Główny dziedziniec

Któż spodziewałby się, że ponownie odwiedzę Żelazane Dęby? Ja sam nie przypuszczałem, że jeszcze kiedykolwiek wrócę do miejsca, w którym spędzałem mnóstwo czasu jako dzieciak. Poznałem tutaj naprawdę wiele osób, m.in. Adeladie Waynwood, z którą przeżyłem wiele wspaniałych chwil. To z nią podsłuchiwałem narady rodziców i to właśnie ją pocałowałem za wysokim krzakiem rosnącym obok Głównego Dziedzińca. Szybko stała się moją najlepszą przyjaciółką.
Szkoda, że nasze drogi szybko się rozeszły. Od czasu śmierci Lorda Waynwood nie miałem okazji odwiedzić Adelaide w jej własnym zamku. Na szczeście w końcu taka możliwość się pojawiała.
Posłałem po nią jednego z swoich wędrownych rycerzy. Wkrótce mogłem obserwować jak po schodach zbiega śliczna dziewczyna w przepięknej sukni. Adelaide Waynwood wydroślała. Odpowiednie części ciała uległy zaokrągleniu, a niegdyś niewyraźna, smutna buźka nabrała barw. Adelaide stała się śliczna.
- Adelaide Waynwood. Świetnie cię widzieć! - wrzasnąłem ignorując wszelkie zasady etykiety i pozwalając jej się przytulić.

No faktycznie, Adelajda kompletnie nie spodziewała się, że jeszcze kiedykolwiek Angela ujrzy. W końu minął szmat czasu, gdy widzieli się po raz ostatni... zresztą, to była przyjaźń czysto dziecięca, nie było więc mowy o znajomościach na dłuższą metę. No ale musiałam przyznać mu jedno - czas zadziałał na niego pozytywnie. Z niewyrośniętego młodzieńca zamienił się w... przystojnego mężczyznę. Och, kiedy niebieskie oczy dziewczęcia zarejestrowały widok Angela, poczuła, że zapiera jej dech w piersiach. Nie był przystojniejszy od Elessala, ustępował mu pod względem urody, ale... wyglądał odrobinę mężniej.
Niemniej, podobnie jak i chłopak - ba - mężczyzna - zarzuciła mu ręce na szyję. Och, tak dawno go nie widziała! Sama wiadomość o tym, że przybył do Iron Oaks sprawiła, że wstała z miejsca i pobiegła na dziedziniec. Jej służące nie zdążyły nawet dokończyć fryzury - poczochrane włosy zdecydowanie nie pasowały do wizerunku Lady Waynwood. No nieważne. Oderwała się od niego dopiero po krótkiej, sympatycznej chwili.
- Angel Pryor! - pisnęła, odrobinę zbyt głośno i żwawo. - Tak bardzo za tobą tęskniłam! - obejrzała go od stóp do głów, jakby wyszukując zauważalnych zmian w wizerunku Pryor'a. I rzeczywiście było ich naprawdę dużo. - Co cię tutaj sprowadza?

Adelajda nigdy nie interesowała się polityką. Niepotrzebnie została Lady Iron Oaks, nie chciała tego i tylko się z tym tytułem męczyła. Wolała imprezować, bawić się bez ograniczeń i nie przejmować się polityką i... właściwie to tak robiła. Była zakałą Doliny.
No i trudno! O wszystkim dowiadywała się ostatnia (bo wcześniej nic jej nie interesowało) i dobrze się jej z tym żyło, no, tylko może chciałaby być trochę bardziej szanowana przez innych lordów, bo chyba nie była najgorszym z wasali.
No ale trudno, spacerowała sobie po tym swoim przepięknym dziedzińcu, rozmawiając z dwórkami o tym jak można zamek przebudować. Chciała pozbyć się brzydkich elementów budowli i zrobić z niego piękną budowlę, nieco przyjemniejszą dla oka.

