładem i zajęli się swoimi miskami, powściągając ciekawość. Harry dzięki temu mógł spożyć posiłek już bez kogokolwiek kto odrywałby go od jedzenia. Karzeł i niemowa wzięli sobie jeszcze po dolewce, Banny zaczął zaś wesoło gawędzić z Lili, Taena wyciągnęła z pochwy sztylet i skupiła się na jego ostrzeniu.
- Więc, Harry - zagadnął Oswell. - Musieli napaść na was bandyci, prawda? Ostatnio pełno ich w Dorzeczu, wszystko przez wojnę... Masz gdzieś dom, do którego możesz wrócić? Własny rodzinny lub może do pana, którego rycerzowi służysz? My zmierzamy do Lannisportu, po drodze pewnie zahaczymy o okolice Riverrun, więc nie wiem czy droga wiedzie nas w tę samą stronę.

- Do Riverrun, dobrze - uśmiechnął się starzec. - W takim razie chętnie przyjmiemy twoje towarzystwo, przynajmniej do czasu rozdroży, które rozdzielą nasze drogi.
Harry nie był zbyt gadatliwy, więc nikt z kompanii nie kłopotał się już próbami wyciśnięcia z niego choćby słowa. Zupa została dokończona i wszyscy zabrali się za przygotowania do wyjazdu. Taena, Benny, Oswell i Roger dosiadali dorodnych i zadbanych koni, Lili - będąc dziewczęciem bardzo drobnym - jechała na postawnym kucu, zaś karzeł siedział na dość nietypowym, dopasowanym do niego siedzisku na grzbiecie objuczonego wołu. Miejsce jakie zajmował niski człowiek było nawet tak pomyślane, by w razie czego mógł całkiem swobodnie użyć swojej kuszy. Zaprawdę nietypowa kompania.
Wkrótce drużyna wyruszyła, a kierowała się w tym kierunku, z którego nadjechał Harry. O czym chłopak po nocnej ucieczce i utracie przytomności z początku nie wiedział. Wszyscy zachowywali czujność, ponieważ obecność licznych banitów w Dorzeczu nie była dla nikogo tajemnicą. Zwłaszcza po znalezieniu przeszytego strzałami giermka. W pewnym momencie młody Arryn zaczął jednak rozpoznawać teren, a widok na drodze konia, który przegryzał trawę uderzył w niego niczym młot. To był koń ser Magnusa! Teraz młodzik rozpoznał otoczenie, to było miejsce, gdzie rozbili obóz!

- Ładny konik - mruknął Benny, widząc wierzchowca Magnusa, tuż przed tym jak Harry pogonił swego rumaka.
Cała kompania spojrzała na dzieciaka zaskoczona. Karzeł uniósł kuszę do ramienia by zestrzelić młodzika, który - jakżeby inaczej - zwędził coś i chciał spierdolić, ale Oswell powstrzymał go unosząc dłoń. Harry oczywiście lecąc naprzód nie zauważył ani spojrzeń, ani bliskiej śmierci z rąk małego człowieka.
Gdy giermek-bez-rycerza dotarł na miejsce nie uderzyła weń żadna strzała, ani żaden banita nie wyskoczył z szyderczym śmiechem z krzaków. Znalazł natomiast ciała swych druhów. Ser Hawk oraz Ser Magnus leżeli rozebrani ze swoich pancerzy i rzuceni między trawę niczym szmaciane lalki. Głowa pierwszego z nich była krwawą miazgą - jakiś banita pewnie poprawił po zakończonej walce śmiertelny cios - zaś drugi cały pokryty był mniejszymi i większymi obrażeniami, z którym najgorszym był ślad po ostrzu, które zagłębiło się w twarz mężczyzny. Ostatnim z kompanów był łowczy, którego po ucieczce księcia i śmierci rycerzy rozbójnicy pochwycili. Jego ciało, nagie i okaleczone, przywiązane było do pnia pobliskiego drzewa. Nie miał oczu i języka, a jego kończyny znaczyły ślady licznych cięć i przypaleń, męskość zaś odrąbali mu i wetknęli w usta. Martwy kompan banitów również leżał na ziemi, obrabowany z ekwipunku i porzucony jak ciała rycerzy. Pies Harry'ego musiał spoczywać gdzieś dalej w krzakach, gdzie zaatakował łuczników.
- Spokojnie chłopcze, spokojnie - powiedział Oswell, kładąc Harry'emu zadziwiająco silną jak na starca dłoń na ramieniu. - Tak im nie pomożesz... Roger, daj szpadle!
Najemnik bez języka mruknął coś i podszedł do objuczonego wołu, z którego karzeł czujnie obserwował las. Kuszę miał gotową do strzału.
- Na Siedmiu - jęknęła Lili, dostrzegając okaleczone zwłoki łowczego, i pobladła jak bielona wapnem ściana.
- Co za skurwysyny zrobiły coś takiego - rzucił oburzony Piękny Benny, przyjmując od Rogera szpadel i szukając dobrego miejsca by zacząć kopać mogiły.

