Karczma na rozdrożach

Ech, kolejny objazd, a miałem dzisiaj u Vana miecz wykuć. Pomyślał, siodłając tak konia swojemu Panowi. Jedyny problem to miał z pełnymi lecjami, bo koń był strasznie nieposłuszny, a na dodatek przeszkadzała mu różnica wzrostu.
- Pochyl ten pysk chuju.- Rzucił do konia już poirytowany, po czym podskoczył i chwycił go tak ręką za szyję, dzięki czemu w tym chwycie mógł dokończyć spinanie pasków. Gotowe.
- Takie to trudne było?- Spytał tego irytującego zwierza, po czym go poklepał i podsuną jabłko do zjedzenia. Żebyś się uspokoił. Następnie chwycił ów wredotę za lejce i wyprowadził ją na dziedziniec. Stał tam dyrygując całej wycieczce lord Ralf Buckler, więc to właśnie jemu podał wierzchowca, wcześniej oczywiście lekko się kłaniając. Sam lordzik był średniego wzrostu mężczyzną o popielatych włosach oraz szerszej sylwetki. Pozostało jedynie ogarnąć swojego własnego konika oraz uzbrojenie.
Młodzik nałożył na siebie grubą warstwę przeszywanicy wraz z pełną zbroją kolczą i kapalinem.
Do boku sobie przypiął tradycyjny toporek z kolcem, a przez lewe ramię przewiesił tarczę trójkątną.
Wskoczył on tak wyekwipowany na "Berka", po czym kłusem zaczął gonić kłusem do tworzącego się konwoju Buckler'a. Zajął on tak miejsce obok swego lorda "wychowawcy" i wtedy akurat zaczęli wyruszać z Bronzegate. Sama gwardia liczyła dwudziestu rycerzy, więc liczba była dość symboliczna,
by odpędzić jakiekolwiek zagrożenie.
Jeździli oni tak jedną godzinę po okolicznych wsiach i wypytywali o ostatnie zdarzenia z rozbójnikami,
by móc w ten sposób zebrać coś w logiczną całość i zaplanować plan wypędzenie takowych szkodników z ziem chorążego Baratheona. Giermka w sumie nudziło, więc przez cały czas siedział na swoim koniku i ziewał. Nudy. Wolę wrócić na plac w Bronzegate. Wędrowali oni jeszcze tak dobre godziny,
aż się zebrali na drogę powrotną, na którą żółwik bardzo się cieszył. Zamierzali oni przejechać przez niewielki zagajnik, by móc oszczędzić tak czas drogi do zamku. Jadąc tak, Arjan usłyszał ruch w pobliskich krzakach. Spojrzał on więc w tym kierunku podejrzliwie. Co zobaczył? Brodatego mężczyznę w futrach mającego kuszę! Dodatkowo wymierzoną w wychowanka Estermonta. O kurwa!
- Zasadzka!- Krzyknął do wszystkich i zasłonił mężczyznę swoją tarczą, dobywając przy tym swojego toporka. W tej jednej chwili w kierunku młodzika poleciały cztery bełty, z czego dwa wbiły się w tarczę,
jeden uderzył w rondo kapalina, a ostatni przeleciał obok. Zaraz po tym z rykiem zaczęli wylatywać zbóje z włóczniami, z czego jeden szarżował wprost na zszokowanego Rafla. Chłopak w jednej chwili obrócił topór w dłoni i wykonał nagłe ruch koniem do przodu, gdzie podczas tego wykonał zamach od góry w łeb przeciwnika. Cios poleciał trochę krzywo, ale efekt był taki, że topór zrobił dziurę w czole wroga. Przez adrenalinę nie zwrócił on nawet uwagi na zabicie człowieka. Rozejrzał on się szybko po tym, gdzie jest potrzeba pomoc, a była ona potrzebna na początku kolumny, która miała utorować drogę lordowi. Zawadiacki giermek przepełniony rządzą zdobycia pasa rycerskiego, od razu ruszył w tamtym kierunku z szarżą konną. Stało tam trzech ludzi, z czego jeden z kuszą, więc Beczułka postawił na to, że po tej jednej szarży będzie ich tylko dwóch. Przeliczył się.
Gdy już wykonywał zamach z konia, by rozłupać łeb jednemu z bandytów, nagle pojawiła się przed nim napięta lina! Skończyło to się tak, że koń się przewrócił, a młody wyleciał z siodła, tarzając się tak po ziemi, jak zwykła kłoda. Tfu! Wypluł on ziemię z ust, po czym szybko wstał z gleby, gdzie normalny człowiek leżałby już cały obolały. Zaczął on wtedy szarżować pieszo na bandytę z kuszą.
