Port Qarthu

Wysłane przez Shotoku statki dotarły do Qarthu, a nie była to przyjemna podróż. Galery tutejszych władców zatrzymały ich podczas przekraczania Nefrytowych Wrót i zażądały sowitej zapłaty za przepłynięcie. Nie pomogły tłumaczenia, iż okręty są puste i wkrótce zawrócą, złoto w skarbcach Królowej Miast musiało się zgadzać, kiedy nadejdzie pora by liczyć brzęczące monety. Sama wyprawa ponadto okazała się całkowitym fiaskiem... Tutejsi ludzie nie byli wielkimi fanami grabieży i wojowania, uważając to raczej za dość barbarzyńskie. Czego jednak można spodziewać się po bladych mieszkańcach Qarthu, którzy płaczą w chwilach większego uniesienia emocjami dając znać o swym "cywilizowaniu". Przebywający zaś w mieście najemnicy mieli już dobrze płatne zlecenia na tutejszych statkach, które zawdzięczali rosnącej aktywności piratów na pobliskich wodach. Niejaki Eyron Grimtongue podobno zjednoczył korsarzy, obwołał się ich królem i wyobrażał sobie, że morza świata należą do niego. Barbarzyńca... Na szczęście w Qarthu zasłyszano plotki traktujące o tym, że jakoby Volantis zamierza rozwiązać ten problem. Ludzie Shotoku koniec końców mogli wrócić do niej jedynie z tym - z plotkami.

Flota - bo z pewnością można było już to tak nazwać - Shotoku dotarła do Qarthu. Posyłanie ludzi mijało się z celem, ponieważ urzędnicy odpowiedzialni za zebranie opłat za przepłynięcie Nefrytowych Wrót sami odwiedzili natychmiast statki. Mieli ze sobą dodatkowe straże oraz niewolników do niesienia tak obfitej zapłaty, za tak obfitą liczbę okrętów. W porcie dało się zobaczyć więcej wojsk niż zazwyczaj, a przybyłych od razu poinformowano, iż każdy chcący wejść w obręb murów Królowej Miast musi zostawić swoją broń na zewnątrz. Ci barbarzyńcy dopiero co zaatakowali Asabhad, a teraz w znacznej liczbie przybyli pod ich wrota. Qartheńczycy woleli nie ryzykować...
Przyjaciel Shotoku wkrótce kazał jej przekazać, iż znalazł handlarzy chętnych na zakup jej towarów. Chociaż sprzedaż przypraw zalecał odłożyć do miast dalej na zachodzie, gdzie były one cenniejsze. Qarth, bądź co bądź, miał do nich dobry dostęp i kontrolował ich przepływ przez Nefrytowe Wrota, mógł więc nie być tak dobrym miejscem na sprzedaż podobnych dóbr. Ludzie dowódczyni zaczęli rozglądać się w tym czasie za najemnikami i znawcami sztuk tajemnych. Co do tych pierwszych na wynik trzeba będzie zaczekać, zaś co się tyczy drugiej grupy, to znaleziono po kilku godzinach odpowiedniego człowieka. Czarnoksiężnicy z miasta wydawali się niezainteresowani.
- Na wielkie wichry, przybywam - oznajmił szorstki głos, gdy posiwiały mężczyzna w znoszonej, ciemnoszarej szacie z kapturem został wprowadzony przez ludzi przed oblicze dowódczyni. - W czym tkwi "natura" problemu? - zapytał jegomość, opierając swój hebanowy kostur o najdogodniejszy stojący w pobliżu obiekt, a jeżeli dostępne było miejsce siedzące zajął je bez zwłoki.
Mężczyzna był średniego wzrostu, starszy i posiwiały, z krótko przyciętą brodą oraz sięgającymi ramion włosami. Twarz znaczyły mu liczne zmarszczki i bruzdy, a w miejscu lewego oka znajdował się gładko oszlifowany kawałek czerwonego obsydianu.