Polityka, tiaaa, kto by się przejmował trwającą wojną z Północą w imię wiary, czyli konflikt nabierał wybrzmienia "świętej wojny". Jedni powiedzą, że przesada, drudzy, że obowiązek i tak chce Siedmiu.
Lordowie Doliny rzucają góry złota na wojnę, Arrynowie ciągną od nich kredyty na wojska. Tymczasem w Ironoaks...
Dwórki, jak to dwórki, tutaj by postawiły jakiś posąg, najlepiej postaci męskiej, takiej, że chce się patrzeć. Druga by dała wszędzie kwiaty, a jeszcze inna by dała wszędzie idealne kamienne ścieżki. Padały również pomysły, by zrobić podobne ogrzewanie co w odległym zamku w Winterfell, tak, dwórka była tam kiedyś z narzeczonym. Nagle jedną z nich oświeciło! Postawić tutaj taką przepiękną, białą wieżę, wyższą niż zamek, by mieć jeszcze piękniejsze widoki na okolice! I tak dalej. Gdy doszło do rozmowy z kasztelanem, temu oczy prawie wyszły. Jak to przebudować zamek!? Jak!?
- Emmm... - Zawiesił się na moment, po czym przeprosił za ten dźwięk. - Znaczy, pani...co dokładnie? Poprosiłbym o sprecyzowane detale, cóż lady chce uczynić na zamku. Wybielić coś? Więcej roślinności? Może powiększyć ogrody? - Spytał, po czym zaczął rozciągać pergaminy na stole, zapisując sobie każde życzenie swej seniorki. Co jak co, ale czas na modyfikacje zamku był średni, większość chłopów była na wojnie, ale ręce do pracy się znajdą. Jak zlecenie będzie bardziej wymagające, będzie trzeba zwołać ludzi z Gulltown, być może nawet budowniczych, by pomogli uczonemu Adelaide w projekcie.

Adelajda miała jedno wytłumaczenie - była głupią pacyfistką, a przynajmniej taką pacyfistkę udawała, bo nie potrafiła myśleć o wydawaniu pieniędzy na jakąś tam święta wojnę, o której właściwie nie miała pojęcia. A co dopiero o jakiejś ŚWIĘTEJ wojnie? Co to w ogóle miało być?
- Ech, nie rozumiem dlaczego inni lordowie nie dbają o własne zamki. Nie chcą, żeby Dolina słynęła z prześlicznych budowli? - spytała ze smutkiem w głosie. Trochę się nie lubiła z tymi innymi lordami, bo byli jacyś sztywni i w ogóle chodzili cały czas z kijem w dupie, zresztą, podobnie jak Arrynowie co pewnie nigdy w życiu nawet się nie upili, ot co!
- Och, mój drogi... - zachichotała, gdy wysłuchała już słów kasztelana. - Nie widzisz jak tutaj jest brzydko i ponuro? Chciałabym dodać Iron Oaks odrobinę uroku. Na pewno na samym środku głównego dziedzińca ma pojawić się pomnik przedstawiający... - zastanowiła się chwilę. - Mnie. Tak, to chyba będzie najlepsza opcja, wszyscy będą wiedzieli, że zrobiłam dla tego miejsca najwięcej dobrego. Pomnik ma wiernie oddawać mój wygląd, musi mieć jednak odrobinę powiększone piersi i tyłek. Właściwie to sama spotkam się z osobą, która się nim zajmie. - wtedy jednak rozszerzyła oczy do granic możliwości i zakryła usta dłonią. Na jej drodze pojawił się największy możliwy problem. - Och, nie. Jak duży powinien być mój pomnik? Jeśli będzie bardzo duży to wszyscy uznają, że byłam gigantyczna i paskudna, ale... och, dobra, po prostu niech zajmie się tym najlepsza osoba. Co dalej? Chciałabym, żeby zamek porastały kwiaty, najlepiej czerwone, bo do mnie pasują. A myślisz, że udałoby się zrobić coś, żeby ściany nie były takie nudne i szare, tylko jakieś... no nie wiem, białe? Gdyby było to możliwe to świetnie! Poza tym jedna z moich dwórek wspominała o jakimś ogrzewaniu z Winterfell. Pragnę też otrzymać wysoką, jeszcze wyższą od samego zamku, białą wieżę, najlepiej również porośniętą roślinnością. Poza tym po prostu chcę, żeby wszystko tutaj było możliwie jak najbardziej unowocześnione. - kiedy zaś skończyła swój wywód, postanowiła okazać odrobinę zainteresowania i troski o Dolinę. - A jak tam w ogóle Dolina? Radzimy sobie czy nie za bardzo? Chyba na razie nie jestem do niczego potrzebna? A może coś się tam jeszcze ciekawego wydarzyło? - zachichotała głupiutko. Ostatnio była w dobrym humorze, więc stąd ten potok słów.