Mogiły zostały wykopane, a wkrótce złożono w nich ciała przyjaciół Harry'ego i przysypano ziemią. Członkowie kompanii postali z poważnymi minami przy grobach, pozwalając Arrynowi powiedzieć kilka ostatnich słów - co było największym słowotokiem jaki od niego usłyszeli od momentu spotkania chłopaka - i nie zakłócając w żaden sposób tego smutnego momentu. Później Roger oraz Benny pomogli chłopakowi poszukać kamieni, kiedy wojownicza kobieta wraz z karłem stali na straży.
Kiedy wszystko było zakończone, grupa wędrowców ruszyła dalej. Po dniu drogi mieli pożegnać się z Arrynem w pobliżu Riverrun i ruszać dalej na zachód, pozwalając młodzieńcowi podążyć dalej do zamku Tullych. Jego podróż przebiegała już niezakłócana, a poza swoim koniem miał również znalezionego wierzchowca ser Magnusa. Los wesołej kompanii pozostać miał zagadką, przynajmniej na razie. Harry tymczasem został przyjęty w Riverrun jako gość Pstrągów.

Rycerze siłą wyciągnęli ledwo żywego Theodana z jego lochu i zaciągnęli na dziedziniec Riverrum. Tam nie czekał na niego król - przecież nie traciłby na niego czasu - a jedynie kapitan straży Riverrum. Obok zaś czekał już odpowiednio ubrany kat. Strażnicy rzucili bezładnie ciało Theodana przed ich obu stopy. Kapitan zaśmiał się, ciesząc się z nadchodzącej zabawy, i rozkazał:
- 10 batów. Nie powstrzymuj się.
Strażnicy więzienni znowu chwycili maestera i odwrócili go plecami do kąta, który szykował już bat. Trzymali na tyle mocno, by Theodan nie mógł się wyrwać. Zaraz też królewski kat przystąpił do pracy. Każde smagnięcie biczem odrywało kawałek mięsa więźnia. Przy siódmym jego wymęczony organizm nie wytrzymał i maester stracił przytomność. Po wykonaniu kary osunął się bezwładnie na ziemię. Kapitan tylko podszedł, kopnął go nogą i rozkazał:
- Wyrzucić mi to truchło.

---

Obudził się... w jakimś łóżku. Było mu wygodnie. Rozpoznał, że leży na pierzu. Ale to co najbardziej rzucało się w oczy, było twarzą jakiegoś mężczyzny. Z jednym okiem kaprawym, trochę podstarzały - na co wskazywały liczne zmarszczki i się już włosy. Nie schodził mu jednak z twarzy uśmiech.
- Wielmożny pan wstał? Hargh hargh! - jego śmiech był dziwny, gardłowy. Trochę przypominał kaszlnięcia. - Już Ci podaję hargh hargh! Potrawkę!
Musisz jeść i leżeć! Hargh! Już Ci hargh hargh! Plecy nasmarowałem. Niedługo powinny hargh! Wyzdrowieć! - odszedł na chwilę. Ciszę przetrwały jedynie kolejne śmiechy-kaszlnięcia. Z oddali zaraz krzyknął. - Przepraszam, na pewność ciekawą hargh hargh! Kim jestem? Zwą mnie hargh hargh Harry z Błękitnej Polany! W której hargh hargh! Właśnie jesteśmy! 3 mile na południe od Riverharghrum! Jeszcze parę dni i postawię Cię na hargh hargh! Nogi! Uczył mnie sam hargh Qyburn!

---

Theodan obudził się na trakcie. Ktoś był na tyle uprzejmy, że ułożył to pod drzewem, na uboczu. Gorzej, że zabrał cały dobytek. Mgliście pamiętał, co się wcześniej stało. Ciemnotę, baty, sny... Cały był obolały, ale najgorzej trapiły go plecy. Potrzebował pilnej pomocy medycznej. Ale! Wiedział gdzie musi się udać, żeby ktoś mu w tym stanie pomógł! Do... dokąd? Gdzie to było? Co było? O co chodzi? Tak szybko jak się obudził, tak zapomniał o całym śnie.

Theodan wybrał losowy kierunek podróży, który okazał się wieść na wschód, i powoli rozpoczął kierować się w tamtą stronę. Próbował iść, co chwila jednak upadał na ziemię. Czuł jeszcze w nogach siniaki, ale przede wszystkim rany pleców pozbawiały go sił witalnych. Kolejny krok - kolejny upadek. W przeciągu godziny nie pokonał nawet mili. Jego nogi już jednak odmówiły posłuszeństwa. Był na skraju wyczerpania. Po raz kolejny tego dnia padł bez przytomności na ziemię.