Starzec spojrzał na podsunięte mu zwoje, po czym rozwinął pierwszy z nich i zabrał się w milczeniu za czytanie pierwszych linijek. Po chwili zwinął go i uczynił to samo z pozostałymi. Kiedy odłożył zwoje spojrzał na zaprezentowane mu obsydianowe świece i uśmiechnął się lekko pod nosem.
- Większość z nich to stare legendy spisane w języku Hyrkoonu - powiedział. - Aczkolwiek nie wszystkie - dodał, a w jego obsydianowym oku zdawało się jakby coś błysnęło. - Pytanie jednak brzmi... Co jesteś gotowa dać by posiąść podobną wiedzę?
Jeżeli Shotoku nie okazała agresji na podobne pytanie, a jedynie zapytała czego starzec by chciał w zamian za swoją pomoc, mężczyzna uśmiechnął się.
- Kiedyś... Może jutro, może za tydzień, a może za miesiąc - rzekł. - Przybędę do ciebie i poproszę o przysługę. Możesz nazwać to... długiem wdzięczności.

Rozeznanie się na rynku zajęło Syranowi kilka godzin. W tym czasie nie udało mu się niestety znaleźć żadnej oszałamiającej okazji, jednak dowiedział się, że przywiezione przez niego towary sprzedać można w Qarthu drożej - zwłaszcza szkła oraz barwniki - niż w miejscu ich zakupu. W końcu odległość była znacząca, a słynne wyroby z Wolnych Miast na zachodzie nie miały silnej konkurencji w Qarthu. Co do lokalnych ofert kupiec z Nahaar mógł liczyć na dobre ceny przy zakupie przypraw, jedwabiu - w tym tego z wyższej półki - mocno doprawionych nalewek oraz słoni. Przy dłuższym rozeznaniu może znalazłby też lepszą ofertę dotyczącą złota, kamieni szlachetnych czy kości słoniowej, których poszukiwacze przygód z Qarthu szukali u wschodnich brzegów Sothoryos. Dobrze mógłby też sprzedać tu niewolników, jednak tych mu brakowało w ofercie.
Kiedy w końcu przeszedł do handlu szybko znalazł dwóch kupców trunkami, z których każdy zakupił po połowie jego zapasów. Pierwszy z nich targował się bardzo dobrze i nie ulegał żadnym urokom, a chociaż otrzymując w prezencie butelkę wina był rozpromieniony i wdzięczny, to była to jedynie gra. Syrah nie okpił go na umowie, ale i tak zarobił dzięki utrzymaniu dość standardowej ceny w tym mieście, zaś od handlarza wyszedł dość zadowolony. Dopiero przy drugim kupcu, z którego udało mu się wycisnąć trochę więcej złota doszedł do wniosku, że pierwsza umowa wcale nie musiała być taka cudna jak się wydawała. Poza dobrą sprzedażą wina mógł właśnie znaleźć poszukiwanego przyjaciela... Handlarz wydawał się bardzo go lubić i zaprosił go następnego dnia do gospody Skowronek by omówić więcej interesów. Następnie udało się znaleźć dwóch nabywców na soczewki, które sprzedano z ładnym zyskiem, oraz arrasy oraz koronki, które zapewniły kilka monet, ale jedna nie były olbrzymim sukcesem. Niestety nie udało się znaleźć jak na razie nikogo zainteresowanego barwnikami.

Walka Syrana z zaprawionymi handlarzami z Qarthu trwała w najlepsze. Mężczyzna nie wybierał tanich i pospolitych dóbr na handel, więc i z wyrobionymi rywalami musiał się liczyć. Jedwab kupił, a wyszedł uznając umowę za nie najlepszą, ale całkiem dobrą. W rzeczywistości przepłacił kilka monet, niewielka strata, acz miejscowy kupiec zatarł zadowolony rączki. Zakupy pozostałych dóbr poszły lepiej i w przyszłości Nahaar nie będzie spoglądał na nie z żalem. Nie inwestował w żaden towar wiele, więc w każdym z nich zyski nie były powalające, jednak razem był to błyszczący stosik dobroci. Co do barwników, to niestety wciąż nie znalazł się chętny. W kwestii najemników tymczasem można było stwierdzić spory sukces. Syran znalazł doborową bandę ochroniarzy, która zgodziła się zatrudnić u niego za wyjątkowo niską jak na takich weteranów stawkę.