- Kurwa mać!- Krzyknął kusznik, po czym wypuścił nienaładowaną kuszę z rąk, żeby to szybko dobyć miecza. Arjan zamachnął się znad głowy toporem z taką siłą, że zwykłą pałką dałoby zrobić złamanie.
Bandyta jednak zdążył sparować, więc młodzik nie pozostał bezczynny, tylko w tej pozycji posłał mu lewą ręką cios rantem tarczy wcelowanej w łeb. Jednakże ponownie nie poszło po myśli chłopaka,
bo nemezis dokonał on zręcznego uniku na bok i wykonał pchnięcie wolną ręką, gdzie właśnie dobył sztyletu. Sztylet pofruną tak ku policzkowi kolczemu młodego, gdzie przebił się przez nią z niezwykłą łatwością i rozciął prawie cały policzek aż do ucha! Jucha polała się strasznie, ale zaraz ranny odpowiedział na to zagranie kolcem topora, który ugrzęzł w klatce piersiowej nożownika. Wyrwał go z trzaskiem, a zaraz potem obrócił do dwóch kolejnych. Chodźcie skurwysyny. Jeden z tej dwójki czekających był w trakcie szarżowania na Arjana. Był on wyposażony w dwuręczny topór, który trzymał wysoko nad głową, więc młody wiedział co na takich stosować. Uniósł on najzwyczajniej wysoko tarczę, blokując w ten sposób uderzenie topora, a samemu wtedy zyskał odsłoniętego przeciwnika, którego rąbną na odlew w kolano. Topornik zwalił się wtedy na plecy, a zaraz po nim pojawił się kolejny. Tutaj walka trwała trochę dłużej, bo polegała na wymianie ciosów jak na placu ćwiczebnym, ale skończyło się odrąbaniem połowy dłoni przeciwnika, który potem kurczowo trzymał się jej pozostałości jak oszalały, więc młody korzystał i to zakończył cięciem w łeb. Obrócił on się ponownie, ale tym razem do tego z ranną nogą. Giermek już dociskał go do ziemii swoim butem i brał zamach toporem, by dokończyć dzieła.
- Czekaj! Czekaj!- Krzyczał z rozpaczą bandyta, ale broń już była w powietrzu.
Jucha polała się przy szyi, bardzo obficie polała...
Arjan rozejrzał się wtedy, ale widział tego przez mroczki w oczach. Psiakrew. Najzwyczajniej zemdlał.
***
Następnego dnia obudził on się w komnacie Maestera mając zszyty policzek, który wyglądał okropnie,
ale Estermont się tym nie przejął, tylko cię cieszył. Rycerz bez blizny to kutas nie rycerz.
W południe dowiedział on się, że zostanie on pasowany jutro z rana przez sprawę uratowania życia lorda. Myślał on wtedy, że chyba umrze z radości, bo spełnił swoje marzenie. Musiał on na wieczór przebrać się całkowicie w biel i spędzić całą noc w sepcie modląc się do wojownika o zesłanie łask na przyszłego rycerza. Gdy to się skończyło...

[ Polecam słychać dla nastroju: https://www.youtube.com/watch?v=BiqlZZddZEo ]

W kominku wesoło trzaskał ogień, jakby w ogóle nie zważając na to, co działo się na zewnątrz. Napełniał on małą komnatę przyjemny ciepełkiem, podczas gdy na zewnątrz ciężkie krople wody raz po raz uderzały o pokryty gontem dach wieży. Ogień rozjaśniał salę delikatnym, acz wciąż obecnym światłem podczas gdy ciemne, wieczorne niebo raz po raz rozrywane było potężną błyskawicą, rozjaśniającą cała okolicę. Tam, na zewnątrz hulał potężny, zimy wicher, tu zaś od kominka rozchodziło się ciepłe powietrze.
Jakże dobrze było być w tym czasie w bezpiecznej wieży. Jakże dobrze było być osłoniętym od wiatru przez mocne kamienne mury, jakże dobrze było mieć nad głową solidny dach, jakże miło było pośród huczących błyskawic słuchać legend czytanych przez starszą siostrę, czytanych dzięki ciepłemu, jasnemu światłu dawanemu prze kominek.
I nagle to daleko chroniącego się przed burzą azylu wdarł się nowy dźwięk. Dźwięk głośnego, nieudającego walenia w drzwi. Dźwięk, który w ten wilgotny wieczór niósł się po całym zamku.
