Jama Jothiela

Jama Jothiela... Miejsce kaźni i rozrywki. Ma się rozumieć, to niewolnicy byli rozrywani dla rozrywki panów. Tutaj gladiatorzy walczyli przeciwko podobnym sobie, tutaj człowiek zmagał się z bestiami, bestię rzucano przeciwko bestii a czasem, dla lżejszej rozrywki, posyłano na arenę dzieci, by coś je zjadło.

Tego dnia miał walczyć Huzor "Silny", któremu wyzwanie rzucał czempion innej szkoły. Ma się rozumieć, wszystko sprowadzało się do rywalizacji między właścicielami, ale widownia spragniona była boju dwóch wielkich wojowników, który poprzedzać miały liczne mniejsze występy. Na początku widzowie mieli się dowiedzieć, czy rozsierdzony byk gonił będzie chłopca w czerwonej tunice, czy może w brązowej. Okazało się, że byka faktycznie czerwień drażni. Ewentualnie chłopaka w czerwonej zaatakował tak po prostu. Tego w brązowej zabił później. Rozrywka była przednia. Na zakładach jedni stracili a inni zyskali.
Potem były walki. Jedną z nich była jego walka. Czas już nadchodził. Słyszał zapowiedź. Miał otrzymać taką broń, jakiej chciał. Tylko broń... Poza tym walczył w przepasce biodrowej i sandałach.
- Pirat, który w swej śmiałości zaatakował jedną z astaporskich galer! Kiedy ich okręt został staranowany, bez cienia strachu przeskoczył na pokład galery jedynie z garstką towarzyszy! Nim udało się ich powalić, dokonali tam prawdziwej rzezi! Przed wami!... Morski Rzeźnik! - Krzyczał stłumiony przez kamień i drewniane wrota głos. Wtedy odrzwia się otworzyły i mógł ruszać.

Pokaz miał dać i pokaz dał... Co prawda pewnie właściciel oczekiwał więcej okrzyków, wyzwisk i dzikich ryków, żeby jego rzeźnik faktycznie prezentował się dla publiczności jak rzeźnik, ale wyszło inaczej. Jako doświadczony właściciel szkoły gladiatorów wiedział, iż choć prezencja wpływa na zyski, ostatecznie liczy się wygrywanie. Kto nie wygrywa, najczęściej płaci życiem a kto płaci życiem, nie zarabia dla swego pana. Przedstawienie dopracują zaś później, żeby ludzie chętniej Amanzu oglądali.
W ostatniej chwili jeszcze dali mu hełm, barbutę ze stali. Ponoć miała się przydać.

To co działo się na trybunach i co pomyśleli sobie ludzie niebawem miał przestać mieć dla pirata znaczenie. O ile w ogóle kiedykolwiek miało. Tak czy siak... Nie otworzyły się drzwi naprzeciwko. Nie. Za kraty ścian areny wprowadzono zwierza, wielkiego białego lwa z trawiastych stepów władców koni. Hrakkarem zwało się to bydle i nawet dla człeka wyposażonego w stal było niebezpieczne.
Lew był bardziej umięśniony i ociężały od chyżego Amanzu, i pirat ku niemu pierwszy ruszył, mocną tnąc swymi ostrzami. Zwierzę odskoczyło w bok, ale nie dość szybko, by uniknąć obrażeń. Rozsierdziła się przeto bestia i do ataku ruszyła z furią. Z początku obrót spraw korzystny był dla człek, co szybkością i stalą górował. Później jednak potężne łapy powaliły go raz i drugi. Ostre pazury oraz zęby wbijały się w ciało. Ostro było, oj ostro było... Finalnie wymknął się Amanzu i kontratak przeprowadził. Skuteczny! Bestia padała. Tłum się ucieszył. On mógł odetchnąć z ulgą... No, nie całkiem, bo jego rany były poważne.

Uciąć lwu łeb jednym czy dwoma silnymi cięciami, tak? Nie ma mając specjalnie wiele siły i korzystając z wyjątkowo lekkiej broni? No... Wyszło tak sobie. To na pewno nie były dwa uderzenia. Z całą pewnością nie jedno. Trzeba było się trochę namachać, nim w końcu broń rozcięła ciało i oddzieliła kręgi. Niewątpliwie najbardziej ucierpiało na tym ostrze, bo w końcu trup to już trup. Tak czy siak, zaplanowana efektowność trochę była mniej efektowana. Ale chuj, wizerunek pastwiącego się nad ciałami furiata to też jakiś wizerunek. Prawda?
O rzut w Dobrych Panów nie musiał się martwić. Siedzieli wyżej od pospólstwa, gdzie tym łbem on by raczej nie dorzucił. I w sumie dobrze, bo pewnie ktoś zażyczyłby sobie jego głowy albo przynajmniej zostałby solidnie wybatożony. A tak to nawet niezgorzej wyszło.

Sprowadzili go do medyka, więc następującej po jego występie walki Huzora nie mógł zobaczyć. Słyszał jednak okrzyki powitalne dla czempiona a szybko potem radosny wrzask. Nim medyk z nim skończył, pojawił się Huzor z kilkoma draśnięciami. Widać było to tylko przedstawienie a nie poważne wyzwanie.
- Będzie dobrze. Jakieś dwa tygodnie. - Rzekł medyk, odsyłając go, by zająć się ranami czempiona. Może to były tylko draśnięcia, ale o taki towar trzeba dbać i pilnować, by rana nie zaczęła się mazać, czy coś. Huzor musiał walczyć często, dawać dobry popis i zarabiać dla swego pana.