---

Tym razem w swoim śnie nie oddalił się tak bardzo. Poznawał drzewa, przy których przechodził. Zwrócił tylko uwagę, że był niżej. I chodził z rękami na ziemi, na czworaka. Próbował się podnieść, ale jakoś mu to nie wychodziło. Ale paradoksalnie, choć czuł się trochę niepewnie, czuł się silniejszy i zwinniejszy niż zazwyczaj. Doskoczył do jednej z pobliskich kałuży z wodą. Obejrzał się w niej. Zamiast twarzy miał pysk. Znajomy pysk. Wszystko się zgadzało. Wyglądał jak pies. Jak swój pies - Cień. Mógł się po tym zorientować się w końcu, że jest to sen. Zazwyczaj w takich momentach odpływał i się budził, tym razem jednak pozostał w śnie. Widział słabiej niż zwykle. Czuł jednak zapachy - o wiele więcej niż zwykle. Jakby zamiast wzroku miał właśnie węch. Wszystko czuł zupełnie inaczej niż zwykle. Szybko też trafił na trop krwi. Pobiegł za nim i dobiegł do leżącego na ziemi mężczyzny z ranami na plecach.

Duch Theodana, czy też Cień, ruszył przed siebie. Traktem -gdzież indziej mógłby znaleźć pomoc? Z początku nie znalazł nikogo. Po prawdzie jednak poruszał się wpierw powoli. Nie opanował do końca poruszania się na czterech łapach. Z czasem jednak szło mu coraz lepiej. Czuł też w nozdrzu wiele zapachów, których jednak nie był w stanie do końca rozróżnić. Były dla niego zbyt intensywne, zbyt się że sobą zlewały...
W końcu odnalazł coś na trakcie. Niestety nie był to nikt, kto mógłby udzielić mu pomocy. Stał tam jeden sporej wielkości niedźwiedź. Przynajmniej nie zdawał się mieć agresywnych zamiarów. Czekał tylko na to, co zrobi pies.

Cień próbował przekazać coś misiowi. Wyszło mu to jednak dość niezdarnie. Theodan nie miał jeszcze obycia w tym, jak zachowują się zwierzęta i nie potrafił przekazać swojej myśli. Na szczęście, chociaż mógł być obrażany albo prowokowany, niedźwiedź tylko spojrzał sennie na psa. Przeciągnął się i powoli odszedł w głąb lasu. Pies ruszył naprzód. Szukał dalej jakiejś pomocy. Kolejny kwadrans biegu doprowadził go do trzech mężczyzn. Jeden miał na sobie zbroję, dwaj pozostali zwykłe łachmany. Wszyscy mieli w rękach jakąś broń - odpowiednio dwa miecze i łuk. Wydawali się zmęczeni biegiem. Cień nie widział szczegółów. Za to bardzo dobrze rozpoznał ich głosy. Jeden z nich, ten z mieczem w łachmanach, przeklnął: - Kurwa, gdzie ten niedźwiedź? Przysięgam, że go widzia... - urwał, gdy spostrzegł psa. Zaśmiał się i podszedł powoli do niego. Z jego ruchów nie biła wrogość, tylko spokój i serdeczność. - Co tam piesku? Skąd się tu wziąłeś? Może Ty widziałeś misia?

Troje mężczyzn podążyło za psem, pomimo początkowych obiekcji.
- I co kurwa pies nas zaprowadzi? Pojebało Cię?
- Wygląda na inteligentnego. Poza tym - to ja tu dowodzę. Masz się mnie słuchać, jasne? - krzyknął gość w łachmanach z mieczem do tego z łukiem. Dla efektu dotknął pochwy przy pasie, a następnie spojrzał kątem oka na zbrojnego. Tamten trochę naburmuszony tylko kiwnął głową i potulnie udał się za nim. Poszli za Cieniem, z czasem coraz bardziej się denerwując. Nie widzieli w końcu caly czas tego niedźwiedzia. W końcu doszli jednak do bezwładnego ciała Theodana. Gość z łukiem wyglądał znowu na zdenerwowanego, ale przewodząc grupie był bardziej zmartwiony.
- A więc to chciałeś nam pokazać. Ser Gotriku, zabrać go. - wielkolud w zbroi schylił się i podniósł ciało maestera. - Koniec polowania. Wracamy do Stumilowego Lasu. Tam odetchnie i mu pomożemy. - Theodan mógł oczami Cienia patrzeć jak powoli ruszają z nim w drogę. Oglądając siebie poczuł się dziwnie. Jakby mdlał i wirowało mu między oczami. Tracił nad sobą kontrolę. Cień znowu stawał się Cieniem.

---

Czuł ból na policzku. Nad sobą miał brzydką twarz jakiegoś potężnego, wysokiego rycerza. Uśmiechnął się i rzucił:
- Panienka się obudziła? Hehe... - Theodan mógł dostrzec wyraźne przebarwienia i braki w uzębieniu mężczyzny. I poczuć śmierdzący oddech, cuchnący rybą. Zaraz jednak z tyłu dobiegł inny, znajomy głos: - Zostaw naszego gościa. Musi wypocząć, a oglądanie Twojej mordy to ostatnie co by pewnie chciał, ser Gotriku. - rycerz się odsunął, a maester usłyszał odgłosy skrzypiącej podłogi. Zaraz zobaczył znajomą twarz człowieka z mieczem w łachmanach. Teraz był jednak lepiej ubrany, w czystą tunikę. - Ser Jakob ze Stumilowego Lasu, herbu Puchacz. Masz wiernego psa, uratował Cię. Już się nim zaopiekowaliśmy. To może zaszczycisz nas opowieścią, co się stało? - spytał, uśmiechając się szeroko.