Młoda dziewczyna czytająca wtedy swojemu małemu bratu zamknęła więc księgę i zaraz wybiegła na klatkę schodową by zbiec na dół i sprawdzić kto w tak okropną pogodę mógł znaleźć się u ich drzwi. Nie była tam jednak pierwsza, przed nią przy drzwiach znalazł się już stary sługa jej pana ojca. Młódka została więc na schodach, przez poręcz wyglądając stamtąd, kto do nich zawitał. Zaraz za nią zjawił się też jej mały braciszek.
– Tśśśśśś, bo nas usłyszą – uciszyła chłopca i zaraz znów spojrzała w stronę lekko uchylonych drzwi.
Dziewczynka próbowała usłyszeć o czym rozmawia stary sługa z przybyszami, ale wpadający przez wąsko otworzone drzwi wiatr i uderzające raz po raz błyskawice sprawiały, że dochodziły do niej tylko pojedyncze słowa.
W końcu jednak dwójka przybyszy znalazła się w bezpiecznej wieży. Jednym z nich byłem ja. Drugi. O nim jest ta opowieść.


U sir Kenneta gościliśmy przez jakiś czas. Już tego straszliwego wieczora zdążył nas polubić, gdy usiedliśmy z nim do wieczerzy. W końcu sir Kennet był rycerzem jak my i szanował prawo gościnności. Miał on przeszło czterdzieści lat i już od dłuższego czasu nie opuszczał swoich małych włości. Opowiedział nam, że od dawna mu już nie w głowie turnieje i rycerskie przygody, że teraz zajmuje się rodzinnymi włościami i swymi pociechami, które potrzebują przecież ojca. Z przyjemnością jednak wysłuchał licznych opowieści jakie przynieśliśmy. Jego niewielka mieszkalna wieża nie była zbyt często odwiedzanym miejscem.
Czas spędzony we włościach Kenneta był bardzo owocny i pracowity. Szybko dowiedzieliśmy się, że nasz gospodarz został poważnie ranny w nogę na wojnie, w której brał udział za młodu, przez co miewał problemy z licznymi obowiązkami, które spadły nań po śmierci ojca, blisko dziesięć lat wcześniej. Jego rodzina nie była zamożna, nie miał też wielu sług, tak więc jego rodzinny majątek powoli podupadał, choć ten robił, co mógł, by dać swej rodzinie jak najlepsze miejsce do życia. Tak więc gdy pomoc w licznych pracach zaoferowali dwaj sprawni rycerze, był on wręcz wniebowzięty.
Sami byliśmy zaskoczeni, jak dwie dodatkowe pary rąk oraz świeży młodzieńczy entuzjazm, mogą sprawić, że powoli chyląca się ku upadkowi wieża znów nabiera kolorów. Jak się okazało, nie tylko wieża, ale także i niewielkie włości Kenneta. Udało nam się zrobić bardzo dużo dla jego nielicznych poddanych, a ostatecznie nawet rozbić małą szajkę kłusowników działających w lasach naszego gospodarza. Woleli uciec niż mierzyć się z prawdziwymi rycerzami, jak przynajmniej myślałem na tamtą chwilę. Nie, nie o nich. Ich faktycznie nie uświadczyliśmy już, mam nadzieję, że nie pojawili się znów. Chodzi o prawdziwych rycerzy. Ale o tym później.

Z czasem zdobyliśmy wielkie zaufanie naszych gospodarzy i sir Kennet pragnął, byśmy pozostali. – Moglibyśmy razem zrobić tak dużo dla tych ziem Ged - znał mnie tylko pod krótszym imieniem. – Dawno nie wyglądały tak dobrze. Alys też byłaby zachwycona, wiesz o tym.
Ach Alys, słodka Alys. Jakże piękna i dobra to była dziewczyna. Jej piękne piwne oczy, jej długie ciemne włosy, niemal zawsze rozpuszczone. Jej ciepłe, czułe serce. Może mógłbym tam dla niej wtedy zostać?
– Odłożyłem dla niej też spory posag. No, może nie aż tak spory, ale mielibyście tu dobre życie Ged.
Kennet nie wiedział wtedy, co robi. Nie powinien był nas zatrzymywać. Zarówno ja, jak i Lambert, z którym wtedy podróżowałem, byliśmy włóczęgami. Mogliśmy chwilę zagrać jakieś miejsce, ale dłuższy pobyt u nich już sprawiał, że chcieliśmy znów ruszyć na szlak. Znów wziąć udział w jakimś turnieju, przeżyć jakąś nową przygodę.
