Smocza Jama

Po zwiedzaniu katakumb w sepcie nawet ona musiała uznać, że atrakcje tego miejsca w końcu się wyczerpały i należało ruszyć w dalszą drogę. Widząc jak Aemon przygląda się sarkofagom obiecała sobie, że zdecydowanie poszerzy, a już na pewno przypomni sobie, wiedzę w tym zakresie. Jednak kiedy siedziała na raczej nudnych lekcjach historii bardziej skupiała się na wydarzeniach dotyczących bliżej leżących ich ziem. Nie spodziewała się, że los kiedyś spłata jej takiego figla i przeniesie na drugi koniec kontynentu.
Starała się robić dobrą minę do złej gry, ale tempo marszu nieco u niej spadło. Wolała nie spoglądać na nogi, ale podejrzewała, że wieczorem będzie miała drobne problemy ze zdjęciem butów. To jednak wieczorem, a teraz nie było co tracić czasu.
Gdy zobaczyła ruiny zrobiło jej się aż przykro. Tak zaniedbać taką niesamowitą budowlę. To wołało o pomstę do bogów. Spoglądając na sypiące się mury próbowała wyobrazić sobie jak to wszystko musiała wyglądać w czasie świetności Targaryenów, gdy przebywały tu smoki. Zapewne widok zapierał dech w piersiach.

Książę rozglądał się ze szczerym zainteresowaniem po olbrzymim gmachu Smoczej Jamy, próbując wyobrazić sobie jak wyglądało to miejsce nim popadło w taką ruinę. Wyobraźnię miał całkiem niezłą, więc po osiągnięciu takiego stanu przypomniał sobie wiszące w wielkiej sali czaszki. Próbował pokryć je mięsem, naciągnąć nań skórę i ożywić przynajmniej na ulotną chwilę w boksach ich dawnego domu. Ponownie Aemona ogarnęła tęsknota za czasami, gdy tak piękne i wspaniałe stworzenia stąpały po ziemi, swoim widokiem wzbudzając zarówno strach, jak i zachwyt w sercach ludzi. Z zamyślenia wyrwało go przybycie rycerzy, którym kazał wcześniej przyprowadzić głowę - lub inną decyzyjną osobę - Cechu Alchemików.
- Miło mi, że Mądrość postanowił do nas dołączyć - przywitał grzecznie piromantę, zachowując się jakby mężczyzna miał jednak nieistniejącą opcję odmowy. - I to jeszcze w tak cudownym miejscu. Szkoda, że popadło w ruinę... - wtrącił, rozglądając się raz jeszcze po Jamie, po czym przeszedł do rzeczy. - Zakon zapewne już wie, że król Daemon kapitulował i teraz wyjeżdża z miasta, pozostawiając je pod nowym zarządem. Chciałem spotkać się, ponieważ zdolności Gildii Alchemików wzbudzają moje szczere zainteresowanie. Oczywiście wiemy, że najsłynniejszym waszym wynalazkiem jest dziki ogień, jednak chciałem wiedzieć co jeszcze potraficie - zapytał mężczyznę. - Z odpowiedzią na to pytanie może wiązać się bardzo ciekawa propozycja.
Jeżeli Cech Alchemików rzeczywiście potrafił działać cudowne rzeczy poza dzikim ogniem, wówczas Aemon chciał zaproponować im wyjechanie do Zatoki, a przedstawienie i negocjowanie dalszych warunków miała przejąć jego kochana negocjatorka. W przeciwnym razie pożegnał po prostu piromantę.

Gildia Alchemików, grupa tak nieprzewidywalna jak i możliwie przydatna jednocześnie. Nie była pewna jakie plany mógł mieć wobec nich Baratheon, ale poznawszy jego usposobienie nie sądziła, by był skłonny do dalszego rozwijania tej nietypowej dziedziny. Sama uważała, że dziki ogień był bronią zbyt niebezpieczną i poza kontrolą, by móc go swobodnie używać, stąd i wartość cechu, który zajmował się jego wytwarzaniem, nieco malała. Miała jednak szczerą nadzieję, że alchemiczne zdolności nie kończą się na tym jednym polu i laboratoria miałyby do zaoferowania znacznie więcej.
Aemon zajął się uprzejmościami i klarownym wyjaśnieniem sytuacji. Była ona dla Gildii raczej mało sprzyjająca, a alchemicy powinni mieć na tyle oleju w głowie, by w pełni to zrozumieć. Po pytaniu męża czekała na odpowiedź, w sumie sama równie ciekawa, co też mogło być skrywane i niedoceniane przez dotąd panującego króla. Jeśli nic oprócz ognia, nie mieli tu czego szukać. Jeśli jednak odpowiedź była zadowalająca przeszli do konkretów.
-Nie jest raczej tajemnicą, że w obecnym miejscu macie dosyć ograniczone możliwości rozwoju. Jest to ogromna strata. Gdybyście byli skłonni przenieść się na tereny Czarnej Zatoki, bylibyśmy w stanie zaoferować nowe laboratoria, wyposażone zgodnie z waszymi potrzebami. Byłyby ona położone nieco dalej od zamieszkałych miejsc, dzięki temu otrzymalibyście znacznie większą swobodę w waszych pracach i eksperymentach.