Huzor w odpowiedzi tylko się uśmiechnął. Zapewne nie był zbyt rozmowny. Nie przybyli jednak tutaj, aby rozmawiać. Przybyli, ażeby walczyć! I z takim założeniem wypuszczono ich na arenę. Zaraz potem wprowadzono słonia. Szary kolos był masywną kupą mięcha a zaganiacze dodatkowo go jeszcze podjudzili, by był agresywniejszy. Perspektywa takie starcia mogła być przerażając. Zaś i nawet ktoś, kto strach umiał ujarzmić, winien czuć respekt. Mniejsza jednak o to, co czuli i tak musieli walczyć. A jak im poszło? Cóż, to dość interesująca, ale prędka historia...

Otóż słoń okazał się być dość nieruchliwym celem, który bardzo łatwo było trafić. Natomiast oni dwaj ruszali się bardzo sprawnie i nie mieli większego problemu, by unikać niezdarnych ataków zwierzęcia. Olbrzym raz tylko trafił ich swymi wyrastającymi z okolic paszczy ciosami. Tylko ten jeden raz. Oczywiście poczuli siłę tego uderzenia dotkliwie i mogli sobie wyobrazić, co by było, gdyby słoń okazał się sprawniejszy i co mogłoby też być, gdyby się nie wspierali a walka ciągnęła dłużej.
Tak czy inaczej... Siła ciosu jednego i drugiego aż podniosłą, ale zgrabnie uniknęli powalenia i kontynuowali walkę. Ostatni zaś cios, tak się złożyło, należał do pirata. Wbił zakrzywione ostrze w szyję bestii, gdy ta obróciła łeb w kierunku jego kompana. Raz dwa i zaplute krwią zwierzę z żałosnym odgłosem padło na piach, by zdechnąć. Koniec walki. Wybitnie dobrze im poszło. Mogli nacieszyć się entuzjazmem tłumu.

Później sprowadzono ich na dół, gdzie medyk opatrzył rany. Powitał ich tam też Letniak Kojja, który pogratulował ładnego starcia. Mieli, trzeba przyznać, trochę farta... Albo obaj byli niezwykle sprawnymi zawodnikami. Właściwie to w tej walce siekali słonia prawie równie sprawnie. Ba, można powiedzieć, że Amanzu nawet nieco mocniej. Może faktycznie nie było co zwlekać i winni stanąć przeciwko sobie? Kwestia warta rozważenia. Co oni na to?... He? Huzor tylko wzruszył ramionami - pan wskazywał, on bił.

O ile z ucinaniem łba lwu jakoś poszło, to ucinanie łba słonia po prostu nie miało prawa się udać. Znaczy miało, ale potrzebowałby do tego więcej czasu, niż mu dano. Chłopie, to truchło trzeba usunąć stąd. Potem jeszcze są inne walki! Dobrzy Panowie chcieliby też zobaczyć, czym wysmarowanego dzieciaka pierwszego zeżre niedźwiedź. Pokaz bestialstwa to jedno, ale patrzeć kupę czasu, jak ktoś próbuje słonia łeb upierdzielić? A, po prostu wreszcie go przegonili.

Tak czy siak... Kojja odpowiedział prychnięciem. Huzor też prychnął. Sparować się mogą! On go tutaj o poważną walkę pytał a ten mówi, że poćwiczyć może.
- Nie o to pytałem. Ale rozumiem. Nie jesteś jeszcze gotów. - Odparł Letniak i wzruszył ramionami. Póki co nie będzie sugerował takiej walki swemu panu, który najwyraźniej na jego poradach polegał. No ale w końcu pan sam może czegoś podobnego. Ostatecznie to była jego szkoła. Póki co jednak był bezpieczny Chyba... Trudno powiedzieć. Raczej bezzasadnych walk między gladiatorami jednej szkoły unikano, ale Huzor był najlepszy w Astaporze a przynajmniej tak uważano. Starcie z godnym pretendentem przyniosłoby niemały zysk.
Skoro skończyli a rany były opatrzone, to pod strażą było im wrócić do szkoły.

Ostatnio szczęście nie sprzyjało Pirackiemu Rzeźnikowi i rany, trochę się popaprawszy, dokuczały na tyle, by musiał zawiesić treningi. Niemniej, czas leciał a czas przecież rany leczy. Takoż i, jak się wyleczył dość, to ponowić mógł szkolenie i osiągnął, co osiągnąć zamierzał. Potem przyszedł czas na wielki powrót i ponownie przywitała go arena. Ponownie też miał wystąpić - zresztą z własnej woli - u boku powszechnie znanego w Astaporze Huzora, który już niejeden raz dowodził swojej wartości.
Przeciwko nim miało wystąpić dwóch konnych. Bracia Morro i Dorro z urodzenia byli Dothrackami, jednak od małego nie widzieli stepu, albowiem zostali wychowani na gladiatorów, kiedy tylko dostrzeżono u nich potencjał. Nauczono ich, co powinni robić i jak zachowywać się tak, by publika była zadowolona.
To nie miało być łatwe starcie, więc zebrały się spore tłumy.

I wyszli... Zaprezentowali się i rozpoczęli walkę. Ta zaś była wielce emocjonująca. Pirat i Czempion walczyli ramię w ramię, podczas gdy dwaj bracia szarżowali na nich, uderzali i uciekali do kolejnej szarży, dziko przy tym wyjąc i wymachując swoimi ostrzami. Krew się lała a czempionowi oraz jego oponentowi nie szło najlepiej, podczas gdy Amanzu na równi prawie przelewał krew ze swym rywalem. W końcu jednak uległ pod potężnym cięciem i zapadła ciemność. Zapadł w sen, z którego nie dane będzie mu się obudzić.
Co zaś z wynikiem walki? Ach... Nie starczy powiedzieć, że dziś cztery trupy padły.