Odparłem wtedy, że muszę to jeszcze przemyśleć, że nie planowałem tak szybko się gdzieś osiedlać, ale jego propozycja sprawiła, że muszę znów rozważyć moje plany. On był pewny, że zostanę. Pewnie, że nawet obaj zostaniemy. Miał mnie i Lambetra za przyjaciół, ja z sumie też tak myślałem. Nawet jeśli rycerza tego poznałem ledwie dwa miesiące wcześniej i wyciągałem go z kłopotów na turnieju. Wiecie zapewne, że ja nigdy nie miałem problemów z pustą sakiewką, ale inni rycerze… u nich nie zawsze jest tak wspaniale.
–Ged, kiedy ruszamy? -pytał mnie potem Lambert – W Pierścieniu jest turniej niebawem, może coś nam się uda ugrać? Choćby jeden, dwa rynsztunki do przodu i byłoby za co pojechać nawet do Królewskiej Przystani. Zawsze chciałeś zobaczyć dawną stolicę Westeros.
– Nie wiem przyjacielu. Kennet chce, byśmy zostali – odparłem.
– I chcesz tu zostać? Ty? Przecież tak sprawnych w siodle jak ty! Mógłbyś być czempionem i zyskać sławę! Ged, nie każdy ma taką możliwość - tłumaczył mi, a ja go nie słuchałem. Byłem zauroczony i perspektywa pozostania tam wydawała mi się wspaniała.
Byłem ślepy i nie widziałem zazdrości rosnącej w duszy mojego przyjaciela. Nie widziałem, jak się zmienia, a raczej, jak zmiany, które przeszedł podczas podróży ze mną zanikają i znów staje się prostym zawadiaką, którego serce wypełnia chciwość. Póki nie trafił na mnie Lambert zawsze miał problemu z pieniędzmi.
I nie zauważyłem, że te znów go pokonały. Usłyszał o posagu, który odłożył Kennet i go ukradł. Mój niedoszły teść wściekł się tym, w przypływie złości oskarżył nawet mnie o współudział, ale ostatecznie zebrał niewielki oddział i złapał złodzieja. Cóż, jak się okazało, Lambert zatrzymał się już w najbliższej karczmie, nie zdążył na szczęście wszystkiego przepić i wydać na panienki.
Kennet przyciągnął go wiec do swej wierzy, gdzie miał go osądzić. Był on bowiem człowiekiem sprawiedliwym. Wezwał nawet pobliskiego septona, by w tym pomógł. Septon Norwin bywał u nas już wcześniej i zdążyliśmy się poznać. Tak więc, gdy miał już zapaść wyrok Lambet uciekł się do odwiecznego rycerskiego prawa. Zażądał próby walki. Wiedział bowiem, że nie ma tu innego godnego mu rycerza. Jego zwycięstwo było więc pewne.
Zapomniał, że ja tam byłem.
Walka była długa i wyrównana. Miecze raz za razem uderzały się z łoskotem lub też tępo o drewniane tarcze. Wykonywaliśmy liczne finty, riposty i wypady. Bloki i uniki. Cięcia z góry i z dołu. I nie widać było zwycięzcy. Nasze ramiona już słabły, a początkowa zaciekłość powoli ustępowała. Pojedynek na śmierć i życie jakby znów zamienił się w przyjacielski sparing.
I wtedy Lambert uderzył jeszcze jeden raz. Ja chciałem tylko zablokować jego cios, ale klingi ześlizgnęły się po sobie. Jego zatrzymała się ma moim karwaszu, mocno go wgniatając, moja… O Siedmiu! Chciałem wygrać tylko ten pojedynek, by Lambert stanął przed sprawiedliwością i poniósł zasłużoną karę. Karę, która na pewno nie byłaby śmiercią.
Niestety sztych mojego miecza przemknął po gardle mego przyjaciela. Gdyby trafił w ramię, tors, nogę, pewnie ten skończył by tylko z blizną.
Wtedy jednak leżał na ziemi, a z jego gardła powoli i miarowo sączyła się krew. Próbował coś mówić, bezskutecznie. Ja tylko podniosłem jego miecz i włożyłem mu z powrotem w dłoń. Rycerz powinien umrzeć z mieczem w ręku. Położyłem też mu dłoń na ramieniu. By wiedział, że nie umiera sam, a z przyjacielem obok.
Zaraz podbiegł też do nas septon Norwin i zaczął odmawiał jakieś modlitwy nad umierającym rycerze. Ja zaś widziałem, jak życie powoli ucieka z jego oczu.