- Większość stawia na obronność, lady. Choć zdarzają się tacy, co budują ku...stylowi? Jestem bardziej za tym pierwszym rozumowaniem. Choć wola panienki. Pani życzy, życzenie się spełni. - Zapewnił kasztelan, po czym na zapytanie Adelaide się rozejrzał wokół. Następnie rozłożył ręce w niewiedzy, bo...wszystko mu to się podobało, chociaż to pewnie przez te męski rozumowanie. Czyż nie Waynwood? Faceci nie mają za miedziaka kunsztu piękna. Mimo to słuchał dalej poleceń swej pani, a na temat posągu, drgnęły mu usta w formie rozbawienia, ale szybko się opanował. Najwidoczniej powiększenie "atutów" go poruszyło w śmiech. Sama też rzekła, że zajmie się znalezieniem odpowiedniej osoby, więc kasztelan jednie skinął, że rozumie. Potem były dalsze życzenia, na które kasztelan kiwał głową i kazał to swemu paziowi zapisywać, bo pamięć już nie ta. Wtedy zeszło na temat wojny Doliny, tutaj jej doradca spochmurniał. - Tak jak jest w naszym obowiązku, posłaliśmy poborowych do króla. Ja nie mam dokładnych wieści, Maester powinien je mieć. Co do naszych ziem to: "Szczęśliwe wieści nadeszły dla lady Waynwood. Jej ludzie znaleźli nowe złoża żelaza w górach umożliwiając otwarcie nowej kopalni na terenach Ironoaks. Zarządcy młodej lady zdecydowali się na zainwestowanie w nowe znalezisko, co okazało szybko okazało się słuszną decyzją. Złoża okazały się być bogate i niewątpliwie nie skończą się szybko. Koszta otwarcia kopalni zaś miały zwrócić się w najbliższym czasie z nawiązką. Warto było również zauważyć, iż kowale na ziemiach Waynwood'ów będą mieli teraz łatwiejszy dostęp do surowców będących podstawą ich pracy!
Jakby tego było mało, to nie był to koniec dobrych wieści. Złoża odkryto w jaskini, w której odnaleziono starożytną skrytkę Pierwszych Ludzi sprzed podboju Doliny przez ród Arrynów. Zamkowy maester natychmiast udał się by przestudiować runiczne znaki wyryte w kamieniu, zaś do Ironoaks przywieziono ukryte przez dawnych mieszkańców tych ziem skarby.(Post wyżej)".
- Poza tym, to krążą plotki po wsiach na temat jakieś czarownicy, septon z zamku zaleca przyprowadzić takową wiedźmę na sąd boży, choć lud bardzo ją lubi. Podobno leczy chorych, młodzieńcom dodaje siły w polu, a wiejskie dziewczęta zdrowsze i piękniejsze dzięki niej, a to wszystko dzięki czarom. Rozumiem...że mamy coś zrobić, czy zignorować Wiarę?

Cena Upiększania:

- Och, obronność... po co to komu? - zachichotała głupiutko. I akurat zgadzała się z tym, że faceci niestety ani trochę nie dbali o piękno swoich posiadłości. Stawiali na jakieś głupie zastosowania obronne i nie wiadomo na co. - No a co do tych roślin to załatw niebieskie róże oraz roślinę o nazwie smoczy oddech czy jakoś tak (nie pamiętam, ale rosło w bożym gaju Czerwonej Twierdzy), poza tym zdaję się na ciebie. A wystarczy nam w ogóle funduszy?
Potem on powiedział jej o tej sytuacji na wojnie. Niestety, słuchała go tylko do połowy, bo wcale nie interesowały jej te sprawy. Co w tym ciekawego? Nic i tyle. No, zainteresowała się tylko otwarciem tej kopalni i znalezieniem cennych przedmiotów. Musiała porozmawiać z Maestrem i dowiedzieć się, co z tych wszystkich badań wynikło.
Dopiero po chwili postanowił przekazać jej jakieś naprawdę ciekawe wieści. Leczenie mchorych i dodawanie siły młodzieńcom mogłaby jeszcze darować, ale... upiększanie wiejskich dziewuch? Na jej twarzy pojawił się dziwny grymas. Jakim prawem upiększała te wieśniary?
- To po prostu niedopuszczalne. Co ona sobie myśli? - spytała z wyrzutem. - Musimy natychmiast szmatę zabić i chcę tę egzekucję obejrzeć. Wypadałoby też odbyć z nią jakąś kulturalną rozmowę, prawda? - zachichotała. Zamierzała zrobić wszystko, żeby ta suka przed śmiercią cierpiała. - Poza tym... te wsiurzyce najwidoczniej naprawdę w jej plugawe kłamstwa wierzą. Myślisz, że powinniśmy zabić kilka z nich? Tych... - wzięła głęboki wdech i wydech. - Najładniejszych.

- Wieczorem sprawdzę księgi oraz skarbiec panie. - Rzekł kasztelan na temat, czy starczy im złota. Następnie zeszło ku wiedźmie. Doradca bardzo powoli obrócił ku niej wzrok, był w szoku na jej słowa. Aż wąs mu zadrgał, czyżby jego pani to była jakaś krwawa bestia. Grymas na twarzy miał widoczny.
- Jeśli panna tak uważa, to poszukamy jej i przyprowadzimy do zamku przed oblicze Septona. Na sąd Wiary. - Mocno zaakcentował ostatnie zdanie, jakby chciał coś zasygnalizować młodej Waynwood. Co do wiejskich dziewek, to wsadził swoje ogromne paluchy za swój skórzany pas wzmacniany żelazem.
- Według mnie, nie powinniśmy, pani. - Powiedział chłodno i twardo, choć zaraz skinął głową z szacunkiem. Broń Siedmiu nie chciał konfliktu ze swoją seniorką, po prostu wyrażał zdanie, bo go spytano. Sama Adelaide mogła jeszcze kojarzyć, że takową "czarownicę" odwiedza jeden z jej dworzanów, który ma rolę gońca. Młody mężczyzna, gdyż około piętnastu dni imienia, szczupły niczym włócznia, ale nawet przystojny, za herb miał czarnego pstrąga w barwach czerwieni i żółci, charakteryzował się także rudymi włosami. Dzisiaj akurat nie było go na zamku, dostarczał wiadomości do rycerzy z włości.

Adelajda była bardzo tolerancyjna i właściwie nie przejmowała się tym, że ona szerzyła te swoje głupoty, ale nie mogła wybaczyć jej faktu, że niby te dziewki jakoś upiększała? Oczywiście, nie wierzyła w te badziewia, ale co jeśli nagle wszystkie wieśniary zaczną o siebie dbać i nagle będą ładne? Wtedy nie będzie mogła piastować tytułu największej ślicznotki w okolicach.
- Na sąd Wiary. - uśmiechnęła się chytrze. - Zobaczymy, co ma nam do powiedzenia... - westchnęła jeszcze, bo ten powiedział o nie zabijaniu głupich dziewek. Była w stanie mu to wybaczyć, w końcu był tylko kasztelanem, który nie wiedział, że te dziewki w przyszłości go oczarują i zabiją. No ale trudno!
Wtedy coś zaświtało jej w głowie. Ten chłopaczek na pewno miał jej coś do powiedzenia!
- Wiesz może gdzie jest mój goniec? Nie pamiętam jakie nosił imię, może coś na A? Pstrąg w herbie, mniej więcej piętnaście lat... - wyjaśniła. - Chcę się z nim jak najszybciej zobaczyć. Na pewno coś o tej wywłoce wie i nam to przekaże.