To dziwne, na końcu zdawał się uśmiechnąć. Jak ja zwykłem się zawsze uśmiechać, ale nie wtedy.
Gdy tylko siły opuściły jego ciało zabrałem je pod pobliski sept, gdzie wykopałem grób i go pochowaliśmy wraz z Norwinem. A potem cały wieczór i noc spędziłem wewnątrz setpu, wpatrzony raz to w postać Sprawiedliwego Ojca, raz to w Miłosierną Matkę.
Dopiero nad ranem przybył do mnie Norwin. Gdy wstałem, moje kolana zdawały się był jak z kamienia. Ugościł mnie śniadaniem, ale co najważniejsze, pocieszył mą duszę. Rozmowę tę jednak zostawię dla siebie.
Potem powróciłem tylko do wieży, w której jeszcze poprzedniego dnia mieszkałem. Poprosiłem sir Kenneta by zwolnił mnie ze służby i pozwolił ruszyć dalej. Nie musiałem tego robić, ale nie chciałem uciekać. Nie chciałem krzywdzić tych, których pokochałem. Pocałowałem jeszcze słodką Alys ten jeden, jedyny raz i życzyłem jej szczęścia. Poczochrałem po głowie małego Kenrica i powiedziałem, że kiedyś zostanie wielkim rycerzem. I ruszyłem dalej, wieść swoje wspaniałe, pełne przygód życie.

Co w Braavos mógł robić artysta nieznający języka i mieszkańców?
Mógł próbować zarabiać na życie występując przed marynarzami z Westeros (co nie jest szczególnie zyskownym zajęciem) i przez resztę czasu, którego nie spędzał na spaniu, poświęcać się nauce języka i miasta, licząc na występy przed większą i bogatszą publicznością. W końcu nie bez powodu mówi się, że Braavosianie kochają śpiewaków!
Jednak taki tryb życia ma wady, a jedną z nich jest konieczność wracania na wynajętą kwaterę późną nocą.
I tak też Loren Hill, bohater niniejszej historii, wracał pewnej nocy z tawerny, której klientelę w większości stanowili westeroscy marynarze. Nietrzeźwy, wesoły i szczęśliwy, ponieważ tego dnia zarobił więcej niż czasami przez tydzień. Oczywiście los to okrutny skurwysyn i musiał wywinąć mu jakiś numer. I wywinął.
- Ty oddać złoto i lutnia – usłyszał Loren i w tym samym momencie ujrzał dwie sylwetki wyłaniające się z mgły przed nim, a gdyby obejrzał się za siebie zobaczyłby kolejne dwie. Charakterystyczną ich cechą były ostrza w dłoniach i paskudne mordy, godne najgorszych zakapiorów.
- A-ale Panowie, może się jakoś dogadamy? – wyjąkał bardzo szybko trzeźwiejący Loren – Chociaż lutnię zostawcie.
- Oddać wszystko albo żałować – padła nieustępliwa odpowiedź.
Loren westchnął i zaczął odpinać od pasa sakiewkę. Nie miał szans w starciu z czterem lepiej uzbrojonymi przeciwnikami. Już miał podejść do przywódcy zbirów, gdy nagle z jego klatki piersiowej wysunął się roboczy koniec wąskiego miecza, jakiego używali bravosi.
Na ten widok pozostali złodzieje rzucili się na przybysza, który w międzyczasie wyciągnął broń z martwego już ciała i natarł na najbliższego kamrata nieboszczyka. Loren opamiętał się i praktycznie wcisnął w pobliską ścianę, wyciągając nóż.
Nie wyglądało na to, że bravo potrzebuje jakiejkolwiek pomocy, z łatwością położył drugiego z przeciwników trupem i bez większych problemów odpierał ataki pozostałych dwóch.
Mimo to artysta postanowił włączyć się do walki, głównie ze względu na odczuwaną wściekłość, niewątpliwie wspartą przez alkohol. Szybkim krokiem podszedł do walczących i z najgłośniejszym wyciem jakie tylko potrafił z siebie wydobyć wbił nóż w plecy jednego z nich.
Tego było za dużo dla pozostałych przy życiu złodziei – obydwaj rzucili się do ucieczki, wywracając Lorena. Nieznajomy podszedł do niego, pomógł mu wstać i powiedział czystym wspólnym:
- Lepiej nie włóczyć się o tej porze samotnie, szczególnie w tej dzielnicy. Następnym razem doradzam znalezienie sobie jakiegoś towarzystwa. Lub kwatery bliżej miejsca pracy.
Po czym rozpłynął się w mgle.